คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2:แผนการเริ่มดำเนิน กับ รักแรกของเยซอง
บทที่ 2
แผนารเริ่มำเนิน ับ รัแรอเยอ
“วันนี้ ใ่ไหม เาะมาแน่ใ่ไหม”
ายในสูทุำเอ่ยึ้นมาท่ามลาวามเียบ ายอีนนอนอยู่บนเียผู้ป่วยเยหน้าึ้นมามอหน้าายในสูทุำนนั้น้วยสีหน้าลำบาใ
“ใ่ ฮยอ เราไม่ทำานนี้ไม่ไ้เหรอ...เาเป็นเพื่อนผมนะ”
ายนนั้น้อหน้าายที่นอนอยู่บนเียอย่าเอาเรื่อ พร้อมทั้ เินเ้ามาประิเีย
“ฮยอ... ผะ ผม... ำำสาบานนั้นไ้ีผม ว่า ระ... เราะไม่ล้มเลิแผนารนี้เ็า ผมะไม่ทำพลาเป็นรั้ที่สอ และ ผมะไม่ออาแผนารนี้เ็า ไม่ว่า...ระ เรื่อะบยัไ็าม.....”
ายในุสูทำอีนเินเ้ามาสบทบ พร้อมับบบ่าร่าที่หน้าาละม้ายล้ายน พลายิ้มให้ายหนุ่มที่นอนอย่าให้ำลัใ เารู้ว่า นที่นอนสั่นอยู่บนเียะรู้สึอึอันาไหน
“ฮยอ เราลับันเถอะ เรา้อเลียร์ทาให้ เยอ อีเาะรีบัารศัรูให้หม่อนไอ้พวนั้นะทันไหวัว นาย็รีบหายเร็วๆ านอย่านายไป พวเราาลัอาวุธนะ ไปเถอะพี่ ปล่อยน้อพัเถอะ”
ายหนุ่มทั้สอหันหลัลับออไป โยที่ายนน้อหันมายิ้มให้ำลัใายอีนที่นอนอยู่บนเียอย่าเียบๆ ายหนุ่มทั้สอเินออาโรพยาบาล
.... ในเวลาบ่ายล้อย ู่หููโอ้เินเ้ามาในร้านาแฟที่สบแห่หนึ่ HoneyH
“มอ่าร้อน 2 แ้ว วูลฟ์ เียร์ เฝ้าหน้าร้านให้ที”
เาหันไปสั่าแฟับเ้าอร้าน นสนิท เ้าอร้านพยัหน้า แล้วให้ายหน้าหวานเินไปที่หน้าร้าน ในะที่ัวเอาแฟ ามออเอร์
“เฮ้ ทะ...อะ ไอเน นายเริ่มแผนแล้วใ่ไหม” ายหน้าหวาน หรือ เียร์ ทัทเฮ ทเฮหันมายิ้มแล้วพยัหน้าเบาๆ่อนะเินามายนพี่เ้าไปนั่้านในสุอร้าน
...เสียโทรศัพท์ ัึ้น ฮยอแรับโทรศัพท์อย่าว่อไว
ิ๊!!
“ไ เยอ นายพร้อมรึยั ันอยู่ที่เิมนะ รีบมาเอา 'อ' ไ้แล้ว.....”
