[SF/THE BOSS] Pain…

ข้อมูลเบื้องต้น

ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด

และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ

ไม่อาจจะวิ่งหนีความจิงที่มันโหดร้าย

จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง 

.............................................


คนเราเมื่อมาถุงจุดสุดท้าย ก็ควรจะยอมรับมัน

ถ้าเป็นคุณ....คุณจะเลือกที่จะยอมรับและลืม

หรือ

คุณจะเลือกที่จะยอมรับ....และจดจำความรักครั้งนั้นไว้

เนื้อเรื่อง

 Pain…

[SF]

Couple :  JUNJAY [Drama]

Stoy By : Princess_MIW

                ภายในห้องซ้อมดนตรี ของโรงเรียนแห่งหนึ่ง  เด็กหนุ่มทั้ง 4 คนกำลังตั้งหน้าตั้งตาซ้อมร้องเพลงที่ต้องใช้ในการร้องเพลงอำลารุ่นพี่จะจัดขึ้นในพิธีจบการศึกษาข้างหน้า

               “เฮ้ย! อินจุนแกจ้องไรว่ะ” ฮยอนมินสะกิดที่ไหล่ของ อินจุนที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่จนสะดุ้งขึ้น

                       “อ่ะ...เปล่าว่ะ”ร่างสูงยิ้มให้กับตัวเองก่อนที่จะละสายตามาจ้องที่เนื้อเพลงต่อ

                       “บ้าป่ะเนี่ย”ฮยอนมินสายหัวให้กับเพื่อนของตัวเองก่อนที่จะกลับมาขีดๆเขียนๆแก้เนื้อเพลงต่อ

                ผมที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง ยิ้มกว้างพลางเอากระดาษบังหน้าตัวเองไว้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่รุ่นพี่คนนั้นเข้ามาในชีวิต  เมื่อก่อนหน้านี้ 2 อาทิตย์ ผมได้เข้ามาออดิชั่นเข้าชมรมร้องเพลง ผมพยายามอย่างมากที่เข้าชมรมนี้ให้ได้  เป็นช่วงเวลาพอดีกับที่ทางชมรมกำลังต้องการคนเพิ่มผมจึงเข้ามาอยู่ในชมรมนี้ได้อย่างสบาย  ระหว่างที่มาที่ห้องซ้อมตอนเลิกเรียนทุกครั้ง ผมก็รู้สึกว่ามีคนแอบมองผมอยู่ตลอด และไม่นานนักผมก็กำลังแอบมอง คนบางคนอยู่เหมือนกัน นั่นก็คือรุ่นพี่ของผม อี อินจุน

                           “จีฮวานจะกลับแล้วใช่มั้ย” ผมหยุดเดินทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก ก่อนที่จะหันหลังกลับไป

                             “อ่า..ใช่ครับ”  ผมแทบจะหยุดหายใจ พี่อินจุนยืนห่างผมไม่ถึงคืบเลยด้วยซ้ำ

                              “งั้นดีเลย..กลับด้วยกันนะ” พี่อินจุนพูดจบก็เดินข้างผมทันที 

            อ่า......ขอเดินไปแบบนี้นานๆเลยได้มั้ยน่ะ....

                              “นี่นาย เคยดื่มนมบ้างรึเปล่าเนี่ย” พี่อินจุนพูดพร้อมกับเขย่าหัวผมเบาๆ ตอนนี้เราเดินมาจนถึงป้ายรถเมล์แล้ว

                   “-////////- ...” ผมไม่ตอบอะไรได้แต่ก้มหน้านิ่งเพราะความอาย

                             “อ่า....รถมาแล้วพี่ไปแล้วนะ” พี่อินจุนโบกมือให้ผมก่อนที่จะเดินเดินไปขึ้นรถ และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้อยู่ใกล้ชิดพี่เขาขนาดนี้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เดินกลับบ้านด้วยกันขอบคุณครับพระเจ้าที่ทำให้ผมมีความสุขขนาดนี้ ได้โปรดให้ผมมีความสุขแบบนี้ตลอดไปเลยนะครับ

                             เวลาล่วงเลยมาไม่นานผมกับพี่อินจุนเราก็ได้มีโอกาสคุยกันมากขึ้นเรื่อยๆ เดินกลับบ้านด้วยกันบ่อยขึ้นแม้จะถูกคนอื่นมองด้วยสายตาแปลกๆ แต่ผมไม่สนเท่าไหร่หรอกในเมื่อผมมีความสุขขนาดนี้  หลังจากงานโชว์ร้องเพลงซึ่งเป็นเทศกาลประจำโรงเรียน  นั่นเป็นงานที่ทำให้ผมลืมไม่ลงเลยละ  มันมีสิ่งที่ดีๆเกิดขึ้นตั้งหลายอย่าง

