เพ้อเจ้อ

เนื้อเรื่อง

 ท่ามกลางสังคมที่วุ่นวาย…ท่ามกลางฝูงชลที่ใช้ชีวิตแข่งกับเวลา

มีชายคนหนึ่งเดินปลีกตัวออกมาจากวังวนของชีวิตเหล่านั้น

เขาเดินเข้าไปเงียบๆ ....ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง..

ในใจก็ขุ่นคิด..กับอดีตที่ผ่านมา....

อดีต.....ที่ไร้เหตุผล  

อดีต....ที่เขาไม่มีทางเลือก

อดีต...ที่เขาอยากกลับไปแก้ไข

เค้านั่งลงบนม้านั่งข้างทาง แล้วถอนหายใจอยู่หลายครั้ง

ก่อนที่จะหยิบบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาจุด

โดยที่หวังว่าบุหรี่มวนนี้อาจจะช่วยให้เขาสบายใจขึ้นบ้างก็เป็นได้

แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าหวัง....

..........ความเงียบอาจจะทำให้ใครหลายๆคนสงบลงได้

แต่กับอีกหลายๆคน  ความเงียบอาจจะทำให้เรื่องต่างๆที่เราไม่เคยนึกที่จะคิด..ทยอยกันทะลักออกมาจากจิตใต้สำนึกก็เป็นได้

“พอ!”….. “พอกันที่  ไอ้เรื่องบ้าๆแบบนี้มันควรจะจบกับชีวิตของเราได้แล้ว”เสียงในจิตใจลึกๆของเค้าดังขึ้น

“มือสองข้างนี้เปื้อนเลือดมาพอแล้ว มันเปื้อนซะจนล้างยังไงก็ไม่ออก.” พลางนึกย้อนกลับไปในอดีตอีกครั้ง

ชายคนนี้ คือ “เสือ”มือปืนรับจ้าง ที่ฝีมือดีหาตัวจับอยากอีกคน เค้าไม่สามารถที่จะเลือกทางเดินชีวิตเองได้...

ก็เพราะสังคมที่เน่าเฟะนี่ล่ะที่เป็นตัวตัดสินชะตาชีวิตของใครต่อใคร จากฐานะ  จากความร่ำรวย ตัดสินจากกฎเกณฑ์ของไอ้พวกที่เรียกตัวเองว่าชนชั้นสูงทั้งหลาย เพื่อที่จะซ่อนสันดานโง่ๆของพวกมัน

ภาพอดีตที่พุ่งออกจากจิตใต้สำนึกยังคง ทะลักออกมาอยู่ไม่ขาดสาย

เสียงปืนที่ดังก้องอยู่ในหัว

เสียงกรีดร้อง...และเสียงร้อง ขอชีวิต

กลิ่นคาวเลือดที่ติดอยู่ในลมหายใจ

มันถึงขีดสุดที่เกินจะทนได้แล้ว....เขาก้มลงแล้วปล่อยให้อดีตเหล่านั้นไหลออกมากับน้ำตาแทน...

.....ในความเงียบอาจจะมีใครหลายคนที่กำลังคิดอะไรบางอย่าง

และในความเงียบอาจจะมีใครอีกหลายคนได้ตัดสินใจที่จะกระทำอะไรบ้างอย่างเช่นกัน.....

หลังจากที่เสือ...ต้องทุกข์กับอดีตที่ผ่านมาเค้าก็ตัดสินใจที่จะออกจากวงการนี้ซักที

แต่การออกจากวงการนี้ใครๆก็รู้  ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

ต้องมีคนคอยตามล่าเขา อยู่อย่างแน่นอนถ้าเขาวางมือ

แต่เสือก็ตัดสินใจไปแล้ว ที่นี่ เวลานี้  ตอนนี้เขารวบรวมพลังใจที่เหลือ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปพบกับความเป็นจริงที่กำลังจะตามมา……ตอนนี้เค้าพร้อมแล้วที่จะก้าวเดินต่อไป.....

“เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”  เสือร้องด้วยความตกใจสุดขีด

เพราะเบื้องหน้าของเขา มีหน้าของชายอีกคนหนึ่งจ้องมองเขาอยู่ห่างไปเพียงไม่ถึง 3นิ้วเท่านั้น

เสือไม่รอช้าที่จะควักปืนคู่กายที่ทำให้เค้ารอดชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ จ่อไปที่ศรีษะของไอ้บ้าที่อยู่ตรงหน้าเขา

“ไอ้^_^...^_^เป็นใครวะ” เสือถามด้วยความโกรธ....แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ชายคนนั้นยังมองเขาด้วยสายตาเหม่อลอย ซักพักน้ำลายก็ไหลย้อยยยยยย เหมือนคนไม่มีสติที่จะควบคุมตัวเองได้

“^_^ คนบ้านี่หว่า...เกิบตายห่าแล้วไหมล่ะ^_^” ....พร้อมกับเก็บปืนคู่ใจไว้ที่เดิม

“^_^รีบไปไกลๆกูเลยก่อนที่กุจะกระทืบ^_^ให้หายบ้า.....แม่งเสือกยื่นหน้ามาได้ ไอ้เวร”

เขาพิงผนักเก้าอี้ม้านั่งด้วยความโล่งใจ เพราะในใจเสือนึกว่าเป็นโจทย์เก่าตามมาเก็บซะอีก

ชายคนนั้นยังยืนอยู่ที่เดิม .. “อ่าว^_^นี่...พูดไม่ฟัง” แล้วชายคนนั้นก็หงายหลังไปพร้อมกับเลือดที่พุ่งออกจากรูจมูก....เสือหยิบบุหรี่อีกตัวออกมาจุด

แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้งที่เห็นชายคนนั้นลุกขึ้นมา แต่คราวนี้เขาเดินมานั่งข้างๆเสือ

เสือปล่อยให้ชายคนนั้นนั่งจ้องไปซักพัก...แล้วเขาก็เริ่มทนไม่ได้

“เฮ้ยไอ้บ้า...^_^จะบ้าก็ไปบ้าไกลๆกูเลยเดี๋ยว^_^จะเจออีกดอก” ....ชายคนนั้นก็ยังจ้องอยู่เหมือนเดิม

“เออก็ได้กูยอม^_^ล่ะจะบ้ายังไงก็เรื่องของ^_^แล้วกันนะ กูไป ล่ะ”

แล้วเสือก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

ชายคนนั้นก็ลุกเดินตามไปทันที

เสือทำเป็นไม่สนใจแล้วพยายามเดินเร่งความเร็วไปเรื่อยๆ  เร็วขึ้น เร็วขึ้น แทบจะเรียกได้ว่าวิ่งเลยก็เป็นได้

พอหันไปก็ยังเจอไอ้บ้าตัวนั้นอยู่ดี เสือชักจะเหนื่อย....แล้วก็อยากเข้าห้องน้ำ  โชคดีเป็นของเค้าห้องน้ำอยู่ไม่ไกล

อีกด้านหนึ่ง..............

....หญิงคนหนึ่ง เธอดู ว้าวุ่นร้อนลน กับอดีตที่เธอไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้

อดีตที่เธออยากจะกลับไปแก้ไขในสิ่งที่กระทำไป

แต่ตอนนี้เธอคิดอยู่เพียงอย่างเดียวว่า...เธอ...ต้องหยุด...สิ่งที่เธอทำขึ้นให้ได้!

เธอเดินปลีกตัวของสังคมที่ไม่รู้และไม่มีใครสนใจของชีวิตใครต่อใครเข้ามาในความเงียบ

ของสวนสาธารณะ.....เหมือนว่าเธอจะเจอเบาะแสของการกระทำที่เธอทำไว้เข้าแล้ว

หญิงคนนี้ชื่อ “เมลล์” เธอเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่มีไอคิวสูง ถึง180 และเป็นที่จำตามองของสถาบันวิจัยทั่วโลก

