ฝัน...Super Juior!!!

ข้อมูลเบื้องต้น

คราวนี้เอาเรื่องฝันๆมาลงนะ ฮือออ

เศร้ามากๆ......
เศร้า.....


รูปจากไหนไม่ยู้จ้า

เอสเจ! สู้เขานะ
ฝันจริงๆนะ เหมือนนิยายเลยอ่ะ

โปรดฟังเพลงด้วยคะ เพราะมากๆ เข้ากะเนื้อเรื่องดี ฟังแล้วนำตาจะไหลㅠㅠ (กว่าจะหาที่อัพได้ แง้)

เนื้อเรื่อง

. .

นี่เป็นเรื่องของเมื่อวันที่ 21-22 พ.ค. 2007 ตอนกลางคืน

เป็นการฝันถึง SJ ครั้งแรกของฉัน และมันก็เป็นฝันที่ไม่ดี เท่าที่ควร...

เล่าละนะ....

ตอนนั้นเป็นช่วงวันหยุด และ SJ ได้มาประเทศไทย และได้จัดกรุ๊ปทัวร์ ซึ่งจะให้แฟนคลับ SJ ได้ขึ้นรถร่วมทัวร์ไปกับ SJ ด้วย ซึ่งก็กำลังจะไปต่างจังหวัด (ไม่รู้ว่าที่ไหน)

ซึ่งตารางที่นั่ง ประมาณนี้ (จำไม่ค่อยได้)

**นั่งเป็นคู่นะ  นี่คือที่นั่งโดยคร่าวๆ

แฟนคลับ	แฟนคลับ
แฟนคลับ	ฮีชอล คิบอม
ฮันคยอง ซีวอน	แฟนคลับ
ชินดง แฟนคลับ	แฟนคลับ
ฉัน เพื่อนฉัน	เยซอง เรียวอุค
เพื่อนๆของฉัน	แฟนคลับ
แฟนคลับ	แฟนคลับ
คังอิน คยูฮยอน	ดงแฮ อีทึก
แฟนคลับ	อึนฮยอก ซองมิน
ที่ว่าง (ไว้วางของ)	ที่ว่าง (ไว้วางของ)

ซึ่งพวกเราตื่นเต้นกันมาก เลยเดินไปจับมือ ส่วนฉันนั้น หันหลังไปเกาะกับเบาะที่นั่งแล้วคุยกับเพื่อน ที่นั่งด้านหลัง แล้ว... ก็แอบมองซองมิน ตลอดๆ

และแล้ว.... เวลาไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ทางที่รถบัสขึ้นเขานั้น จะมีโค้งอยู่โค้งหนึ่ง ซึ่งเป็นโค้งอันตราย ไม่มีรั้วเหล็กกั้น ถนนแคบ ชัน สูง หล่นคือหล่น ข้างล่าง มีป่าหนาทึบ และมีกระท่อม โทรมๆอยู่หลังหนึ่ง....

ไกด์บอกพวกเราว่า ให้ทุกคนนั่งนิ่งๆ พวกเรากำลังจะเลี้ยว โค้งมรณะนี้ ...

พอรถจะกำลังจะเลี้ยว เนื่องจากรถคันใหญ่ จึงต้องขับเลยไปมากๆแล้วเลี้ยว (คนขับรถจะรู้ดี) เพราะต้องไม่ให้ ข้างรถชนกับเนินหิน

ทีนี้.. มันก็เกิดขึ้น ล้อของรถด้านหน้านั้น เลยออกไปด้านหน้าผาสูงชันนั้นนิดหน่อย พวกแฟนคลับก็เอาแต่กรี๊ดด้วยความเสียว (ฉันไม่เคยกรี๊ด กะทั่งในฝัน) ซองมินกับอึน นั่งฟังเพลงไม่รู้เรื่อง... เจ๊หลับ คิบอมนั่งดูวิว ฮันกับซีวอนนั่งลุ้นระทึก ชินดงนั่งคุยกับแฟนคลับ ส่วนสมาชิกคนอื่นๆ ก็นั่งคุยกับพวกแฟนคลับ

