คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ✚ r o o m . IV
Chapter IV
‘ ผมนึกว่า….คุณมาเพราะอยากรู้เรื่องของผมซะอีก ’
พอพูดจบ อี้ชิงก็ปรายตามามองคยองซูที่กำลังยืนคุมอาการมือไม้สั่น สายตานั่น กำลังบ่งบอกถึงความ ‘สมเพช’
ใช่….
เขาไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ
อี้ชิงกำลังยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“เอ่อ…ผมแค่เข้ามาดูว่าคุณอาการเป็นยังไงมั่งน่ะครับ”
“อ้อ งั้นเหรอครับ ผมก็ปกติของผมดี ขอบคุณนะครับ”
“ถ้าคุณโอเค ผมก็… ขอตัวก่อนนะครับ”
คยองซูยิ้มแหยๆพร้อมกับโค้งให้แล้วรีบออกมาจากห้อง 404 อย่างเร็วที่สุด เพื่อหนีรอยยิ้มอันน่าสยดสยองนั่น
ทั้งหมอ ทั้งคนไข้…
ที่นี่เป็นอะไรกันไปหมด…
“นี่…หมอครับ เป็นอะไรรึเปล่า หน้าตาหมอดูไม่ดีเลยนะ”
“ค…คุณจุนมยอน…”
“หมอครับ อย่าทำหน้าเหมือนเจอผีเวลาเจอหน้าผมสิ”
“ขอโทษทีครับ เครียดไปหน่อย เมื่อคืนผมไม่ค่อยได้นอนน่ะครับ”
“เหรอครับ พักผ่อนหน่อยก็ดีนะหมอ สนใจไปร้านกาแฟหน้าโรงพยาบาลกับผมมั้ยครับ ?”
จุนมยอนเอ่ยปากชวน พร้อมด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรที่สุดเท่าที่คยองซูเคยเจอมาในโรงพยาบาลนี้ และรอยยิ้มของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนแรกที่เจอกัน
“ก็ดีครับ”
“งั้นเดี๋ยวเราไปกันเลยครับ แต่ว่า…”
“…”
“ผมขอแวะไปห้อง 402 แป๊บนึงนะครับ”
“402…ห้องของ…”
“หวงจื่อเทาครับ ปกติเวลาผมไปร้านกาแฟ ผมจะซื้อขนมไปให้เขาตลอดน่ะ เราสนิทกันน่ะครับ เขาสอนภาษาจีนให้ผมน่ะ ผมเลยจะไปถามเขาว่าอยากกินกาแฟด้วยมั้ย ? ผมจะได้ซื้อมาฝากเขาน่ะครับ”
“เอ่อ…ครับ”
“เข้ามาด้วยกันสิหมอ”
“จะดีเหรอครับ ?”
“น่านะ เข้ามาเถอะครับ” ไม่พูดเปล่า จุนมยอนก็ลากมือของคยองซูเข้ามาในห้อง 402 ด้วย
คนไข้คนนี้…
กับสายตาที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้
“พาคุณหมอใหม่มาด้วยเหรอ”
“อื้ม ว่าจะพาคุณหมอไปกินกาแฟหน่อย นายอยากกินอะไรมั้ย ? จะได้ซื้อมาฝาก”
“ขอเหมือนเดิม…”
“กินแต่ชาเขียว ไม่เบื่อรึไง”
“ถ้าเบื่อฉันจะกินเหรอ”
‘ ออกไปซะ ’
สายตาคมของจื่อเทา หันมามองที่คยองซู พร้อมกับประโยคเดิมกับวันแรกที่เขาเจอกัน ประโยคที่ไล่เขาออกจากห้อง ทั้งๆที่คุยกับจุนมยอนก็ยังปกติดีแท้ๆ แต่ทำไม…
“เสียมารยาทน่าเทา”
‘ อ้าว จุนมยอนอยู่นี่เอง คุณหมอก็อยู่ด้วยแฮะ ’
“ไง จงอิน !” เทาเริ่มละสายตาจากคยองซู แล้วหันไปทักทายจงอินแทน
“แวะมาหาน่ะ เพิ่งเล่นเกมกับเซฮุนเสร็จ เลยแวะมา”
“นี่จงอิน ฉันกำลังจะพาคุณหมอไปกินกาแฟพอดี ไปด้วยกันเปล่า ?”
