ที่รักของผม

เนื้อเรื่อง

หลังจากชั่วโมงเลิกงานของวันสุดท้ายของเดือน บนท้องถนนเต็มไปด้วยรถยนต์หลากหลายสีหลากหลายยี่ห้อ รวมถึงผู้คนที่เดินกันอย่างหนาตาตามริมฟุตบาท มุ่งหน้าไปสู่จุดหมายของตัวเอง อาจจะรีบกลับบ้าน หรือรีบไปธุระอย่างอื่นซึ่งตัวผมเองไม่อาจรู้ได้  ส่วนตัวผมเองก็มีจุดหมายของผมเหมือนกันซึ่งตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนรถเมย์ปรับอากาศมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารร้านโปรดที่ตัวผมกับแฟนใช้เป็นจุดนัดหมายในเย็นวันนี้ ขณะนี้บนรถเมย์แออัดไปด้วยผู้คนหลากหลายอาชีพ รวมไปถึงนักเรียนนักศึกษา แล้วก็หนีไม่พ้นกลิ่นหลากหลายสไตส์ที่พากันฉีดติดตัวมา กลิ่นนี้อบอวนไปทั่ว ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเขาจะได้กลิ่นเหมือนกับผมหรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมท่าจะแย่ เพราะเห็นทีคงจะเวียนหัวเพราะกลิ่นน้ำหอม  
       สภาพจราจรในตอนนี้ติดแน่นและก็ยังไม่มีทีท่าจะขยับเลยแม้แต่นิด
“รู้อย่างนี้ขึ้นรถไฟฟ้าตั้งแต่แรกก็ดี” ผมนึกอยู่ในใจ ผมดูนาฬิกาข้อมือตอนนี้ทำให้ผมรู้สึกร้อนไปทั่วทั้งตัว อีก 15 นาทีจะถึงเวลานัด
“ตายสิคราวนี้ แล้วอย่างนี้จะไปทันหรอนี่”ผมพึมพำกับตัวเอง คิดกลัวว่าแฟนจะงอนเรื่องไปสาย แล้วคิดกลัวไปต่างๆนาๆ ผมนึกขึ้นได้ว่าควรโทรไปบอกเธอให้รู้ก่อน ผมล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกางเกงแต่แบตเตอรี่กับหมดชะงั้น ผมเริ่มไม่อยู่นิ่ง หันซ้ายหันขวา เอามือเกาหัวบ้าง เหงื่อก็ผุดออกมาจากรูขุมขนเพราะความกระวนกระวาย  ดูทีท่าของรถคงไม่ขยับง่ายๆ ผมตัดสินใจลุกขึ้นเดินแหวกทางออกมาหน้าประตูรถไปกดกริ่งขอลง รถเมย์เปิดประตูให้ ผมรีบก้าวลงจากรถทันทีโดยไม่ได้สนใจอะไร
“ไอ้บ้า...อยากตายหรือไงวะ”เสียงของคนขับรถมอร์ใชต์ตะโกนใส่ผม ผมยืนนิ่งหน้าจื่นของผมหันไปมองเขาล้อรถของเขาเขาประชดตัวผมมากมากจนผมสามารถยื่นมือแตะไหล่ของเขาได้โดยไม่ขยับเข้าไป สีหน้าของเขาดูโมโหจัด คงกลัวว่าผมจะตายเพราะเขาหรือว่ากลัวรถของเขาบุบสลายหรือเปล่าผมก็ไม่ทราบถึงความคิดของเขา แต่ที่ผมทราบแล้วก็รู้ว่าตอนนี้ สมองของผมมันรีบสั่งการให้ผมรีบก้าวขาออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด
    ผมเดินไปตามฟุตบาทกวาดสายตาไปทั่วเพื่อหาวินมอร์ไชต์รับจ้าง โชคช่างไม่เข้าข้างผมเสียเลย มองไปทางไหนก็ไม่เห็นวินมอร์ไชต์ที่ว่าแม้แต่คันเดียว แต่โชคก็ยังไม่ถึงกับว่าไม่ถึงจดมือชะทีเดียวที่ไม่โดนกระทืบ ที่ไปเดินชน และเหยียบเท้าเขา โดยไม่ขอโทษ แถมหันกลับมามองแล้ววิ่งหนีไปโดยไม่สนใจใคร 

