เจ็บเจียนตาย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เจ็บ...

เจ็บเหลือเกิน

เจ็บจะตายอยู่แล้ว

ทำไมความเจ็บปวดถึงทรมานอย่างนี้

หกล้มคลุมคลานนับแต่กำเนิดเกิดชีวิต จวบจวนเติบโตมีหัวคิดตรึกตรองที่มาของบาดแผล

กี่คราแล้วที่เราต้องเผชิญหน้ากับความผิดหวังและล้มเหลว

มันเจ็บปวดรวดร้าวไปถึงทรวง

ถึงอย่างนั้นก็ยังลุกขึ้นมายิ้มได้ด้วยแรงใจจากใครอื่น พออีกสักพักความรู้สึกพวกนั้นกลับค่อย ๆ เลือนหายไปอันความทุกข์แทรกซึมเข้ามาแทน

หนแรกไม่เป็นอะไรยังพอไหว

หนที่สองแค่แผลถลอก ทายารอให้สมานเดี๋ยวก็กลับมาเดินเหินปกติ

หนที่สาม หนที่สี่ หนที่ห้าชักสาหัส หยาดข้นขุ่นเริ่มซิบออกมาราวกับถูกกริดคมปักเข้ากลางอกตัดขั้วดวงกมลแทบสิ้นลมหายใจ

เพียงสะดุดขาตัวเองทรุดร่างแนบพื้นขรุขระประดุจพลาดพลั้งก้าวขาตกเหวลึกจมดิ่งสู่ก้นพสุธา ใบหน้าถลอกปอกเปิกเนื้อหนังมังสาแยกออกจากกันปรากฏสันกระดูกบ่งบอกถึงเนื้อแท้

‘เรามันก็แค่มนุษย์คนหนึ่งที่ค่อนข้างห่วยแตกและไร้ประสิทธิภาพ’

‘แค่เรื่องง่าย ๆ ยังทำไม่ได้ ต่อไปจะทำอะไรกิน’

‘เหนื่อยเหรอ คนอื่นเขาก็เหนื่อยเหมือนกันไม่เห็นมานั่งพร่ำเพ้อเหมือนคนบ้าแบบนี้เลย’

‘ถ้าความอดทนคนเรามันต่ำเตี้ยเรี่ยดินเพียงนี้ ลาออกจากการเป็นตัวเองซะเถอะ’

ประโยคเดิม ๆ กึกก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทยามข่มตาหลับจรดลืมตาตื่นดุจฝันร้ายตามหลอกหลอน แปรเปลี่ยนเป็นโซ่ตรวนพันธาการล่ามข้อเท้ามิให้ออกไปเจอแสงเดือนแสงตะวัน

เพราะสมองจดจำความผิดพลาดสั่งการดั่งกลไกป้องกันตัวเองหลีกหนีออกจากความผิดหวัง เชื่อว่าถ้าหลบซ่อนอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยมิอาจมีสิ่งใดทำลายล้างจิตใจอันบอบบางลงได้

ไม่เสมอไปหรอก

มนุษย์เรามักเรียนรู้เส้นทางชีวิตจากข้อผิดพลาดเพื่อพัฒนา ดีกว่าผิดพลาดแล้วไม่เรียนรู้ ปล่อยให้อารมณ์หมองหม่นครอบงำกักขังตัวเองไว้ในเงามืด

ล้มได้ต้องลุกได้

จมปลักได้ เสียใจได้

นานเท่าที่ต้องการเลยนะ

‘เจ็บแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย แผลสมานเมื่อไรค่อยเริ่มใหม่แล้วกัน’

จาก แคทธาลิกา