คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #2MontsWithGOT7 ; markbam
:) Shalunla
#2MontsWithGOT7
-BAMBAM-
เ้าวันหยุที่แสนวิเศษ วันนี้เป็นวันรบรอบเบิวท์อพวเรามาสอเือนแล้ว เวลาที่ผ่านมาเหมือนห้าเือน วามสุทุอย่าผ่านไปอย่ารวเร็ว ่วนี้าราานลลเนื่อาู๊บายสเไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อนนี้เราำลัะไปบริษัทเพื่อเรียมัวัน
“เินีๆหน่อยสิ” มาร์ฮยอุเฮียแ๊ที่เินเไปเมา โแ่ัวริๆนะนนี้
“มาร์ฮยอี้บ่นหน่า” แ๊สันฮยอพูเสียห้วนๆ ่อนที่ะเอื้อมมือไปว้าอผมมาอ ผมยู่ปาใส่แล้วเิน่อ
“ยอแ ินน้ำเยอะๆหน่อยสิ”
“อ่า แบอมิน้าว้าๆ เี๋ยว็สำลัหรอ”
“ินยอ นาย็ิน้าวเยอะๆให้เหมือนแบอมหน่อย ะไ้มีแร”
“ยูยอม อย่าวิ่สิ ล้มึ้นมาะทำไ”
“แ๊สัน เลิเล่นไ้แล้ว เี๋ยว็ไม่มีแรหรอหน่า”
วันนี้มาร์ฮยอเป็นอะไร ใส่ใทุนอย่าี แ่แทบไม่พูับผมสัำ ผมไ้ไปทำอะไรผิรึเปล่านะ? ิให้าย็ไม่เห็นะมี อ่า บารั้ผม็้อารเสียบ่นเท่ๆแบบนั้นนะ มันอบอุ่นสุๆไปเลยล่ะ มือให่ที่อยบไหล่เบาๆ มันน่าหุหิริๆเมื่อเราไม่ไ้รับมัน
“เป็นไรแบม?” ผมะัไปเล็น้อย ็แ๊สันฮยอเล่นเอาหน้ามาแนบิ ยูยอม็เอาหัวมาถูไหล่ ผมี้ๆอมันแทอผมเล็น้อยทำให้ผมรู้สึหุหิเ้าไปอี
“ปล่อยเลย” ผมพยายามผลัหัวทัู้่ออ แ่ไม่ไ้ผลสัที ผมเลยปล่อยให้ทั้สอนถูๆไถๆอยู่อย่านั้นแหละ อ้ะ มาร์ฮยอเินมาพอี ผมหันหน้าหนี พยายามแสสีหน้าีวิลำบาลำเ็ยิ่ว่าเลิมวัน
“ยูยอม ผมนายเสียทรหมแล้ว ไปทำผมใหม่ไป ใล้ะไ้เริ่มานแล้ว แ๊สัน เลิเล่นไ้แล้วเี๋ยว็หมแรหรอ” อ่า รู้สึโหว่ๆในท้อยัไไม่รู้ ุผมหน่อย็ไ้ เสื้อผมยับนะ วามรู้สึีันไปหมเลย
“แบมแบม.. ไม่มีอะไรหรอ อยู่เยๆล่ะัน” เสียเรียื่อแล้วเว้นวรรยาว ทำเอาผมลั้นหายใไปเล็น้อย สุท้าย็ไม่มีอะไร ผมัปาเพื่อลั้นวามรู้สึเอาไว้ แ๊สันฮยอลุวิ่ไปวนมัเน่่อ พลัานเยอะัเลยนะ
“แสนบาย่ะ มีิ้รอบแรำลัะเริ่ม” สิ้นเสียส๊าฟพวเราทุน็รีบเินไป้านอสถานที่ที่เรียมไว้ วันนี้มีีเร็มีิ้ แบ่เป็นสามรอบ และอนนี้รอบแรำลัะเริ่มึ้น แฟนๆที่มาันอย่าอบอุ่นทำให้ผมลืมเรื่อมาร์ฮยอไปเลย ว่ารอบแระเสร็เล่นเอาพลัานลลไปเยอะเหมือนัน
“แบมแบมมมมม ิน้าวันเถอะ” เสียินยอฮยอัมาแ่ไล เรื่อินนนี้ไม่เยพลา ล่อ้าวสีสวยถูเลื่อนมาไว้้าหน้าผม หน้าาออาหารเรียเสียน้ำย่อยในระเพาะไ้อย่าี ะถูใรเมิน็ั่ อิน่อนนะรับผมมม
“แ่ๆๆ” วน้ำยื่นมาให้ผมอย่ารวเร็วโยแบอมฮยอ ผมมอมาร์ฮยอที่ิน้าว่อไปเียบๆ นี่ะไม่สนใันริๆสินะ วามรู้สึี๊ๆที่ใมันืออะไรัน ผมสะบัหัวไล่วามิออไปแล้วิน้าว่อ
“อีห้านาทีเริ่มรอบ่อไปนะ” แบอมฮยอเินมาบอผมที่ำลันั่หลับอยู่ ผมพยัหน้าอบ อนนี้อารม์ิลบไปร้อย ราม่าไปล้าน แ่ไหมที่มีนมาูแลเราทุวัน แล้วู่ๆ็หายไป รู้สึปวใแปลๆ
“อย่าไปเรียหน่า ไม่มีใรเาเมินนายหรอ”
“หืม? ฮยอพูเรื่ออะไร?”
