คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ✚ r o o m . XXX
Chapter XXX
‘ นายมายืนดูตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ เซฮุน ? ’
เมื่อ มองดีๆอีกครั้ง จึงเห็นได้ว่า คนที่ยืนอยู่ตรงประตู คือคนเดียวกับที่คยองซูเจอเมื่อตอนเดินมาห้องทะเบียนเมื่อช่วงดึกที่ผ่านมา ต่างกันหน่อยตรงที่แววตาที่ดูเย็นชาของเด็กหนุ่มแสดงแรงกดดันออกมาอย่าง ชัดเจน และถึงแบคฮยอนจะถามเหมือนคนที่จะปกปิดความผิด แต่ความจริงแล้วเจ้าตัวกลับไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวหรือตกใจแต่อย่างใด
“มาทันเห็นอะไรดีๆเมื่อกี๊นี้แหละ…”
“…”
“พอดีฉันเดินตามหาลู่หานอยู่ พวกนายเห็นบ้างรึเปล่า ?”
ดู เหมือนว่า เซฮุนไม่ได้สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากเท่าไหร่ เหมือนกับว่าเขาสนใจกับการตามหาตัวคนที่เขาระบุชื่อขึ้นมาเสียมากกว่า
“ฉันไม่เห็น…” แบคฮยอนตอบ
“งั้นขอตัวล่ะ ฉันจะไปหามินซ…”
ตึ้ง !!
“เซฮุน !!!”
ยัง ไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ เซฮุนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องก็ล้มลงไปกระแทกกับชั้นวางเอกสารที่เป็นเหล็ก ทั้งชั้น ซ้ำร้าย ชั้นหนังสือก็ขยับไปตามแรงกระแทกของเซฮุน ก่อนจะล้มลงมาจนทับร่างของเซฮุนตั้งแต่ช่วงเอวลงไปจนถึงเท้า
“อึก…”
‘ ฉันอยู่นี่… ’
หลัง จากเซฮุนล้มลงไป ก็เผยให้เห็นร่างของลู่หานที่ยืนทับซ้อนอยู่ด้านหลังของเซฮุน พร้อมด้วยเข็มฉีดยาแบบเดียวกับที่แบคฮยอนถืออยู่เช่นกัน
“ลู่หาน !”
“ทำไมหมอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ ?” ลู่หานถามพร้อมรอยยิ้มเช่นเคย
“…”
“ล…ลู่หาน…แก…”
เซ ฮุนที่ถูกทับอยู่ภายใต้ชั้นหนังสือส่งเสียงเรียกชื่อบุคคลที่สี่ออกมา น้ำเสียงเบาๆแต่ดุดันที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังแสดงออกมาเต็มเปี่ยม
“นายอยากจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะเซฮุน…”
“…”
‘ เพราะเวลาของนายเหลืออีกไม่นานแล้ว ’
“แก…!!!!”
“หมอคงตกใจแย่สินะครับ ที่จู่ๆมาเจออะไรแบบนี้” ลู่หานหันกลับมาสนใจคยองซูที่นั่งชิดกำแพงห้องด้วยใบหน้าหวาดกลัว
“แต่คนแบบเขาน่ะ ไม่น่าปล่อยให้อยู่ต่อหรอกครับ” ลู่หานว่า พลางหันไปมองเซฮุนที่เริ่มหมดแรงด้วยหางตา
“…”
“ซ…เซฮุน ผมจะ…”
“อย่าคิดจะช่วยเขาเชียวนะหมอ… ไม่งั้นหมอจะได้ตามชานยอลไปอีกคนแน่”
ลู่ หานเริ่มเปลี่ยนสีหน้าที่ยิ้มแย้มมาตลอดเป็นใบหน้าที่นิ่งเฉย แต่ก็ไม่ได้มีการชักสีหน้าหรือแสดงอาการไม่พอใจแต่อย่างไร เพียงแต่ความรู้สึกตอนนี้มันบอกว่า ลู่หานกำลังไม่พอใจอย่างที่สุดที่คยองซูคิดจะช่วยเซฮุน
“เอาล่ะ เซฮุน… มีอะไรอยากจะพูดอีกมั้ย ?”
