คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เป็นไข้
สิ่งที่จุนฮงไม่ชอบที่สุดก็คือแสงแดดเวลาที่เขาตื่นนอนนี่แหละ มันจะแสบตาจนเขาต้องหยีตาอีกรอบ เขาดึงตุ๊กตาเสือนั่นเข้ามากอดแต่อยู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองเคลื่อนไหวลำบาก เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เห็นหน้าของอีกฝ่าย หรือ ยงกุก นอนหลับอยู่ไกล้ๆโดยที่ถ้าคิดดีๆแล้วตอนนี้เขากำลังโดนชายคนนี้กอดอยู่ แม้จะตกใจนิดหน่อยแต่ยามที่ยงกุกหลับเป็นอะไรที่น่ารักที่สุด เขาไม่อยากรบกวนเวลาที่ใครกำลังหลับสบายแบบนี้เลย แต่พอเห็นหน้าที่น่ารักหน้าหยิกแล้วเขาก็เผลอยกมือขึ้นหยิกแก้มของอีกฝ่ายแบบไม่รู้ตัว
“อื้อออออออ”ยิ่งอีกคนส่งเสียงออกมาในลำคอ ยิ่งน่ารักมากขึ้นในสายตาของจุนฮง ยิ่งตอนนี้เขารู้สึกอยากจะดึงแก้มนั่นให้ฉีกเลยทีเดียว แต่ยังไม่ทันที่จะทันได้ทำอย่างที่คิดมือหนาทั้งสองข้างก็รวบเขาเข้ามาไกล้ๆแล้วกอดแน่นจนตอนนี้ใบหน้าของเด็กหนุ่มชิดกับแผงอกของอีกฝ่าย
“ตื่นแล้วก็ยังจะดื้ออีกนะ”เสียงแหบแห้งพูดขึ้น
“ผมเปล่านะครับ”จุนฮงตอบด้วยเสียงอู้อี้เพราะตอนนี้กำลังร้อนผ่าวที่หน้า ยิ่งตอนนี้เค้ารู้สึกได้ถึงหน้าอกที่กระเพื่อมเพราะกำลังหายใจอยิ่งทำให้ทำอะไรไม่ถูก แต่กลับรู้สึกถึงความร้อนที่ร่างของยงกุก
ร้อน????
รึว่า จุนฮงลุกพรวดขึ้นมาแล้วเอามืออังหน้าผากของอีกฝ่าย ว่าแล้วไง เจ้าตัวคิดพลางขยี้หัวตัวเองเบาๆ ก็เมื่อวานตากฝนน่ะสิ แล้วยังกว่าจะได้อาบน้ำอีก
“อะไรเหรอ”เสียงที่แหบกว่าปกติถามขึ้น
“พี่เป็นไข้แล้วรู้ป่ะ”ร่างบางเอามือออกมา ก่อนจะจัดแจงให้ร่างสูงนอนในท่าหงายบนเตียงดีๆ ด้วยความที่ยงกุกเป็นคนสีผิวออกคล้ำๆหน่อยทำให้ท่าไม่สังเกตุดีๆก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังหน้าแดงเพราะพิษไข้
“เปล่า ฉันสบายดี”ร่างบางมองอีกฝ่ายด้วยความเซ็งอย่างยิ่ง
“น่านอนอยู่เฉยๆก่อน เดี๋ยวผมออกไปซื้อยาแปบนึง”จุนฮงพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วงก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องด้วยความรีบร้อน
.
.
.
.
บ้าชิบ!!! จุนฮงอยากกรีดร้องขึ้น เพราะตอนนั้นกำลังรีบก็เลยคว้าแค่กระเป๋าเงินออกมา โดยไม่ได้ดูเลยว่าตัวเองอยู่ในชุดนอน ถึงซุปเปอร์มาเก็ตจะอยู่ไม่ห่างจากหอพักของเขาก็จริงแต่ว่า ระหว่างมามันก็เป็นย่านที่มีคนเดินเยอะพอสมควร เพราะฉะนั้นระหว่างทางก็มีคนมากมายที่มองมายิ่งหนักกว่านั้นมีคนยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเขาด้วย กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในชุดนอนลายหวานจ๋าแบบนี้ก็อีกทีที่เขาถึงซุปเปอร์แล้วนี่แหละ ขนาดพนักงานที่แคชเชียร์ยังมองที่เขาตอนคิดตังค์แล้วหลุดหัวเราะออกมาเลย น่าอับอาย!