ายนนั้นเว้นรหัสเอาไว้ให้รู้ัน เสียปลายสายอบอย่าเย็นๆ
“ันพร้อมเสมอแหละ อึนฮยอ ว่า เฮนรี่ ะแฮ ระบบไ้แทบาย ันไ้รูปหน้ามันอีนแล้ว ไม่พลาหรอ เี๋ยวส่ไปใหู้ ไอเน ไ้รับหรือยั”
แฝน้อเปิรูปายหนุ่มน้อยหน้าหวานใสุ่สูทาว เ็มลัไพลินที่หน้าอเป็นรูปหส์แะสลัอย่าสวยาม ูเหมือนเ็มหาลัยที่ยัูไร้เียสาอ่อน่อโลภายนอ
“นี่ือ นที่เราัวารัว โ้ลับือ บา้า ส่วนื่อริื่อ ิม เรียวอุ มันเป็นน้ออระูลให่พวมัน ไ้่าวว่า ไอ้พวหส์เพรมันห่วน้อมันมา”
อุนรายาน้อมูลส่วนัวเท่าที่รู้อหนุ่มหน้าหวานนนี้
“แหม่ ฮันเิฮยอ เล่นะอรัอหวพวมัน ีเลย นาย็ิัไฟแ่้นลมไปเลย านหมูๆน่า ูแล้ว ไอ้นี่ระอ”
อึนฮยอ อบลับ้วยน้ำเสียที่เหยียหยาม ้วยวามที่ิว่าายนที่ื่อ บา้า นี่ะอ่อนหั
“แ่นุ้มรอมันนะ เป็นถึสมุนมือ้าย รหัสลับือ มาร์ัส ื่อริือ โว ยูฮยอน แล้วพวมัน็รู้แล้ว้วยนะเว้ย ไ้ยินมาว่ามันะมาแถวันัม ไปเยี่ยม วินเนท์ ้วย อ่ะนี่รูปหน้านุ้มรอมัน”
รูปอายหน้าามเ้ม วารี
“เยอฮยอ ฮยอเป็นอะไร เสียพีู่เรียนะ ันว่าพี่น่าะสบายออ แ่ามหา2นนั้น แล้ว็วายาะ หมเรื่อ...มีอะไรไม่สบายใเหรอเปล่า ...อาารำเริบอีแล้วหรอ”
ไอเน ถามในะที่มอภาพอ ิม เรียวอุ และ โว ยูฮยอน สลับไปมาเพื่อำใบหน้า ในอี้านหนึ่เยอ็ำลั้มหน้ามอ2นในรูป พลาพยัหน้าับัวเอเบาๆ อบำถามอไอเน้วยเสียโทนเียว
“ั้นมั้ ฮยอปวหัวเป็นพัๆ แ่ฮยอทานยาแล้ว บรรเทาไ้บ้า ลัวฮยอะทำพลาอย่าที่วินเนท์ทำเหรอ ไม่้อห่ว รั้นี้ฮยอมีแผน ฮยอะ่อยๆ่าพวมันทีละัว ให้มันายอย่าทรมาน ที่มันทำับ รีอาล ....ฮึ”
"...ฮยอ!!!..."
อุนทิ้ัวลนอนลบนโฟา โยที่หัวเริ่มปวุ้บๆอีรั้อรอบวัน เาถอนหายอีรั้
"ไม่เป็นไร ฮยอไม่เป็นไร ...ถ้าเินเอายามาให้ฝาบอให้ราวหน้าเาเอาไยาไน์มา้วยในลัะหมแล้ว เี๋ยวเอัน ...ู๊! ”
… ในอี้านหนึ่บนอนโที่หรูหรา ร่าออุน่อยๆทิ้ัวลนอนบนโฟานาให่ พร้อมับินยาแ้ไมเรนเ้าไป ...
เมื่ออยู่นเียวผมสามารถ ทำอะไรที่ไม่มีใรไ้เห็นไ้ หลัาที่ผมวาสายไปแล้ว ผมปล่อยให้น้ำาไหลออมาอย่าเบาๆ ผมมั่นใอยู่แล้วผมะแ้แ้นไอพวหส์เพรให้ไ้ เพื่อนๆเียวที่ไ้าโลนี้ไปแล้ว
... รีอาล ...