แต่เธอก็ไม่ได้ไปสถาบันวิจัยไหนเลย เพราะสังคมนี้อีกเหมือนกัน

สังคมที่โหยหาโกยแต่ผลประโยชน์เข้าแต่ตัวเอง

สังคมที่ไม่เคยสนใจ ไม่เคยสนับสนุนถ้ารู้ว่าทำไปแล้วไม่ได้ผลตอบแทนที่คุ้มค่า

สังคมที่คุณอยู่นั่นล่ะ สังคมที่เหม็นเน่าเกินการจะเยียวยาใดๆ

เธอทำงานกับองค์กรลับของรัฐบาล ทางรัฐพบว่าเธอสามารถจะทำวิจัยทางทหารที่เป็นประโยชน์ต่อประเทศจากวิทยานิพนธ์ที่เธอได้ทำตอนเรียนอยู่ เกี่ยวกับ การผสม DNA ของสิ่งมีชีวิต 2 สายพันธ์ แต่มันมีความเสี่ยงสูงในการผสมและเป็นอันตรายกับผลลัพท์ที่จะตามมา และตัวเมลล์เองเธอถือว่าเป็นการฝืนกฎของวิวัฒนาการ และอาจจะทำให้โลกใบนี้สูญสลายไปได้ง่ายๆ  เธอจึงเก็บเรื่องนี้ไว้เงียบๆ จนรัฐบาล ตามมาเจอนี่ล่ะ เธอจึงต้องฝืนทน

เพราะเธอไม่มีทางเลือก!

“มันหายไปไหนกันน๊าาา.....น่าจะมาทางนี้นี่...แล้วกัน ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย” เธอสวดอ้อนวอน

“แถวนี้แหล่งน้ำมีน้อย...แต่มันก็ไว้ใจไม่ได้ เราต้องรีบแล้วล่ะ”เธอรีบค้นหาต่อไป

“นั่นไงเจอแล้ว…แต่นั่นห้องน้ำนี่ ...อ่ะไม่นะ ” เธอเจอสิ่งที่เธอหาแล้ว แต่สิ่งที่เธอกลัวที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น

........เสือเข้ามาในห้องน้ำ แต่ไอ้บ้าตัวนั้นก็ตามเข้ามา เสือไม่รู้จะทำอย่างไร ซักพักเค้าก็นึกสนุก การกระทำที่เหมือนเด็กๆผุดขึ้นมาเขาหัวเราะกับตัวเองแล้วลงมือกระทำทันที  เสือเข้าไปในห้องน้ำแล้วเอาขันตักน้ำขึ้นไปวางไว้บนขอบประตูแล้วไปยืนชิดที่ผนังอีกด้านหนึ่งรอเวลาที่ไอ้บ้านั้นจะตามเข้ามาแล้วเปิดประตู

ตามที่เขาคิดไอ้บ้านี่เข้ามาจริงๆด้วย น้ำปริมาตรไม่เกิด0.5ลิตร ไม่สามารถต้านทานแรงดึงดูดของโลกได้ จึงล่วงหล่น ทำให้ไอ้บ้านี่ ชุ่มไปด้วยน้ำ ......เสือหัวเราะด้วยชอบใจ ...พร้อมกับเมลล์ที่เข้ามาเจอเรื่องที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้นพอดี.. “ไม่นะ!” เสียงผู้หญิงตะโกนเข้ามาทำให้เสือแปลกใจเป็นอย่างมาก ทันใดที่สิ้นเสียงนั้น เสือก็โดนของหนักมากๆกระทบเข้ากับลำตัวอยากแรก อาการจุกพุ่งขึ้นถึงคอหอย “อ๊อก~ ก......แคกๆๆ” เสือไม่ทันที่จะล้มลง เข้าก็โดนเหวี่ยงออกจากห้องน้ำ และก็กระแทกกับผู้หญิงคนที่ตะโกนเมื่อกี๊.... “ว๊ายยย” ทั่งคู่ล้มลง ......เมื่ออยุ่ในสภาพที่ตั้งตัวได้ เมลล์ลุกขึ้นมา “นี่คุณ...คุณ เป็นอะไรมากรึเปล่า”  เสือลุกขึ้นมาด้วยความโกรธ “^_^กล้ามากนะ” เสียงดังอยู่ในลำคอเหมือนเสือที่กำลังโกรธจัด โดยที่ไม่สนใจเมลล์ที่อยุ่ข้างๆ  แล้วเสือก็แผดร้องออกไป “^_^กล้ามากนะ^_^!!!!”  เตรียมพร้อมที่จะพุ่งออกไปทุกเมื่อที่เป้าหมายเดินออกมาถึงทางเข้าห้องน้ำ

