[SF] Steal a glance at you..ได้แต่แอบมองเธอ [Fic:SNSD]

ข้อมูลเบื้องต้น

เม้นท์ได้ไม๊!?!?!?!?

จะรออ่านอย่างเดียว

จริงๆหรอคะ T^T

คุณนักอ่านเงา ToT

เนื้อเรื่อง

Steal a glance at you..ได้แต่แอบมองเธอ 



------------------------------------------------------------------------

555+ หายไปน๊านนาน
เรื่องนี้แต่งนานได้เรื่อง
สารภาพจากใจ
ไรเตอร์ไม่สามารถจิ้นคู่นี้ได้เท่าไหร่555+

เรื่องหน้า แททิฟ หวานๆ ประชด Chain of love ของพี่ดาว!!!

เรื่องนั้น พี่ดาวรังแกฟานี่ของเปิ้ล!!!

….Steal a glance at you….

 

______ได้แต่แอบมองเธอ_____

 

 

ตอนนี้ชั้นได้มาอยู่ที่หอสมุดประจำมหาวิทยาลัย...แน่นอน ถ้าไม่มีเธอคนนี้ ขอร้องให้ตาย พายุจะเข้า หิมะจะถล่ม ฟ้าจะวิปริตขนาดหนัก แผ่นดินจะแยก เกาหลีจะแตก  ก็ไม่มีทางที่คนอย่าง อิมยุนอา จะมาที่หอสมุดหลังเลิกเรียนเป็นอันขาด!!!

 

“เฮ้อ...” ยุนอานั่งพลิกหนังสือตำรากฎหมายไปมา เธอไม่ได้อยากจะอ่านซักนิดนึง หากแต่ต้องเอามาเป็นอุปกรณ์บังหน้า ก็มันเล่มใหญ่นี่หว่า ตอนนี้เธอนั่งอยู่ตรงข้ามหญิงสาวคนหนึ่ง...เธอชื่อว่า ซอจูฮยอน เป็นนักศึกษาปี 1 เธอคนนี้เกือบจะได้เป็นดาวคณะแล้วล่ะ..หากแต่พี่เจสสิก้าเจ้าของหัวใจพี่แท้ๆของเธอยูริกลับมาจากอเมริกาเสียก่อน และซอฮยอนก็ปฏิเสธตำแหน่งนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย

 

ปึง!! 

 

เสียงปิดตำรากฎหมายของยุนอาดังสะเทือนไปทั่วห้องสมุด ทำเอาคนตัวสูงหน้าเจื่อนทันทีเมื่อได้รับสายตาตำหนิจากบรรณารักษ์ประจำหอสมุด...รวมทั้งสายตาที่มองมายังเธออย่างสงสัยของซอฮยอน..นางฟ้าที่เธอมานั่งแอบมองเป็นประจำ เมื่อเธอสบตากับคนที่ตัวเองชอบ ยุนอาถึงกับหน้าแดงขึ้นทันที ร่างบางยิ้มให้คนที่เขินอยู่เล็กน้อยเป็นการไม่เสียมารยาทก่อนจะลุกขึ้นไปเก็บหนังสือ

 

‘....ว...วะ....ว้าววว...’ ยุนอาตาวิ้งเป็นประกายทันทีหลังจากได้รับยิ้มหวานๆของซอฮยอน

 

ร่างสูงเดินไปชั้นหนังสือล๊อคข้างๆชั้นที่ซอฮยอนกำลังเก็บหนังสืออยู่ เธอพยายามแหวกดูหนังสือไปเรื่อยๆ เพื่อที่จะเห็นล๊อคข้างๆที่ร่างบางเก็บเรียงหนังสืออยู่

 

และแล้ว.....

 

โครมมมม!!!!