เธอเป็นรัแรอผม
เมื่อหลายปี่อน วันที่ 14 มีนาม เป็นวันไวท์เย์ พอีับานเลี้ยรุ่นโรเรียนอนมหาลัยที่ผมเยเรียน ผมเอับเธอนนั้นเป็นรั้แร ในานเลี้ยทุน้อใส่หน้าาแฟนี เ้าับอนเปาน 'ปาร์ี้หน้าา'
ผมยัำไ้ว่า เธอใสุ่รารียาวเปิไหล่สีาวแมน้ำเิน หน้าานนสีน้ำเินยัิาผมอยู่เลย และแน่นอนผมหลเสน่ห์นนี้ในแวบแรที่เห็น เหมือนรัแรพบ
ผมวนเธอเ้นรำ แล้วเรา็ไ้เ้นรำ้วยัน ไุ้ยันเรื่อ่าๆับเธอมันเหมือนับว่า ผมไ้รู้ัเธอนนี้มานานแสนนาน ทั้ที่เราไ้เอันรั้แร
“ผมื่อ ิม อุน เออแล้วุือ...”
“เออ ... เรียันว่า รีอาล แล้วันนะ่ะ”
ผมรวบรวมวามล้าอผมเพื่อที่ะสารภาพรัับเธอ แม้ว่าเราะเพิ่รู้ััน็ริ แ่ผม็ถามัวเอแล้ว เธอเป็นนที่ใ่ริๆสำหรับผม เมื่อนาฬิาี11 รั้
“เออ ือ รีอาล ผมมีเรื่ออยาะบอ....”
เหมือนเธอะรู้สึัวอะไรัอย่า เธอหันมาพูับผม
“เออ อุน เพื่อนันเรียแล้วหละ ันไป่อนนะ”
ผมรู้สึเหมือนหน้าแออเป็นเสี่ยๆ เธอหันมายิ้มให้ผม ผมึยิ้มอบลับแบบแหยะๆ และแล้วสิ่ที่รีอาลโน้มัวผมลมาระิบที่้าหู ทำให้หัวใผมพอโทันใ ริมฝีปาิ้มลิ้มนั้นสัมผัสแ้มอผมอย่าแผ่วเบานแทบะไม่รู้สึ
“เลิานเลี้ยแล้ว เอันที่หน้าานนะ เี๋ยวัน้อไปหาเพื่อนัน่อนนะ พอีานเ้านะ เี๋ยวันะลับมาหานายนะ อุน"
“...ผมะรอุนะ รีอาล ไม่ว่านานแ่ไหนผม็ะรอแุ่นะ รีอาล...”
ผมยิ้มน้อยๆ พร้อมๆับพ่นำที่เลี่ยนที่สุในีวิอผมออมา รีอาลยิ้มแบบเินๆให้ผม พร้อมทั้ีบ่าอผมเบาๆ
“...แหวะ เลี่ยนั 555 ไว้เอันนะ ไม่ว่ายัไัน็ะามหานาย อุน สัา...”
พร้อมับยื่นนิ้ว้อยมาให้ผม ผมเี่ยว้อยสัาเหมือนเ็ๆ ่อนที่เธอปลีัวออไปหาเพื่อนอเธอ ผม็ไปหาเพื่อนอผม้วยรอยยิ้มยัิอยู่บนใบหน้าลอเวลา
นระทั่ นาฬิาเรือนให่อมหาลัยี 12 รั้ ...
ปั! รี๊! ุบ!
