[Fic SS501] ; My Beloved (2Hj&kYUSAENG)

ลำดับตอนที่ #5 : [SF] My Lovely Brother ( HBD HJL&Happy7thSS501 )

MY LOVELY BROTHER

ถ้าพี่ชายข้างบ้านจะน่ารักขนาดนี้... ใครจะไม่หลงรักลงหล่ะครับ

                ยามเช้าที่มีแสงแดดอ่อนๆกับอากาศที่กำลังเย็นสบายถือเป็นบรรยากาศที่น่าขดตัวอยู่ในผ้าห่ม... ลุกไม่ขึ้นเหมือนกับเตียงมีแรงโน้มถ่วงไม่ยอมให้ลุกซะงั้นแหล่ะ (เว่อร์ไป) สบาย... สบายจนอยากนอน เอ๊ะนอน ? นอนแล้วตื่น ตื่นแล้วต้องไปโรงเรียน เฮ้ยกี่โมงแล้ว ????

7.30 น.

ชิบหายแล้วครับ ผมกำลังจะไปโรงเรียนสาย T_T

         เมื่อเห็นได้ดังนั้นผมจึงรีบลุกขึ้นมาแต่งตัวอาบน้ำแปรงฟันทำธุระในตอนเช้าให้เสร็จภายในเวลาแค่สิบนาที! ซกมกมากครับพี่น้องแต่ตอนนี้ช่างมันเถอะนะ.. ผมกำลังจะไปสาย ข้าวชงข้าวเช้าไม่ต้องกินมันแล้วครับ รู้แค่ว่าตอนนี้ผมเหลืออีกแค่สิบห้านาทีเพื่อไปก่อนที่ประตูโรงเรียนจะปิด

                ตอนนี้ผมกำลังวิ่งอยู่ครับ ใช่แล้วครับทุกคน.. ผมกำลังวิ่ง! เพราะปกติผมจะซ้อนท้ายจักรยานของใครคนนึงไปโรงเรียนทุกวันในตอนเช้า

จักรยานของพี่ชายข้างบ้านหน่ะครับ ผมแอบชอบเขามานานแล้ว .//////.

                แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเขินนะครับ ผมต้องไปให้ถึงโรงเรียนก่อนที่เพชฌฆาต (?) นามว่าครูฝ่ายปกครองจะลักพาผมไปนรก.............

                "อ้าวฮยองจุน ขึ้นมาสิ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก" เสียงห้าวดังขึ้นจากข้างหลังของผม สวรรค์โปรด พี่เค้ายังไม่ไปโรงเรียนครับ!

อา... พี่ฮยอนจุงมาช่วยผมไว้อีกแล้ว เหมือนเจ้าขายขี่ม้าขาวเลยนะครับ... (เพ้อ)

และพี่ฮยอนจุงนี่แหล่ะครับ.. ก็คือคนที่ผมแอบชอบมานานแล้ว .//////.

        "ทำไมพี่ยังไม่ไปโรงเรียนอีกหล่ะครับ ? ปกติพี่ไปเช้าไม่ใช่หรอ" ผมถามขึ้นหลังจากที่รีบย้ายตัวเองมาซ้อนเบาะข้างหลังที่จักรยานของพี่เขาอย่างรวดเร็ว

                "หืม? อ่อ พี่ตื่นสายหน่ะ" คนอย่างพี่เนี่ยนะครับตื่นสาย... (โปรดสมมติว่าฮยอนจุงตื่นเช้ามากๆ -_-')

                "อ่อ พี่มีแซนด์วิชอยู่หน่ะ ยังไม่ได้ทานอะไรใช่ไหม ทานไปก่อนสิ" พี่ฮยอนจุงยื่นแซนด์วิชที่ดูน่ากินคู่หนึ่งให้กับผมก่อนที่จะหันกลับไปขี่จักรยานเพื่อไปโรงเรียน

ผมขอกลับไปสต๊าฟแซนด์วิชได้ไหมครับ... จะเก็บไว้เป็นสินใจตลอดชีวิตเลย T////v/////T

       หลังจากผ่านไปสิบนาทีพวกเราก็มาถึงโรงเรียนแล้วหล่ะครับ ซึ่งผลสรุปก็คือประตูโรงเรียนปิดแล้ว และผมกับพี่ฮยอนจุงก็สายทั้งคู่ อา.. แล้วยังมีเพชฌฆาตวิ่งมาหาพวกเราแล้วครับ T_T!