ล้อรถก็ตกลงไปข้างนึง มันดัง กึกก...!!!! ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ เกาะเบาะข้างหน้าไว้แน่น แล้วก็เสียวมากๆ...  ทุกคน เริ่มจะตระนักกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น ..... ไกด์บอกให้พวกเราเกาะรถให้แน่นๆ แต่พวกแฟนคลับก็ยังเอาแต่กรี๊ด เพราะกลัว จนคนขับไม่มีสมาธิ....

จนในที่สุด รถนั้นก็ได้ร่วงลงไปในหน้าผานั้น ฉันร้องสุดชีวิต ความรู้สึกนั้น เหมือนกำลังเล่นรถไฟเหาะ ตอนกำลังขาลง มันจะเสียวมากๆ เหมือนเราไม่มีพื้นดินเหยียบ

ตูมม... อะไรกัน.... มันทั้งมืด ทั้งเงียบ ทั้งสงบ และก็มีบรรยากาศเย็น ผิดกับประเทศไทย ที่นี่คือที่ไหนกัน ... ?

ซักครู่ ฉันก็มองเห็นภาพ รถพังยับเยิน ทุกคนตายเลียบ ฉันพยายามเดินหาซองมิน แต่ไม่พบ.... ฉันพบศพแค่ของ ฮีชอล คิบอม ฮันคยอง ซีวอน

ชินดง คังอิน คยูฮยอนเยซอง เรียวอุค

(เนื่องจาก รถหล่นลงไปในมุมซ้ายบน แล้วฝั่งที่อยู่แถบชินดงนั้น กระทบพื้น ด้านมุมขวาหลังเลยไม่ค่อยกระทบกระเทือน)

ภาพที่เห็นนั้น .... มันเป็นอะไรที่แย่มาก มันเป็นอะไรที่บรรยายออกมาเป็นคำพูด หรือตัวหนังสือไม่ถูก ฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นซักครู่หนึ่ง

แล้วพูดว่า แล้วคนอื่นๆละ ซองมิน อึนฮยอก ดงแฮ อีทึก อยู่ไหน?

ฉันเห็นกระท่อมไม้ เลยเดินเข้าไปดู พบทั้งสี่คนอยู่ในนั้น...

ซองมินที่ไม่ค่อยเจ็บหนักที่สุดใน4คนกำลังพยุงดงแฮมานอนในกระท่อม อึนฮยอกแขนหัก... กับอีทึกที่หัวแตกและมีบาดแผลตามแขน ได้ประคองกันมา

ดงแฮเจ็บหนัก ฉันได้แต่มองอยู่เฉยๆ ให้พวกเขาพยายามจะต่อชีวิตให้กับเพื่อนของเขา...

ตอนนั้นฉันพึ่งนึกได้ว่า ทำไมพวกเขาไม่เห็นฉันละ? ฉันลองพูดขึ้นมา

ซะ...ซองมินโอป้า? เขาหันมา แต่ทำท่าทาง งงๆ เหมือนมีใครเรียกเขา

ฉันเดินไปมองกระจกในกระท่อมนั้น...

ไม่มีเงาของฉัน!!! เงาของฉันหายไปไหน อา... นี่ฉันเป็นวิญญาณเหรอ... ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตาย ฉันยังมีอนาคตของฉันที่ฉันต้องทำ พ่อแม่ของฉัน ยังฝากความหวัง และดูฉันประสบความสำเร็จอีกมาก!!...

ฉันนั่งร้องไห้อีกรอบ จนฉันนึกได้ว่า ตอนนั้นเราเรียกซองมิน เขาหันมานิ... ฉันจึงลองพูดอีกครั้ง ด้วยเสียงดังๆ

ซองมินโอป้า....

ซองมินหันควับ พูดว่านั่นใคร??

ฉันตกใจ - พี่ไม่เห็นฉันเหรอ?