ู่ๆเสียล้ายๆับเสียปะทััึ้น เิเสียรีร้ออนที่ยืนอยู่ลาฟลอร์เ้นรำ ทุนวิ่ออไปรอบนอเหลือเพียร่าอหินหนึ่ เลือสีแไหลึมออมานุสีาวแมน้ำเินเป็นสีแสและยัระายออเป็นวว้าึ้นเรื่อยๆ
"... รีอาล …”
สิ่แรที่ผมนึไ้ ผมผลััวเอให้ไปหาร่าอรีอาลอย่ารวเร็วโย ไม่สนใสิ่รอบ้าใๆ ผมับ้อมือที่อ่อนระทวยอเธอึ้นมา เสียสะอื้นแผ่วเบานผมเริ่มใเสีย หน้าาอเธอเลื่อนออ
ผมประอใบหน้าเรียวสวยอรีอาล ึ้นมาอย่าเบามือ ใบหน้าเปื้อนน้ำานั้นยิ้มให้พบ เธอพยายามะเรียื่อผม แ่เสียอเธอไม่สามารถหลุลอออมาาลำอ เลือไหลออมาาบริเวลาออเธอมาึ้นเรื่อยๆ น้ำาอผมและเสียสะอื้น้วยวาม็ออผมเริ่มห้ามไม่อยู่ ผมอยาะอเธอมา แ่ผมลัวเธอเ็บ
ร่าเล็เริ่มสั่นมาึ้น ลุ่มเพื่อนอรีอาลวิ่มาล้อมผมับรีอาลไว้ หนึ่ในลุ่มำลัพยายามห้ามเลืออเธอ อนนี้รีอาลยัพยายามที่ะหายใอยาลำบา ผมว่าระสุนปืนะทะลุปออเธอ ผม้มลระิบับเธอท่ามลาเพื่อนๆอเธอที่โทรเรียรถพยาบาลอย่าโลาหล
“รีอาล ผมอุนนะ ผมอยาะบอับุ รีอาล ผมรัุ”
ผมไ้ยินเสียลมหายใสะอื้นเบาๆอเธอ อบลับผม
“....เหมือนัน....สะ...สัา”
“อย่าเป็นอะไรนะ ันรัเธอนะ รีอาล ผมะรอุ ลอไป”
น้ำาอผมที่ไม่เยไ้ไหลมานาน ็ไหลออมาอย่าห้ามไม่อยู่ เ่นเียวับรีอาล แ่แล้วเธอ็หมสิล หัวใผมระุแทบะหยุเ้น ในวินาทีนั้นรถพยาบาล็มา เพื่อนอเธอำลัเลื่อนย้ายัวอเธอึ้นรถพยาบาลไปอย่ารวเร็ว
ผมยืนเหมือนนไร้สิ เพื่อนๆอผม็ยืนให้ำลัใผม หนึ่ในนั้นมี ฮยอแและทแฮ อยู่้วย เาับไหล่ผมและบีบอยู่ลอเวลาเพื่อให้ำลัใ
... ทันในั้นผม็เห็นายในุสูทสีาวที่หน้าประู วิ่ออไปอย่ารวเร็ว ในมืออายนนั้นมีวัถุสีำเาวับ ผมรู้ทันทีว่ามันเป็นอาวุธที่ทำให้นที่ผมรัเ็บ แน่นอน
ผมวิ่ไล่วายนนั้นไปทันที นมาถึลาสนามอมหาลัย ผมล้มัวนัุ่เ่า่อหน้าายนนั้น ะโนใส่ายนนั้นอย่าไม่เรลัว บวับวามเสียใอผม ทำให้ายนนั้นหยุ แล้วหันปาระบอปืนมาทาผม้วยท่าทานิ่ๆ
“ุเป็นใร ุเป็นใร ุทำร้าย เธอ ไ้ยัไ ถ้าุทำให้ รีอาล้อายนะ ำไว้นะไม่ว่าะพลิฟ้าินยัไ .... ผมะาม่าุ!!!”
