คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Fic Reborn:Idiot! But I love you my bull.จะยังไงก็รักนายไอ้วัวโง่(ของชั้น) Part2
“แกปล่อยแรมโบ้เลยนะรีบอร์น” โคโลเนโรพยายามจะดึงตัวแรมโบ้กลับแต่ก็กลัวแรมโบ้จะตกลงมาได้รับบาดเจ็บจึงได้แต่ร้องบอกรีบอร์นใหปล่อยแรมโบ้ซะ
“ไม่” รีบอร์นปฏิเสเสียงแข็ง
“อย่าหาว่าชั้นไม่เตือนนะเว้ยเฮ้ย” โคโลเนโรชักไรเฟิลออกมาเล่นเอาคนทั้งร้านหมอบลงใต้โต๊ะทันทีรวมถึงมาสเตอร์ที่อยู่ใกล้ๆ กับพวกเค้าด้วย
“ถ้าแกยิง แกก็ยิงโดนไอ้วัวบ้านี่แหละเพราะงั้นก็ยอมถอยออกไปเลย” รีบอร์นพูดแล้วเดินเซๆ ผ่านหน้าโคโลเนโรไป
“รีบอร์น ปล่อยๆๆๆๆ” แรมโบ้ร้องลั่นพลางดิ้นให้รีบอร์นปล่อย
ตุบ!
ร่างสูงตกลงมาจากร่างที่สูงกว่าแล้วกลิ้งหลุนๆ ไปกับพื้นถนน
“โอ๊ยยยยย” แรมโบ้กุมแก้มข้างซ้ายที่ครูดไปกับพื้นถนนไว้อย่างเจ็บปวด
“ชิ โง่”
“มันเกี่ยวกับโง่หรือไม่โง่ตรงไหน มันเป็นเพราะนายปล่อยชั้นลงมาต่างหาก!” แรมโบ้โวยวายแต่ก็ต้องร้องซี้ดออกมาเพราะเจ็บแก้ม
“แกทั้งร้องทิ้งดิ้นบอกให้ชั้นปล่อยชั้นก็ปล่อยน่ะสิไอ้วัวโง่” รีบอร์นยักไหล่ก่อนจะเดินไปนั่งตรงม้านั่งในสวนสาธารณะเพราะเค้าเองก็ชักจะมึนๆ ซะแล้ว
“เมาแล้วก็กลับบ้านไปซะไป๊” แรมโบ้โบกมือไล่รีบอร์นที่นั่งกุมขมับอยู่
“ใครบอกว่าชั้นเมาวะ”
“คนเมาน่ะมักบอกว่าตัวเองไม่เมาเหมือนกับคนบ้าที่บอกว่าตัวเองไม่บ้านั่นแหละ” แรมโบ้พูดเยาะเย้ย
“เออ ใครมันจะเหมือนแกวะ ไปร้านเหล้าแต่เจือกกินนมสด” รีบอร์นเถียงข้างๆ คูๆ
“แอลกอฮอล์มันไม่ดีต่อร่างกาย มันอาจจะทำให้หน้าตาอันหล่อเหลาของชั้นเหี่ยวเหมือนนายก็ได้ดังนั้นกินนมสดแหละดีแล้ว”
“แกว่าใครหน้าเหี่ยววะไอ้วัวปากเสีย” รีบอร์นขึ้นเสียง
“แล้วแถวนี้มีใครให้ว่าล่ะ”
“แก~”
ผลัวะ!!
