คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Rule 00 : Intro*
edit 07/01/13
Rule 00 : Intro*
การเกิดมาเป็นผู้ชายหน้าตาเหมือนผู้หญิงเป็นสิ่งผิดพลาดที่สุดในชีวิตผมเลยล่ะ นอกจากจะหาแฟนสาวๆ สวยๆ ได้ยากแล้วปัญหาที่เกิดจากหน้าตาแบบนี้ของผมก็คือ...การถูกผู้ชายด้วยกันมาจีบ!!
ชีวิตอันแสนอาภัพของผมได้เริ่มขึ้นอีกครั้งหลังจากถูกพ่อส่งเข้าโรงเรียนมัธยมปลายชายล้วนแถมยังเป็นโรงเรียนประจำที่แพงหูฉี่ ผมสงสัยเหลือเกินว่าพ่อไปเอาเงินมาจากไหนมากมายมาส่งผมเรียนที่โรงเรียนไฮโซแบบนั้นอีกทั้งค่าหอพักอย่างกับค่าโรงแรม ทั้งๆ ที่พ่อเป็นแค่นักเขียนเกี่ยวกับสารคดีและการท่องเที่ยวแท้ๆ ผมไม่คิดหรอกนะว่าพ่อจะได้เงินเยอะ
จะว่าไปแล้วผมเกลียดโรงเรียนชายล้วนแบบสุดๆ เลยล่ะครับเพราะหน้าตาของผมมันเป็นแบบนี้ไง! น่าหงุดหงิดชะมัดแถมยังไม่ได้หลีหญิงอีก อะไรจะซวยซ้ำกรรมซัดขนาดนั้นกันนะ
“อะไรจะน่ารักปานนั้น นายเป็นผู้ชายแน่เหรอ” แค่วันปฐมนิเทศผมยังโดนทักแบบนี้อยู่ไม่ต่ำกว่าสิบรอบ แต่ผมบอกไว้ก่อนเลยนะว่าถ้ามีใครมันบังอาจมาลวนลามล่ะก็...มันได้ด่าวดิ้นแน่!
“เฮ้ย! ถ้ารุ่นพี่ยังไม่หุบปากเน่าๆ ล่ะก็อย่าหาว่าผมไม่เตือน” ผมหันไปจ้องหน้ารุ่นพี่ม.6สามคนที่ยืนล้อมผมไว้อย่างเอาเรื่อง พวกนี้มันลากผมมาที่สวนหลังโรงเรียนด้วยล่ะ มันมีจุดประสงค์แปลกๆ แน่ๆ
โรงเรียนนี้มีหลักเกณฑ์การแบ่งช่วงชั้นโดยการใช้สีของเน็คไท ของม.4อย่างพวกผมจะเป็นสีน้ำเงิน ม.5จะเป็นสีเขียวส่วนม.6เป็นสีแดงแถมยังมีเข็มกลัดประจำหออีกด้วยแต่ตอนนี้พวกผมยังไม่ได้รับเพราะเพิ่งเข้ามา หลังจากปฐมนิเทศเสร็จพวกผมจึงจะรู้ว่าได้อยู่หอไหน เพราะงั้นสัมภาระของนักเรียนม.4ที่ขนมามากมายก่ายกองจึงกองเป็นภูเขาอยู่โรงยิม2
“เห? เป็นแค่เด็กใหม่กล้าอวดดีเหลือเกินนะ อย่างนายคงไม่ได้มาจากสาขาม.ต้นสินะเพราะไม่เห็นจะคุ้นหน้าเลย” ไอ้รุ่นพี่มันจ้องหน้าผมกลับ หมั่นไส้ชะมัดเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโรงเรียนคุณหนูผู้ดีแบบนี้จะมีพวกนักเลงหัวไม้อยู่ด้วย
“แล้วมันจะเป็นอย่างไงล่ะครับ เป็นเด็กใหม่ที่ไม่ได้มาจากม.ต้นของโรงเรียนนี้แล้วมันผิดตรงไหน อย่ามาทำให้หงุดหงิดได้มั้ย เดี๋ยวพ่อซัดให้ดิ้นเลยนี่” ผมยกกำปั้นขึ้นขู่แต่แทนที่พวกนั้นจะกลัวแต่กลับทำหน้างงก่อนจะหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง ไอ้พวกรุ่นพี่บ้า!