“อ้าว จุนฮง”ระหว่างที่ร่างบางกำลังซื้อโจ๊กในร้านร้านหนึ่งที่อยู่ข้างๆซุปเปอร์ เสียงคุ้นๆก็ทำให้เขาต้องหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้
“พี่ยองแจ...พี่แดฮยอน”ตอนแรกแค่รู้ว่าใครเป็นคนเรียกจุนฮงก็หดหู่พออยู่แล้ว ยิ่งพอเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่
“ไง สภาพน่ารักเชียวนะ”ยองแจยกยิ้มขึ้นอย่างร่าเริงแล้วมองที่ชุดนอนที่จุนฮงใส่อยู่ก่อนอีกฝ่ายจะหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย
“เพื่อนเขาให้ผมยืมใส่น่ะครับ”
“อ๋อ มิน่าเมื่อวานไม่เห็นนายที่ห้องเลย ”
“ครับผมไปค้างห้องเพื่อน”ยู ยองแจ รุ่นพี่อีกคนที่มักจะอยู่กับพี่แดฮยอนเสมอ แต่ไม่ได้อยู่ที่หอเดียวกันเพราะเจ้าตัวพักอยู่ที่บ้าน ซึ่งตอนนี้เขากับพี่ยองแจกำลังยืนถามไถ่กันไปเรื่อย ดดยสายตาก็แอบเหลือบมองไปที่ร่างของแดฮยอน ที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ รำคาญสินะ จุนฮงรู้นี้ คนนี้ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในตอนที่ตัวเองอยู่กับยองแจ ซึ่งเหมือนเจ้าตัวอย่างยองแจจะไม่รู้เลยซักนิด
“แล้วว่าไง คืนนี้จะกลับไปที่ห้องไหม”ร่างบางครุ่นคิดเล็กน้อย ถ้าเขากลับห้องไปก็คงไม่พ้นโดนแดฮยอนหาเรื่องว่าอีกตามเคย แต่ถ้ามองตามความจริงแล้วแฟนกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสินะ พี่ยองแจเองก็รู้ว่าเขากับพี่แดฮยอนเป็นแฟนกัน แต่ว่ากลับดีไหมนะวันนี้? อยู่ๆภาพของยงกุกที่กำลังเป็นไข้ก็ซ้อนเข้ามาในหัว จริงสินะถ้าเขากลับแล้วใครจะดูแลคนป่วสยกันล่ะ
“ไม่ล่ะครับ เพื่อนผมเขาไม่สบาย ผมเลยว่าจะอยู่ต่อไปก่อน”
“งั้นเหรอ”
“รีบไปได้แล้วน่ายองแจ ฉันหิว”คำพูดนี้ออกมาจากปากของคนที่ยืนเงียบมานาน ซึ่งยองแจก็พยักหน้า
“งั้นพี่ไปก่อนนะจุนฮง แล้วไว้เจอกันใหม่”จุนฮงพยักหน้าแล้วยิ้มให้พร้อมกับโบกมือเล็กน้อย เป็นจังหวะเดียวกันที่โจ๊กทำเสร็จพอดี เขาเลนตรงดิ่งกลับหอเลยทันที ระหว่างที่กำลังเปิดประตูหน้าห้องอยู่นั้น
“เพื่อนของนายอยู่ หอเดียวกันเหรอเนี่ยจุนฮง”เสียงที่ได้ยินเป็นรอบที่สอง เมื่อเขาหันไปก็พบว่าใช่จริงๆด้วย พี่ยองแจกับพี่แดฮยอนอีกแล้ว
“ใช่ครับ”ซึ่งที่ทั้งสองมาเจอเขาตรงนี้ก็เพราะว่าห้องของยงกุกติดกับบันไดที่จะใช้ขึ้นไปชั้นถัดไป ซึ่งห้องของเขากับแดฮยอนอยู่ชั้นสาม ส่วนของพี่ยงกุกอยู่ชั้นหนึ่ง
“เหรอ อืม~คิดว่าอยู่ไกลซะอีก”จุนฮงยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะขอตัวเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลง
“บัง ยงกุกงั้นเหรอ”ยองแจอ่านชื่อที่ติดอยู่หน้าห้อง
“เหมือนชื่อรุ่นพี่ที่โรงเรียนเลยว่าไหมแดฮยอน”
“ไม่รู้ดิ”แดฮยอนมองป้ายชื่อนั้นแล้วยักไหล่หลังจากนั้นก็เดินขึ้นบันไดไปทันที
“ย่าส์!!! แดฮยอนอ่ะรอด้วยดิ”
เมื่อจุนฮงเดินเข้ามาข้างในแล้วเขาก็ไม่รีรอที่จะจับโจ๊ะเทใส่ถ้วยแล้วถือมันเดินเข้าไปในห้องนอนทันที
“พี่ยงกุก กินข้าวเร็ววววววว”เขามองร่างสูงที่นอนหลับอยู่บนเตียง ก่อนจะค่อยๆปรือตาขึ้นมามอง หลังจากนั้นก็ค่อยๆลุกนั่งบนเตียง จุนฮงจึงเข้าไปนั่งข้างๆแล้วยื่นถ้วยโจ๊กให้ แล้วหันไปค้นถุงยา
“อ้าวไม่กินล่ะครับ”หลังจากเงยหน้าขึ้นมาเขาก็เห็นยงกุกยังถือถ้วยโจ๊กเหมือนเดิม โดยไม่แตะต้องมันเลยซักนิด
“ป้อนหน่อยดิ”
“แล้วทำไมไม่กินเองล่ะครับ = = ”
“ก็มันไม่มีแรงอ่ะ”ยงกุกพูดปากบู่แล้วจ้องหน้าจุนฮง ทำเอาร่างบางถอนหายใจออกมาแต่ก็อมยิ้มกับหน้าของอีกฝ่าย ก่อนจะแย่งถ้วยโจ๊กมาถือไว้
เฮ้อ
“จะกินก็อ้าปากสิครับ -0- ”
ความคิดเห็น