                  ผมกระเสือกกระสนมาถึงร้านอาหารจุดนัดหมายกับแฟนผมจนได้ ผมยืนหายใจหายคออยู่หน้าร้านชักพักแล้วค่อยผลักประตูเข้าไป ผมมองเห็นหน่อยแฟนผมมานั่งคอยอยู่แล้วผมหางตามองไปยังนาฬิกาของร้าน นาฬิกาบอกผมว่าผมมาช้า 12 นาทีนะ ผมรีบเข้าไปนั่งต่อหน้าเธอ
พอก้นผมจะลงประชิดกับเก้าอี้ตัวสวยของร้าน ผมพยายามจะอ้าปากอธิบายเรื่องที่ผมมาสายเธอกลับไม่ฟังคำอธิบายของผมเธอบอกให้ผมไม่ต้องพูดอะไร ตรงกันข้ามเธอหยิบผ้าเช็ดหน้ารายดอกสีชมพูที่ผมซื้อให้เธออาทิตย์ที่แล้วเอื้อมมาเช็ดเหงื่อให้ผม
   “ไปวิ่งมาราทอนแห่งกับใครมาหรอคะ”เธอพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะ แต่มันกลับทำไห้ตัวผมอึ้งในตัวเธอเพราะแต่ก่อนเธอจะงอนแล้วเดินหนีผมไปต้องให้ผมตามไปง้อ แต่เสียงหัวเราะของเธอก็ทำให้ผมอมยิ้มออกมา ระหว่างนั้นพนังงานก็เอาเมนูมาให้สั่งอาหาร เราสองคนสั่งอาหารคนละ2 อย่าง และข้าวสวย คนละจาน ระหว่างที่รออาหารอยู่นั้นเธอเล่าว่าตอนที่ผมวิ่งมา เธอเห็นผม เพราะขณะนั้นเธอนั่งอยู่ท้ายรถวินมอร์ไชต์รับจ้างพอดีหันหน้ามาทางนี้พอดีตอนแรกก็ไม่แน่ใจแต่พอผมเดินเข้ามาในร้านเธอถึงได้แน่ใจและพยายามกลั้นหัวเราะไว้
        ผมกับเธอนั่งทานอาหารกันอยู่พักใหญ่แล้วตบท้ายด้วยขนมหวามคนละอย่าง หลังจากที่เราสองคนรับประทานอาหารมื้อเย็นนี้เสร็จเราสองคนพากันไปดูหนังแล้วไปต่อกันที่ห้องร้องคาราโอเกะ วันนี้ผมมีความสุขมากเลยครับและผมก็เชื่อว่าเธอก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับผม
ผมกับหน่อยเดินออกมาจากห้องคาราโอเกะก็ชักประมาณเที่ยงคืนเศษๆได้ ผมอาสาที่จะนั่งรถไปส่งเธอถึงบ้านแต่เธอปฏิเสธ เธอบอกว่าไม่เป็นไร แล้วเธอหาเหตุผลมาอ้างทั้งเรื่องที่ผมต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานซึ่งเธอบอกต่อว่าพรุ่งนี้เธอไม่มีเรียนงานก็ไม่ได้ไปทำเพราะเป็นวันหยุดของเธอ ผมโบกแท็กซี่ให้เธอนั่งกับบ้าน 
    “หน่อยกับบ้านดีๆนะ… ถึงแล้วโทรมาบอกพี่ด้วยนะครับ”ผมบอกกับหน่อย แล้วเปิดประตูให้หน่อย หน่อยหันมายิ้มให้ผม
    “ค่ะ พี่ก็เช่นกันนะคะ”
    “ครับ...โชคดีนะ ...อ้อ อย่าลืมของขวัญวันเกิดพี่ล่ะ”ผมปิดประตูรถแล้วรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออก ผมมองตามท้ายแท็กซี่คันที่หนร่อยนั่งจนกระทั้งรถรถแล้วไปอีกทางผมถึงเดินมาห้ามฝั่งเรียกแท็กซี่นั่งกลับบ้านนอนเอาแรงเพื่อตื่นเช้าทำงานต่อพรุ่งนี้ 