“ร้านเดิม ?”
“อ่าฮะ”
“ไม่ล่ะ ขอบใจ แต่ฝากซื้อกาแฟเย็นมาแก้วนึง พอดีตอนบ่ายฉันมีนัดไปเล่นวินนิ่งกับเซฮุนต่อน่ะ”
“อิจฉานายชะมัด วันๆก็เล่นแต่เกม ส่วนแบคฮยอนก็ไปขลุกอยู่แต่ห้องทำงานของ ผอ. ลู่หานก็ไปประชุมนอกสถานที่อยู่เรื่อย ทิ้งให้ฉันทำงานคนเดียวตลอดเลยนะ”
“หืม ? แบคฮยอนไปห้องทำงาน ผอ.อีกแล้วเหรอ ?” เทาเริ่มร่วมวงสนทนาคุย
ดูเหมือนตอนนี้ทั้งสามคนจะเริ่มเปลี่ยนมาคุยกันเรื่องของคนในโรงพยาบาลเหมือนพวกวงนินทาของเหล่าพยาบาลสาวๆ คยองซูเริ่มคิดไม่ตกว่าเขาควรจะอยู่ร่วมวงฟังดีมั้ย ?
“หมออยู่คุยด้วยก็ได้นะครับ ยังไงเราก็ต้องทำงานด้วยกันอยู่แล้ว” จงอินเบรกขึ้นมา ทำให้คยองซูเริ่มกลัวๆอีกครั้ง ราวกับว่าจงอินอ่านใจเขาออกยังไงยังงั้น
“เอ่อ…”
“อยู่ด้วยกันแป๊บนึงนะครับหมอ เดี๋ยวคุยเสร็จเราก็ไปกินกาแฟด้วยกันเลย”
“ครับ…” คยองซูจำใจต้องรับคำอย่างช่วยไม่ได้
“ฉันก็เห็นหมอนั่นไปนั่งในห้องทำงาน ผอ.ทั้งวันนั่นแหละ ทำไงได้ หมอนั่นทำงานพวกบัญชีเป็นนี่ คงไปช่วย ผอ.คิดบัญชีนั่นแหละ” จงอินพูด
“นี่ๆ เมื่อเช้านายเห็นรึเปล่า ที่คอของลู่หานน่ะ” จุนมยอนเริ่มเปิดวงเม้าท์อีกคน
“หึหึ ชัดขนาดนั้น ไม่เห็นก็ตาบอดแล้ว”
รอยที่คอของลู่หาน…ต้องใช่แน่ๆ คนพวกนี้เองก็เห็นรอยเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อเช้าแน่ๆ
แต่อย่าไปยุ่งจะดีกว่า…
“คิดว่าใครทำล่ะ ระหว่าง หมอคริส กับ โอเซฮุน ?” เทาเริ่มเปิดคำถามต่อ
“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่หมอจงแด…” จงอินตอบเรียบๆ
ทั้งสามคนเริ่มคุยกันถึงเรื่องของลู่หาน คยองซูเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีนักที่ต้องมานั่งฟังอะไรแบบนี้ แต่ว่า อยู่ๆคุยกันเรื่องลู่หาน ทำไมถึงได้ลากคนอื่นๆในโรงพยาบาลเข้ามาเรื่อยๆ
“มันเกี่ยวอะไรกับหมอจงแดเล่า !” จุนมยอนว่า
“ก็แค่ตัดตัวเลือกออกไปให้”
“พอเถอะ เลิกคุยๆ เดี๋ยวคุณหมอคยองซูจะเครียดเปล่าๆ ไปกันเถอะครับหมอ” จุนมยอนยิ้มแห้งๆ พร้อมกับลากคยองซูออกมาจากห้อง 402
อะไรของคนพวกนี้กันแน่นะ…
“ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับหมอ” จุนมยอนโค้งให้คยองซูเป็นเชิงขอโทษ
“ม…ไม่เป็นไรครับ”
“กาแฟร้านที่ผมจะพาไปเนี่ย อร่อยมากเลยนะหมอ กินแล้วจะติดใจ ผมทำงานที่นี่มาซักพักแล้ว กินเกือบทุกวันเลย”