ในเวลาไม่นานที่ไอ้บ้าก็เดินออกมาที่ประตู  แต่มีสิ่งผิดปรกติเกิดขึ้นกับเค้า...ร่างกายของชายผู้นี้ได้เปลี่ยนเป็นสีแดง ขอบตาค้ำมากๆ ถ้ามองดีๆอาจจะเห็นไอจากน้ำในร่างกายระเหยด้วยความร้อนอีกด้วย

ทันทีที่ได้เห็นอาการเหล่านี้เสือก็ต้องตกใจกับสิ่งที่ผิดมนุษย์  “นี่มันอะไรกันวะเนี่ย??”

“ปรากฎการ evolution ไงล่ะ” เมลล์พูดขึ้น ทำให้เสือรับรู้การมีตัวตนของเมลล์

“เธอ.....เธอ...เป็นใครแล้วมาอยู่นี่ได้ไง?” ความบ้าของเสือเริ่มลดลงแล้วหันมาสนใจสิ่งรอบตัวมากขึ้น

“แล้วไอ้evolutionที่เธอพูดมามันหมายความว่ายังไง???”

เสียงกรีดร้องของ^_^ประหวาดตัวนั้นดังขึ้น ทำให้ความสนใจของทั้งคู่กลับมาที่ตัวมันอีกครั้ง

ถังขยะที่อยู่ข้างๆประตูห้องน้ำลอยเข้ามาหาทั้งสองคน....เสือรีบกระโดดกอดเมลล์ให้ออกจากวิถีของวัตถุที่พุ่งเข้ามาด้วยแรง G “เอาเป็นว่าเราไปหาที่ปลอดภัยกันก่อนดีกว่า...แล้วรายละเอียดฉันจะเล่าให้คุณฟังเอง”เมลล์บอกเสือขณะที่วัตถุชิ้นต่อไปกะลังจะลอยตามมา ทั้งคู่วิ่งไปหาที่กำบัง เมื่อเจ้าสัตว์ประหวาดเห็นทั้งคู่กำลังจะหนีจึงตามไป แต่เนื่องจาก การ evolution ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดีนัก จะทำให้มันต้องทรมารไปซักพักนึง

แต่มันก็ไม่ลืมที่จะขัดขวางการหนีของทั้งคู่......เสือที่ไม่ถนัดการหนีเท่าไรนักเพราะ ทุกครั้งที่ทำงาน เสือจะโดนตามล่าแต่เขาก็หันมาตอบโต้ทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน สัญชาติญาณก็ทำงานอัตโนมัติ มือข้างที่ถนัดคว้าปืนคู่ใจอย่างรวดเร็ว  แล้วหันตัวกลับมาพร้อมที่จะยิ่งอย่างรวดเร็ว

“อย่านะ”......เมลล์ร้องตะโกนด้วยความตกใจ    “ปัง!” กระสุนพลาดเป้าไป เพราะมือของเมลล์ที่ปัดปืนขึ้นในทันที “คุณยิงเค้าไม่ได้นะ”

“อะไรของเธอเนี่ย” เสือเสียอารมณ์อย่างมาก “ทำไมกัน ทำไมผมจะยิ่งมันไม่ได้กันหะ!”

“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันจะเล่าให้คุณฟังทีหลัง”

“ชิ......โถเว้ยยยยยยยยยย!”

ทั้งคู่วิ่งมาถึงอาคารแห่งหนึ่ง จึงเข้าไปหลบอยู่ข้างใน

ดีที่ evolution ยังไม่สมบูรณ์ ^_^ประหลาดตามมาไม่ทัน

“เอาล่ะ ทีนี้คุณจะอธิบายได้รึยังว่า คุณเป็นใครและเรื่องทั้งหมดมันคืออะไร..!”