“ฮุๆ คึๆๆ ดูหน้าของหนูน้อยสิ น่ากลัวเป็นบ้าเลย ฮ่าๆๆๆ”
“หนวกหู!! ใครมาโหวกเหวกแถวนี้วะ!” ก่อนที่ผมจะทันได้ตอบโต้อะไรเสียงทุ้มเข้มก็ดังขึ้นอย่างฉุนเฉียวพร้อมกับปรากฏร่างสูงชะลูด ผมสีดำสนิทยาวประบ่าปลิวไสวเมื่อต้องลม ใบหน้าคมคายหล่อเหลาอ้าปากหาวกว้างพลางเกาท้อง โอ้ว! ไอ้หมอนี่ หน้าตาก็ออกจะหล่อบาดใจแต่ไหงทำท่าทุเรศๆ ไม่เข้ากับหน้าอย่างนั้นวะ
“อ้อรุ่นพี่นี่นา แล้วนี่นาย...เป็นเด็กปีหนึ่งทำไมไม่เข้าหอประชุมไปปฐมนิเทศฮะ!?!” ไอ้หน้าหล่อมองรุ่นพี่อย่างเหยียดๆ ก่อนจะหันมาจ้องผมเขม็ง เป็นแค่เด็กม.5แท้ๆ แต่ทำไมถึงมองรุ่นพี่อย่างนั้นนะแถมไอ้พวกรุ่นพี่ดูหน้าเจื่อนๆ อย่างไงก็ไม่รู้แฮะ
“ก็ถูกรุ่นพี่เรียกออกมา มันไม่มีทางเลือกนี่นา” ผมยักไหล่ตอบอย่างกวนลายรองเท้า ผมหมั่นไส้หมอนี่จัง มันหล่อจนน่าจับกดส้วมเลยทีเดียวจะได้หมดคู่แข่งหลีหญิง
“ไปเข้าห้องประชุมเดี๋ยวนี้เลยไอ้เปี๊ยก ตัวกะเปี๊ยกเดียวยังจะมาทำท่าน่าหมั่นไส้เดี๋ยวเตะไส้แตกเลยนี่!” เฮ้ยๆ คำพูดมันชักจะเริ่มไปกันใหญ่แล้วนะไอ้หล่อ ฉันไม่ได้ตัวเปี๊ยกเฟ้ยแต่แกมันสูงเกินมาตรฐานนักเรียนม.ปลายต่างหาก
“เฮ้ย ถึงจะเป็นรุ่นพี่แต่พูดอย่างนี้มันไม่เกินไปเหรอวะ” ผมเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อหลุดลุ่ยของหมอนั่นอย่างหาเรื่อง เรื่องมีเรื่องผมถนัดนักแล เห็นตัวแค่นี้แต่แรงเยอะอย่าบอกใครเชียวนะครับ
“แล้วจะทำไมวะไอ้เปี๊ยก ปล่อยคอเสื้อฉันเดี๋ยวนี้เดี๋ยวมันก็ยับหมดหรอก” ไอ้หน้าหล่อหรี่ตาลงมามองผมอย่างเหยียดหยาม เกลียดสายตาของมันจริงๆ
“มันยับมาแต่แรกแล้วเฟ้ย!! มาโรงเรียนยังไงไม่รู้จักรีดเสื้อผ้าให้มันเรียบร้อย เป็นรุ่นพี่เสียเปล่าแต่ให้รุ่นน้องมาเตือนนี่น่าสมเพชชะมัดเลยว่ะ” ผมตะโกนใส่หน้ามันอย่างเดือดดาล
“รีดมาแล้วโว้ยแต่คนมันเพิ่งงีบไปเมื่อกี้จะไปรู้ได้ไงล่ะวะว่ามันจะยับแล้วหน้าอย่างฉันไม่จำเป็นต้องให้ไอ้หนูตัวเตี้ยอย่างนายมาเตือนหรอก” ขึ้นเลยๆ คำก็เตี้ย สองคำก็เปี๊ยก อยากจะจัดหมัดให้คนตัวสูงอย่างมันจริงๆ เลย!