ลู่ หานย่อตัวลงไปนั่งตรงหน้าเซฮุน มือเรียวค่อยๆลูบหัวของเด็กหนุ่มที่ใบหน้าเกรอะกรังไปด้วยคราบน้ำตา น้ำตาที่ไม่ได้แสดงถึงความเสียใจ แต่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและแค้นคนตรงหน้า
“ไม่ต้องร้องไห้หรอก… คนที่ร้องไห้ควรจะเป็นฉันมากกว่านะเซฮุนอา”
“ฉันเกลียดแก…ไอ้…ปีศาจ…”
“ไหนว่ารักฉันนักหนาไงเซฮุน ทำไมถึงพูดกับฉันแบบนี้ล่ะ ?”
“…”
เซ ฮุนเริ่มหายใจถี่ขึ้น แขนขาเริ่มชาเพราะฤทธิ์ยาชาที่ถูกฉีดเข้าไป บวกกับกระดูกตั้งแต่ช่วงขาที่หักแหลกละเอียดเพราะน้ำหนักของชั้นเหล็ก ทำให้เซฮุนเริ่มแย่ลงทุกขณะ
“เซฮุน !!” หมอหนุ่มตะโกนเรียกชื่อเซฮุนที่เริ่มไม่ได้สติ
“เปล่าประโยชน์…” แบคฮยอนปรามขึ้นมา
“…”
“ยาที่ผมกับลู่หานใช้ฉีดชานยอลกับเซฮุน มันจะทำให้ร่างกายชาในช่วงแรก ก่อนจะค่อยๆไปทำลายระบบอวัยวะ จนในที่สุด… ก็ตาย” แบคฮยอนอธิบายอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ว่าไงนะ !!”
แบ คฮยอนไม่ได้สนใจคยองซู แต่เขากลับเดินไปหาลู่หานที่นั่งอยู่ตรงหน้าเซฮุน ทั้งคู่มองหน้ากันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่แบคฮยอนจะเป็นคนเริ่มประโยคสนทนาก่อน
“ถือว่าสัญญาของฉันกับนายจบลงแล้วนะ…”
“ผิดคาดไปหน่อยนะ สุดท้ายก็ต่างคนต่างทำธุระของตัวเองซะอย่างนั้น”
“แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันด้วยก็แล้วกัน…”
บท สนทนาสั้นๆของสองบุรุษพยาบาล ทำให้คยองซูถึงกับขนลุกด้วยความกลัว บุคคลที่เขากลัวที่สุดทั้งสองคนกำลังคุยกัน บรรยากาศที่กดดันเสียยิ่งกว่าอะไรดี บวกกับความมืดมิดรอบข้าง และด้านข้างตัวเขาก็ยังมีศพของชานยอลอยู่ ยิ่งทำให้ทุกอย่างน่ากลัวอย่างหาคำบรรยายไม่ได้
“ขอโทษนะเซฮุน ที่เมื่อกี๊นี้ฉันทำให้นายไปหามินซอกไม่ได้…”
“…”
‘ เพราะถ้าขืนนายไปหามินซอก เดี๋ยวฉันก็ลำบากแย่น่ะสิ ’
“หมายความว่ายังไง ลู่หาน…” แบคฮยอนถาม
“จริงๆก็ไม่อยากเล่าเท่าไหร่ แต่ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้ แถมยังมีแขกคนพิเศษของเราอยู่ด้วย…” ลู่หานพูดแค่นั้น ก่อนจะหันมามองคยองซูที่นั่งกอดเข่าอยู่มุมห้อง
“เล่าสักหน่อยก็ไม่เสียหาย…”
‘ เซ ฮุนกับมินซอกเป็นเพื่อนรักกัน เคยมีคนบอกฉันว่า เซฮุนชอบฉัน และมินซอกก็ชอบฉันด้วย ฟังดูวิเศษเลยล่ะที่มีคนสองคนกำลังแย่งฉัน แต่ในสายตาของฉัน เซฮุนยังเด็กเกินไป แถมยังเงียบและเก็บตัวอีกต่างหาก เพราะแบบนั้น ฉันก็เลยมองว่ามินซอกน่ารักกว่าเห็นๆ… ฉันก็ชอบมินซอกนะ แต่วันหนึ่งฉันก็รู้ความจริงว่า มินซอกไม่ได้ชอบฉัน คนที่เขาชอบน่ะ คือพี่ชายของเซฮุนต่างหาก ’
“พี่ชายของเซฮุน… หมายถึง หมอคริส ?” แบคฮยอนถาม
“ใช่…”
‘ ฉันก็เลยไปบอกเซฮุนว่ามินซอกชอบฉัน แน่นอนว่าหมอนี่ฟิวส์ขาดสุดๆ แล้ววันนั้นเซฮุนก็เลยแทงมินซอกในห้องน้ำ อ่า… วันที่จงแดไปพบมินซอกในห้องน้ำนั่นล่ะ ’