ยังไม่ทันที่แรมโบ้จะทันรู้ตัวฝ่ามือของรีบอร์นก็ฟาดเข้าที่หัวของเค้าทันที
“แว้กกกกกกกกกกกกก ไอ้บ้ารีบอร์นนนนนน” แรมโบ้ร้องลั่นเพราะเจ็บ
“จำไว้ว่าอย่ามาว่าชั้นอีก ไม่งั้นแกโดนดีแน่” รีบอร์นพูดขู่ก่อนจะเอนตัวนอนลงบนม้านั่ง
“ชิ ถ้าง่วงก็กลับไปนอนเซ่” แรมโบ้มองรีบอร์นที่นอนอยู่แล้วไล่
“มานั่งนี่” รีบอร์นลุกขึ้นนั่งก่อนจะเรียกแรมโบ้ให้ไปนั่งข้างๆ
“หา?” แรมโบ้งง
“บอกให้มานั่งตรงนี้” รีบอร์นทำเสียงหงุดหงิด
“ไม่” แรมโบ้นึกอยากยั่วโมโหรีบอร์น
“จะมาหรือไม่มา” รีบอร์นเริ่มใช้สายตาขู่แต่สายตานั้นกลับเซ็กซี่ซะจนแรมโบ้ประหม่า
“ไปก็ได้” เหมือนจะโดนสะกด แรมโบ้ไปนั่งข้างๆ รีบอร์นทันที
ฟุ่บ
รีบอร์นล้มตัวลงนอนหนุนตักแรมโบ้เล่นเอาเจ้าวัวบ้าเบิกตาอย่างตกใจผสมกับใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาและยิ่งร้อนมากยิ่งขึ้นเมื่อรีบอร์นลืมตาขึ้นมาสบตากับเขา
“อย่ามาคิดทะลึ่งกับชั้นล่ะ” รีบอร์นบอกก่อนจะหลับตาลงโดยไม่นอนลืมตาโพลงเหมือนแต่ก่อน
“เจ้าบ้า ใครจะไปคิดทะลึ่งกับนายกัน” ปากพูดแบบนั้นแต่หน้างี้ร้อนจนแทบระเบิด
รีบอร์นกับแรมโบ้อยู่อย่างนั้นในสวนสาธารณะใกล้บ้านสึนะเป็นเวลานานแต่ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่และในที่สุดแรมโบ้ก็หลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
แรมโบ้ตื่นขึ้นมาในบ้านของสึนะอย่างตกใจก่อนจะนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เค้าหลับไป รีบอร์นคงจะอุ้มเค้ากลับมาที่บ้านสึนะสินะ
“ตื่นแล้วเหรอแรมโบ้ นี่ๆ นายช่วยไปห้ามเบียงกี้ทีสิ” สึนะวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาแรมโบ้
“ห้าม...คุณเบี้ยงกี้? ไม่เด็ดขาดครับ” แรมโบ้สร่างจากอาการเมาขี้ตาทันทีที่ได้ยินชื่อของผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุด
“ถ้าไม่ห้ามมีหวังพวกเราได้ตายยกบ้านแน่” สึนะเขย่าแขนแรมโบ้
“แต่ผมจะตายก่อนที่จะได้ห้ามนี่สิครับ ไม่เอาเด็ดขาด” แรมโบ้ผวา
“วันนี้แม่ไม่อยู่เบียงกี้เลยมาทำกับข้าว ขอร้องล่ะแรมโบ้ ชั้นยังไม่อยากตายตั้งแต่อายุสิบห้านะ” สึนะแทบร้องไห้
“ผมก็ยังไม่อยากตายตอนอายุสิบห้าเหมือนกันนะครับ” แรมโบ้กอดหมอนข้างแน่น
“ทำไงดีล่ะเนี่ย รีบอร์นก็ไม่รู้หายไปไหน?” สึนะกังวลจนแทบบ้า
“เอางี้ครับ ผมจะช่วยก็ได้แต่วองโกเล่วัยหนุ่มต้องซื้อเค้กให้ผมกินทุกวัน” แรมโบ้เริ่มต่อรอง
“ตกลง โอเคอย่างแรง” สึนะรีบรับปากแรมโบ้จึงค่อยๆ ลุกจากที่นอนแล้วลงไปที่ห้องครัว