         หลังจากที่ผมถึงบ้านผมรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำมานั่งดูทีวีรอโทรศัพท์หน่อยผมนั่งดูหนังที่ผมเช่าเมื่อวันก่อนจบจบเรื่องก็ยังไม่มีโทรศัพท์จากหน่อย ผมตัดสินใจหยิบโทรศัพท์โทรถึงเธอเสียงหวานๆ ปลายทางตอบกลับมาว่าไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางที่ท่านเรียกได้ ผม กดวางแล้วต่อสายอีกครั้งเสียงตอบรับก็เหมือนเดิมผมเลยวางโทรศัพท์ลงรอเธอโทรกลับมาเพราะคิดว่าแบตเตอรรี่โทรศัพท์ของเธอคงหมด หันแหงนหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ติดไว้ที่ฝาผนัง ตีสาม หน่อยก็ยังไม่โทรมา ผมต่อสายถึงเธออีกครั้งก่อนที่จะเข้านอนปลายทางก็ตอบกลับมาอย่างเดิมคำพูดเดิม คนเดิมพูด ผมได้แต่คิดว่าเธอคงนอนหลับแล้วส่วนโทรศัพท์เธอคงปิดมันแล้วซาร์ทแบตเตอรี่ ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วหลับไป
จุกกรู้ จุกกรู้ ๆๆๆๆๆ เจ้านาฬิกาปลุกคู่กายของผมมันส่งเสียงตะโกนปลุกให้ผมตื่น ผมงัวเงียตื่นขึ้นปิดขี้เกียจ ลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวและทานข้าวเช้าเสร็จผมรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายถึงหน่อย
  “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ”หลังจากที่สินเสียงตอบรับผมกลับต้องพึมพำออกมา
  “อะไรหน่อยยังไม่ตื่นอีกหรอ”
  “ อือ...เธอคงเหนื่อย วันนี้ก็วันหยุดของหน่อย หน่อยตื่นเดี๋ยวเธอก็โทรมาเองล่ะน่า”ผมปลอบใจตัวเอง แล้วหยิบกระเป๋าก้าวออกจากบ้านมุ่งหน้าไปยังที่ทำงาน
ผมทำงานเพลินมองดูนาฬิกาอีกทีก็เที่ยงครึ่งแล้ว ผมปิดขี้เกรียจ แล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาหน่อย
  “ให้ตายเถอะ ทำไมหน่อยไม่เปิดเครื่อง หรือไปทำอะไรอยู่ที่ไหนถึงไม่มีคลื่นนี่”ผมชักหงุดหงิดกับหน่อย ทั้งห่วง กลัวว่าจะเป็นอะไร
  “หรือว่าอยู่กับใคร....”ความคิดเรื่องชู้ก็แว็บเข้ามาในหัวของผมทันที
เจ้าทุยอยู่ไหน เจ้าทุยอยู่.......ผมสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์เมื่อเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
  “ฮัลโหล”ผมกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์
  “เฮ้ยต่อมึงไม่มาทานข้าวหรอพี่รอยู่นะ”เสียงหวานๆของพี่จ๋าดังออกมาจากโทรศัพท์
  “อ้อ ครับเดี๋ยวผมลงไปครับ”
  “เร็วๆนะหิวแล้ว”ผมกดวางสายโทรศัพท์แล้วเดินลงไปทานข้าว
    ช่วงบ่ายผมพยามติดต่อหน่อยหลายครั้งแต่ก็เหมือนเดิม ทำให้ผมกระวนกระวายไม่มีสมาธิทำงานคอยคิดแต่เรื่องของหน่อย
  “อือ เดี๋ยวท่ายังโทรไม่ติด เลิกงานค่อยไปหาที่บ้านเลยแล้วกัน” ผมถอนหายใจหนึ่งทีแล้วหันหน้าไปประชันกับเจ้าหน้าจอคอมพิวเตอร์ทำงานที่ค้างต่อให้เสร็จ
เวลา 18 นาฬิกา 30 นาที เลยเวลาเลิกงานขอผมมาแล้วหนึ่งชั่วโมงครึ่งผมเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับบ้าน ไม่ใช่สิผมต้องแวะไปเจอหน่อยที่บ้านของเธอก่อน
