คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Fic Reborn:Idiot! But I love you my bull.จะยังไงก็รักนายไอ้วัวโง่(ของชั้น) Part3
“ไม่เห็นเหมือนกัน นายเอามาถอดทิ้งไว้ห้องชั้นเหรอ?” สึนะช่วยแรมโบ้หา
“ครับ ตอนนั้นเจอรีบอร์นด้วยนะ...ผมเองก็ลืมเหมือนกันว่าถอดไว้ตรงไหน” แรมโบ้ขมวดคิ้ว
“งั้นหาเอาเองเลยละกันนะ ชั้นไปโรงเรียนก่อนล่ะ” สึนะพูดแล้วรีบวิ่งลงบันไดไปเพราะสายแล้วแต่ก็ดันสะดุดขาตัวเองกลิ้งตกบันไดซะงั้น
แรมโบ้ออกมาดูก่อนจะส่ายศีรษะอย่างเบื่อหน่ายกับความซุ่มซ่ามของคนคนนี้
“แกหากางเกงของแกอยู่รึไง” แรมโบ้ที่กำลังจะหันกลับไปหากางเกงตัวนั้นต่อตกใจจนแทบตกลงไปอีกคนเพราะรีบอร์นมายืนอยู่ข้างหลัง
“ก็ใช่น่ะสิ นายเห็นบ้างรึเปล่าล่ะ?” แรมโบ้ถามแม้จะรู้ว่าคงไม่ได้รับคำตอบเหมือนเดิม
“ชั้นเผาทิ้งไปแล้ว” รีบอร์นยักไหล่อย่างไม่แคร์ว่าแรมโบ้จะรู้สึกอย่างไร และตอนนี้แรมโบ้ก็โกรธสุดๆ
“นายเอากางเกงคนอื่นไปเผาตามใจชอบได้ยังไง ฮะ!!” แรมโบ้ตะโกนเสียงดังอย่างโกรธเกรี้ยว
“อยากเผา” รีบอร์นตอบพลางแสยะยิ้มนิดๆ ที่ได้เห็นแรมโบ้โกรธ
“โธ่เว้ย!! นายรู้มั้ยว่ากางเกงตัวนั้นสำคัญกับชั้นมากแค่ไหน!?! แล้วนายเอาไปเผาอย่างนั้นเพราะเพียงแค่เกลียดชั้น มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ!?!!!” แรมโบ้ตาแดงเพราะโกรธจัดและเพราะอยากจะร้องไห้
“ชั้นไม่สนหรอกนะว่ามันจะมีค่าอะไร แต่แกมาตะโกนใส่หน้าชั้นอย่างนี้...แกคิดว่าแกเป็นใครกัน” รีบอร์นบีบคางแรมโบ้แน่นจนหน้าของแรมโบ้บู้บี้ไปหมด
“แล้วนายคิดว่านายเป็นใครถึงมาเผากางเกงของชั้น!” แรมโบ้โกรธจนเลือดขึ้นหน้า รีบอร์นเองก็โกรธจึงฟาดแรมโบ้ไปกระแทกกับผนังห้องสึนะจนเจ้าวัวทรุดลงกับพื้นเพราะจุก
“อุก!” แรมโบ้ร้องออกมาเบาๆ เพราะไม่อยากให้รีบอร์นสมเพชเค้าไปมากกว่านี้
“อย่ามาอวดดีกับชั้นให้มากหน่อยเลย อย่างแกน่ะก็เหมือนกับของเล่นของชั้นนั่นแหละ อยากจะทำอะไรก็ทำ ฮึๆๆ โดนแค่นี้มันยังน้อยไป” รีบอร์นแสยะยิ้ม
“ชั้นไม่ใช่ของเล่นของนายนะ!! เรื่องสมัยเด็กที่นายรังแกชั้นน่ะก็ใช่ว่าจะเอามารวมกันได้นะ ชั้นจะไม่ยอมถูกนายทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนตอนเด็กๆ แน่ๆ” แรมโบ้ฝืนใจพูดออกไปอย่างนั้นเพราะรีบอร์นสามารถทำอะไรเค้าได้จริงๆ เค้าก็เลยรู้สึกกลัวพอสมควร