 

“เหวออออ~”  ชั้นหนังสือที่เธอแหวกช่องอยู่เมื่อครู่ หล่นลงมาเป็นแถบ ทำให้เกิดเสียงดังที่ไม่พึงประสงค์ในหอสมุดทุกที่ขึ้น ร่างบางที่กำลังเก็บหนังสืออยู่สะดุ้งหนักเมื่อเสียงโครมเกิดขึ้นใกล้ๆกับเธอ

 

“อิม!!        ยุน!!        อา!!!”   เสียงเรียกชื่อของบรรณารักษ์ดังขึ้นทีละคำอย่างโหดทำเอายุนอากลืนน้ำลายเอื๊อกในลำคอ

 

“ค...คะ…แหะๆ” ยุนอาลูบคอตัวเองเป็นการแก้เก้อ และใช้หางตามองไปยังล๊อคข้างๆ แต่ก็ไร้ซึ่งนางฟ้าของเธอแล้ว

 

‘…หายไปไหนแล้วนะ...โธ่...’ ยุนอาคอตกอย่างเสียดาย พร้อมกับเก็บหนังสือขึ้นชั้นอย่างเซ็งๆ ท่ามกลางสายตาคุกกรุ่นของบรรณารักษ์สุดโหด

 

ยุนอาเดินเซ็งๆออกมาจากหอสมุด กว่าเธอจะเก็บหนังสือหมดนั่นก็ปาเข้าไป 1 ชั่วโมง แล้วเธอจะแอบตามนางฟ้าของเธอทันหรือไงล่ะ

 

 

 

“เฮ้อ...วันนี้พลาดไปอีกหนึ่งวัน....” ร่างสูงเดินเตะเท้ามาจนถึงหอพักก็เจอรุ่นพี่ร่วมก๊วน 3 คนที่แต่งตัวหล่อจะไปเที่ยวกัน และก็เจ้าหญิงแห่งมหาลัยที่อยู่ข้างๆพี่ของเธอ

 

“อันยองค่ะ พี่แท พี่ซู พี่เจส ไอพี่ยูลด้วย”   ยุนอาสวัสดีเพื่อนของพี่เธออย่างดี และทำท่ากวนแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พี่แท้ๆของตัวเอง

 

“หึหึ...ทีคนอื่นเรียกดีๆนะ อย่างงี้ไม่ต้องชวนมันไปละ ไปเหอะไอแท~”   ยูริพูดจบก็คว้าเอวเจสสิก้าเดินจะไปขึ้นรถ

 

“เห....ดะ...เดี๋ยว คุณพี่ยูลสุดหล่อสุดเท่ห์~ น้องยุนผิดไปแล้วว~  จะไปไหนกันหรอ พายุนไปด้วยน้า” ยุนอาเดินเข้ามาเกี่ยวแขนยูริ และซบไหล่พี่สาวตัวเองอย่างออดอ้อน สร้างความหมั่นไส้ให้แก่คนถูกอ้อนยิ่งนัก

 

“ตบหัวลูบหลังนี่หว่า...แต่ให้อภัย ฮ่ะๆ พี่จะไปเที่ยวผับของฟานี่ กะจะมาชวนเลยมาตั้งแก๊งรอหน้าหอเลยนะ” ยูริผลักศีรษะน้องสาวตัวดีอย่างหมั่นไส้

 

“จริงง่ะ!! กำลังเซ็งๆเลย โอวว เยสสสส!!” ยุนอาทำท่าดีใจสุดๆ ก่อนจะวิ่งไปจองที่นั่งบนรถหรูของพี่ตัวเองทันที

 

“...น้องใครวะ...ไวจริงๆ” แทยอนพูดอย่างขำๆ ก่อนจะเดินไปตบหลังยูริที่ยืนทำหน้าระอาอยู่ แล้วทั้งหมดก็เดินทางมายังผับหรูแห่งหนึ่งที่ทิฟฟานี่เป็นเจ้าของ

 

 

 

“Hi~ TaeTae I really miss you!!” ทิฟฟานี่เดินมากอดแทยอนทันทีที่เห็นร่างเล็กเดินเข้ามา ตอนนี้แต่ละคนก็แยกย้ายไปสรรหาสิ่งบันเทิงให้กับตัวเองแล้ว แทยอนก็อยู่กับทิฟฟานี่ ยูริก็นั่งดริงค์อยู่กับเจสสิก้า ซูยองก็เดินหายไปไหนกับรุ่นพี่ที่เธอคิดว่าน่าจะชื่อซันนี่ เหลือใครล่ะ.....อิมยุนอา...ไม่มีที่ไปครับท่าน!