“ครับ”
“ดูหมอเหมือนมีอะไรอยากจะถามผมนะ สงสัยอะไรถามได้นะครับหมอ”
นั่นไง มาอีกแล้ว ทำไมคนที่โรงพยาบาลนี้ดูจะรู้ใจเขาไปซะทุกคน ไม่เว้นแม้แต่จุนมยอนที่ดูเฟรนด์ลี่ที่สุด ก็ยังเดาออก หรือว่าการแสดงทางสีหน้าของเขามันชัดเจนเกินไปกันนะ
“ฮะๆ หมอไม่ต้องกลัวผมนะ ผมไม่เหมือนคนอื่นๆที่นี่หรอก ถามผมได้จริงๆ” แม้ว่าจุนมยอนจะบอกคยองซู แต่ก็ทำให้คยองซูอดคิดมากไม่ได้อยู่ดี
“ถึงร้านแล้วล่ะ”
ประโยคสนทนาทั้งหมดถูกจบลงหลังจากที่ทั้งคู่เดินมาถึงร้านกาแฟหน้าโรงพยาบาล จุนมยอนจัดการสั่งกาแฟและขนมให้เสร็จสรรพ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะด้านในสุดของร้าน
“หน้าตาหมอดูไม่ดีเลยนะ”
“เอ่อ…”
“ไม่สบายใจอะไรรึเปล่าครับ ?”
“…”
“ผมว่าผมพอจะเดาออกแล้วล่ะ”
“ค…ครับ ??”
“หมอน่ะ…”
‘ อยู่ในความรู้สึกแบบเดียวกับผมเลยครับ ’
XXXXXXXXXX
ประโยคที่จุนมยอนพูดเมื่อตอนบ่ายที่ร้านกาแฟ ยังคงดังก้องวนอยู่ในหัวของคยองซูอยู่ตลอดเวลา
‘ อยู่ในความรู้สึกแบบเดียวกับผมเลยครับ ’
ทำไมกันนะ…ความรู้สึกที่จุนมยอนว่า เขาหมายถึงอะไรกัน
ความกลัว ?
ความสับสน ?
ความอยากรู้ ?
หรือ ความรู้สึกที่อยากจะหนีออกไปจากที่นี่ ?
หลังจากที่จุนมยอนพูดคำนั้นออกมา ยังไม่ทันที่คยองซูจะถามต่อ เขาก็กลับเปลี่ยนเรื่องราวกับไม่อยากพูดถึงมันซักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อถ้าจุนมยอนอยากมาทิ้งปริศนาไว้แบบนี้ เขาก็คงต้องอาศัยจุนมยอนมาเป็นหนึ่งในกุญแจของเขาซะแล้วล่ะ
นาฬิกาที่ชี้บอกเวลาหกโมงเย็นเศษๆ เจ้าหน้าที่คนอื่นๆก็เริ่มทยอยกลับกันไปหมดแล้ว บางทีนี่ก็ถึงเวลาที่เขาควรจะกลับแล้วเหมือนกัน
“อ๊ะ ! คยองซูอ่า~”
เสียงหวานใสของคนๆหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังของคยองซู ตามมาด้วยมือเล็กๆที่จับที่ไหล่ของคยองซูทั้งสองข้างจนหมอหนุ่มหันไปมอง
คิมมินซอก…
“ค…”
“คยองซูอ่า มาเล่นกับฉันหน่อย” มินซอกชวนคยองซูราวกับว่าสนิทสนมกันมานาน
“แต่ว่า…”
“นะนะ ไปเล่นที่ห้องของฉัน”
คยองซูเองก็ไม่ได้อยากปฏิเสธคนไข้คนนี้ซักเท่าไหร่ แต่ติดที่ว่าเคยมีคนเตือนเขาไว้
อย่ายุ่งกับมินซอก ถ้าไม่จำเป็น
เขาควรจะทำยังไงดีล่ะ ?
“คือ…”
“ไม่เล่นฉันโกรธน้า เล่นกันๆ ปู๊นๆ !”