“จะตอนไหนคนอย่างแกมันก็ไร้ค่าอยู่อย่างเดิมนั่นแหละ ถึงจะมีโคโรเนโลคุ้มกะลาหัวอยู่ก็เถอะ”
“เกี่ยวอะไรกับคุณโคโรเนโล?” แรมโบ้ถามพลางกำลังจะลุกขึ้นหากแต่เท้าที่ห่อหุ้มด้วยรองเท้าหนังชั้นดีเหวี่ยงมาเหยียบตรงอกเค้าไว้ซะก่อน
“ฮึๆ ตัวเองก็น่าจะรู้ตัวดีอยู่แล้ว คนอย่างแกมันน่าสมเพชจริงๆ ว่ะ” รีบอร์นกดเท้าลงไปหนักๆ ก่อนจะเดินจากมาปล่อยให้แรมโบ้นอนจุกอยู่ตรงนั้น
“ฮึก ทำไม...เค้าลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ฮึก ทำไมถึงมีแต่ผมที่จำได้อยู่คนเดียวเท่านั้นล่ะครับ” ร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นจนคนข้างๆ ต้องดึงเข้าไปกอดปลอบและพยายามหักห้ามใจเพราะคนในอ้อมกอดนี้เป็นของเพื่อนสนิทของเค้า
“ใจเย็นๆ ก่อนนะ” ร่างสูงลูบหัวร่างบางอย่างทนุถนอมราวกับกลัวร่างบางจะสลายไปต่อหน้า
“เจ้าวัวบ้า แกเห็นคุณรีบอร์นมั้ย?” ขณะที่แรมโบ้เดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างถนนโกคุเดระและยามาโมโตะก็เดินเข้ามาถาม รู้สึกว่าสองคนนี้จะไม่ห่างจากกันเลย ให้ตายสิ
“ไม่เห็นหรอกครับ มีอะไรรึเปล่าครับเนี่ย?” แรมโบ้ถามด้วยท่าทางเก๊กๆ ตามมาดของตัวเอง
“ก็คุณรีบอร์นบอกว่าจะฝึกให้พวกชั้นน่ะสิ นี่ตามหาตั้งแต่เลิกเรียนแล้วนะเนี่ย” โกคุเดระล้วงกระเป๋าบ่น
“ลองถามสึนะดูสิ นั่น...มานั่นแล้ว” ยามาโมโตะโบกมือให้สึนะที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเค้าเท่าไหร่ และแน่นอนว่าข้างๆ สึนะจะต้องมีมุคุโร่ห้อยตามมาด้วย
“รุ่นที่สิบคร้าบ เห็นคุณรีบอร์นมั้ยครับ?” โกคุเดระถามสึนะ
“เห็น...แต่เมื่อกี้เป็นไรไม่รู้ หงุดหงิดจนมาลงที่ชั้น” สึนะแทบร้องไห้เพราะหน้าเค้าปูดไปหมดแล้ว
“นี่...นายไม่ช่วยรุ่นที่สิบเลยรึไงฮะ!!” โกคุเดระหันไปหาเรื่องมุคุโร่ทันที
“ผมถูกห้ามไว้นี่ครับ ฮึๆ” มุคุโร่ยิ้มขำๆ พลางมองสึนะที่ทำหน้าเบ้ ใบหน้าตลกๆ ของสึนะช่างดึงดูดมุคุโร่เหลือเกิน
“เค้าหงุดหงิดอะไรล่ะครับ” แรมโบ้ถาม
“ไม่รู้สิ แต่เห็นบ่นชื่อนายด้วยนะแรมโบ้ แต่ทำไมมาลงกับชั้นล่ะเนี่ย” สึนะแทบทรุด ยิ่งนึกยิ่งเจ็บใจที่เค้าไม่เคยต่อต้านรีบอร์นได้เลย