ซองมิน – คุณที่อยู่ไหนน่ะ?

อึนฮยอกกับอีทึกหันมา ฉันฟังได้ความว่า นายพูดอะไรน่ะ ซองมิน?

ซองมิน – ฉันได้ยินเสียง คนเรียกน่ะ พี่อีทึก

ฉันแปลกใจ ฉันพูดภาษาเกาหลียังไม่ค่อยได้ ทำไมเขาจึงฟังฉันรู้เรื่อง?

ฉันจึงบอกซองมินว่า – ให้คุณเดินออกมาด้านนอกกระท่อมได้ไหม ฉันต้องการพบคุณ...

ซองมินจึงบอกอีทึกว่า – พี่ครับ เดี๋ยวผมมานะ

ซองมินเดินออกมานอกกะท่อม พร้อมกับพูดว่า

ซองมิน – ไหนละ...?

ฉัน – ตอนนี้ฉันเป็นแค่ก้อนพลังงานก้อนหนึ่ง คุณมองไม่เห็นฉันหรอก...

ซองมิน – วิญญาณ...?

ฉัน – ใช่ ฉันคือแฟนคลับของคุณ ตายตอนรถตกลงมา ฉันเริ่มพูดด้วยเสียงสะอื้น

ซองมิน – อา...... เสียงเธอ? นี่เธอร้องไห้เหรอ?

ฉัน – ใช่ ฉันเศร้า ฉันอยากมีชีวิตต่อ ฉันยังมีอนาคตอีกยาวไกล

ซองมินเงียบ....... ฉันก็เงียบไปอีกพักหนึ่ง

ฉันพูดต่อว่า – ฉันดีใจนะ ที่ฉันได้คุยกับคุณ ฉันไม่รู้ชาตินี้ฉันจะได้คุยกับคุณหรือเปล่า ตอนนี้พระเจ้าเป็นใจ ฉันได้คุยกับคุณแล้ว

ในเมื่อฉันเป็นแค่ก้อนวิญญาน ฉันก็ขอบอกคุณ๖รงๆก็แล้วกัน

ฉันรักพวกคุณมาก พวกคุณทุกๆคนเป็นคนทำให้ฉันได้พบกับสิ่งที่ฉันไม่เคยคิด ให้ฉันได้มีความฝันใหม่ๆ

โดยเฉพาะคุณ คุณเป็นผู้ชายคนแรก ที่ฉันรู้ว่าน่ารักที่สุด และเป็นคนที่ชอบสีชมพูอย่างจริงจัง ที่คิดว่า บนโลกนี้ไม่น่าจะมีอีกแล้ว ...

ซองมินก็ยังเงียบ...

แล้วพูดขึ้นว่า – เธออยู่ตรงไหน?

ฉัน - ..อา .... เอ่อ อยู่ตรงใต้ต้นไม้ ที่มีใบสีแดงคะ

ซองมินเดินมาอยู่ตรงหน้าฉัน พอดิบพอดี

ซองมิน – เธอชอบฉันใช่ไหม?

ฉัน – ใช่?

ซองมิน – ไหนๆก็เป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของเธอ ฉันจะให้ความรักกับเธอ...

แล้วซองมินก็นั่งลงกับพื้น

ฉันยิ้ม แล้วก็บอกขอบคุณซองมิน

ฉัน – คุณเป็นคนดีจริงๆ พี่ซองมิน

ฉันเข้าไปนั่งข้างๆซองมิน แล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมด ตั้งแต่พบ SJ ให้เขาฟัง

ฉัน – ตอนนั้นฉันไม่มีเป้าหมายในอนาคต ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไร ยังไง ฉันรู้แค่ว่า ฉันจะเรียนออกแบบ และก็จะทำงานแบบนั้นทั้งชีวิต

จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันคุณMSNกับพี่ลูกครึ่งญี่ปุ่นคนหนึ่ง ในดิสเพลเป็นรูปอีทึก ฉันก็ถามว่าใคร? พี่เขาก็บอกว่า เอสเจ

จากนั้นฉันก็เริ่มค้นคว้า ว่านั่นคือใคร ทำไมพี่เขาถึงสนใจแล้วชอบขนาดนั้น?