 

“เฮ้อ...คนจะโดนทิ้งง~ เธอรู้บ้างม๊าย..อ๊ายย...อ๊า...เอ่อ...เห?” ยุนอาที่กำลังอารมณ์กรึ่มๆเพราะดื่มเหล้าฝรั่งอย่างแรงไป ถึงกับชะงักเมื่อเห็นร่างบางที่เธอคุ้นเคย ยุนอาสะบัดหัวไล่ความเมาออกไปทันที และเพ่งมองแผ่นหลังขาวเนียนที่นั่งดื่มอยู่คนเดียวชัดๆ

 

“เฮ้ย! ไม่ใช่มั๊ง...อย่างนางฟ้าเนี่ยนะ จะมาเที่ยวผับ” ยุนอาตัดสินใจเดินอ้อมๆไปขอดูใบหน้าเจ้าของแผ่นหลังที่คุ้นเคย

 

“O____O!!!”   ค้าง.... 

 

เหมือนร่างบางจะรู้สึกว่ามีคนมองอยู่ จึงมองซ้ายขวา และก็เจอใบหน้าตะลึงของยุนอาอยู่ ร่างบางยิ้มน้อยๆให้กับรุ่นพี่ ยุนอาตัดสินใจเดินเข้ามาทักครั้งแรกในรอบ 3 เดือนที่เธอแอบมองซอฮยอน

 

“ม...มาคน...ด...เดียวหรอคะ” แค่ทักทายยังตะกุกตะกักเล๊ยยย อิมยุนอามาดเท่ห์ๆแกหายไปไหนแล้ววะ!!

 

“ค่ะ” ร่างบางตอบและยิ้ม

 

“นะ...นั่งด้วย...ดะ..ได้ป่าว” 

 

“ค่ะ” ซอฮยอนพูดพลางผายมือให้ยุนอานั่งเก้าอี้ข้างๆเธอ ยุนอามองหน้าของนางฟ้าของเธอชัดๆ ก็รู้สึกได้ว่านางฟ้าของเธอเริ่มเมาแล้ว ตาที่ปรือๆ ใบหน้าแดงๆ

 

“เมารึยังคะน้องซอ” ยุนอาถามอย่างเป็นห่วง

 

“ยังหรอกค่ะ....รู้จักชื่อซอด้วยหรอ” ซอฮยอนตอบว่าไม่เมา หากแต่เสียงเริ่มอ๋อแอ๋แล้ว

 

“รู้สิ...” จบคำตอบจากยุนอา ซอฮยอนก็กระดกไปอีก 1 แก้วเต็มๆ

 

“คิกๆ...สนใจซอล่ะสิ” ซอฮยอนหน้าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ลูบใบหน้ายุนอาอย่างหยอกล้อ

 

“เอ่อ....พี่ว่าน้องซอเมาละนะคะ....” ยุนอาพยายามเอามือซอฮยอนออก เธอกลัวตัวเองจะทนไม่ไหว!!

 

“คิกๆ..ม่ายมาวว...พี่ชื่ออารายหรอค้า” ร่างบางกระเถิบมาใกล้ตัวยุนอามากขึ้น

 

“ค..คือ...เอ่อ..พี่ชื่อยุนอา อิมยุนอา โอ๊ะ! ”  ยุนอาประคองร่างบางไว้ในอ้อมกอด เมื่ออยู่ดีๆคนที่บอกว่าไม่เมาก็สลบคอพับไปเรียบร้อยแล้ว กลิ่นน้ำหอมจางๆที่ผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์เล็กน้อยทำให้ยุนอารู้สึกเคลิ้ม ร่างสูงอุ้มคนที่เมาอยู่ขึ้นและพาไปห้องรับรองในผับที่มีเฉพาะกลุ่มพวกเธอเท่านั้นที่จะใช้ได้

 