“ผมก็ไม่รู้นะครับ ก่อนหน้านี้ผมก็เพิ่งโดนมา ดีนะที่หน้าของผมไม่เสียโฉม” แรมโบ้ลูบหน้าตัวเอง
“แล้วอย่างนี้พวกเราจะได้ฝึกกับเจ้าตัวเล็กมั้ยล่ะ อารมณ์เสียอย่างนี้คงเข้าหาลำบากล่ะ” ยามาโมโตะพูดขึ้น
“นั่นสิ” โกคุเดระที่ไม่เคยเห็นดีเห็นงามกับยามาโมโตะพยักหน้า เล่นเอาเจ้าคนพูดแอบอมยิ้มเพราะเป็นครั้งแรกที่โกคุเดระเห็นด้วยถึงจะเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม
“ตอนนี้คงจะอยู่กับคุณโคโรเนโลมั้งครับ” แรมโบ้สันนิษฐาน
“คงงั้น เพราะเห็นเดินไปทางร้านเหล้าน่ะนะ” สึนะที่ยังไม่เลิกหงอยพูดขึ้น
“งั้นผมขอตัวล่ะนะครับ” แรมโบ้โบกมือแล้วกำลังจะเดินหนีแต่ก็ถูกดึงตัวไว้ซะก่อน
“เดี๋ยว...เจ้าวัวบ้า แกเป็นคนทำให้คุณรีบอร์นอารมณ์เสียนะเฟ้ย ดังนั้นแกต้องเข้าไปคุยกับคุณรีบอร์นซะ พวกชั้นจะได้ฝึก” แรมโบ้ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินที่โกคุเดระบอก
“เฮ้ยยยย” โกคุเดระดึงคอเสื้อของแรมโบ้เอาไว้เพื่อไม่ให้เจ้าวัวจอมชิ่งชิ่งไปได้
“ผม...ผมไม่เกี่ยวนะครับ” แรมโบ้ทำหน้าแหย
“ถ้าแกไม่ไปชั้นจะลากคอแกไปหาอา...อาเจ้ แน่นอน” โกคุเดระกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อพูดถึงเบียงกี้
“ผะ...ผม...ผม...ไปล่ะนะคร้าบบบบบบ” แรมโบ้รีบสะบัดโกคุเดระออกแล้วชิ่งทันทีแต่ชิ่งไปได้ไม่ไกลก็ต้องวิ่งกลับมาที่เดิมเพราะเบียงกี้อยู่แถวๆ นั้นพอดี
“ผะ...ผม...ผมยอมแล้วครับ” แรมโบ้ทรุดลงนั่งน้ำตาไหลพรากพลางชี้ไปทางเบียงกี้ที่เดินดุ่มๆ มาทางที่พวกเค้ายืนอยู่
“อะ...อาเจ้” โกคุเดระทรุดลงไปอีกคนแต่ก็ยังมียามาโมโตะประคองไว้
“งั้นแรมโบ้รีบไปหารีบอร์นก่อนละกัน ส่วนเบียงกี้พวกเราจะรับหน้าไปแทน” สึนะบอกแม้จะกลัวจนขาสั่น แรมโบ้จึงรีบดิ่งไปทางร้านเหล้าที่คิดว่ารีบอร์นคงจะอยู่ทันที
แรมโบ้ก้าวเข้าไปในร้านเหล้าอย่างมีมาดทำให้สาวๆ มองตามกันให้ขวัก เค้ามองหารีบอร์นซักพักก่อนจะหาเจอเพราะรีบอร์นนั้นหาตัวไม่ยากเลย เนื่องจากส่วนสูงที่โดดเด่นและหน้าตาที่มีเสน่ห์และยิ่งมีโคโรเนโลอยู่ด้วยแล้วยิ่งหาง่ายเข้าไปใหญ่