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นขณะที่ผมกำลังทำธุระในห้องน้ำผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์ที่ผมไม่คุ้นเอาเสียเลย ผมเอาโทรศัพท์แนบไว้ที่หูด้านซ้ายแล้วกรอกเสียงทักทายปลายทางลงไปโทรศัพท์ เสียงคุ้นๆที่ผมได้ยินจากปลายทางทำให้ผมยิ้มออก
  “หน่อยหรอ หน่อยอยู่ไหน ผมโทรหาทั้งวันไม่ติดเลย หน่อยทำอะไรอยู่หรอ แล้วเมื่อคืนกลับถึงบ้านกี่โมง...........”ผมถามเธอเป็นชุด และก็พูดยังไม่ทันหมด
  “เดี๋ยวก่อนซิคะ ค่อยๆถามก็ได้ไม่ต้อรีบ”เธอหยุดผม หลังจากที่ผมได้ถามเรื่องที่ผมอยากถามเธอหมดถึงทีของเธอจะต้องบอกเรื่องที่เธอเตรียมมาบอกผม เธอบอกว่าที่เมื่อคืนผมโทรไม่ติดเพราะโทรศัพท์มันไม่มีคลื่น เธอไปทำธุระกับญาติผู้ใหญ่ที่ต่างจังหวัด พอเธอถึงบ้านก็ออกเดินทางเลย แล้วเธอก็ลืมโทรมาบอก ตอนนี้เลยซื้อบัตรเติมเงินแล้วยืมโทรศัพท์ของญาติโทรมา เธอบอกว่าเธอก็รู้สึกผิดเมือนกัน เธอขอโทษผม เราสองคนคุยกันอยู่นานพอสมควร จนเสียงโทรศัพท์ดังเตือนว่าแบ็ตเตอร์รี่ใกล้หมดแล้วผมกับเธอถึงวางสาย แต่ผมลืมไปสนิทว่าเธอจะกลับมาวันไหน ผมจึงหยิบเหรียญไปหยอดตู้โทรศัพท์ข้างล่างตึงโทรหาหน่อย ต่อสายไปยังเบอร์ที่เธอโทรหาผมเมื่อกี้ ผมพยามกดถึงเธอหลายครั้งเพื่อความแน่ใจแต่ปลายทางก็ตอบกลับมาว่าเป็นเบอร์ว่างยังไม่เปิดใช้บริการ ผมหมดปัญญาได้แต่ถอยแล้วภาวนาว่าเธอคงไม่ลืมวันเกิดของผมและเธอคงต้องกลับมาเป่าเค้กกับผม

       ในที่สุดวันคล้ายวันเกิดของผมก็มาถึง ผมรีบตื่นแต่เช้าลงไปทำบุญตักบาตร กรวดน้ำ อุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร เสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมตั้งใจจะไปปล่อยนกปล่อยปลาแล้วจะพาหน่อยไปด้วยกัน เพราะผมลางานไว้หนึ่งวัน แต่กลับติดต่อหน่อยไม่ได้เลยแม้จะพยายามกี่ครั้งทั้งเบอร์ของเธอและเบอร์ของญาติที่เธอโทรมาหาผมเมื่อสี่วันก่อน ผมจึงต้องไปตามแผนที่ผมวางไว้คนเดียว
จะค่ำแล้วก็ยังไม่มีโทรศัพท์จากหน่อยเลย จนกระทั้งจะหนึ่งทุ่มอยู่แล้วก็ยังไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังมาถึงจะติดต่อถึหน่อยก็ติดต่อไม่ได้  หลังจากนั้น 10 นาที เธอโทรมานัดผมให้ไปเจอกันที่ร้านอาหารร้านเดิม ตอนนี้ผมก็อยู่บริเวณนั้นอยู่แล้ว พอวางหูโทรศัพท์ผมก็เข้าไปนั่งรอเธออยู่ในร้านอาหาร ไม่ถึง 10 นาที เธอก็เดินเข้ามาภายในร้านพร้อมกับชุดสีขาวทั้งชุด เธอปล่อยผมยาวสวยเดิมเข้ามา ทันทีที่หน่อยนั่งลงผมก็เอ่ยปากชมว่าเธอสวยกว่าทุกวัน วันนี้เธอสวยเป็นพิเศษ  ผมสั่งกับข้าวมาทานก่อนหลังจากนั้นพนักงานก็ยกเค้กมาให้ผมกับหน่อย เทียนที่จุดเทียนไว้ที่ปักอยู่บนเค้กหลับลงด้วยเรียงลมจากปากของผม
  “สุขสันวันเกิดนะคะพี่ต่อ”หน่อยพูดพร้อมกับยื่นของขวัญกล่องเล็กๆ ที่ทั้งกล่องห่อด้วยกระดาษสีเงินสะท้อนแสง