“ทำไงดีวะ...หลับสนิทขนาดนี้” ยุนอายืนเท้าเอวเกาหัวแกร่กๆ ด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูก อีกอย่างเธอก็เดาไม่ได้ด้วยว่าเมื่อไหร่นางฟ้าของเธอจะอาเจียน เธอมั่นใจว่าอีกไม่นานหรอก ยุนอาประคองร่างบางให้นอนสบายขึ้น และสั่งบ๋อยให้เตรียมชาเขียวร้อนๆกับถุงเปล่าๆให้เธอ ป้องกันระเบิดจากนางฟ้าที่เมาแอ๋ของเธอ

“อื้ออ...ร้อนนน”   เสียงครางของซอฮยอนดังขึ้นมาพร้อมกับมือที่พยายามดึงเดรสของตัวเอง

 

“เฮ้ยย!! บ๋อย~ พี่ๆ ขอผ้าห่มด่วน!!” ยุนอาร้องหาผ้าห่มทันที เธอคงไม่กล้าเข้าไปจัดเสื้อผ้าให้ซอฮยอนหรอก เธอไม่ได้เป็นคนกล้าขนาดนั้นนนนนนน

 

“อื้ออออออ” เสียงครางดังขึ้นมาอีกหน พร้อมกับ.....

 

“อ้วกกกกกกกกก~” 

 

“โอเช...ยอดเลยนางฟ้าของอิมยุนอา...” ยุนอาส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับทำท่าโล่งใจ ดีที่เธอถือถุงอยู่ในมือพอดี เลยรีบวิ่งเข้าไปสกัดดาวรุ่งทัน ไม่งั้นงานนี้คงมีเฮยกใหญ่ล่ะ

 

ยุนอาขอถังใบนึงจากพนักงาน และบอกให้เอาไปให้เธอที่รถ ก่อนจะอุ้มร่างบางที่เมาแอ๋ขึ้น และเดินไปยังรถของยูริ

 

“ขอบคุณมากค่ะ” ยุนอาขอบคุณพนักงาน ก่อนจะค้นดูกุญแจรถในกระเป๋ากางเกง เธอรู้สึกว่ายูริเป็นคนให้เธอเก็บไว้ เมื่อเจอก็เปิดประตูรถและวางซอฮยอนลงบนเบาะข้างคนขับ พร้อมปรับเบาะให้เอนลง แล้วค่อยโทรหายูริ

 

“พี่ยูล ยุนขอรถนะ พี่กลับกะพี่แทละกัน แค่นี้ล่ะ” ยุนอารีบพูดและตัดสายทิ้งทันที หากไม่ทำเธอก็โดนด่าเละสิ โดนด่าพรุ่งนี้ยังดีกว่าโดนวันนี้  ยุนอา เปิดประตูรถฝ่างคนขับและเข้าไปนั่งพร้อมสตาร์ทรถ ร่างสูงชะโงกตัวมาดูใบหน้านางฟ้าของตัวเอง และอมยิ้มเล็กน้อย

 

“ตอนหลับก็น่ารักแฮะ...” ยิ่งยุนอามองก็ยิ่งเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ จนห่างจากซอฮยอนไม่ถึง 10 เซนติเมตร ลมหายใจร้อนๆของซอฮยอนที่รดใบหน้าของยุนอา ยิ่งทำให้ร่างสูงอดใจไม่ไหว

 

“อื้มมมมม....” ยุนอาประกบริมฝีปากเบาๆลงบนริมฝีปากของร่างบางที่เมาอยู่ ทำให้ซอฮยอนที่ยังพอรับรู้อะไรอยู่บ้าง ครางออกมา และตอบสนองเธอตอบ ยุนอาใช้มือนึงประคองใบหน้าของซอฮยอนไว้และมอบสัมผัสที่นุ่มนวลยิ่งขึ้น เมื่อเวลาผ่านไปซักพักยุนอาก็ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ซอฮยอนที่ตอนนี้มีสติอยู่เพียงนิดเดียวหายใจกระเพื่อมด้วยความตื่นเต้น...แต่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ก็ค่อยๆทำให้เธอเมาหลับไปต่อ

 

“ขอโทษนะคะ...นางฟ้าของยุน...อดใจไม่ไหวจริงๆ” ยุนอาลูบศีรษะซอฮยอนอย่างอ่อนโยนก่อนจะขับรถไปยังบ้านของซอฮยอน ดีนะที่เธอสืบประวัติของซอฮยอนมาเยอะพอดู ถึงได้รู้ว่าบ้านของเธอยู่ไหน.....