“อ่า...น้องคิทครับ พวกพี่ผิดเองที่เรียกน้องเขาออกมา อย่ามีเรื่องกันเลยนะครับ เดี๋ยวพี่จะไปส่งน้องเขาที่ห้องประชุมเองนะ” พวกรุ่นพี่พูดกับหมอนั่นอย่างนอบน้อม เฮ้ย ตกลงไอ้หมอนี่มันเป็นใครกันเนี่ย
“เออ” ไอ้ตัวสูงทำหน้าหงุดหงิดก่อนจะเดินกลับเข้าไปทางที่ตัวเองเดินออกมา อย่าบอกนะว่ามันคิดจะเข้าไปนอนอีกน่ะ ไอ้ขี้เซาเอ๊ย!
“นี่ไอ้หนู อย่าไปมีเรื่องกับคนคนนั้นเลย พวกฉันเตือนนายแล้วนะ ป่ะ รีบไปห้องประชุมเถอะ” ไอ้รุ่นพี่สามคนพูดพลางรุนหลังผมให้เดินกลับเข้าหอประชุมโดยไม่เปิดโอกาสให้ผมได้ถามอะไร
อะไรวะ!! เรียกออกไปแล้วก็ลากกลับมาทั้งๆ ที่ยังไม่ได้คุยกันให้รู้เรื่อง เสียเวลาชะมัดเลย
“ไปไหนมาวะคิท กูอยู่คนเดียวแล้วแม่งเสียวว่ะ ดูสิ สายตาที่มองมาที่กูแต่ละคนอย่างกับพร้อมที่จะกระเดือกกูได้ทุกเวลา” ไอ้พีทเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมพูด หน้าตามันโทนเดียวกันกับผมเลยล่ะครับและเราก็เพิ่งเข้าโรงเรียนชายล้วนมาพร้อมกัน ด้วยมันสมองของไอ้พีททำให้มันสอบเข้าได้ในอันดับที่แปดจึงได้อยู่ห้องหนึ่งหรือห้องคิงนั่นเอง ผมที่หัวไม่ค่อยจะดีก็เลยได้อยู่แค่ห้องควีน
“ถูกไอ้พวกรุ่นพี่หน้าเหียกเรียกออกไปอ่ะดิ ตั้งแต่มาสมัครเข้าโรงเรียนก็ถูกแทะโลมทางสายตาหลายครั้งจนสะอิดสะเอียนจะตายห่าอยู่แล้วเนี่ย” ผมกอดอกพลางกระแทกก้นลงนั่งบนเก้าอี้อย่างแรง สงสารไอ้พีทเหมือนกันที่ผมปล่อยให้มันนั่งฟัง ผอ. สวดอยู่นานสองนาน
“แล้วรุ่นพี่ทำอะไรมึงไหมวะ” ไอ้พีทถามอย่างเป็นห่วง ผมว่ามันควรห่วงตัวมันเองดีกว่าเพราะนอกจากจะตัวเล็กแล้วแรงมันก็ไม่ค่อยจะมีเสียด้วยผิดจากผมที่มีแรงผิดกับขนาดตัวแถมยังช่ำชองเรื่องการตีกันสุดๆ ด้วย ใครมันกล้าแหยมกับไอ้คิทมันตายร้อยเปอร์เซ็นต์
“ต่อไปนี้จะเป็นการแนะนำกรรมการนักเรียนให้รู้จักนะครับ” เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งพูดหลังจากที่ ผอ. สวดเสร็จแล้ว ได้ฟังเสียงทุ้มๆ ก็ยังดีกว่าฟังเสียงแก่ๆ ล่ะวะ ที่จริงผมยังไม่เห็นผอ.เลย ฮ่าๆๆ อนุมานไปเองว่าผอ.ต้องเป็นคนอ้วนๆ หัวหงอกๆ
“เฮ้ย ไอ้คิท รีบแต่งตัวให้มันเรียบร้อยเดี๋ยวนี้เลย เป็นกรรมการนักเรียนประสาอะไรวะเสือกสายตั้งแต่วันปฐมนิเทศ” เสียงหนึ่งแว่วเข้าหูผมทำให้ผมหันไปสนใจตรงประตูทางเข้าหอประชุมด้านหลังสุด ผมกับไอ้พีทนั่งหลังสุดน่ะครับ
“ก็มีไอ้เด็กบ้าที่ไหนก็ไม่รู้มารบกวนการนอนก็เลยนอนนานกว่าปกติ” เสียงคุ้นๆ หูดังขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนร่างสูงผมสีดำขลับยาวประบ่ารวบไว้ด้านหลังลวกๆ จะโผล่เข้ามาในโสตประสาทตาของผม เฮ้ย!!! นั่นมันไอ้ตัวสูงที่มันด่าผมว่าเตี้ยนี่หว่า!! อย่าบอกนะว่ามัน...