‘ จน วันที่เราไปฉลองปีใหม่ด้วยกันเมื่อหนึ่งปีก่อน ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้มินซอกล้มเลิกความคิดบ้าๆนั่นกับคริสแล้วหันมา สนใจฉัน แต่ทุกคนก็ดันเข้าใจผิดกันไปอีกว่าฉันน่ะชอบคริส แล้วมันก็ตลกที่คริสดันคิดอะไรบ้าๆกับฉันอีก ตลกจนน่ากลัวเลยแหละ ’
“เรื่องของนายนี่มันไม่น่าฟังจริงๆ…” แบคฮยอนว่าพร้อมทำสีหน้าสะอิดสะเอียด
“ฉันก็ไม่ได้อยากให้นายฟังเท่าไหร่หรอก คนที่ฉันอยากให้ฟังน่ะ อยู่นั่นต่างหาก…”
ลู่หานพูดพลางหันไปส่งยิ้มให้คยองซูที่นั่งมองเขาไม่วางตา รวมไปถึงเซฮุนที่พยายามควบคุมสติให้ได้มากที่สุดเพื่อรอฟังทุกอย่าง
‘ ฉัน ก็เลยยืมตัวคริสมาปั่นหัวมินซอก พอเซฮุนรู้เข้าก็เลยกลายเป็นว่าเขาเกลียดคริสไปเลย ตอนวันปีใหม่ ฉันก็แหย่มินซอกนิดหน่อยโดยพาคริสออกไปจากงานก่อนเวลา แล้วก็แกล้งยั่วนิดๆหน่อยๆ สีหน้าตอนที่มินซอกเจ็บปวดแล้วก็สายตามองฉันอย่างเกลียดชังนี่ทำให้ฉัน รู้สึกดีสุดๆไปเลยล่ะ ’
‘ แล้ว ฉันก็รู้มาอีกว่า ทุกวันนี้นายพยายามจะลบล้างความผิดที่ทำไว้กับมินซอก พยายามจะเข้าหา ทั้งที่เจ้าตัวไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับนายอีก แถมพยายามจะบอกเรื่องทุกอย่างของฉันให้มินซอกรู้อีก ฉันไม่รู้จริงๆนะเซฮุนว่านายคิดอะไรอยู่… ’
มือ ของลู่หานค่อยๆดึงกลุ่มผมของเซฮุนขึ้นมา ดวงตาเรียบเฉยของเด็กหนุ่มเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ แต่สภาพร่างกายในตอนนี้ทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากจ้องใบหน้าของอีกคนที่กำลังส่งยิ้มให้
“อึก…” เซฮุนส่งเสียงออกมาพร้อมด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวด
“เซฮุน อย่าเพิ่งหลับนะ !!” คยองซูที่อยู่อีกมุมของห้องพยายามตะโกนเรียกเพื่อให้เด็กหนุ่มได้สติ
“เค้าจะหลับก็ปล่อยไปเถอะหมอ…” แบคฮยอนปราม
“แต่นั่นน่ะ มัน…”
“ก็บอกว่าเซฮุนจะหลับไงหมอ…”
“…”
‘ แต่หลับแบบไม่ตื่นอีกเลยน่ะ ’
“เซฮุน เซฮุน !!!!”
ดวง ตาของเซฮุนเริ่มเลื่อนลอย ทุกอย่างตรงหน้าของเด็กหนุ่มเริ่มพร่ามัว แขนที่พยายามจะยกชั้นหนังสือออกในตอนแรกเริ่มหมดแรงลง ก่อนที่มือจะตกลงสู่พื้น ดวงตาคมของเด็กหนุ่มค่อยปิดลงช้าๆ และลมหายใจก็ค่อยๆเบาลง จนดับสนิท…
“เซฮุน !!!!!”
น้ำ ตาของคยองซูไหลออกมาโดยไร้ซึ่งการควบคุม ไม่ใช่เพราะความรู้สึกเศร้า หรือเสียใจ แต่กลับเป็นความรู้สึกกลัวและรู้สึกผิด ที่ปกป้องทั้งสองคนไม่ได้ เสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของหมอหนุ่มที่พยายามจะเรียกชื่อของเด็กหนุ่มโดย ที่รู้ดีว่าไร้คำตอบ ทำให้ลู่หานกับแบคฮยอนได้แต่ยืนมองอย่างสมเพช
“พอซักทีเถอะหมอ !!”