                           “จีฮวาน” พี่อินจุนพูดขึ้นขณะที่ยืนอยู่หลังเวที

                            “ครับ...”ผมเอียงคอแล้วจ้องหน้าพี่เขา

                           “กอดหน่อยนะ” ทันทีที่พี่อินจุนพุดจบ ตัวของผมก็โดนดึงเขาไปกอดทันที  อบอุ่น อบอุ่นมากเลยอยากอยู่ในอ้อมกอดนี้ไปนานๆจังเลย

                             กอดแรกของผมที่มากจากคนที่ผมแอบรักจนหมดใจ   มันเป็นอะไรที่ลืมไม่ลงเลยล่ะ หัวใจของผมเต้นแรงไม่ยอมหยุด แก้มของผมแดงอยู่ตลอดเมื่อคิดถึงเรื่องที่พี่เขากอดผม  แต่ที่ผมมีความสุขที่สุดน่ะหรอ? คืนนั้นแหละ คืนที่ทุกคนไปร่วมฉลองงานเทศกาลโรงเรียน   งานตอนกลางคืนจัดเป็นแบบปาร์ตี้ ไนท์ ให้กับนักเรียนเพื่อจะได้ออกมาสนุกกันหลังจากที่ช่วยกันทำงานของโรงเรียนจนออกมาได้ยอดเยี่ยม

                              ผมนั่งอยู่กับพวกพี่ๆในชมรม ทุกคนดูมีความสุขกันมากเพราะการร้องเพลงในวันนี้เป็นที่ประทับใจของทุกคนและยังได้รับคำชมจาก ผ.อ.ของโรงเรียนอีกด้วย

                              “จีฮวานไปข้างนอกกันมั้ย??” พี่อินจุนสะกินที่แขนผม ก่อนที่จะกระซิบที่ข้างหู

                              “คับ ไปสิ” พูดจบผมก็เดินตามพี่อินจุนออกไป  ที่สวนของโรงเรียน สวนในวันนี้ถูกจัดตกแต่งให้แตกต่างจากวันอื่น ต้นไม้ถูกประดับด้วยสายไฟระย้า  จากสวนที่เคยมืดมิดในตอนกลางคืนแต่วันนี้กลับสว่างราวกับมีเทวดามาเสกไว้อย่างนั้นเลย  ผมนั่งลงข้างๆพี่อินจุน พร้อมกับมองบรรยากาศรอบๆไปด้วย

                               “นี่....นายนะชอบใครอยู่หรือเปล่า” จู่ๆ พี่อินจุนก็พูดขึ้น คำถามนั้นทำให้หัวใจของผมเต้นไม่ถูกจังหวะทันที

                              “ครับ..ตอนนี้มีอยู่คนหนึ่ง” ผมยิ้มกว้าง แต่หลังจากนั้นมือผมก็ได้รับความรู้สึกอุ่นๆขึ้นจากมือของอีกคนหนึ่งที่กุมอยู่

                              “เป็นพี่ได้มั้ย.....คนที่นายชอบนะ” พี่อินจุนจ้องหน้าผม สีหน้าและน้ำเสียงของพี่เขาดูจริงจังกว่าเมื่อก่อน

                              “ผม....ผมชอบพี่ฮะ....ชอบพี่ตั้งนานแล้ว”ผมได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาของพี่อินจุน ตอนนี้หน้าผมแดงไปหมดแล้ว

                               “พี่รักนาย....คบกันนะ”

                               “ไม่ปฏิเสธครับ” สิ้นเสียงอ้อมกอดหนาก็พุ่งตรงเข้ามาแทบไม่ทันตั้งตัวแต่ผมมีความสุขมาก  ต่อจากนี้ไปผมไม่ต้องคอยแอบมองพี่เขาอีกต่อไป ไม่ต้องแอบบอกรักพี่เขาคนเดียว ไม่ต้องแอบคิดถึงต่อจากนี้ไป ผมจะบอกรักพี่จากปากผมทุกวันเลยนะ

                               ไม่รู้ว่าบรรยากาศมันพาไปหรืออะไร  พี่อินจุนจูบปากผมทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเป็นความฝัน เหมือนกับอยู่ดีๆผมก็เหาะขึ้นไปบนฟ้า  ความรู้สึกเสียวส่านวิ่งพร่านทั่วตัว ลิ้นหนาเขามาอยู่ในปากผม ความรู้สึกอึดอัด หายใจไม่สะดวกทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อลิ้นของพี่อินจุนวุ่นวายอยู่ในปากของผม  อึดอัดแต่ก็รู้สึกดี........