“กูไม่น่าหลงเข้ามาเป็นกรรมการนักเรียนกับพวกมึงเลย ยุ่งยากกับชีวิตกูชะมัด” ไอ้สูงพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินผ่านหลังผมไปเพื่ออ้อมไปด้านหน้าหอประชุม
อ๊าก!!! มันเป็นกรรมการนักเรียน!!!
“สวัสดีครับผมชื่อบดินทร์อยู่ม.5/1นะครับเป็นประธานนักเรียน ยินดีต้อนรับนักเรียนใหม่และนักเรียนเก่าทุกคน ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่า...” พี่ประธานนักเรียนแนะนำตัวก่อนจะร่ายยาวโดยไม่สะดุดอย่างกับมีสคริปต์ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรอยู่ในมือเลยนอกจากไมโครโฟน
“พี่ชื่อขจรนะครับ จะเรียกว่าพี่ขิมก็ได้อยู่ฝ่ายบัญชี ถ้าน้องๆ คนไหนมีปัญหาอะไรก็มาให้พี่ช่วยได้เลยนะครับ” พี่หน้าตาทะเล้นตัดผมทรงสกินเฮดพูดขึ้นต่อจากพี่ประธานนักเรียน
ผมก็เข้าใจอยู่หรอกนะครับว่าโรงเรียนนี้มันโรงเรียนผู้ดีเป็นธรรมดาที่จะมีแต่คนหน้าตาดีแต่...ไอ้กรรมการนักเรียนกลุ่มนี้นี่มันอะไรกัน!!! มันจะไม่หล่อเกินหน้าเกินตาไปหน่อยเหรอ!?! หล่อแม่งทุกคนเลย!! จับฆ่าหมกส้วมซะทุกคนซะดีไหมจะได้หมดคู่แข่งจีบหญิง
“พี่ชื่อพิชญ์ชื่อเล่นชื่อบอลครับอยู่ฝ่ายกิจกรรม” โอ้ว ไอ้พี่คนนี้ชื่อเล่นยังจะยาวกว่าชื่อจริงด้วยซ้ำ หน้าตาพี่แกดูใจดีและอ่อนโยนสุดๆ ผิดกับไอ้คนตัวสูงลิ่วที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ผมชื่อคีตกวีชื่อเล่นคิท อยู่ฝ่ายปกครอง” ไอ้สูงพูดเสียงเย็น
=[ ]=!! ให้ตายเถอะ!! ชื่อเล่นผมดันไปเหมือนกับมันซะได้ แถมเมื่อกี้หน้าโหดมันมองมาที่ผมด้วย อยู่ฝ่ายปกครองงั้นรึ!?! เล็งตูอยู่ชัวร์เลยเพราะเพิ่งไปแผลงฤทธิ์ใส่
“พี่คนนั้นชื่อเหมือนมึงเลยว่ะคิท” ไอ้พีทสะกิดผมที่ทำหน้าเหวอยิกๆ กูก็ไม่ได้อยากจะเหมือนกับมันหรอกนะ ให้ตาย
“ต่อไปนี้เราจะทำการประกาศชื่อนักเรียนในแต่ละหอนะครับ หอพักของโรงเรียนเรียนเรามีอยู่สี่หอด้วยกัน ประกอบด้วย หอเอ หอบี หอซี และหอดีซึ่งประธานหอแต่ละหอก็คือพวกพี่ทั้งสี่คนนั่นเอง สำหรับคนที่ไม่ได้นั่งอยู่ในแถวห้องของตัวเองขอให้ไปนั่งด้วยนะครับเพราะเราแบ่งหอตามห้อง” พูดจบผมก็ลุกขึ้นยืนทันทีและนั่นก็ทำให้ผมตกเป็นเป้าสายตา ชะอ้าว!! มีผมคนเดียวหรอกหรือที่นั่งผิดแถว แต่ช่างเถอะ ผมหน้าด้านอยู่แล้ว แค่สายตาร้อยสองร้อย ไม่สะเทือนหรอก