“คือ....” เสียงของเมลล์สั่น ไม่มั่นใจว่า ควรจะเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้เสือฟังดีรึเปล่า

“ว่ายังไงล่ะ...หะ!” เสือเริ่มที่จะไม่พอใจ

เมลล์ตัดสินใจว่าต้องเล่าแล้ว เพราะถ้าปล่อยเวลาให้นานกว่านี้ ก็จะเป็นอันตรายกับประชาชน ที่อยู่ในบริเวณนี้เป็นแน่

“เอาล่ะทีนี้ คุณฟังฉันดีๆนะ….สิ่งที่คุณเห็นนั้นคือ new typ  เป็นมนุษย์ทดลองทางพันธุกรรม”

“อะไรนะ!....มนุษย์ทดลอง?...นี่มันเรื่องตลกอะไรกันเนี่ย”

“มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ...ถ้าปล่อยมันไว้มันจะเป็นอันตรายอย่างมาก..เราต้องรีบทำลายมันโดยเร็ว”

“ฮึ!...แล้วคุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง คุณเป็นใครกันแน่”

“เออ..ฉัน” ความไม่มันใจเริ่มเข้ามาแทนที่อีกครั้ง  “ว่ายังไงล่ะคุณ”

“ฉันคือ ดร.สุลาวรรณ จากองค์กรพัฒนาและส่งเสริมความก้าวหน้าของมนุษย์”

“อะไรนะ?....องค์การบ้าอ่ะไรวะเนี่ย”

“มันเป็นองค์กรลับของรับบาล”

“แล้วคนของรัฐบาล กับ^_^ประหลาดนั้นมาทำไมกันที่นี่กันล่ะ...เว้ยยยย+ แล้วไอ้new typ บ้านี้มันคือตัวอะไรกันแน่   แล้วทำไมปล่อยมันให้หลุดมาได้ยังไงเนี่ย....พวกคุณมัวทำอะไรกันอยู่”

“เอ่อออ..มันเป็นความผิดพลาดของเรา”

“ความผิดของคุณ....ความผิดของคุณน่ะเหรอ!”  ตูม ! และแล้ว new typ ก็ตามมาทัน

“ชิ....ตามมาทันจนได้นะ” เสือพูดอย่างมีอารมณ์

เมลล์รีบคว้าของบางสิ่งที่อยู่ในหระเป๋ากางเกงของเธอ  “ไม่มี” เธอเริ่มลน “หายไปแล้ว”

เธอรีบนึกย้อยไปว่าจะมีตอนไหนบ้างที่มันสามารถจะหล่นหายไป แล้วเธอก็นึกได้

มันหล่นลงไปตอนที่เธอถูกเสือกระแทกหน้าห้องน้ำอย่างแน่นอน!

“Dr.” เสียงของเสือเรียกสติของเธอให้กับมาเผชิญกับปัจจุบันอีกครั้ง “เราต้องกลับไป”

“อะไรนะ กลับไป?กลับไปไหนของคุณ?” ทันใดนั้น NEW TYP ก็เข้ามาประชิดตัว

ทั้งคู่ไม่ทันหนีไปไหน จึงโดนตบกระเด็นไปกระเด็นไปกระทบผนัง คราวนี้เสือไม่พูดพร่ำทำเพลง

ลุกขึ้นมาได้ก็คว้าปืนออกมายิงทันที “^_^ตายย~~~~~ย” .......... “ปัง” ลูกกระสุนพุ่งเข้ากล้าเนื้อแขนขวาของNEW TYP  เมลล์ตกใจสุดขีด “คุณทำอะไรน่ะ ฉันบอกคุณแล้ว คุณจะยิงเค้าไม่ได”

“ผมไม่สน” “แต่เค้าก็เป็นมนุษย์เหมือนคุณนะ!” สิ้นเสียงของเมลล์

“มนุษย์” เสียงในจิตใจของเสือดังขึ้นอีกครั้ง  ภาพในอดีต การฆ่าแบบไร้เหตุผล  เสียงกรีดร้อง กลับเข้ามา

เสียงตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง  ขณะเดียวกัน กระสุนนั้นเมื่อกี๊ก็ทำให้ NEW TYPชะงักไปได้ซักพัก

เมลล์ไม่โอกาสนี้ให้หลุดไป เธอรีบลุกแล้วฉุดเสือให้วิ่งออกไปด้วยกัน ทั้งสองวิ่งกลับมาถึงหน้าห้องน้ำแห่งเดิม

เมลล์ลงมือค้นหาของที่ทำตกไว้ทันที

“เออออ...... Dr.”