.......................................................................

                         ไดอารี่เล่มเล็กสีสันสดใส ถูกปิดลงด้วยมือของใครบางคนที่แย่ง จีฮวานไปเมื่อสักครู่ ร่างเล้กได้แต่ทำหน้าหงิกงอ เพราะไม่สามารถแย่งคืนมาได้แถบยังโดนคนอื่นอ่านความลับของตัวเองอีกด้วย

                          “ลืมมันไปเถอะนะ”  เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าจีฮวานที่นั่งอยู่บนพื้นพร้อมกับกอดเข่าของตัวเอง

                           “ผมพยายามแล้ว.......แต่....มัน..ยากจักคับพี่ ฮึก..ฮือ....” น้ำตาที่พึ่งยอมหยุดเมื่อไม่นานใหลเอ่อออกมาอีกครั้ง

                กี่ครั้งแล้วนะ..กี่ครั้งที่นายต้องเสียน้ำตาแบบนี้....จากเด็กที่เคยสดใส...ตอนนี้รอยยิ้มของนายน่ะมันไม่เหมือนเดิมเลยนะจีฮวาน

                           “หยุดเถอะนะ.....พอเถอะ ยังไงซ่ะนายก็ยังมีพี่อยู่” มิกะนั่งลงกอดร่างเล็กที่ร้องไห้อยู่พร่างลูบหัวเบาๆ ใจจริงเขาเองก็อยากจะร้องไห้เหมือนกันแต่พอนึกถึงเรื่องที่เพื่อนตัวเองทำกับคนตัวเล็กก็อดเจ็บใจไม่ได้

                           “พี่ครับ ....วันนี้ผมไม่ไปซ้อมนะครับ” จีฮวานพูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้ามิกะ คารบน้ำตาของร่างเล็กยังคงเปื้อนเต็มเสื้อของมิกะ

                           “อื้อ....พักผ่อนเยอะๆแล้วกันนะ  เดี๋ยวซ้อมเสร็จพี่จะกลับมาหานะ” มิกะกอดร่างเล็กแน่นก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

                            อย่าร้องไห้อีกเลยนะจีฮวาน...

                          “ลืม.....ลืมไปซ่ะ”จีฮวานพูดกับตัวเองก่อนที่จะล้มตัวลงนอน เขาเก็บตัวอยู่แต่ในห้องเป็นเวลาหลายวันแล้ว  ไม่อยากออกไปเจอกันไม่อยากออกไปเจอสถานที่เดิมๆ

“จีฮวาน......นายรักพี่มั้ย”

“จีฮวาน......พี่ไม่อยากยื้อเวลาต่อไป”

“จีฮวาน......พี่ไม่ได้รักนายแล้ว”

“จีฮวาน.......เราเลิกกันเถอะนะ”

              ไม่นะ....ไม่...กลับมา........ผมอยากอยู่กับพี่......กลับมาหาผม....ผมรักพี่...อย่าทิ้งผมไป

ไม่เลิก

ไม่เลิก

                         “ไม่เลิก!” จีฮวานสะดุ้งตื่นขึ้นมา  ใบหน้ามีแต่เหงื่อและน้ำตา  ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรงพร้อมกับมิกะที่รีบวิ่งเขามานั่งข้างๆร่างเล็ก

                         “เป็นอะไรหรือเปล่า”มิกะค่อยข้างตกใจกับสภาพที่เกิดขึ้นแต่มันก็ยังน้อยกว่า เมื่อหลายวันก่อนอาการของจีฮวานเพ้อและ คลุ้มคลั่งมากกว่านี้

                          “ฮึก...ฮือ....พี่ครับ”ร่างเล็กกอดมิกะทันที ร่างกายที่ยังคงสั่นอยู่ทำให้มิกะต้องค่อยๆลูบหัวพูดปลอบโยนจนร่างเล็กหยุดสั่น

             ไม่น่าปล่อยนายไว้คนเดียวเลย... 