ซองมินนั่งฟังด้วยหน้าตาเศร้าๆอยู่เงียบๆ

จากนั้น ... ฉันก็ค้นพบ คนทั้ง13คน พวกคุณทำให้ฉันสนใจภาษาเกาหลี ทำให้ฉันค้นพบสิ่งที่ฉันชอบ นอกจากออกแบบ ทำให้ฉันสนุก ทำให้ฉันหัวเราะ ทำให้ฉันมีความหวัง และตั้งความหวังในอนาคตไว้

ซองมินน้ำตาค่อยๆไหลออกมา

ฉันพูดต่อด้วยเสียงสะอื้น แล้วยิ้ม

ฮึ ตอนแรกนะ ฉันมองซองมินกับเรียวอุคเป็นคนเดียวกัน มองเจ๊ซิน-เรียวอุคเป็นคนเดียวกัน มองคยูฮยอนกับดงแฮเป็นคนเดียวกัน...

ซองมินยิ้มนิดๆ

- ฉันน่ะขำมากเลยนะ ตอนที่เล่นซูเปอร์จูเนียร์ฟูเฮ้าล์น่ะ โดยเฉพาะตอนเรียนเทควันโดน่ะ พี่น่ะ เท่มากๆเลย ทุกคนก็ตลกมากๆด้วย

แล้วพี่ก็ซนมากๆเลยน๊ะ ตอนแคมน่ะ

ซองมินยิ้มทั้งนำตา แล้วพูดขึ้นว่า

- ขอบใจนะ แต่ว่า... ตอนนี้ทุกคน.... ซองมินน้ำตาไหลอีกครั้ง

ฉันจึงกอดซองมิน แล้วพูดว่า ไม่เป็นไรหรอก พี่ซองมิน ฉันก็เศร้ามาก แต่ พี่ก็พยายามต่อไปเพื่อเพื่อนๆของพี่นะ ฉันจะเฝ้าดูพี่ พวกเพื่อนๆของพี่ก็เหมือนกัน

..อ๊ะ อย่าเพื่งคะ ขอฉันอีกซัก 2 นาที

-พี่ซองมิน ไม่มีเวลาแล้ว เขาจะมารับฉันไปแล้ว ฉันพูดพร้อมเริ่มร้องไห้

ซองมิน – อา...

ฉัน – พี่ซองมิน ฉันจะคอยเฝ้าดูพี่ ดูพี่ประสบความสำเร็จ ดูพวกพี่ๆมีความสุข... ลาก่อนนะคะ พี่ซองมิน ฉันพูดพร้อมนำตาไหลพราก

ซองมิน – ผมจะทำให้ดีที่สุด ซองมินพูดพร้อมน้ำตา....

วูบ... อา.. นี่ฉันอยู่บนสวรรค์แล้วเหรอ?

....

...

..

.

ต....ตื่น............. 

ตื่นได้แล้ว!~

ฉันสะดุ้งเฮือก พร้อมกับย้อนนึกเรื่องความฝัน

นี่คือฝันจริงๆ ไม่ใช่แต่งเองหรืออย่างไร วันนั้นตอนอาบน้ำ ฉันเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น...

นี่คือฝันร้าย ฝันร้ายของฉัน ฝันร้ายของทุกคน ฝันร้ายของ SJ ….

ปล.. นี่คือฝันนะ เอามาอธิบายเฉยๆ มันอึดอัดมากๆ

ปล2. ฉันกอดซองมินของทุกคนได้ยังไงเนี้ย สมควรตายจริงๆ.. เอาเถอะ กอดไปก็ไม่มีความรู้สึกอ่ะ ฮือออ

จะก๊อป กรุณาเครดิตด้วยนะคะ ㅠㅠ...

. .