“นายรู้ี” แบอมฮยอพูเสร็็เินหนีไป ไม่มีใรเาเมินนาย โห มาร์ฮยอไเมินผม เมมเบอร์รู้ีว่าผมิมาร์ฮยออย่าับลูลิ ึ่ทุน็บอว่ามาร์ฮยอ็ิผม ึ่อนนี้ไม่ใ่
“ไม่เมินบ้าอะไร ไม่เห็นะพู้วยสัำ ิ ใร้ายะมั เหาะายอยู่แล้ว” น้ำาที่เอ่อึ้นมาทำให้ผม้อเยหน้าึ้นเพื่อให้น้ำาไม่ไหลออมา ผมลุึ้นยืนเมื่อส๊าฟเรียแล้วไปรอแสนบายอีรอบ เสียรี๊อแฟนๆทำให้ผมรู้สึีึ้น สายาอยแอบมอมาร์ฮยอเป็นระยะ ถึะเห็นมาร์ฮยอหันหน้ามา แ่มัน็แ่เสี้ยววิ
“สวัสี่ะ” เสียทัทายอแฟนนหนึ่เรียสิผมลับืนมา อ่า อนนี้เรา้อเ็มที่ับแฟนๆ่อน เรื่อนใร้ายอย่าไปิให้มันรสมอเลย ผมหันไปุยแล้วยิ้มับแฟนนนั้นและนอื่นๆ สิ่ที่ทำให้อารม์ีอนนี้ไม่ใ่มาร์ฮยอแล้ว
“เฮ้อ” สุท้าย็อไม่ไ้ มีิ้รอบที่สอำลัะหมล าใว่าเวลาผ่านไปเร็วเหลือเิน หน้าเสียายอแฟนๆทำให้ผมรู้สึเศร้าไปอีเท่าัว สู้ๆัน์พิมุ มีิ้เหลืออีรอบสุท้าย ไฟท์ิ้ ผมบหน้าอัวเอเบาๆเพื่อสร้าำลัใ
“อ่า บลไปอีรอบแล้วนะ” แบอมฮยอเ้าเ่าเินมาเทียบ้าผม่อนที่ะพามานั่อยู่รโฟาัวเิม ผมนั่ล้าๆ ยอแฮยอเินมาหาพร้อมับนมมามาย รอยยิ้มว้านั้นระุใผมเล็น้อย มาร์ฮยอยัไม่ยิ้มให้ผมเลยนะ
“ันบอว่าอย่าเรียไ ินนมันีว่า” แบอมฮยอุบ่นเล็น้อยแล้วยั็อโแลแท่เ้าปาผมแบบไม่ถไม่ถามเรื่อสุภาพสัำ เสียหัวเราะสะใอพี่น้อสอแทำให้ผมหัวเสียอย่ามา
“เลอะปาหมแล้วยอแ” ภาพที่แบอมฮยอเ็ปาให้ยอแฮยอนี่เห็นแล้วหมั่นไส้ริๆ ท่าทาสะีสะิ้อสอฮยอมันแยหูแยาเหลือเิน
“ุ๊ๆ อย่าสิน้ออารม์ไม่ี ิิ” ยอแฮยอยนิ้วึ้นมาไว้ที่ปา เหมือนลอเลียนมาร์ฮยอ
“อ่า ผมไมุ่ย้วยแล้ว” ผมเบือนหน้าหนีทัู้่แล้วนั่ิน็อโแลเียบๆ แ่ทว่าวามเียบอผม็ถูทำลาย
“แบอมฮยอ ผมอยาินนมอีัเลย” ประโยนีุ้้นๆเหมือนเยพู
“เี๋ยวฮยอพาไป เ็น้อยเอ้ย” อ่าประโยนี้เหมือนเยไ้ยิน
“อบ ุล ับ” ภาษาไทยอยอแฮยอทำเอาผมิ้วระุ นี่มันั้ใแล้ันัๆ ผมหันไปมอสอแาวา วนไมู่อารม์เลย แล้วสายาผม็ไปสะุที่มาร์ฮยอที่ำลัผลัหัวินยอฮยอเบาๆเหมือนหยอ ูมีวามสุัเลยนะ
“ื้อ แบอมฮยอ ยอแฮยอ” ผมว้าไหล่อสอนนี้ไว้แล้วุหน้าลไป ะร้อไห้็ร้อไม่ออ และไม่รู้ะร้อทำไม เสียใหรือว่าอะไรี วามิในหัวีันไปหม แล้ว็มีเสียัึ้นมาทำลายวามิผม