  “ขอบคุณครับ”ผมส่งยิ้มให้เธอ
เราออกจากร้านอาหารมา ผมชวนเธอไปดูหนังต่อ หน่อยปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่ต้องกลับไปต่างจังหวัดไปทำธุระต่อ ผมตามใจเธอแล้วโบกมือเรียกแท็กชี่ระหว่างที่แท็กชี่จอดรอผมก็คุยกับเธออยู่ชักพักค่อยเอื้อมมือเพื่อปิดประตู แต่หน่อยดันไว้
  “โชคดีนะคะพี่ต่อ”แล้วเธอก็ปิดประตูรถเอง ปล่อยให้ผมยืนส่งเธออยู่ข้างถนนตรงนั้น ก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกผมสังเกตเห็นคนขับทำทีไม่พอใจอะไรผมชักอย่าง แต่ก็ชั่งเถอะผมคงคิดไปเอง เมื่อรถเคลื่อนตัวออกห่างคำพูดของหน่อยเมื่อกี้ก็วิ่งเข้าสมองผมแทน “โชคดีนะคะพี่ต่อ” ประโยคนี้วิ่งอยู่ในหัวของผม ผมพยามคิดว่าทำไมหน่อยถึงพูดประโยคนี้ออกมา เธอจะทิ้งผมไปหรอ
   “คงไม่” ผมส่ายหัวแล้วพยายามคิดปลอบใจตัวเอง เธอคงอวยพรให้ผมโชคดีในวันเกิดก็ได้ผมพยายามทบทวนในใจ ผมมายืนโบกรถแท็กชี่คันแล้วคันเล่าก็ไม่จอดรับผมผมจึงต้องเปลี่ยนมาขึ้นรถเมย์กลับบ้านแทน

          ผมกลับถึงบ้านอาบน้ำเสร็จก็ล้มหัวลงนอนหลับไปด้วยความเพลีย ผมมาสดุ้งตื่นอีกทีพร้อมกับภาพในฝันที่หน่อยกำลังโดนไอ้โลกจิตข่มขืนคาตาผม ผมเอื้อมมือมาหยิบนาฬิกามาดู 6 โมงเช้าพอดี ผมลุกขึ้นเข้าห้องน้ำออกมานั่งอยู่หน้ากระจกเงา มองดูตัวเองในกระจกภาพในฝันก็ปรากฏขึ้นมาในสมองของผม  ภาพในฝันมันชั่งดูเหมือนจริงชะเหลือเกินเหมือนกับเหตุการณ์วันที่เรานัดทานข้าวกันแล้วผมไปสายผมกับหน่อยไปดูหนัง ร้องคาราโอเกะจากนั้นผมอาสานั่งรถไปส่งเธอที่บ้านแต่เธอปฏิเสธผมแต่มีภาพเพิ่มเติมขึ้นมาก็ตรงมี่คนขับแท็กชี่พาหน่อยขับอ้อมไปอีกทางพอหน่อยรู้หน่อยโวยวายทำให้คนขับแท็กชี่ขับรถเลี้ยวลงข้างทางแล้วดึงกระซากเธอลงไปด้วยหน่อยพยามดิ้นอย่างแรงเพื่อเอาตัวรอด หน่อยดิ้นหลุดและพยายามวิ่งหนีหลายครั้งแต่ก็ไม่พ้นไอ้แท็กชี่โรคจิตคว้ามาได้ทุกครั้ง จนกระทั้งหน่อยมาหมดแล้วก็ตรงที่โดนหมัดหนักๆเข้าตรงหน้าท้อง หน่อยจุกแล้วก็ปล่อยให้เจ้าแท็กชี่โรคจิตปฏิบัติกามกับหน่อยอย่างกระหาย ผมเห็นน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาของหน่อยจนกระทั้งน้ำใสนั้นกลายเป็นสีแดง
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ผมดังขึ้นระหว่างที่ผมกำลังแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำงานทันที่ที่ผมกรอกเสียงลงไปเสียงจากปลายดังขึ้นพร้อมกับเสียงสะอื้น บอย น้องชายของหน่อยเปล่งเสียงออกมาให้ผมรีบไปบ้านด่วน
ผมเรียกสามล้อ (ตุ๊ก ตุ๊ก) ไปบ้านหน่อยโดยไม่ยอมที่จะนั่งแท็กซี่ ระหว่างนั้นผมพยามยามที่จะปัดภาพในฝันที่เลยเห็นมาในหัวผมบ่อยๆออกไป ถึงบ้านหน่อย บอย นั่งรอผมอยู่แล้วพอผมลงจากรถบอยก็พาผมไปวัดที่อยู่ใกล้ๆบ้าน