กระดาษสีขาวที่เขียนรายชื่อสมาชิกม.4/2ถูกส่งมาให้ผมที่นั่งอยู่หลังสุดของแถว ผมกวาดตาดูรายชื่อของตัวเองปรากฏว่าผมได้อยู่หอดีห้อง202 โดยมีรูมเมทชื่อ วัชระ ใครวะ?
“หลังจากนี้ประธานหอของแต่ละหอก็จะพบปะกับเด็กหอนะครับและพี่ประธานเขาก็จะพาน้องๆ เข้าหอกัน” พี่ประธานนักเรียนพูดจากนั้นกรรมการทั้งสี่คนก็เดินลงจากเวทีเพื่อมาพบปะกับเด็กหอที่อยู่ใต้โอวาทของตน ผมเห็น...เห็น...เห็นว่าไอ้สูงมันกำลังเดินมาแถวๆ ห้องผม ขอเถอะ! ขอให้มันเดินผ่านไป!
“ม.4 ห้องหนึ่ง สอง และสามได้อยู่หอ D ซึ่งมีผมเป็นหัวหน้าหอ!” ซวยเช็ด!! ไอ้สูงเดินมาหยุดที่หน้าห้องของผมซึ่งอยู่ตรงกลางระหว่างห้องหนึ่งกับห้องสามพลางพูดเสียงเย็นและเก๊กหน้านิ่ง หน้ามันตายด้านสิ้นดี
“สำหรับหอนี้ซึ่งมีผมคุมอยู่จะเคร่งเรื่องกฎมาก ผมเป็นกรรมการนักเรียนฝ่ายปกครองเพราะฉะนั้นใครที่ฝ่าฝืนกฎผมไม่เอาไว้แน่ ผมบอกไว้ก่อนว่าผมเอาจริง การลงโทษสำหรับคนทำผิดผมจะพิจารณาตามความผิด หอจะปิดก่อนสี่ทุ่มและหากใครจะออกไปไหนหลังจากโรงเรียนเลิกจะต้องมาแจ้งกับผมโดยตรง ในวันธรรมดาไม่อนุญาตให้ออกไปค้างข้างนอก ผมบอกไปแล้ว ถือว่ารับทราบทุกคน” ไอ้สูงกอดอกพูดอย่างวางอำนาจ ผมแอบได้ยินไอ้คนข้างหน้าผมซุบซิบกันประมาณว่า ไม่อยากอยู่หอนี้เลยว่ะ หัวหน้าหอแม่งโคตรน่ากลัว ซึ่งผมก็โคตรจะเห็นด้วย
“ผมให้เวลาหนึ่งนาทีในการหารูมเมทของตัวเอง นักเรียนเก่าที่ย้ายจากแผนกม.ต้นคงคุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่บ้างและรู้จักโรงเรียนนี้ดีเพราะฉะนั้นช่วยแนะนำเพื่อนที่เข้าใหม่ด้วย”
“โด่เอ๊ย! นาทีเดียวจะไปพออะไรวะ หน้าตายังไม่รู้จักเลย” ผมบ่นเสียงดังทำให้ทุกคนหันมาจับจ้องผมเป็นตาเดียว ประมาณว่า มึงช่างกล้า
“แทนที่คุณจะเอาเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับผมสู้คุณเอาเวลาไปหารูมเมทของตัวเองดีกว่า ถ้ามีปัญหานักก็ไปตายซะ” เฮ้ย!! มันเลี้ยงหมาไว้ในปากกี่ตัวกันวะเนี่ย
“ไอ้โย่งปากเสีย หัดให้อาหารหมาในปากหน่อยสิวะจะได้ไม่ส่งเสียงหนวกหู ทำเป็นวางก้ามโหด อย่าให้ฟอร์มหลุดทีหลังก็แล้วกัน” ผมกอดอกเบะปากใส่อย่างท้าทาย ฮึ่ม!! เกลียดมันตั้งแต่ที่มันว่าผมว่าเตี้ยนั่นแหละ!