“แบมแบม อย่าไปวนยอแนะ”
มีิ้รอบสุท้ายบลอย่าสวยาม ถ้าไม่ิฝนที่ในใลอ อย่าไปวนั้นเหรอ? อยาูแลมาใ่ไหม ทำไปนเียวเลย ะว่าไปวันนี้ผม็หมพลัานไปับราม่ามาร์ฮยออย่าเียวนี่แหละ
“ลับบริษัทันเถอะ” แ๊สันฮยอึแนผมึ้นรถู้แบบไม่ถามันสัำนผมเือบล้มูบเบาะ
“บาย”
“เห้ยยย” แ๊สันฮยอ้าวาลรถอย่ารวเร็วแล้วปิประูัปั ยัไม่ทันไ้เปิประูรถ็เลื่อนะแล้ว
“ทิ้ันไ้ไ ะให้ผมนั่นเียวเนี้ยนะ” ผมพยายามะโนออไป เหมือนโนลัพาัวเลย
“อะไรวะ” ผมสบถออมาเป็นภาษาไทยอย่าันลุนับรถมอ ทำไไ้นมันหุหิ อยู่ๆวามรู้สึนึ็แทรึมเ้ามา น้ำา็เริ่มเอ่อล้นนไหลออมาในที่สุ ผมเสียใ
ฝั่้านอเมมเบอร์ที่ำลัะึ้นรถัน มีนนึทีู่ร้อนรนว่าใรเพื่อน ามที่แม้ะเหนื่อยล้าแ่ไม่สามารถ่มานอนไ้ล ยิ่เห็นสีหน้าอเมมเบอร์าวฮ่ออารม์ลั้ลล้ายิ่แทบิ้นาย
“มาร์ฮยอึ้นรถิ” เสียินยอเรียบุลที่มอ้ายวาไม่ยอมึ้นรถสัที
“แบมแบมล่ะ?”
“แบมเหรอ? มันลับไปแล้ว” ายนามแ๊สันอบแบบไม่ไ้เือร้อน
“ลับแล้ว? นเียวเนี้ยนะ ใรให้น้อลับนเียว” เสียทุ้มัึ้นเรื่อยๆามอารม์ ปิทุนะ้อลัว แ่วันนี้ลับนั่หน้าระรื่น ร่าสูทำไ้เพีย้าวึ้นรถแล้วสบสิ
“วันนี้ฮยอวาแผนผิไปนะ” มาร์ทำเพียนั่นิ่ฟัอย่าเียว
“าหายเหนื่อยลายเป็นเหนื่อยว่าเ่า”
“ฮยอรู้ไหม ฮยอลืมิถึอะไร?” ร่าสูนั่เียบ
“วามรู้สึแบม” บประโยอแ๊สันหวั มาร์็้มหน้าอ ลืมริๆนั่นแหละ เถียไม่ไ้เลย แบอมยื่นุแรถให้พี่ให่ในวที่ทำหน้าเอ๋อรับประทานไปแล้ว
“แบมมันอยู่ที่หอ พวผมอนำไปบริษัท่อนแล้วัน” ร่าสูไม่รอ้าว้าุแระโออารถู้อย่ารวเร็ว แรเปิปิประูทำให้สมาิ้อลืนน้ำลาย ประูไม่พั็บุโ
“เฮ้อ แ๊สันนายนี่สุยอไปเลย” แบอมพูอย่าื่นม พร้อมๆับยมือึ้นเ็เหื่อ
“โห้ย เือบแอ๊บหลุอ่ะ มาร์ฮยอน่าลัวเป็นบ้าเลย ูสายาเฮียแิ นลุไปหม” แ๊สันหวัูแนให้สมาิู แถมท่าทา๊อแ๊นั้น็่วยให้ทุนลายเรียลไปไ้เยอะ
“หวัว่ามาร์ฮยอะไม่โ่ทำพลานะ”
ผมเ็น้ำาลวๆเมื่อถึที่หมาย พอเปิประูลรถลับลายเป็นที่หอพั ไม่ใ่บริษัท วันนี้ไม่เ้าบริษัทเหรอ อ่า เหาัเลย ไม่มีใรสัน ิถึเสียทุ้มที่พูับผมอยู่ลอ ผมเปิประูห้อ้าๆ เรี่ยวแรแทบไม่เหลือ ห้อมาร์ฮยอ ปิ็เ้ามานอนเล่นบ่อยนะ ทำไมวามรู้สึมันแปลไป ผมทิ้ัวลเียอมาร์ฮยอ่อนที่ะหลับไป ิถึัเลย