“บะ...เบียงกี้” แรมโบ้หลบอยู่มุมประตูพลางเรียกเบียงกี้
“โรมิโอ!!” ได้ผล เบียงกี้เหวี่ยงอาหารในมือใส่แรมโบ้ที่หลบได้อย่างหวุดหวิด จากนั้นเบียงกี้ก็วิ่งไล่แรมโบ้อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ผม...ผมไม่ใช่โรมิโอนะครับคุณจูเลียต แว้กกกกกกกกกกกกก ใครก็ได้ช่วยผมที~” แรมโบ้โกยอ้าวไปทางบ้านของเรียวเฮที่โคโลเนโรอาศัยอยู่
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” เบียงกี้ยังฟาด Poison Cooking มาไม่หยุด
“คุณโคโลเนโรคร้าบบบบ ช่วยผมด้วยยยยย” แรมโบ้ตะโกนลั่นทำให้เรียวเฮกับโคโลเนโรออกมาดู
“สุดขั้วววว ร้อนแรงมากไอ้วัวหนุ่ม” เรียวเฮตะโกนแข่งกับเสียงขอความช่วยเหลือจากแรมโบ้
“แว้กกกก คุณโคโลเนโรคร้าบบบ เอาคุณเบียงกี้ออกไปที้~” แรมโบ้วิ่งวนอยู่หน้าบ้านเรียวเฮ
“อ่ะ...อาเจ๊~” โกคุเดระที่เดินมาผ่านมาทรุดลงไปเพราะปวดท้องทันทีที่เห็นหน้าพี่สาวโดยมียามาโมโตะประคองไว้
“เล่นอะไรน่าสนุกดีเนอะ” ยามาโมโตะมองแรมโบ้กับเบียงกี้อย่างสนอกสนใจทั้งๆ ที่ยังพยุงโกคุเดระอยู่
ปังๆ
“เดี๋ยวชั้นจะยิงสะกัดของมีพิษพวกนั้นเอง” โกโลเนโรถือไรเฟิลยิงสะกัดอาหารแต่กระสุนกลับเฉียดตูดแรมโบ้ไปอย่างหวุดหวิด
“ไอ้สกัดอาหารพิษก็สกัดอยู่หรอกนะครับแต่มันจะสกัดลมหายใจของผมด้วยนะสิ” แรมโบ้วิ่งไม่หยุดทั้งๆ ที่เหนื่อยใจแทบขาด
“ฮึๆ น่าสมเพชจริงๆ มีคนอยู่เยอะแยะแต่ก็ไม่มีใครช่วย ส่วนไอ้คนที่คิดจะช่วยก็เกือบช่วยปลิดชีวิตด้วย แกนี่มันไร้ค่าของแท้เลยว่ะ” เสียงของรีบอร์นดังขึ้นดึงความสนใจของทุกๆ คนให้หันไปที่ร่างสูงในชุดสูทรที่กำลังนั่งไขว่ห้างบนกำแพงบ้านของเรียวเฮอย่างสบายอารมณ์
“รีบอร์น~” เบียงกี้หยุดไล่แรมโบ้แล้วหันไปซบอกรีบอร์นแทน รีบอร์นจึงยักคิ้วใส่แรมโบ้อย่างเยาะเย้ย
“แฮ่กๆ เหนื่อยชะมัด” แรมโบ้หอบ เหงื่อไคลไหลอาบหน้า
“ยู้ฮูว~ ทำไมทุกคนถึงมารวมตัวกันที่นี่ล่ะ” จู่ๆ ชายหนุ่มผมทองที่เพิ่งมาถึงถามขึ้น
“พวกสัตว์กินพืชชอบอยู่รวมกันเป็นฝูงซะจริง” เสียงของชายหนุ่มร่างบางดังขึ้นข้างๆ ดีโน่
“ดีโน่มาตั้งแต่ตอนไหน แล้วมาทำไม?” รีบอร์นถาม
“ก็มาหาเคียวยะกับทุกๆ คนน่ะสิ เฮะ...เฮ้ รีบอร์น!?! นายกลับร่างเดิมแล้วเหรอเนี่ย?” ดีโน่ถามอย่างตื่นเต้นที่ได้เห็นรีบอร์นตอนโตเป็นผู้ใหญ่
“เจ้าตัวเล็ก?” ฮิบาริงง
“อย่างที่เห็นนี่แหละ ฝีมือเจ้าวัวบ้านั่นไงล่ะ ชั้นคงต้องอยู่ในสภาพนี้ไปอีกห้าเดือนล่ะนะ” รีบอร์นบอกอย่างไม่ใส่ใจ
ความคิดเห็น