 

 

“โอยย...ปวดหัวจัง” ซอฮยอนที่ตอนนี้นอนอยู่ในห้องของตัวเอง เมื่อรู้สึกตัวก็กุมขมับปวดหัวด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

 

“ชั้น...อยู่ในห้องนี้ได้ไงเนี่ย...ก็อยู่ที่ผับ...พี่คนนั้น....ตายล่ะ!” ร่างบางนั่งทบทวนเหตุการณ์จนถึงตอนที่จูบกับยุนอาแล้วก็หน้าแดงแปร๊ดดดดด

 

“ชั้นฝันไปใช่ไม๊เนี่ย~ “ ซอฮยอนส่ายศีรษะก่อนจะล้มตัวลงไปนอนต่อด้วยความปวดหัว

 

 

 

วันนี้ก็เหมือนวันเดิมๆ เลิกเรียนยุนอาก็มาห้องสมุดหวังว่าจะเจอกับซอฮยอน เธอไม่ได้คิดว่าร่างบางจะจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้หมดหรอก ก็นางฟ้าของเธอเมานี่นา แต่เธอก็ยังอยากจะมาเฝ้ามองนางฟ้าของเธอต่อเหมือนทุกวัน แล้วก็เจอ....

 

ยุนอาอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อพบเป้าหมายนั่งอ่านตำราอยู่ริมหน้าต่าง เมื่อพบเธอก็เดินไปหาหนังสือเล่มหนาๆมาเป็นอุปกรณ์บังหน้าต่อ

 

“วันนี้เอาเล่มไหนดีหนอ....” ยุนอายืนคิดเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบตำราแพทย์มาเล่มนึงและนั่งลงโต๊ะข้างๆซอฮยอน ร่างบางเมื่อเห็นว่ามีคนเดินมาก็หันไปมอง แล้วก็พบยุนอากำลังนั่งลงเก้าอี้โต๊ะข้างๆ เธอยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะรีบหันหน้ากลับมาด้วยความเขิน แต่เหมือนคนที่ได้รับรอยยิ้มจะไม่รู้ว่านางฟ้าของตัวเองเขินอยู่จึงแอบเซ็งเพราะคิดว่า

 

‘...ท่าทางน้องซอคงจำไม่ได้เลยแฮะ...เฮ้อ...’

 

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงซอฮยอนก็ออกมาจากหอสมุด ตามมาด้วยยุนอาที่เดินตามห่างๆ ขณะนั้นก็มีลูกบาสลอยมาจากสนามใกล้ๆ ยุนอาเห็นว่าซอฮยอนคงหลบไม่ทันแน่ๆจึงตัดสินใจเอาตัวมาขวางลูกบาสไว้ทันที!!

 

พลั่ก!!!!!   เต็มๆค่ะท่านผู้อ่าน

 

“อูยยยยย เหม่งหนู” ยุนอาลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองตามซอฮยอนที่เดินไปไกลแล้วอย่างเสียดาย

 

ยุนอาใช้เวลาว่างที่มีแอบตามซอฮยอนเหมือนดั่งสตอล์กเกอร์ ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ซอฮยอนมองรอบๆกายก็จะพบกวางตัวนึงยืนอยู่ตามมุมเสา มุมต้นไม้ มุมกำแพง ทำเอาร่างบางฮาไม่น้อย ซอฮยอนก็นึกอยากแกล้งรุ่นพี่สตอล์กเกอร์คนนี้ จึงทำเป็นว่าจำเรื่องราวอะไรเกี่ยวกับคืนนั้นไม่ได้เลย และมีเพียงรอยยิ้มให้ยุนอาเท่านั้นเวลาสบตากัน แต่เมื่อเธอกลับไปถึงบ้าน ร่างบางก็จะกรี๊ดแตกทันที...เธอเริ่มชอบยุนอามาตั้งแต่ที่ยุนอามองเธอมาเมื่อ 3 เดือนก่อนแล้ว

 

“กรี๊ดดดดด...กวางอะไรน่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ!! ใจดี..สุภาพ..ขี้อาย...อ๊ายยยยย!!”