“เมลล์.....เรียกฉันว่าเมลล์ก็ได้คะ”

“เออ....ครับ....ผมเสือครับ....ผมมีเรื่องจะถามคุณ เรื่องมนุษย์ที่คุณพูดถึงเมื่อกี๊  มันหมายความว่าอย่างไร”

“....อืม..คืออย่างนี้คะที่ฉันไม่ให้คุณยิงเขา เพราะคนพวกนั้น เขาเป็นคนบริสุทธิ์ เขาไม่รู้เรื่องและยอมรับการทดลอง.....แต่พวกเขาคือกลุ่มคนที่สังคมไม่ต้องการ เป็นส่วนเกินของสังคม หรือที่เรารู้จักกันคือพวก

homeless  รัฐบาลแอบจับตัวพวกเค้าไปทำการทดลอง มีหลายคนที่ตายไปในการทดลอง

มีส่วนน้อยเท่านั้นที่รอด ............รัฐบาลต้องการทำการทดลองเพื่อผลประโยชน์ทางการทหาร โดยที่การผสม DNA ของสัตว์ 2 ชนิดเข้าไปในมนุษย์ แล้วจะทำให้มีความเข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้น มีพลังและความเร็วมากกว่าคนธรรมดา  หรือจะเรียกได้ว่าเป็น “สัตว์สงคราม”โดยแท้  แต่ฉันกลัวว่าพลังเหล่านี้จะเป็นอันตรายในยามปรกติ

จึงค้นหา key เพื่อที่จะควบคุมพลังเหล่านั้นไว้   key ที่ว่านั้นก็คือ “น้ำ” เพราะน้ำจะทำให้cellในร่างกาย มีความตึงผิว ทำให้ DNAที่ใส่เอาไว้ในร่างกายเกิดปฏิกิริยา evolution ขึ้น ก็จะทำให้เค้นพลังเหล่านั้นออกมาได้

การทดลอง ดำเนินไปได้ด้วยดี  แต่แล้วก็ต้องเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับห้องทดลอง เนี่ยงจากการช่อฉลและขัดแย้งกันเองภายรัฐบาล NEW TYPหลายตัวได้หลุดออกไปจากห้องทดลอง ทางรัฐบาลกลับว่าความรับนี้จะรั่วไหล หรือตกไปอยู่ในมือของประเทศอื่น แล้วจะเป็นอันตราย จึงออกคำสั่งให้กวาดล้าง....แต่ฉันไม่เห็นด้วยกับการกวาดล้างนี้ จึงพยายามทุกวิถีทางแต่ก็ไม่เป็นผล  จึงทำการทดลองเพื่อนที่จะหาหนทางช่วย new try เหล่านั้น และแล้วฉันก็ค้นพบ antivirus ที่สามารถทำลาย DNA แล้วก็นำมันมาดัดแปลงบางอย่างทำให้สมารถทำลาย DNAที่อยู่ในตัวNEW TYP มีความเป็นไปได้ 80 % เท่านั้นที่จะทำให้NEW TYPกลับมาเป็นปรกติ บางทีถ้าฉันทำสำเร็จอาจจะลบล้างความผิดที่ฉันเป็นคนก่อเอาไว้ก็เป็นไปได้”  เมื่อเมลล์พูดจบความเงียบก็มาเยือนอีกครั้ง

“เจอแล้ว!....นี่ไงantivirusที่ฉันบอกไว้” เมลล์ดีใจยกใหญ่ แต่พอเธอหยิบหลอดแก้วขึ้นมา ปรากฏว่าข้างในว่างเปล่า เพราะขวดแก้วเธอแตกจากแรงกระแทกเมื่อตอนที่ล้ม antivirusจึงไหลออกมาเกิบหมด สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที แต่ความหวังก็ยังไม่หมดซักทีเดียว เพราะก็ยังมีบางส่วนที่เหลืออยู่ในขวดนิดหน่อย เธอรีบบอกให้เสือรีบเอากระสุนออกจากซองให้เธอ 1 นัด แล้วเธอก็เทไวรัสที่มีอยู่แค่ก้นขวดใส่ลงที่ลูกระสุนนั่น เธอยื่นกระสุนให้เสือทันที  “นี่คือความหวังสุดท้ายของฉัน แต่ฉันไม่รู้ว่ามันจะยังใช้การได้รึเปล่า ? เพราะอุณหภูมิภายนอกอาจจะทำลายantivirusไปแล้วก็เป็นได้  แต่ฉันก็อยากจจะเดิมพันกับมันดู......คุณช่วยฉันได้ไหม”