“…”
“หมอไม่รู้อะไร ก็อย่าทำเหมือนรู้เลยจะดีกว่าครับ ชานยอลเคยทำอะไรกับหมอไว้ อย่าลืมสิครับ ส่วนเซฮุน… เขาเคยจะฆ่ามินซอกมาแล้ว อย่าเห็นใจคนแบบนี้เลยครับ”
“แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่พวกคุณคิดจะฆ่าใครแล้วก็ทำอย่างง่ายดายอย่างนั้น !!”
“ง่ายดาย…เหรอครับ ?” แบคฮยอนพูดพลางเอียงคอเล็กน้อย
“…”
“พวกเราใช้เวลาเป็นปี กว่าจะสะสางมันได้ หมอคิดว่ามันง่ายเหรอครับ ?”
“เราสองคนน่ะถูกทุกคนที่โรงพยาบาลกีดกันมาตลอด ทันทีที่แบคฮยอนรู้จักกับผม เค้าก็ถูกเพื่อนในโรงพยาบาลต่อต้านทันที ส่วนผม… ก็ถูกมองว่าเป็นตัวสร้างความร้าวฉานระหว่างทุกคน ถ้าเป็นหมอ หมอจะรู้สึกยังไง ?”
รอย ยิ้มบนใบหน้าของลู่หานแสดงความรู้สึกในจิตใต้สำนึกของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี ความรู้สึกเศร้า น้อยใจ และเจ็บปวดที่ถูกต่อต้านจากทุกคน ซ้ำยังถูกมองเป็นคนที่ทำให้ความสัมพันธ์ของทุกคนแตกหัก
“…”
“เรื่อง ที่เซฮุนชอบผม ผมกับจงแดชอบมินซอก มินซอกชอบคริส และคริสที่เป็นพี่ชานของเซฮุนชอบผม แค่นี้ก็ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาถูกทำลายเพราะผมแล้วงั้นสินะครับ ?”
“…”
“แบคฮยอนเป็นคนแรกที่เข้ามาทำความรู้จักกับผม แต่หลังจากที่เรารู้จักกัน แบคฮยอนก็ถูกจงอินตั้งแง่และรังเกียจมาตลอด เพราะรู้จักกับผม…”
“ไม่…จริง…”
“หมอ จะเชื่อมั้ย ผมไม่รู้ ผมเองก็ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ หลังจากวันปีใหม่คืนนั้น มินซอกก็กลายเป็นคนบ้า ทุกคนในโรงพยาบาลกล่าวหาว่าผมเป็นสาเหตุเพราะพาคริสออกไปเที่ยวต่อคืนนั้น… แน่นอนว่าทุกคนก็ยิ่งไม่ชอบผมมากกว่าเดิม”
“พอเถอะลู่หาน ฉันรู้ว่ามันแย่สำหรับนาย แต่หลังจากนี้ไป ยังไงซะ ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับนายก็คงต้องจบเท่านี้… แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะกลับไปคบกับพวกจงอินเหมือนเดิมหรอกนะ” แบคฮยอนพูดขัดขึ้นมา
‘ เพราะฉันจะไปตามทางของฉัน… ’
แบ คฮยอนเดินตรงไปยังหน้าต่างที่อยู่ท้ายสุดของห้องทะเบียน มือเรียวค่อยๆเลื่อนเปิดบานกระจกหน้าต่าง สายลมเย็นๆค่อยๆพัดเข้ามาในห้องทะเบียน ใบหน้าของแบคฮยอนปะทะกับสายลมจนผมปลิวไปตามแรงลม ก่อนที่ร่างบางจะสูดหายใจราวกับโล่งใจในอะไรบางอย่าง
“หมายความว่ายังไง แบคฮยอน ?”
“…”
แบคฮยอนไม่ได้ตอบอะไร แต่ค่อยๆปีนขึ้นไปบนขอบหน้าต่าง เมื่อมองลงไปด้านล่างที่ห่างลงไปอีก 4 ชั้นอาคาร ยิ่งทำให้คยองซูใจไม่ดี
“หยุดเดี๋ยวนี้แบคฮยอน !!!”