        "นี่เธอทั้งสองคน! ทำไมถึงไร้ความรับผิดชอบแบบนี้?! เป็นเด็กนักเรียนแค่นี้มาสายหรอ โตขึ้นแล้วจะทำอะไรได้เนี่ย??" และอย่างอื่นอีกมากมาย บ่นเหมือนเครื่องกรอเสียงเลยครับ ประโยคเหมือนเดิมเด๊ะ..

                "ผมขอโทษนะครับอาจารย์ วันนี้เกิดเหตุสุดวิสัยจริงๆนะครับ ได้โปรดให้อภัยกับพวกเราทั้งสองคนด้วยนะครับ" พี่ฮยอนจุงพูดแทรกขึ้นหลังจากที่ทนฟังมานานพอสมควร หลังจากที่พี่ฮยอนจุงพูดเสร็จยังโค้งขอโทษอีกรอบนึงอีกด้วย เจ้าชายจริงๆเลยนะครับเนี่ย...

                อาจารย์เมื่อเห็นพี่ฮยอนจุงพูดอย่างนั้นจึงยอมปล่อยพวกเราให้เข้าโรงเรียนไปครับ.. ทำไมที่ผมขอโทษเป็นสิบรอบอาจารย์ถึงไม่เคยปล่อยผมเหมือนตอนนี้เลยนะ โลกช่างไม่ยุติธรรมมากครับ... แต่คงจะเป็นเพราะพี่ฮยอนจุงเป็นเด็กที่เรียนเก่ง ประพฤติตัวดีและชอบช่วยงานโรงเรียนหล่ะมั้งครับ อาจารย์ท่านเลยไม่ว่าอะไรมาก

.

.

        ตอนนี้ผมกำลังเรียนคาบคณิตศาสตร์ครับ ซึ่งผมขอตั้งชื่อใหม่ว่าคาบพักผ่อน... เสียงเอือยๆของอาจารย์ระหว่างเขียนสูตรเลขบ้าบอเกือบร้อยสูตรบนกระดานเป็นเหมือนเสียงเพลงกล่อมและยานอนหลับชั้นเลิศ ไม่ว่าใครได้ฟังก็เป็นอันต้องหลับทั้งนั้นแหล่ะครับ ตอนนี้ทั้งห้องจากสามสิบชีวิตเหลือรอดอยู่ประมานเก้าชีวิตที่ยังมีสติเรียนอยู่ได้ครับ ส่วนผมถึงแม้จะหลับตลอดคาบยังไงก็สอบผ่านครับ... เพราะอะไรรู้ไหม ?

ก็ผมมีติวเตอร์สุดหล่ออย่างพี่ฮยอนจุงคอยติวให้อยู่แล้วนี่นา ~

                คิดได้อย่างนั้นก็หลับต่อครับพี่น้อง แต่ก่อนที่จะได้หลับก็มีก้อนอะไรมาชนหัวผมแหล่ะครับ.. คนกำลังจะนอนใครกันนะขว้างมา มันลอยออกมาจากนอกหน้าต่างแหล่ะครับ (คนขว้างมันก็มีความพยายามมาก) ได้แต่คิดแขวะก่อนที่จะเปิดอ่านตัวอักษรลายมือโยเย้ที่เขียนอยู่ในกระดาษยับๆเพราะถูกขยำมา

'เด็กน้อยขี้เซานอนน้ำลายยืดอีกแล้ว หัดเช็ดน้ำลายซะบ้างนะ :P'

ลายมือโยเย้แบบนี้มีคนเดียวครับ... พี่ฮยอนจุง T//////T

ขอผมสำลักความสุขตายได้ไหมครับ ฟินมาก.. (ลงไปนอนดิ้น)

                หลังจากที่ฟินกับก้อนกระดาษที่ถูกขว้างมาได้สักพักก็มีเสียงออดพร้อมกับถึงเวลานี้พักกลางวันแล้วหล่ะครับ ผมกำลังมองหาพี่ฮยอนจุงเพื่อชวนพี่เขามาทานข้าวด้วยกัน แต่ตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงาเลยครับ ไม่รู้ว่าไปไหน เมื่อเห็นดังนั้นเลยต้องไปกินข้าวคนเดียว รู้สึกโคตรฟอร์เรเวอร์อโลนเลยครับ.... เมื่อทานข้าวเสร็จแล้วผมก็เดินตามหาพี่เขาทั้งโรงเรียนเลยครับ ทั้งไปถามที่ห้องเรียนของพี่ฮยอนจุง ห้องสมุด ห้องพยาบาล ส่วนคำตอบหน่ะหรอครับ..