 

 

 

 

จนวันหนึ่ง...

 

“น้องซอๆ พี่มีอะไรให้ช่วยหน่อยอ่ะ ขอร้องล่ะ พรีสสสส!!” ลีจียอนรุ่นพี่ปี 4 ที่สนิทกับซอฮยอนมาขอร้องอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

“แต่มัน....” ซอฮยอนกระอักกระอ่วน

 

“นะๆๆ แค่ 3 เดือนก็จบแล้ว พี่ก็ไปแล้ว”

 

“ก็ได้ค่ะ...” ซอฮยอนจำต้องตอบรับอย่างเสียไม่ได้ เมื่ออีกคนเป็นถึงพี่รหัสเธอ

 

 

นับตั้งแต่วันที่ซอฮยอนตอบตกลงลีจียอน ทั้งสองก็ตัวติดกันไม่ห่าง ไม่ว่าซอฮยอนจะไปไหน จะทำอะไรก็ต้องเจอรุ่นพี่คนนี้อยู่ร่ำไป ทำให้ยุนอารู้สึกนอยด์สุดๆ

 

“เฮ้อ~....” ถอนหายใจรอบที่พันสอง

 

โป้กกกก!!!!

 

“ไอยุน แกหยุดถอนหายใจเห๊อะ!! ตอนนี้พวกชั้นจะห่อเหี่ยวตามเสียงถอนหายใจแกไปแล้วเว้ย!!” ยูริตบหัวยุนอาที่นั่งถอนหายใจอยู่ทุกๆสิบวินาที ตอนนี้คนทั้งห้องซึ่งได้แก่ ยูริ แทยอน ซูยอง ซันนี่ และ เจสสิก้า ต้องนั่งถอนหายใจตามกันหมดแล้ว

 

“ใช่...ยุนมีอะไรก็เล่าให้พวกพี่ฟังกันสิ” เจ้าหญิงน้ำแข็งเห็นด้วยกับคนรัก และบอกให้ยุนอาเล่า

 

“จำ...คนที่ยุนเคยบอกว่าสวย น่ารัก หุ่นดี เรียบร้อย PERFECT  ได้ปะ” ยุนอานั่งกอดเข่าและเริ่มเรื่อง

 

“อ๋อ...แฟนพี่ใช่มะ ฮ่ะๆๆๆ” ยูริพูดยอคนรักที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเอง ก่อนจะต้องหยุดหัวเราะเมื่อเห็นสายตาของน้องสาวสุดที่รัก

 

“นั่นล่ะ...ตอนนี้เค้าตัวติดกับรุ่นพี่ปี4คนนึงอยู่...ไม่รู้ว่าทำไม....” ยุนอาก้มหน้าลงกับเข่าและถอนหายใจอีกครั้ง

 

“หืม...ก็ถามสิ ถามไปเลยแฟนกันหรือเปล่า...ถ้าเป็นแกก็กลับมาหอ เดี๋ยวชั้นเตรียมน้ำใบบัวบกไว้ให้ แต่ถ้าคำตอบคือไม่ใช่ แกก็ขอแต่งงานซะเลย ฮ่ะๆๆๆ” ยูริยังคงอารมณ์ดี ตอนแรกเหมือนจะพูดได้ดี ตอนหลังก็แย่เหมือนเดิม

 

“พี่ยูล - -* น้องเครียดอ่ะ เครียดตามเป็นปะ!!” ยุนอาขว้างหมอนที่อยู่ใกล้ๆใส่ยูริก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป

 

“วันนี้น้องตรู ดุแฮะ = =”

 

 

ปัง!!