ภายในวัดดูเงียบสงบแต่ทว่าตอนนี้มีผู้คนบางกลุ่มเข้ามานั่งล่ำร้องด้วยความโศรกเศร้าเสียใจ ในบางอย่าง ผมเดินเข้าไปภายใน ข้างๆร่างของหน่อย มีสายตาหลายคู่จ้องมองหน่อย เพียงแต่สายตาทุกคู่ที่มอง มองด้วยด้วยความอาลัย  อาวรณ์ ที่มีน้ำบริสุทธ์ใสๆจนเจือด้วยความโศรกเศร้าเอาไว้ค่อยๆไหลออกมา
บอยบอกว่าหน่อยเสียชีวิตมาแล้วสี่วัน ทำให้ภาพในฝันเมื่อคืนนั้นปรากฏขึ้นอีกครั้ง ผมเดินเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าศพของหน่อยทั้งน้ำตา ในใจต่อว่าตัวเองที่วันนั้นปล่อยให้หน่อยกลับบ้านคนเดียว ผมนั่งอยู่ตรงนั้นนานพอควร
  “พี่ต่อครับ เชิญทางนี้ครับ”บอยพยุงผมยืนขึ้นแล้วพาผมไปพบตำรวจ ผมโดนสอบจนละเอียดยิบ ผมตอบทุกคำถามตามจริงทั้งหมดที่ตำรวจถามโดยไม่ปิดบัง จะมีก็คืนวันเกิดของผมที่เธอมาอวยพรวันเกิดผมและวันที่ผมกับเธอได้คุยกันวันสุดท้าย
มาถึงตอนนี้ผมรู้แล้วว่าวันที่ผมโทรศัพท์หาหน่อยทำไมโทรศัพท์ของหน่อยไม่มีคลื่น ทำไมโทรศัพท์ของญาติที่หน่อยยืมโทรมาหาผมเมื่อผมโทรกลับทำไมถึงเป็นเบอร์ว่าง และผมรู้แล้วว่าญาติผู้ใหญ่ที่เธอไปทำธุระด้วยคือใครรวมไปถึงประโยคที่เธอพูดกับผมประโยคสุดท้ายในวันคล้ายวันเกิดของผม

         ระหว่างงานศพของหน่อยผมมาอยู่กับเธอตลอดจนกระทั้งถึงวันสุดท้ายที่ผมได้มีโอกาสได้ส่งเธอขึ้นสวรรค์อยู่หน้าบ้านหลังหนี่งหลังที่มีปล่องไฟที่มีควัญลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ผมมองตามควัญนั้นขึ้นไปก็ปรากฏเห็นหน่อยนั่งโบกมืออยู่บนเมฆก้อนใหญ่ เธอยิ้มให้ผม ผมส่งยิ้มให้เธอ ผมบอกกับเธอในใจว่าถ้าชาติมีจริงขอให้ต่อกับหน่อยเกิดมาคู่กันและให้ใครมาขัดขวางความรักของเราและเราจะรักกันตลอดไป
หลังจากนั้น 7 วันผมนำดอกไม้ไปว่ายหน้าอิฐของเธอที่วัดพร้อมกับขนมหวานที่เธอชอบ
  “หน่อยครับ ต่อมาเยี่ยมหน่อยนะ เป็นไงบ้างหน่อยสบายดีหรือเปล่า ต่อสบายดี พ่อกับแม่และน้องของหน่อยสบายดี เมื่อวันก่อนพี่ก็พึ่งไปเยี่ยมมา อ้อวันนี้พี่เอาดอกไม้มาให้หน่อยด้วยนะชอบไหม แล้วนี่กี่ขนมท้องม้วนที่หน่อยชอบทานมีซื้อมาให้ทานเยอะๆนะ หน่อยไอ้โรคจิตตำรวจส่งข่าวมาบอกว่าจับมันได้แล้วนะเป็นเพราะฝีมือหน่อยที่ช่วยตำรวจที่ไปเข้าฝันมันจนมันต้องวิ่งมามอบตัวที่โรงพักกลางดึง มันสารภาพทุกอย่าง ตอนนี้มันก็โดนลงโทษตามกฎหมายชดใช้กรรมที่มันก่อเรียบร้อยแล้ว หน่อยนี้เก่งนะ”
  “หน่อยพี่มีข่าวดีมาบอกด้วยนะ บอยน้องของหน่อยที่หน่อยให้ไปสอบชิงทุนเรียนต่างประเทศน่ะบอยเขาทำได้แล้วนะ พ่อแม่ของหน่อยตอนนี้ก็สุขภาพแข็งแรงดีตอนนี้ท่านทั้งสองกำลังปลื้มบอยอยู่ หน่อยสบายใจได้แล้วนะ หลับให้สบายนะที่รัก ขอให้ที่รักของพี่ต่อโชคดีแล้วเจอกันครับ”
    "ที่รักของผม...."