                  'ฮยอนจุงไปห้องสมุดหน่ะ'

         'เมื่อกี้ครูเห็นฮยอนจุงเพิ่งออกไปเอง คลาดกันนิดเดียวเองจ้ะ'

         'ฮยอนจุงเพิ่งมาขอพลาสเตอร์แปะแผลไปสักประมานเมื่อสิบนาทีที่แล้วหน่ะ'

ถ้าโชคชะตาจะเล่นตลกกับคิมฮยองจุนขนาดนี้นะครับ!

           หลังจากที่เดินต่อไปได้สักพักสัญญาณออดที่บอกว่าต้องกลับไปเรียนก็ดังขึ้นครับ ผมจะต้องเข้าห้องโดยที่ยังไม่ได้เจอพี่ฮยอนจุงเลย รู้สึกว่าจะเกิดอะไรแย่ๆขึ้นแหล่ะครับ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตั้งใจนอน (?) ต่อไป หลังจากที่เรียนๆหลับๆมาได้พอสมควรแล้วก็ถึงเวลากลับบ้านแล้วครับ ผมจึงรีบลุกและเช็ดน้ำลาย (?) ก่อนที่จะเก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ในขณะที่ผมกำลังจะกลับบ้านก็มีแต่คนซุบซิบกันครับ ไม่รู้ว่าพูดเรื่องอะไรกันผมจึงเลยลองแอบย่องไปฟังใกล้ๆเอา

                  'นี่แกรู้ข่าวยัง ฮยอนจุงห้องหนึ่งคบกับลีฮโยริห้องสามแหล่ะเธอ!'

         'เฮ้ยจริงป่ะ ไม่ยอมนะนั่นผู้ชายในฝันของฉัน T_T'

         'จริงๆนะแกเค้าจับมือเทคแคร์กันเหมือนแฟนเลยแหล่ะ น่าอิจฉามาก'

          ตอนนี้ผมวิ่งออกมาอยู่ข้างนอกแล้วหล่ะครับ ไม่ยักรู้แหะว่าตัวเองจะวิ่งได้เร็วขนาดนี้ ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นแล้วหล่ะครับ ประโยคเดียวก็กระจ่างแก่ใจผมเพียงพอแล้ว

ไม่ยักรู้ว่าตอนอกหักจะเจ็บขนาดนี้นะครับเนี่ย ฮ่าๆ ผมเจ็บจังเลยครับ...

                ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่สวนสาธารณะครับ บรรยากาศในตอนนี้ร่มรืนและทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ต่างจากจิตใจของผมที่หม่นหมองและเศร้าสร้อย ไม่ได้โอเว่อร์นะครับแต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ...

                เดินไปได้ไม่นานท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม หลังจากนั้นก็เริ่มมีหยดน้ำตกลงมาครับ... ใช่แล้ว ฝนตกในฤดูร้อน.. ถ้าพระเจ้าจะรักผมขนาดนี้นะครับ ขนาดบรรยากาศยังหม่นหมองเป็นเพื่อนผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจครับ ยังคงเดินตากฝนเหมือนในเอมวีต่อไป บางทีการทำอะไรที่เราเห็นว่ามันโง่มันก็ช่วยทำให้เราสบายใจขึ้นอย่างประหลาดนะครับ...

            "พี่ฮยอนจุง... ไอ้พี่บ้า!! มาหลอกให้รักแล้วก็จากไป"

"ทำไมพี่ถึงได้โง่งี้นะ ไม่รู้หรอว่าผมชอบพี่!"

"ที่เรื่องเรียนหล่ะเก่งแต่ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงไม่รู้หล่ะ โง่จริงๆเลยพี่เนี่ย!!" ตอนนี้ผมกำลังยืนขว้างก้อนหินไปในบ่อน้ำและแหกปากตะโกนแข่งกับฝนที่ตกอย่างบ้าคลั่งประหนึ่งคนเรียกร้องความสนใจผิดเวลา

"เกลียดๆๆๆ เกลียดพี่ที่สุดในโลกเลย!!"
  
           หลังจากที่ยืนแหกปากอยู่นานสองนานผมก็ปล่อยโฮเลยหล่ะครับ ไม่เคยรู้เลยว่าการผิดหวังจริงๆมันจะเจ็บขนาดนี้ รู้ว่าตัวเองเป็นได้แค่น้องชายแต่ก็ยังคิดเกินเลย คนที่ผิดคือผมที่คิดไปเองสินะครับ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ แย่จริงๆเลยนะครับความรัก...

