Who you are ขอโทษนะครับคุณเป็นใคร

ลำดับตอนที่ #2 : ห้องนอนกับชุดนอนลายกระต่าย

ด้านจุนฮงในห้องน้ำ

ทั้งที่อยู่หอเดียวกันแท้ๆแต่ไม่รู้ทำไมห้องของบัง ยงกุก ถึงได้น้ำแรงแบบนี้ จากที่ตอนแรกเขารู้สึกหนาวๆอยู่ ตอนนี้เลยกลายเป็นหนาวจัดแล้ว ร่างบางจึงรีบอาบน้ำให้เสร็จแล้วเดินไปเช็ดตัวก่อนจะรื้อเอาชุดนอนใหม่เอี่ยมออกมาจากถุง แต่พอเห็นชุดแล้วจุนฮงแทบจะหัวเราะจนลงไปกองกับพื้น เพราะชุดนอนที่ได้มามันเป็นลายคุณกระต่ายสีขาว กับพื้นหลังสีชมพู ซึ่งดูแล้วไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างยงกุกจะเป็นคนซื้อมันมา ตอนแรกที่จุนฮงเห็นชุดนี้เขาคิดว่าเขาจะใส่ไม่ได้ซะแล้วที่ไหนได้มันกลับพอดีตัวอย่างน่าประหลาด เมื่อก้าวออกมาจากห้องน้ำแล้วเขามองหาเจ้าของห้องหรือบังยงกุกไม่เจอ จึงค่อยๆเดินเข้าไปในห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องนอน ก่อนจะเห็นผู้ชายคนนึงนอนอยู่บนเตียงสีขาว อดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปดูไกล้ๆหน้าตอนนอนทำให้ยงกุกดูเด็กลงไปมาก แต่เหมือนจะมีอะไรติดอยู่บนหน้าเด็กหนุ่มเลยพยายามที่จะโน้มตัวลงไปดูไกล้

หมับ O[]O!!!

อยู่ๆคนที่คิดว่านอนหลับไปแล้วกลับลืมตาขึ้นมาแล้วดึงร่างบางลงไปกอดรัดฟัดอย่างสนุกสนาน พร้อมกับกลิ้งไปมาบนเตียงนอนเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด ถ้าไม่ติดว่าในห้องนี้ไม่มีขวดเหล้าวางอยู่เลย จุนฮงคงคิดว่าหมอนี่เหมาแล้วแหงๆ

“ปล่อยผมนะครับ”

“ตัวนายหอมจังเลยอ่ะ ใช้แชมพูฉันใช่ป่ะ รู้ไหมกลิ่นนี้ฉันชอบมากๆเลย”ยงกุกพูดพลางเอาจมูกซุกตรงผมของอีกฝ่ายที่ยังไม่แห้งดีอย่างหมั่นเขี้ยว

“ครับๆรู้แล้ว แต่ปล่อยผมซักทีสิ”

“ไม่เอา ฉันอยากนอนกอดนายต่อแบบนี้กลิ่นแชมพูหอมเป็นบ้าเลยอ่ะ”จุนฮงได้แต่นอนกะพริบตาปริบๆ เพราะดูแล้วไม่มีท่าทีที่อีกฝ่ายจะปล่อยเขาเลยซักนิด มีแต่จะกอดแน่นกว่าเดิม ซึ่งตอนนี้หน้าของทั้งคู่อยู่ไกล้กันเพียงนิดเดียวแต่ยงกุกก็เอาแต่หลับตาแล้วำร่ำเพ้อถึงกลิ่นแชมพูอย่างเดียว โดยที่อีกฝ่ายลืมตาแล้วจ้องมองใบหน้าดุเถื่อนนั่นอย่างลืมตัว พอยิ้มแล้วน่ารักเป็นบ้าเลยยงกุก

“ชุดนอนนี้ใส่แล้วก็น่ารัก ฉันว่าแล้วต้องเหมาะกับนาย”จุนฮงเผลอคิดว่าถ้ายงกุกใส่ชุดนอนตัวนี้จะเป็นยังไง อยู่ๆก็เผลอหัวเราะออกมาจนยงกุกต้องหยุดฟัดร่างบางแล้วลืมตาขึ้นมาดู

“นายขำอะไรอ่ะ”

“เปล่านี่ครับ~~”ร่างบางทำหน้าทำตาลอยไปมา ซึ่งทำให้ยงกุกรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาซะงั้น จนเผลอกัดเข้าที่ซอกคอขาวๆที่หอมด้วยกลิ่นสบู่ ทำให้ร่างบางถึงกลับต้องยกมือขึ้นมาปิดคอเอาไว้พร้อมกับทำหน้าเหวอด้วยหน้าที่มีสีแดงขึ้นเล็กน้อย

“อร่อยดีหอมด้วย”

“ยงกุกอ่า จะกินเลือดผมสินะ ผมไม่อร่อยหรอกT_T ”ยงกุกมองหน้าของเจ้าเด็กไร้เดียงสาแล้วอมยิ้มก่อนจะลุกขึ้นแล้วขยี้หัวของอีกฝ่าย

“ฉันไม่กินหรอกน่า”ขนาดแค่กัดคอเล่นๆเจ้าเด็กนี่ยังคิดว่าเขาจะกินเลือด ถ้าเขามีผ้าคลุมแบบแวมไพร์นี่หมอนี่คงคิดไปไกลแน่นอน ยงกุกคิด ตอนนี้จุนฮงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“แต่ก็นะ ถ้าฉันหิวเมื่อไหร่ล่ะกินแน่”พูดเสร็จเจ้าคนร่างสูงก็วิ่งออกจากห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อีกฝ่ายนั่งหน้าเหวออยู่เพียงคนเดียว

“พิลึกดีแฮะ”จุนฮงพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันมองนาฬิกาบนหัวนอน สามทุ่มกว่าแล้วมิน่าถึงได้ง่วง นี่เวลาผ่านไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอ ร่างบางคิดก่อนจะบิดขี้เกียจแล้วผละตัวลงบนที่นอน มือบางพยายามควานหาผ้าห่มทั้งที่ตาเริ่มปรือแล้ว แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเลยยอมทำใจนอนขดอยู่บนเตียงเหมือนลูกแมว พร้อมกับตาที่เริ่มปิดลง แต่ก็ยังไม่วายดึงตุ๊กตาทิกเกอร์เท่าฝ่ามือที่อยู่บนหัวนอนมานอนกอดด้วย นอกจากนั้นบนหัวนอนยังมีตุ๊กตาสัตว์อีกมากมายวางอยู่บนหัวเตียง