คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พบกันอีกครั้ง >
หลังจากเดินมาที่หอพักที่อยู่ไม่ไกลจากสวนสาธารณะที่เจ้าตัวไปยืนเล่นมาเมื่อกี้ ร่างบางถอนหายใจครั้งที่ร้อยก่อนจะยกมือเรียวขึ้นเคาะประตูหลังจากที่เดินวนเวียนหน้าห้องมานานหลายรอบ หลังจากยืนรอเกือบสิบนาทีประตูก็เปิดออก จุนฮงยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายที่ลุกขึ้นมาเปิดประตูให้
“หายไปไหนมาจุนฮง? ดึกดื่นแล้วมันรบรวนคนกำลังนอนรู้ไหม”
“ขอโทษครับ...”เมื่อได้ยินคำพูดจากอีกฝ่ายทำให้จุนฮงที่ยิ้มอยู่หุบยิ้มลงไปทันที แต่อีกฝ่ายหาสนใจไม่เจ้าตัวเดินหันหลังเข้าไปในห้องโดยมีจุนฮงเดินตาม
“แล้วอย่ามากวนตอนนอนเข้าใจไหม”จุนฮงหรี่ตามองที่อีกฝ่ายที่เดินเข้าห้องนอนตัวเองไปแล้ว
พี่แดฮยอน......เรายังเป็นแฟนกันใช่ไหมครับ?
แม้จะอยากถามแค่ไหน แต่ก็ถามไม่ได้ เพราะถ้าพูดออกไปมันคงจะทำให้เรื่องบานปลายซะเปล่าๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอีกฝ่ายหงุดหงิดขนาดนี้สงสัยเขาคงจะต้องไปนอนที่โซฟาแน่นอน
จุนฮงค่อยๆลืมตาแล้วลุกขึ้นมาจากเตียง เพราะแสงอาทิตย์จากหน้าต่างมันส่องเข้ามาแยงตาให้เขาต้องจำใจตื่นขึ้นมา ตัวเอง เมื่อเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าสิบโมงแล้ว พี่แดฮยอนคงออกไปแล้วสินะ ร่างบางเอามือตบหน้าตัวเองให้ตาสว่างก่อนจะค่อยยิ้มๆออกมา ร่างบางคว้าโทรศัพท์ของตัวเองออกมาแล้วกดเขียนข้อความ แล้วกดส่งออกด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน
บันทึกการส่ง ส่งเรียบร้อยเมื่อเวลา 10:40 น.
19.50 น.
พี่แดฮยอนคงไม่รู้ว่ามีใครซักคนนอนรออยู่ตรงนี้ จุนฮงนอนเฝ้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงหน้าโดยหวังว่ามันจะสั่นแล้วขึ้นว่ามีข้อความตอบกลับมาจากอีกคน ร่างบางลุกจากที่นอนด้วยความหิว จะว่าไปก็ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย คิดได้ดังนั้นร่างบางก็วิ่งไปที่ประตูก่อนจะเปิดออกไปเพื่อไปหาข้าวกินข้างนอก
เผื่อพี่แดฮยอนจะส่งข้อความกลับมา
จุนฮงคิดพลางหยิบมือถือติดมือมาด้วยพร้อมกระเป๋าเงิน
ระหว่างที่กำลังลังเลว่าจะกินอะไรดีอยู่ที่ซุปเปอร์มาเก็ตนั้น เสียงดุๆก็ดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาร่างบางสะดุ้งเฮือก ก่อนจะจำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์นี้ได้ แล้วหันมายิ้มให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ไงยิ้มอย่างนี้ มีเรื่องดีๆรึไง”เมื่อมั่นใจว่าเป็นคนเดียวกับคนเมื่อคืนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เพราะเขาคิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วซะอีก
“ก็ไม่มีหรอกครับ”ร่างบางได้แต่ยิ้มแหยๆออกมา ก็มันไม่มีจริงๆนี่นะ
“เอาน่ายิ้มเข้าไว้ เดี๋ยวก็มีเรื่องดีๆเข้ามาเองแหละ”อีกฝ่ายพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาลูบหัวเขา
“ครับคุณ..เอ่อ?”