“ปั” ประูห้อถูเปิอออย่าแรเิเสียั แ่ร่าเล็ที่นอนอยู่ลับไม่รู้สึัว
“แบมแบม” เสียเรียแผ่วเบานั้นสั่นเล็น้อย มือให่เอื้อมไปลูบหัวไฮไลท์มพู ร่าสูสอัวเอเ้าไปในเีย้าๆ เพราะลัวอีนะื่น แนว้าาออออีนไว้ ร่าเล็ยับัวเล็น้อยแล้วพลิัวมาุในอ้อมออันอบอุ่นที่โหยหา มาร์ระับอแล้วหลับานอน
“อื้อ” ผมนอนไปนานเท่าไหร่ ทันทีที่ผมลืมาึ้น็เห็นหน้ามาร์ฮยอัแ๋วแบบเฮี ทำไมมานอนอันไ้เนี้ย แสว่าเมมเบอร์็้อลับมาแล้ว ผม่อยๆยับัวออาอ้าๆ แ่ว่าโนรวบเ้าไปออีรั้
“ปล่อยผม” ผมไม่อยาเรียแทนัวเอ้วยื่อหรอนะ ผมไม่สำันานั้น
“แบมแบม ฮยอรู้ว่าแบมเสียใ” เหมือนีุ้ ผมเลิิ้นแล้วนอนนิ่ๆ นั้นทำให้มาร์ฮยออผมแน่นึ้นไปอี
“อโทษนะ ฮยอแ่ไม่อยาให้แบมเหนื่อย แ่ลืมิถึวามรู้สึแบม อโทษ” แ่ำว่าอโทษอมาร์ฮยอเรียน้ำาออมาอีรอบ ผมเริ่มร้อหนันสะอื้น ทำไไ้ มันเสียใมาๆเลย มือให่ที่ผมรอให้ลูบหัวมาทั้วัน อนนี้หัวผมใหุ้ลไหล่ แล้วลูบเบาๆ
“ฮยอเห็นแบม้อูแลสมาินอื่นนไม่มีเวลาพั ฮยอเลยอยา่วย แ่ไม่ิว่ามันะเป็นอย่านี้ อโทษนะรับ” ทำไมัน ทำไมผมถึหายโรธแบบไม่้อิอะไร ทำไมผมถึเื่อแบบไม่ลัเลนานี้
“ไม่ใ่ฮยอไมู่แลแบมนะ ฮยอฝาแบอมูแลแบมอีที เพราะยัมีอีหลายนที่ฮยอ้อูแล แล้ว็ไม่ใ่ฮยอไม่อยาูแลแบมนะ แ่ฮยออยาให้สมาินอื่นๆไู้แลแบมบ้า แล้วที่ฮยอไม่่อยพูับแบม ็เพราะฮยอเหนื่อยมาๆ”
“โ่ โ่มาๆ แถมยันิสัยไม่ี แ่นี้ยัไม่รู้อีเหรอว่าแบมอยาให้ใรูแลแบม อยู่ๆ็หายไปรู้มั้ยว่าแบมเหามาเลย” ผมพู้วยเสียสั่น สีหน้ารู้สึผิอมาร์ฮยอทำให้รู้สึเื่อมั่นในัวมาร์ฮยอไปอี
“ูแลเมมเบอร์แบมไม่เหนื่อยหรอนะ แ่ไม่มีมาร์ฮยอ แบมเหนื่อย ไม่มีแระทำอะไรเลย” สิ่ที่พูออไปาใทำให้มาร์ฮยอใูาหน้าแล้ว ผมหลุำออมาเล็น้อยเพราะหน้าาเอ๋อๆออีนนั้นแหละ
“อยู่้าๆแบมนะ อย่าไปไหนอีเลย” ผมพูแล้วมอามาร์ฮยอนิ่ นี่ือสิ่ที่อัอันในใมานานน้อระเบิออมา
“ไม่ไป หว รั” ่า~ สั้นเร็วทันใ ถ้าฮยอะบอันรๆนานี้นะรับ ผม็อายเป็นนะ
End.
-อนแระะลให้พอีับวันรบรอบ ลายเป็นว่าไ้ไป่าัหวั T___T
-ย้อนหลัสัสอวันไ้ อิ้อิ้
-ที่ริอัพเมื่อวาน็ไ้ แ่เราอยาอัพวันู่ เหุผลปอ.ไปสินะ
อบุมา่ะ
ความคิดเห็น