          "นายเกลียดพี่ลงจริงๆหรอฮยองจุน?" เสียงทุ้มห้าวที่ดังขึ้นข้างหูก็ตามมาด้วยการกอดจากข้างหลังโดยคนที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้ ผมที่เพิ่งรู้ตัวว่าโดนกอดอยู่จึงหันไปพร้อมกับดิ้นเพื่อพยายามหนีจากอ้อมกอดนั้น

"ผมเกลียดพี่! ถ้าพี่ไม่รักผมก็ไม่ต้องยุ่งกับผม!" ตอนนี้ผมเริ่มพาลแล้วหล่ะครับ เวลาคนมันเสียใจเพราะใครบางคนก็อยากจะพูดประชดเพื่อระบายไปบ้าง

"...."

"ผมเกลียดพี่ ปล่อยผม!"

"...."

"ก็บอกให้ปล่อย!"
           "...."
           "ปล่อยสิ!"

"แต่พี่รักนาย เพราะฉะนั้นจะไม่ปล่อยไปอีกแล้ว"

"หะ.. หา ว่าไงน .. อุ๊บ" หลังจากที่ได้ฟังประโยคที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมาจากคนตรงหน้าริมฝีปากร้อนของร่างสูงก็ทาบทับลลงมาที่กลีบปากสีชมพูโดยทันที ริมฝีปากหนาบดบึงกลีบปากล่างของร่างบางแล้วสอดลิ้นร้อนเข้าไปเพื่อตักตวงความหอมหวานที่ไม่เคยมีใครรุกล้ำ  ตระหวัดเกี่ยวกับลิ้นนุ่มอย่างไม่รู้จักพอ จนกระทั่งผมรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจจนต้องร้องประท้วงในลำคอ

พี่ฮยอนจุงถอนจูบออกมาแล้วมองผมโดยแววตาหวานเยิ้มอย่างรักใคร่ สายฝนที่ทำให้หนาวเย็นและตกลงมาอย่างไม่มีท่าทีจะหยุดตกลงง่ายๆไม่ได้ทำให้ผมหนาวเพราะพี่ฮยอนจุงดึงผมเข้าไปกอดอย่างอบอุ่น ผมที่หอบหน่อยๆเพราะกิจกรรมเมื่อครู่รู้สึกหน้าแดงเห่อขึ้นมาด้วยความเขินจึงได้แต่ก้มหน้าในอ้อมกอดของคนตรงหน้า

"ยังเกลียดพี่อยู่ไหม?"

"...."

"ทำไมไม่ตอบแล้วหล่ะเด็กน้อย หืม?" พี่ฮยอนจุงใช้มือเชยคางผมขึ้นมาทำให้เห็นหน้าผมที่กำลังแดงจัดเพราะความเขิน พี่ฮยอนจุงหัวเราะหน่อยๆก่อนที่จะจูบหน้าผากของผมเบาๆอย่างอบอุ่น

"แล้วก็..." พี่ฮยอนจุงพูดขึ้นมาพร้อมกับเงียบลงไปจึงทำให้ผมที่ก้มหน้าอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมาเพื่อคาดคั้นประโยคถัดไปที่พี่เขาจะพูดออกมาซึ่งทำให้ผมยิ่งหน้าแดงหนักยิ่งกว่าเก่า...

"พี่ไม่อยากเป็นแค่พี่ชายของนายแล้วหล่ะ"

THE END


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

มาแต่ง SF ต้อนรับวันเกิดฮยอนจุงกับครบรอบดั๊บเจ็ดปีค่ะ 
ตอนแรกเรากะจะลงวันที่ 6 แต่ก็แต่งไม่เสร็จ ก็เลยลงวันนี้เอาเหมาทั้งสองวันเลย (อู้นั้นเอง)
ฟิคสนุกไหมคะ ? ถ้าสนุกเราจะได้แต่งสเปต่อ ^^
แต่ก็อยากจะลองเปิดเพจแต่ง SF ดูนะคะ ไว้ว่างๆจะลองแต่งดู
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนค่า ตอนนี้มีแฟนพันธุ์แท้ 3 คนแล้วด้วย <3
*มีแฟนคลับกับเค้าด้วย* (ปาดน้ำตา) 555555555555555

THEME : G Minor!