คยอง ซูวิ่งตรงไปที่บานหน้าต่างที่แบคฮยอนยืนอยู่ ถ้าหากแบคฮยอนก้าวขาไปแม้แต่ข้างเดียว ก็หมายความว่าเขาเลือกที่จะทิ้งชีวิตทั้งชีวิตไปในทันที
“ผมไม่เหลือใครแล้วล่ะหมอ ผมไม่มีแม่… พ่อของผมก็ตายไปแล้ว ทุกวันนี้ผมมีชีวิตอยู่ก็แค่รอฆ่าปาร์คชานยอล แล้วผมก็ทำมันแล้ว ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องอยู่ต่อไปแล้วล่ะ”
“อย่าคิดสั้นแบบนั้นนะ !”
คยอง ซูเดินเข้าไปจนเกือบจะติดกับบานหน้าต่างที่แบคฮยอนยืนอยู่ แต่เมื่อเห็นสายตาของพยาบาลหนุ่มที่ส่งสายตาเย็นชามาให้ ก็ทำให้ขาของเขาก้าวออกไปต่อไม่ได้ ราวกับว่าถูกสะกดเอาไว้
“ขอบคุณนะลู่หาน ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง…”
“แบคฮยอน อย่าทำแบบนี้นะ !!!”
คยองซูพยายามห้าม ก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีวิ่งตรงเข้าไปหาแบคฮยอน แต่ทว่าแบคฮยอนที่ไวกว่าหันกลับมา ก่อนจะใช้ปลายเท้าเตะเข้าใส่ร่างของคยองซูเต็มแรงจนกระเด็นออกไปอีกทาง
แบคฮยอน ค่อยๆก้าวขาออกไปจนพ้นขอบหน้าต่าง ตอนนี้มีขาเพียงข้างเดียวที่อยู่บนขอบหน้าต่าง ร่างบางค่อยๆทิ้งตัวเองลงไปตามแรงโน้มถ่วง ก่อนที่ร่างของแบคฮยอนจะหายออกไปจากขอบหน้าต่าง
“แบคฮยอน !!!!!!!!!”
ตุ้บ !!!
เสียงตอบรับจากด้านล่างอาคาร ตอบกลับมาสั้นๆ ไม่ต้องทายผลว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเสียงนั้นเป็นเสียงที่ร่างของแบคฮยอนตกลงไปกระทบกับพื้นปูนซีเมนต์ด้าน ล่าง ความสูงจากตึกสี่ชั้น แบคฮยอนคง…
“ม…ไม่จริง…”
น้ำตาค่อยๆไหลร่วงลงมาอีกครั้ง ความรู้สึกกลัว และอยากจะวิ่งหนีออกไปจากที่โรงพยาบาลนี้แล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจ ความจริงของที่นี่อาจจะโหดร้ายไปสำหรับคนอย่างเขา แต่ที่โหดร้ายกว่านั้นก็คือ การที่มีคนสามคนตายต่อหน้าต่อตา
“ผมขอตัวก่อนนะครับหมอ…”
ลู่หานกล่าวนิ่งๆโดยที่ไม่ได้ หันมามองหน้า ก่อนจะเดินหายออกไปจากห้องทะเบียน ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงแค่เขา กับร่างไร้วิญญาณทั้งสอง ชานยอล และ เซฮุน นาฬิกาชี้บอกเวลาที่เลข 5 หมาย ความว่า ขณะนี้เวลาตีห้า ซึ่งย่างเข้าสู้เช้าอีกวันแล้ว มือของคยองซูค่อยๆลูบไปตามตัวของชานยอลที่เย็นเฉียบและปราศจากลมหายใจ ก่อนจะหันกลับไปลูบศีรษะของเซฮุนช้าๆราวกับไร้ซึ่งสติในการกระทำ
ไม่จริง…
ตอนหน้าอวสานแล้วนะคะ
วันนี้ออกไปส่งฟิคทั้งหมดมาแล้วนะคะ
ใครอยากได้เลขแทรคกิ้งก็ตามในทวิตหรือเฟสด้านล่างได้เลยจ้า
แล้วก็มีประกาศเพิ่มเติมด้วยค่ะ ...
"ตอนนี้เหลือฟิคพร้อมส่ง 6 เล่ม ใครสนใจทักแชทเฟสหรือทวิตมาเลยนะคะ"
โอนปุ๊บส่งปั๊บค่า
ขอบอกว่าอย่าพลาดนะคะ ไม่มีรีปริ้นท์ค่ะ
มีตอนพิเศษที่ไม่เปิดเผยด้วยนะคะ ขอบอกว่าอย่าพลาดจริงๆค่ะ !
twitter : @mookiizsgc7
facebook : HERE
ความคิดเห็น