 

“อิมยุนอา!! แกควรตัดใจหรือสู้ต่อดีวะ!! อ๊ากกกก” ยุนอาทึ้งหัวตัวเองด้วยความสับสน เธอควรจะหยุดชอบซอฮยอน หรือจะสู้ต่อไป

 

“.....ชั้น....จะเลิกตามน้องซอดู!!!” ในที่สุดยุนอาก็หาความลงตัวของชีวิตได้ เธอตัดสินใจหยุดพักหัวใจไว้ก่อน ในเมื่อรุ่นพี่คนนี้อยู่ปี4 อีก 3 เดือนก็ต้องออก ตอนนั้นเธอคงมีโอกาสมากกว่านี้!!

 

 

อีกฝากหนึ่ง....ห้องของซอฮยอน

 

“พี่ยุน....อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ.....” ซอฮยอนนั่งมองดาวบนฟ้าและอธิษฐานไม่ให้รุ่นพี่ที่เธอรู้สึกดีด้วยคนนี้เข้าใจผิดว่าเธอคบกับพี่รหัสเธอ

 

 

นับตั้งแต่วันนี้ยุนอาตัดสินใจเลิกตามซอฮยอน วันนี้ก็เป็นวันนี้ 10 แล้ว แน่นอนซอฮยอนต้องรู้ตัวแล้วว่าไร้ซึ่งรุ่นพี่คนเดิมที่คอยมาแอบมอง แอบตามเธอ ปกติเมื่อเธอจะไปไหนมาไหนเวลาคาบพัก เธอก็จะพบยุนอาแอบอยู่ตามที่ต่างๆ แต่ตอนนี้เธอกลับเห็นรุ่นพี่คนนี้ของเธอ เล่นบาสอยู่แทน และเล่นด้วยสีหน้ามีความสุขด้วย

 

“....รุ่นพี่…” ซอฮยอนพึมพำเบาๆกับตัวเอง เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจ เมื่อเห็นว่ายุนอาไม่สนใจเธอแล้ว แล้วร่างบางเดินกอดหนังสือเล่มบางๆ เข้าหอสมุดไป ยุนอาไม่ใช่ว่าตัดใจได้แล้ว 100% เธอเห็นทุกการกระทำของซอฮยอนตั้งแต่เดินมา จนถึงเดินเข้าหอสมุดไป หากแต่เธอเลือกที่จะทำเป็นไม่เห็นมากกว่า แล้วอีกอย่างหากตัดใจได้แล้วจริงๆ เธอคงไม่มาเล่นบาสอยู่ที่สนามที่ใกล้กับหอสมุดมากที่สุดหรอก!!

 

ซอฮยอนนั่งพลิกตำราอย่างไร้อารมณ์ เธอทั้งน้อยใจ ทั้งปวดใจ ที่เหมือนว่าร่างสูงจะไม่มาคอยตามเธอเหมือนก่อน ความคิดต่างๆพรั่งพรูเข้ามาในหัวสมอง

 

‘…หรือว่าพี่เค้าเจอคนที่ดีกว่าเรา...เฮ้อ…’

 

‘..หรือว่าพี่เค้าคิดว่าเราคบกับพี่รหัสนะ...เฮ้อ...’

 

‘…ชั้นจะทำไงดีเนี่ย...หรือว่าเราต้องเป็นฝ่ายตามเค้าบ้างแล้ว...ดีล่ะ!..’

 

จบความคิดที่ผุดขึ้นมาต่างๆนาๆสุดท้ายซอฮยอนก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินออกไปจากหอสมุดทันที ร่างบางเดินออกมามองที่สนามว่ายุนอายังเล่นบาสอยู่รึเปล่า แต่กลับไม่เห็นซะแล้ว ซอฮยอนกวาดสายตาไปรอบๆพบว่ายุนอากำลังเข้าไปห้องรับรองในชมรมบาสคนเดียว จึงรีบตามไป

 

 

“เฮ้อออ~ ชั้นนั่งตกปลาอยู่ริมตลิ่งงง~ โว้เย้~” ยุนอาระเบิดเสียงออกมาด้วยความเซ็ง ก่อนจะถอดกางเกงที่ใส่เล่นบาส เธอมั่นใจว่าคงไม่มีใครเข้ามาที่นี้แล้ว และเมื่อขณะถอดเธอก็เห็นผู้มาเยือน

 