                     “ไปกินข้าวกันเถอะนะ..วันนี้พี่เลี้ยงนายเอง....เลิกหมกตัวอยุ่แต่ในห้องได้แล้ว” มิกะพูดจบก็เดินไปหยิบเสื้อผ้ามาให้ร่างเล็กที่นั่งซึมอยู่

                          ทั้งสองคนนั่งรถออกมาที่ร้านประจำของพวกเขา  จีฮวานมีอาการดีขึ้นที่ได้นั่งมองนู้นนี่ เรอ่มพูดมากขึ้น  แต่ก็ยังมีบางทีที่มีอาการเหม่อ

                          “อ่า....นี่ของโปรดนาย”มิกะตักอาหารใส่จานให้จีฮวาน ร่างเล็กดูมีความสุขกับการกินหลังจากที่ไม่ยอมกินอะไรมานาน

                          “พี่ครับกินเสร็จเราไปที่ไหนต่อดี” จีฮวานพูดขึ้น

                          “ฮ๊ะ...อยากไปเที่ยวหรอ????” มิกะท่าทางตกใจและก็ดีใจ

                          “อ้าม...ช่าย..แย้ว...ผมอา...อยาก ปายเที่ยว” จีฮวานพูดในขณะที่มีอาหารอยู่เต็มปาก

                          “ฮ่าๆๆๆ  ได้สิกินเสร็จเราไปเที่ยวต่อกัน” ทั้งสองคนกินอาหารมื้อนี้อย่างมีความสุข

                 นายน่ะคงจะดีขึ้นแล้วสินะ.....จีฮวานคนเดิม...กำลังจะกลับมาแล้วใช่มั้ย...

                      หลังจากกินเสร็จมิกะก็พาจีฮวานมาเดินเล่นที่ย่านขายของ  จีฮวานดูท่าทางมีความสุขกับสิ่งของต่างๆ ร่างเล็กหยิบนั่นนี่ขึ้นมาดูด้วยท่าทางสนใจ  มือเล็กไปหยุดอยู่ที่ของสิ่งหนึ่ง  ตุ๊กตามิกกี้เมาส์ตัวเล็ก  ที่กำลังกอดอยู่กับมินนี้เมาส์  ร่างเล็กหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนที่วางลงไป

เหมือนมากเลย.....เหมือนของขวัญที่ผมเคยให้พี่เมื่อตอนครบ 1 เดือนที่เราคบกัน 

                       “มีอะไรหรอ???” มิกะเห็นท่าทางแปลกๆของจีฮวานจึงเดินเข้าไปจับไหล่

                       “เปล่าฮะพี่.....อ่า....ดูนั่นสิสร้อยนั่นสวยมากเลยนะฮะว่ามั้ย”จีฮวานหยิบสร้อยเส้นเล็กที่มีจี้รูปดาวล้อมรอบด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ ส่งแสงระยิบระยับออกมา ยื่นให้มิกะที่ยืนอยู่ข้างหลังดู  ก่อนที่จะตัดสินใจซื้อมันมา

                        “ดึกแล้วกลับบ้านกันเถอะนะ” มิกะพูดพร้อมกับขยี้ตา ทำท่าง่วงนอน

                        “อ่า....ผมยังอยากเดินต่อนิน่า...”จีฮวานอ้อน

                        “อ่าๆก็ได้ๆ”มิกะพูดจบ ร่างเล็กก็เดินนำหน้าทันที   จากคนที่เยอะๆมาจนถึงตอนนี้ผู้คนต่างก็ทยอยกลับจนเหลือไม่มากนัก  ทำให้เดินได้สะดวกขึ้น  จีฮวานเดินเล่นอย่างมีความสุขเขาพยายามที่จะทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น ทำให้คนอื่นไม่ต้องห่วงเขามากนัก

ปึก!

                  “อ่า...ขอโทษครับๆ”จีฮวานก้มหัวขอโทษทันทีที่เดินชนเข้ากับใครบางคน

                           “เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงที่ฟังดูคุ้นเคย ทำให้จีฮวานต้องรีบเงยหน้าขึ้นดู

                            “ไม่เป็นไรๆ”ชายร่างบางพูดกับจีฮวานที่ยืนอึ้งอยู่

              พี่...พี่อินจุน....พี่จริงๆด้วย

                             “เราไปกันเถอะ  ดูสิเสื้อเปื้อนหมดแล้ว” อินจุนลูบหัวร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆเขาพร้อมกับส่งยิ้มให้ โดยที่ไม่มองอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้วยเลยสักนิด ก่อนที่จะจับมือกันเดินจากไป

                               “ไม่เป็นไรนะ.....เรากลับกันเถอะ” มิกะรีบเดินมาหาร่างเล็กทันที

                               “พาผมกลับบ้านด้วย” จีฮวานพยามยามกลั้นน้ำตา ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอคนที่ตัวเองรักมาที่สุดอยู่กับคนอื่น...