เมื่อผมพูดจบทางก็แหวกออกทันทีเป็นการเปิดทางให้ไอ้โย่งเข้ามาหาผมได้อย่างง่ายดาย เออ เข้ามาดิ กำลังอยากตั๊นหน้าหล่อๆ นั่นให้เสียโฉมพอดี
“ตัวเตี้ยๆ แต่ปากกล้าไม่เบาเลยนี่” เมื่อมันมายืนประชิดตัวผมทำให้ผมตระหนักได้ว่าผมเตี้ยมาก เพราะผมสูงไม่ถึงคางของมันด้วยซ้ำ!! มายก็อด!!
“แล้วจะทำไม!” ผมถามแล้วเงยหน้าพลางยักคิ้วกวนประสาท
“ก็ไม่ทำไมหรอก แต่จะว่าไปนายคือคนที่ไปรบกวนการนอนของฉันนี่นา ฮึ! ตอนนั้นถูกรุ่นพี่เรียกตัวไปสินะ คงเป็นเพราะมีหน้าตาแบบนี้ล่ะมั้ง” ไอ้หมอนั่นพูดพลางก้มลงมา นิ้วเรียวยาวไล้คางผมเบาๆ มุมปากสีส้มอ่อนยกขึ้นยิ้มเหยียด หนอย
ผลัวะ!! ผมบันดาลโทสะโดยการปล่อยหมัดเสยปลายคงจนหมอนั่นหน้าหงาย
“หน้าตาอย่างงี้แล้วมันจะทำไม!! อย่ามาดูถูกกูนะเว้ย!!” ผมถลึงตาด้วยความโกรธพลางชี้หน้ามันอย่างเดือดดาล
ผมเกลียด...เกลียดหน้าตาแบบนี้ของตัวเองที่สุดเลย!! เจ็บใจ...ไม่ได้อยากเกิดมามีหน้าตาเหมือนผู้หญิงหรอกนะเว้ย!!
ผมกำกำปั้นแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน สายตาของผมแข็งกร้าวจนคนรอบตัวผมเริ่มถอยออกห่าง เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นจนกลุ่มอื่นเริ่มหันมาสนใจ พี่ประธานนักเรียนเดินเข้ามาตรงกลางระหว่างผมกับไอ้สูงพลางมองหน้าเราสลับกันเป็นเชิงถาม ไอ้พีทที่อยู่หอเดียวกันเดินมาดึงแขนผมไว้ก่อนที่ผมจะเข้าไปตั๊นหน้าไอ้หมอนั่นอีกรอบ
“หลังจากที่เข้าหอและจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วมาพบผมที่ห้องกรรมการนักเรียนด้วยนะครับคุณชนินทร์” พี่ประธานนักเรียนเหลือบมองชื่อของผมที่อกเสื้อก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ซวยแล้วกู!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้แก้ไขคิดผิดนิดๆ หน่อยๆ จ้า
เจอคำผิดบอกด้วยนะจ๊ะ
ความคิดเห็น