แรมโบ้เดินเบียดเหล่าหญิงงามที่มาห้อมล้อมทั้งสองคนนั้นไว้อย่างยากลำบาก เพราะผู้หญิงนั้นก็ใช่ว่าจะน้อยและยิ่งรวมพวกตุ๊ดเกย์เข้าไปด้วยยิ่งเยอะมากกว่าเดิม ระหว่างการเบียดเข้าไปหาสองหนุ่มสุดฮิตแรมโบ้ก็ถูกแต๊ะอั๋งจากผู้คนรอบข้างไปด้วย
“อ้าว...เจ้าวัวบ้า” เสียงโคโรเนโลดังขึ้นหลังจากแรมโบ้หลุดออกมาจากฝูงคนแล้ว
“เฮ่อ...กว่าผมจะเข้ามาได้นะครับ” แรมโบ้หยุดหอบก่อนซักพักแล้วหันไปมองรีบอร์นที่มีผู้หญิงสองคนนั่งขนาบข้างเค้า รีบอร์นใช้หางตามองแรมโบ้ก่อนจะหันไปสนใจสองสาวข้างกาย
“นายมาทำไม?” โคโรเนโลถามหลังจากส่งสาวที่เคยนั่งข้างเค้าออกไปแล้ว แรมโบ้จึงได้มานั่งข้างๆ โคโรเนโลแทน
“ผมมาหารีบอร์น พวกวองโกเล่วัยเยาว์ให้ผมมาถามว่าตอนไหนรีบอร์นจะฝึกให้พวกเค้า” แรมโบ้บอก
“งั้นเหรอ?” โคโรเนโลพยักหน้าก่อนจะเดินไปสะกิดรีบอร์น
“แรมโบ้อยากคุยด้วยเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลชี้มาทางแรมโบ้ที่กำลังนั่งดื่มนมสดอยู่อย่างไม่สนใจใคร
“ชิ ชั้นไม่อยากคุยกับมัน เห็นหน้ามันแล้วอยากกระทืบ” รีบอร์นเหล่ตามองแรมโบ้โดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัว
“เฮอะ! แกนี่ก็เหลือเกินนะรีบอร์น เอาเป็นว่าแรมโบ้เค้าจะมาถามแกว่าตอนไหนแกจะได้ไปฝึกให้พวกลูกศิษย์แกน่ะเว้ยเฮ้ย”
“ชั้นให้ดีโน่จัดการไปแล้ว อีกซักหน่อยก็คงได้ไปฝึกกันแล้วแหละ แล้วแกก็พาไอ้วัวบ้านั่นออกไปให้พ้นๆ สายตาชั้นหน่อยดิ เห็นแล้วมันหงุดหงิด” รีบอร์นกระดกเหล้าเข้าปากหลังจากพูดจบ
“ดีเลย ฮึๆ” โคโรเนโลกระตุกยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหาแรมโบ้
ภาพที่โคโรเนโลคุยกับแรมโบ้อย่างสนุกสนานอยู่ในสายตารีบอร์นตลอดจนเค้าหงุดหงิดพาลใส่หญิงสาวข้างกายจนพวกเธอกลัวและเดินหนีไป รีบอร์นจึงได้แต่นั่งดื่มคนเดียว
“บอกให้พากันไปคุยไกลๆ ไงวะ” รีบอร์นบ่นงึมงำอย่างไม่สบอารมณ์
“รีบอร์น~ สนใจมานั่งคุยด้วยกันหน่อยมั้ย??” โคโรเนโลตะโกนข้ามฝั่งโต๊ะถามรีบอร์นอย่างยียวนกวนส้นตะ...เอ่อ...ประสาท
“ชิ” รีบอร์นมองก่อนจะสบถแล้วเดินออกจากร้านอย่างหงุดหงิด
__________________________________________________________________________________________
อันที่จริงข้าน้อยยังสอบไม่เสร็จเลย แต่ข้าน้อยอดใจไม่ไหวต้องมา
อัพต่อ อิ อิ
ความคิดเห็น