               หลังจากกลับมาจากไปเที่ยววันนี้จีฮวานก็กลับไปเป็นอารมณ์เหมือนเดิม  อาการเหม่อลอย เพ้อกลับมารุนแรงอีกครั้ง

“อย่ามาให้พี่เจอหน้าอีก”

“เลิกทำตัวแบบนี้สักที”

“เอาของ ของนายกลับไปด้วย”

“ถ้านายมาหาพี่ที่ห้องอีก...อย่าหวังว่าจะได้เจอหน้าพี่อีกเลย”

ผมยอม ยอมทุกอย่างแล้ว.....

กลับมาหาผม.....

ผมอยากกอดพี่......

                 น้ำใสใหลออกมาจากตาของร่างเล็กที่นอนอยู่  มิกะทำได้แค่เพียงนั่งดูและคอยเช็ดน้ำตาให้จีฮวานนานแล้วนะที่เขาต้องทำแบบนี้อยู่ตลอดเวลา

                 พี่ไม่น่าพานายไปเลย...ทั้งๆที่นายน่าจะลืมเขาได้แล้ว

    ...........................................................

                          ภายในงานมอบใบประกาศให้กับนักเรียนที่จบการศึกษา นักเรียนแต่ละคนดูท่าทางมีความสุขกันมาก พากันถ่ายรูปเพื่อนเป็นที่ระลึก บ้างก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน บ้างก็มีการทำกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดทำไว้ให้  

                          หลังจากการมอบเสร็จก็จะมีการกล่าวสุนทรพจน์ของประธานนักเรียน และหลังจากนั้นก็จะมีการแสดงที่รุ่นน้องในโรงเรียนจัดทำไว้ให้รุ่นพี่  เริ่มตั้งแต่ร่วมเล่นเกมกับรุ่นพี่  ถ่ายรูปและให้รุ่นพี่บางคนขึ้นมากล่าวอะไรสักอย่างและการร้องเพลงอำลา

                           ชมรมร้องเพลง ขึ้นมายืนบนเวทีตามตำแหน่งของแต่ละคน จำนวนคน15คนทุกคนร้องเพลงอำลารุ่นพี่ได้อย่างกินใจจนรุ่นพี่หลายคนถึงกับน้ำตาใหลออกมา  จนมาถึงช่วงพิเศษของการร้องเพลงเป็นสเปเชี่ล ซองค์  นักร้องเด่นของโรงเรียน 3 คน เริ่มจากซ้านไปขวา ฮยอนมิน   จีฮวาน และมิกะ  เสียงดนตรีเริ่มขึ้นทุกคนต่างก็พากันปรบมือดังสนั่น

 ใคร คนที่เคยรู้ใจ
รอยยิ้มที่เคยรู้จัก
กำลังจะหายลับไปทุกที

พอเริ่มร้องเพลง ฮยอนมินและมิกะก้เดินถอยหลังลงไปพร้อมกับมองหน้าก่อน

 คำพูดที่ซึ้งใจ
ที่เคยว่ารักมากมาย
ไม่มีอีกแล้วนับจากนี้

   มันจะไม่มีอีกต่อไปแล้วใช่มั้ย.....

แต่คนจะไปก็ต้องไป
รักเท่าไหร่แต่ฉันคงทำได้เท่านี้

  ผมรักพี่มาก...อยากอยู่กับพี่...

ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด
และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ
ไม่อาจจะวิ่งหนีความจิงที่มันโหดร้าย
จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง

   มันทรมานมาก...ช่วงเวลาที่ผ่านมา  เหมือนผมกำลังจะตาย....

จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด
จะฝืนเดินต่อไปแต่ไร้เรี่ยวแรง
และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานซักเท่าไร

   แต่ถึงยังไง...ผมก็ต้องยอมรับความจริง...ว่าเราจบกันแล้ว...

และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนาน..ซักเท่าไร

   สักวันผมจะต้องเข่มแข็งมากขึ้น.....สักวันผมจะพยายาม...

     ถึงสุดท้ายผมอาจไม่มีวันลืมพี่เลยก็ได้........

      อิ อินจุน  ชื่อนี้ผมจะจดจำไปตลอดชีวิต....


....................................................

SF

เรื่องนี้ไรเตอร์แต่งมาจาก....

เพลงความเจ็บปวดของ ปาล์มมี่ 

เพลงนี้ทำให้ไรเตอร์น้ำตาตก 5555+

ยังไงอ่านแล้วก็คอมเมนต์ด้วยนะ