นอกจากที่มินซอกจะไม่ฟังแล้ว คนตัวเล็กยังอาศัยการมัดมือชกด้วยการเกาะไหล่ของคยองซูทั้งสองข้างแล้วทำเสียงเป็นหัวรถจักรของรถไฟ ก่อนจะดันให้คยองซูเดินนำหน้าเขาไปที่ห้อง
“ต…แต่ว่า…คุณหมอจงแด…”
“จงแดทิ้งฉันแล้วล่ะ ปล่อยไปเถอะ เฮอะ !” มินซอกพูดพร้อมเบะปากอย่างเซ็งๆ
“นี่ห้องของฉันเอง…”
มินซอกวิ่งไปเปิดประตูห้อง 403 ก่อนจะจูงมือพาคยองซูเข้ามาในห้อง จากที่ดูเผินๆและประเมินจากสายตา ห้องนี้เป็นห้องพักคนไข้ที่เรียบร้อยที่สุดเท่าที่คยองซูเคยเห็นมา อาจจะเป็นเพราะไม่ค่อยมีพวกข้าวของเครื่องใช้เหมือนห้องอื่นๆ
“นี่ๆ เล่นตึกถล่มกัน”
“ตึกถล่ม ??”
“นี่ไง…”
มินซอกเอื้อมไปหยิบกล่องใบหนึ่งออกมาจากตู้ไม้ พอจะเดาได้ว่าตู้นั้นคงมีแต่ของของจงแด เพราะมันมีแต่ตำราแพทย์เต็มชั้นไปหมด
“เอาแท่งไม้มาเรียงแบบนี้ แล้วก็ค่อยๆดึง นี่นายไม่เคยเล่นจริงๆเหรอ ?”
“เคยเล่นตั้งแต่เด็กๆแล้วน่ะครับ”
คยองซูได้แต่อมยิ้มกับความน่ารักของคนตรงหน้า ถึงแม้อายุจะเป็นผู้ใหญ่ ที่เขาได้ยินแว่วๆมาว่า อายุมากที่สุดในบรรดาคนไข้ของที่นี่ แถมยังอายุมากกว่าเขาด้วยซ้ำ แต่ดูจากการกระทำแล้ว ให้อารมณ์เหมือนเด็กอนุบาลซะมากกว่า
“นี่…”
“ครับ ?”
“ถึงตานายดึงไม้แล้ว ดึงสิ”
“ครับๆ” คยองซูลนลานไปพักหนึ่ง ก่อนจะหันมาเล่นกับมินซอกที่เอาแต่หัวเราะชอบใจ
ถึงจะน่ารัก…
แต่มันก็ยังดูน่ากลัวอยู่ดี…
ก๊อก ก๊อก
“เดี๋ยวผมไป…”
“ฉันเปิดเอง” มินซอกลุกขึ้นไปที่หน้าประตู แล้วเปิดประตูราวกับรู้ว่า ‘ใคร’ มาหาที่ห้อง
“หม…หมอ…หมอจงแด…”
“ขอโทษที่ปล่อยให้รอนะครับมินซอก”
ดูเหมือนว่าจงแดจะไม่ได้สนใจคยองซูแม้แต่น้อย เพราะเขาทักทายแค่มินซอกที่ยืนทำหน้ามุ่ยที่ประตูห้อง
“จงแดทิ้งฉัน”
“ผมเปล่านะ ผมไปประชุมมาเฉยๆ เนี่ย เสร็จแล้วก็รีบวิ่งมาหาเลย”
“คือ…”
“โอ๊ะโอ…คุณหมอคยองซูก็อยู่ด้วยเหรอเนี่ย”
“ใช่ ฉันพามาเอง ฉันเบื่อ ก็เลยชวนคยองซูมาเล่นด้วย”
“หืม…คุณนี่โชคดีนะเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมินซอกไปชวนคนอื่นมาที่ห้องด้วย”
โชคดี ??
หมายความว่ายังไง ??
“ครับ ??”