“เฮ้ยยย!! / กรี๊ดดด!!” ยุนอารีบดึงกางเกงขึ้นทันที พร้อมๆกับซอฮยอนที่ปิดตาไว้

 

“เฮ้ยๆ~ น้องซอใจเย็นๆ ผู้หญิงเหมือนกันตกใจอะไรคะ~!!” ยุนอาเดินเข้ามาสะกิดซอฮยอนที่ปิดตาแน่น ร่างบางเมื่อได้ยินคำพูดของรุ่นพี่ก็นึกขึ้นได้...เธอจะตกใจทำไมเนี่ย

 

“เอ่อ....จริงสิ...” ซอฮยอนจึงค่อยๆเปิดตาขึ้นมามองหน้ายุนอาที่กำลังอมยิ้มกับความไร้เดียงสาของเธอ

 

“เลิกตามแล้วหรอคะ?” ซอฮยอนยิงคำถามแรกทำเอายุนอาอึ้งไปซักพัก

 

“เอ่อ...คือ...”

 

“ทำไมถึงไม่มาคอยดูแลซอแล้วล่ะ...ตอนนั้นเห็นนะว่าเอาหัวรับลูกบาสให้แทนอ่ะ” ซอฮยอนยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้ยุนอาหน้าแดงที่ถูกจับได้

 

“ก็...มัน...”

 

“ไม่ชอบซอแล้วหรอคะ?” คำถามที่ถามออกมาตรงๆยิ่งทำให้คนที่ต้องตอบหน้าแดงแปร๊ด และค้างยิ่งกว่าเดิม

 

"มะ...ไม่ใช่..”

 

“แล้วทำไมเลิกตามจีบละคะ?” ซอฮยอนยิ่งสนุกที่ได้แกล้งร่างสูงอย่างนี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อาย แต่เธอขำท่าทางรุ่นพี่ของเธอมากกว่า

 

“ก็..แค่....”

 

“พี่จียอนน่ะ เป็นแค่พี่รหัส” ซอฮยอนเดินเข้ามาใกล้และจับมือยุนอาไว้ แน่นอนพระเอกของเรานิ่งเป็นหินไปแล้ว

 

“พี่เค้ามาขอให้ซอเป็นไม้กันแฟนคลับพี่เค้า พี่เค้าอยากใช้ชีวิต 3 เดือนสุดท้ายอย่างสงบ” ซอฮยอนยิ้มให้ยุนอาอย่างน่ารักก่อนจะกระซิบประโยคที่ทำให้ยุนอาแทบจะละลายหายไปกับพื้นด้วยความอาย

 

“จูบวันนั้นน่ะ...รู้สึกดีมากเลยล่ะค่ะรุ่นพี่” เมื่อจบประโยคซอฮยอนก็แตะริมฝีปากเบาๆที่ริมฝีปากของยุนอาและวิ่งออกไปนอกห้องรับรองทันที

 

“เฮ้ยย!! หยุดก๊อนนน น้องซอ!!!” ยุนอาวิ่งตามร่างบางออกไป

 

“แบร่~ แน่ใจก็ตามให้ทันสิคะ” ซอฮยอนหันหลังกลับมาแลบลิ้นให้ยุนอาอย่างน่ารัก

 

“ตามทันแล้วโดนลงโทษหนักแน่ๆ!!!” ยุนอาหัวเราะร่าและวิ่งตามนางฟ้าของตนไปอย่างมีความสุข

 

เสียงหัวเราะที่ดังร่าไปทั่วบริเวณสนามของโรงเรียน บ่งบอกถึงความสุขของทั้งสองคนที่เริ่มต้น ในช่วงเวลาที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าไป ยุนอาเมื่อจับตัวซอฮยอนได้ ก็กอดไว้แน่นทันที ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ซอฮยอนหัวเราะอย่างชอบใจ

 

“พี่วิ่งตามนางฟ้าคนนี้มานานแล้วนะ ไม่มีทางที่พี่จะวิ่งตามไม่ทันหรอก...” ยุนอาพูดจบก็วางคางไว้บนไหล่ของคนในอ้อมกอด

 

“เฮ้ออ~ ไม่ต้องแอบมองแล้วสิ ฮ่ะๆๆๆ”