ายนนั้นนิ่ไปแล้วพูออมาประโยหนึ่ว่า
“ัใเถอะ รีอาล ะไม่มีัวนอี่อไป .... นับาบันี้”
ทันในั้นผม็ไ้วามรู้สึแสบแปล๊บที่ไหล่้าย หลอยาที่พุ่ออาระบอปืนอายหนุ่มสูทาว ทำให้ผมมึน และหมสิไป แ่สิ่หนึ่ที่ยัอยู่ในวามทรำอันโหร้ายนั่นไ้ เ็มลัรูปหส์สีน้ำเินที่รึาอผม
ผมรู้สึัวอีที ือ เ้าอสอวันาวันนั้น ฮยอแ ับ ทเฮ นำ่าวร้ายมาบอผม รีอาล เสียีวิั้แ่วันนั้น ผมเสียใ ร้อไห้ในทุๆืนเหมือนนบ้า หนัและหนัึ้นนผมเป็นไมเรน ให้ทำยัไไ้็ผมรั เธอ มานะสิ ผมะปันใไปให้ใรอีไม่ไ้ สัาที่เธอไ้ให้ไว้ มันไม่มีทาเป็นริ เธอะไม่ลับมาหาผมอีแล้ว
นับาวันนั้นผมเริ่มหา้อมูลเี่ยวับายนนั้น นในที่สุผม็สามารถประาศัวเป็นศัรูับนที่ทำร้าย รีอาล ไ้อย่าเป็นทาาร โยวามบัเอิที่ แ๊มัรน้ำเินเป็นู่อริับหส์เพรมานานแสนนาน โยที่มีสมาิเ่าอย่า อึนฮยอ และ ทเฮ รวมถึพี่ายแท้ๆอผม้วย ิมยออุน
ิม เรียวอุ ือเป้าหมายสำัในารเริ่มำัพวมัน ผม้อารแ้แ้นพวมันแทนที่ ที่พวมันพรา รีอาล ไปาผม ิใ้สำนึมัน็ะโน้อร้อในิใผมอย่าบ้าลั่ลอเวลา
“ฮึ พวหส์เพรอยู ผมะ่า ิม เรียวอุ ให้สาสม ับที่พวมันทำับ รีอาล เอาไว้ ผมะ่าพวหส์เพรทุน ฮึ..... พวแ้อายทุน!!!!!!! .....”
.
.
.
.
.
.
.
แ่ผมวระรู้สึีใไม่ใ่เหรอ ที่เวลาารแ้แ้นใล้เ้ามา ทำไมผมรู้สึเหมือนผมำลัะทำให้สิ่ที่ผิพลาที่ยิ่ให่ เิอะไรึ้นับผมันแน่ !??
------------------------------------------------Writter talk(ันิ เหรอ)--------------------------------------------------
2/8/57
หลัาหายไปนาน มา
อโทษาใริเนื่อา ่วนี้ใล้สอบเ้าหาที่เรียนใหม่แล้ว ไรท์เรียนเสร็็เลย้อไปิว ิว ิวๆๆๆๆ นถึเย็น
เสาร์อาทิย์ ็ิว
ไอแพ(ที่ึ่้าน้อยเอาไว้แ่ฟิ)ถูแม่ยึ!!!!!!
เพราะะนั้น ไรท์ึยัไม่มีอนสำรอไว้ล่อเลย
แล้วไรท์็ำ พล็อเ่าำไม่ไ้แล้วเลย้อแ่ส
ไรท์ว่า ไรท์อาะโผล่มาอัพฟิอีที่ว้นันยาโน้นนนนน
เพราะไรท์ะมีเวลาแ่อยู่สัปาห์หนึ่ ไรท์โเรียนไปเที่ยว 555555
ไ็อโทษสำหรับรี ทุนทุท่านทุหมู่เหล่าที่ิามฟิอ้าน้อย และออบุที่เฝ้ารอหนึ่าิเพื่ออ่านฟิและไรท์พล่าม O.O
รัรีเอร์ทุนนะฮรัฟฟฟฟฟ
#าราเฮย์าเอลฟ์อบอุ่น
25/12/57
มารีไรท์ฮะ ่อานี้ ะเปลี่ยนป็นว่า พวมัรน้ำเินทั้หม ะรู้ีเรียวอุ ับ ยู เรียบร้อยแล้วนะ่ะ
แล้ว็เรื่อโ้เนม เอาเป็นว่าะใ้ในบทสนทนาระหว่าพรรพว แ่ในบทอื่นๆ ะใ้ื่อรินะ่ะ
อ่า... เือบลืม ใรือเ้าอร้าน HoneyH ันน้า.... วูลฟ์ ับเียร์ ทายันออไหม อ่ะใบ้ให้ (อยู่ EXO ู่ิ้นที่น่ารัเหมือนันสุๆ >.< HH)
ะทยอยรีไรท์ไปเรื่อยๆนะ่ะ เพราะพล็อเปลี่ยนนินึ
ความคิดเห็น