“ปกติน่ะนะ มินซอกติดผมแจเลย ไม่น่าเชื่อนะเนี่ย ว่าคุณจะทำให้มินซอกหันมาสนใจได้เหมือนกัน”
“เอ่อ…คือ…”
“นี่ ไหนๆจงแดก็มาแล้ว ”
“…”
“มาเล่นกันเถ…”
พรึ่บ !
“ฟ…ไฟดับ !!!”
ตอนนี้ภายในห้องพัก 403 รวมไปถึงด้านนอกของโรงพยาบาลต่างก็มืดสนิทเหมือนๆกัน บรรยากาศที่รอบข้างมืดสนิทนี่มันน่ากลัวจริงๆ
ยิ่งเฉพาะกับคนที่กลัวมืดแบบเขา…
มือของหมอหนุ่มพยายามคลำไปตามบริเวณรอบๆ ถึงจะรู้ดีว่า มีคนอยู่ในห้องเป็นเพื่อนเขาถึงสองคน แต่ก็ไม่ได้ความว่า บุคคลทั้งสองคนจะไว้ใจได้ซะเมื่อไหร่
“จงแด อยู่ไหนอ่า~”
“ผมว่าผมก็นั่งอยู่ข้างๆมินซอกนะครับ”
“อยากเล่าเรื่องผีจัง”
ในบรรยากาศท่ามกลางความมืดเพราะไฟดับ แต่ดูเหมือนคนไข้คนนี้จะไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด แถมยังมีการชวนให้เล่าเรื่องผีอีก
ไม่ชอบเลย…
บรรยากาศมืดๆแบบนี้
ให้ตายสิ…
มือของคยองซูค่อยๆไล่ไปตามพื้นเรื่อยๆ จนไปจับกับอะไรบางอย่าง ซึ่งพอจะรู้ได้ว่า สิ่งที่เขากำลังสัมผัสอยู่ เป็นมนุษย์อย่างแน่นอน
ติดอยู่ที่ว่า…
เขากำลังจับใครอยู่ล่ะ ??
ระหว่าง จงแด
หรือ… มินซอก
ตื๊ด ตื๊ด
เสียงของเครื่องปั่นพลังงานไฟฟ้าสำรองดังขึ้น ก่อนที่ไฟในโรงพยาบาลจะค่อยๆสว่างไล่มาทีละจุด จนถึงห้อง 403
หลังจากที่ไฟติดขึ้นมา สิ่งแรกที่คยองซูรีบกวาดสายตามอง คือ มือของเขาที่กำลังจับอย่ที่แขนของใครคนหนึ่ง
มือของเขา…
กำลังเกาะแขน…
หมอจงแด !
“…”
“ข…ขอ…”
‘ นายกล้าดียังไงมาแตะต้องจงแด !!! ’
เสียงตวาดดังขึ้นจากคนที่นั่งข้างๆจงแด แต่คนที่ถูกคยองซูจับแขนอยู่อย่างจงแดกลับไม่ได้รู้สึกว่ามันผิดปกติ เพียงแต่เขาหันไปมองมินซอก แต่คยองซูเองก็ไม่รู้ว่า สายตาที่จงแดมองมินซอกมันเป็นอย่างไร
สนแค่ว่า…
ตอนนี้ต้องรีบเอามือออกจากแขนของจงแด…
‘ ฉันถามว่านายกล้าดียังไงมาแตะต้องจงแดของฉัน !!! ’
…TO BE CONTINUED…
กลับมาแล้วกับตอนที่ 4 คึคึคึ เป็นยังไงกันบ้างเอ่ย ?
ขอโทษที่หายหัวไปนานพอสมควร #จริงๆไม่นานนะแค่อาทิตย์เดียวเอง
ขอบคุณสำหรับทุกยอดเม้นท์นะคะ
แค่บรรทัดสองบรรทัด หรือสามพยางค์ก็แฮปปี้แล้ว
ขอให้ติดตาม และทำตัวน่ารักกันแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ
ตอนต่อไปยังคงเหมือนเดิมว่า จะมีหรือไม่มี อยู่ที่คุณสมบัติอันพึงประสงค์ของรีดเดอร์
ขอบคุณมากๆค่า <3
ปล. อัพรอบต่อไป ขอเม้นถึง 120 (เยอะไปป่ะ ?)
ความคิดเห็น