เสือไม่รอช้าที่จะคว้ากระสุนนัดนั้นบรรจุเข้ารังเพลิงทันที “ช่วยคุณเหรอ?.......อย่าพูดให้ขำดีกว่า.....ใครบอกว่าผมจะช่วยคุณ  แต่ผมจะเอาคืนกับสิ่งที่มันทำผมไว้ต่างหาก” ทั้งคู่ส่งยิ้มกันให้ “เอาละคราวนี้ก็เป็นตาของเราบ้างละ”

อย่างที่บอกไปแล้ว NEW TYP ก็คือสัตว์สงคราม เมื่อมันเริ่มล่าแล้ว มันก็ต้องจัดการเปล่าหมายให้สูญสิ้นจนถึงที่สุด  ในไม่ใช้มันก็พุ่งข้ามาอีก “มาแล้วเหรอ^_^....คราวนี้ตากูบ้างละ” เสือเริ่มวิ่งออกไปเพื่อล่อ NEW TYP ไปยังที่ๆสมารถหาทางยิงได้อย่างไม่พลาดเป้า

เพราะความหวังนี้มีอยู่แค่นัดเดียวเท่านั้น  ดังนั้นจึงพลาดไม่ได้เด็ดขาด แต่ความเร็วของ NEW TYPก็เหนือกว่า

วิ่งหนีไปก็เปล่าประโยชน์ เสือจึงหันมาตั้งรับอย่างเดียวรอเวลาที่จะตอบโต้ แต่คงทนไม่ได้อีกไม่นานเพราะพลังมันต่างกันเสือ  .....เสือตั้งรับอยู่นานเพื่อรอจังหวะ...และแล้วจังหวะก็มา. “ขอกูเหอะ!” หมัดลุ้นๆพุ่งเข้าไปที่ใบหน้าของ new typ ทำให้มันเสียหลักไปเล็กน้อย   เสือไม่รอช้าเตรียมยิงทันที “ลากันที”...เปรี้ยง.....

ความหวังได้ถูกปล่อยไปแล้ว แต่จะสมหวังรึเปล่า? “อั๊ก” เสือโดนกระแทกอีกครั้ง

“ทำไม.....ทำไม....ทำไมกัน”

“antivirusคงใช้การไม่ได้แล้วล่ะ”เมลล์บอกอย่างสิ้นหวัง

“นี่มันอะไรกันวะ~~~~~~~!” เสือพุ่งเข้าหาnew typ

“เอาสิ^_^ ไวลง ไวรัสอะไร ก็ช่างแม่งสิ.....กูจะทำให้^_^หายเอง”

แล้วการสู้ประชิดตัวก็เริ่มขึ้น หมัดต่อหมัด  เลือดที่ไหลออกมา  การต่อสู้เพื่อการอยู่รอดของชีวิต ได้ดำเนินต่อไปเวลาพักใหญ่ 

“วิ้ง” เสียงของมีคมโผล่ออกมาจากปลายเล็บของ new typ มันคือกรงเล็บที่แหลมคมมาก

“ฉั๊วะ” เสียงเสื้อของเสือค่อยๆฉีกขาด เลือดเริ่มไหลออกมา มากขึ้น

“คิดเหรอของแค่นี้จะฆ่าฉันได้” แต่เมื่อสู้กันนานเข้าๆ เสือก็เริ่มหมดแรง

จนเป็นฝ่ายที่ตกเป็นรอง มีหลายครั้งที่เกิบจะจบชีวิตลง

มีหลายครั้งที่เสือคิดจะยิงมันให้เรื่องมันจะได้จบลงโดยเร็ว

แต่ร่างกายมันไม่ยอมทำตาม เพราะเมื่อคิดจะฆ่า เสียงกรีดร้อง ภาพต่างๆก็เข้ามา แล้วทำให้ร่างกายก็ไม่เป็นไปตามที่คิด…..เสือจึงไม่สามารถที่ฆ่าเจ้านั้นได้ บวกกับสภาพที่ไม่มีแรงเหลือแล้ว จึงไม่สารถตอบโต้อะไร

New typ โจมตีอย่างไม่ลดละ  ในนานทีนั้นเอง น้ำตาก็ไหลออกมาจากnew typ  

ทำให้เสือต้องตกใจ.......