“ฉันชื่อยงกุก ”
“ครับยินดีที่รู้จักนะครับ”จุนฮงเดินถือข้าวกล่องที่พึ่งซื้อมาจากซุปเปอร์มาเก็ตพร้อมกับเดินคุยกับยงกุกระหว่างทางกลับ
“เหมือนฝนจะตกเลยนะ”ร่างสูงแหงนหน้ามองฟ้า จุนฮงจึงมองตาม
“นั่นสินะครับ”แม้จะมีสีหน้ากังวลแต่อีกฝ่ายก็ยังยิ้มออกมา เด็กนี่เวลายิ้มแล้วน่ารัก ยงกุกแอบคิดก่อนจะหันไปมองท้องฟ้าเหมือนเดิม
ครืด ครืด โทรศัพท์ในมือสั่น ร่างบางรีบเปิดมันขึ้นแล้วยิ้มออกมาสุดๆ
“ข้อความจากแฟนรึไง”ยงกุกพูดพร้อมยีหัวอีกคนเรียกสีหน้าแดงได้เป็นอย่างดีเพราะคำว่า ‘แฟน’ก่อนที่ยงกุกจะเบียดหน้าเข้ามาเพื่ออ่านข้อความด้วย
ข้อความเข้า -แดฮยอน
>>ไม่ว่าง อย่าพึ่งกวน<<
???? สมองของจุนฮงกำลังประมวลผลอยู่
พลั่ก หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์ก็ถูกเขวี้ยงลงพื้นอย่างไม่ใยดี
ยงกุกหน้าเหวอไปซักพักกับเหตุการณ์ตรงหน้าพอจะหันไปดุเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆ ยงกุกก็ต้องชะงักเมื่อมองไม่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังทำหน้ายังไงอยู่ เพราะผมลงมาปิดหน้าเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แต่เพราะฝนเริ่มตกปรอยๆ ยงกุกพยายามดึงตัวอีกคนให้เข้าไปหลบฝนแต่ก็ไม่มีท่าทางว่าอีกฝ่ายจะขยับเขยื้อนซักนิด แถมพอฝนตกเข้าหนักหน่อยอากาศก็เริ่มเย็น ร่างสูงมองเห็นเพียงแค่ใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายที่มีผมปรกลงมาบังตาเอาไว้ ปากนั่นกลับสั่นเพราะความหนาวเย็น
“ให้ตายสิ”มือหนาของยงกุกคว้าข้อมือของจุนฮงแล้วออกวิ่งโดยไม่มีท่าทีขัดขืนจากอีกฝ่าย ที่จริงเขาเองอยู่หอพักเดียวกับเจ้าหมอนี่แหละแต่อยู่ชั้นล่างสุด มือหนากวาดหากุญแจห้องก่อนจะไขแล้วเดินเข้าไป เขาปล่อยให้อีกฝ่ายนั่งลงกับเก้าอี้แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาให้ เจ้าตัวเพียงพยักหน้าแล้วหยิบผ้าขนหนู
“เดี๋ยวก็ไม่สบาย ไปอาบน้ำซะ”ก็ยังไร้เสียงตอบรับจากคนตรงหน้า อีกฝ่ายได้แต่พยักหน้าเขาเลยจัดการยัดชุดนอนที่ซื้อมาใหม่แต่ยังไม่ได้ใช้ใส่มือพลางชี้ไปที่ห้องน้ำ อีกฝ่ายก็ยังเอาแต่หยักหน้าอย่างเดียวโดยไม่ยอมทำตามที่บอกซักนิด ยงกุกถอนหายใจเบาๆ เขานั่งยองกับอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ก่อนจะดึงตัวร่างบางเข้ามากอดแล้วกดหัวของเจ้าตัวให้ซบไหล่ส่วนมืออีกข้างก็ลูบหัวอีกฝ่ายเอาไว้
“ไปอาบน้ำก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากัน”ธรรมดาแล้วยงกุกเป็นคนที่ใจร้อนพอสมควร และการกระทำของคนตรงหน้ายิ่งทำให้เจ้าตัวเริ่มหงุดหงิด ถ้าไม่ติดว่าเป็นไอ้เด็กนี่นะเค้าด่าไปแล้ว
“.........”
“จะไปอาบเองหรือจะให้ฉันอาบให้ฮะ!!!”เมื่อหมดความอดทนยงกุกก็ลุกขึ้นแล้วทำท่าจะอุ้มอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมา ทำเอาเจ้าตัวมองแบบเลิกลั่กก่อนตาโตๆนั่นจะโตขึ้นไปอีก หลังจากนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วไปด้วยอาการเขินจัด เหลือแต่เพียงร่างสูงที่มองท่าทางของอีกฝ่ายแล้วแอบขำออกมา
ความคิดเห็น