น้ำตาจากความเสียใจ...เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความไม่ต้องการ

น้ำตาจากความแค้นสังคม..ที่ทำให้ตัวเขาต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้

น้ำตาจากความต้องการที่อยากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

น้ำตาเพื่ออ้อนวอนร้องขอให้ใครบางคนมาช่วยจบชีวิตที่แสนจะทรมานนี้เสียที

.....เสือเข้าใจกับน้ำตานี้เป็นอย่างดี...เพราะเค้าเองก็คงเหมือนกัน....การที่เค้าเป็นแบบนี้ ก็ไม่ใช่เพราะความต้องการของตัวเองแต่เป็นการยัดเหยียดของสังคมต่างหาก

ความโกรธของเสือพุ่งขึ้นถึงขีดสุด  “โถ่....เว้ยยยยยยย!”

หมัดแห่งความโกรธพุ่งเข้าไปหา new typ อีกครั้งถึงแม้หมัดมันจะไม่ค่อยมีแรกเท่าไร

เสือควักปืนออกมาเอาด้ามปืนตบไม่ที่หน้าของมัน

ทำให้ ได้จังหวะที่จะจ่อยิง

New typ หยุดนิ่งและเข้าใจสิ่งที่เสือกำลังกระทำอยู่

ทังคู่หยุดนิ่งอยู่แบบนั้ซักพักหนึ่ง

เสือกัดลิมฝีปากจนตัวเองแน่น มือที่ถือปืนสั่นแบบที่ไม่เป็นมาก่อน ความคิดเช่นเดิมยังคงไม่หายไปจากหัวเค้าซักที

“ว๊ากกกกกกกกกกกก”และแล้ว เสียงปืนก็ดังขึ้น  2-3นัด กระสุนพุ่งเข่าเจาะกะโหลกของnew typ

ช่วงทีลั่นไกนั้นเสือก็เหลือบไปเห็นลอยยิ้มของ new typ ที่เหมือนจะเป็นคำขอบคุณที่มีให้เสือ

น้ำตาก็ไหลออกมาเองโดยที่เสือก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไหลมาได้อย่างไร

ร่างกายของ new typ ก็ได้ค่อยๆกลับกลายมาสู่ร่างปรกติ

เสือล้มตัวลงนอนกับพื้นด้วยความเหนื่อย

เมลล์เดินเข้ามานั่งข้างๆเสือพร้อมใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาเช่นกัน

“เหลืออีกกี่ตัว” เสือถามด้วยความแค้นต่อสังคม

“ประมาณ2-3ตัวได้” เมลล์เช็ดน้ำตาแล้วพูดอย่างเข้มแข็ง

“คุณสามารถทำ antivirus อีกได้ไหม”

“ได้......แต่มันเสี่ยงมาก เพราะทุกอยากต้องกลับไปที่ห้องแล๊ป.... แต่ตอนนี้ห้องแล๊ปตกอยู่ในอำนาจของรัฐบาลที่จะต้องการจะกวาดล้างกับทุกคน และทุกอยากที่เกี่ยวข้องกับ project นี้”

“โอเค....ผมจะช่วยคุณเอง”

เสือยืนขึ้นหยิบบุหรี่ที่บี้แบบออกจากกระเป๋าออกมาจุด แล้วเดินออกไป เมลล์ลุกชึ้นแล้วก็เดินตามไปเช่นกัน

และทิ้ง ร่างทดลองที่เป็นปรกติไว้ข้างหลัง 

ทั้งคู่เดินออกจากสวนสาธารณะที่สงบสุข แล้วกลับออกไปสู่วังวนที่วุ่นวายอีกครั้ง  “Fin”