คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ✚ r o o m . XXIV + แจ้งข่าวเรื่องรูปเล่ม !!
Chapter XXIV
อี้ชิงขอตัวไปนอนพักผ่อนหลังจากคุยจบ แต่ในความเป็นจริง ดูเหมือนเขาพยายามที่จะหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามเสียมากกว่า แต่คยองซูก็ไม่กล้าจะรบกวนอะไรอี้ชิงอีก เลยทำได้เพียงแค่ยืนถอนหายใจเงียบๆอยู่มุมตึก
‘ ตกลงจะจัดการคืนนี้สินะ ’
เสียงคุยกันของใครบางที่อยู่ไม่ไกลนัก ทำให้คยองซูต้องชะโงกหน้าไปมอง และพบว่ามีคนกำลังยืนอยู่อีกฝั่งของตึก ไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่
แบคฮยอน กับ ลู่หาน…?
“ใช่ ฉันก็อยากจะจัดการให้มันจบๆไปซักที จะได้ไม่ต้องยุ่งกับนายอีก” นั่นคือคำตอบของแบคฮยอนที่คุยกับลู่หาน
“แน่ใจเหรอ ว่าถ้าจัดการได้แล้ว ฉันจะเลิกยุ่งกับนาย ?”
“…”
“อย่าลืมนะว่า เราต้องพึ่งกันและกันอยู่ ถ้านายจัดการธุระของนายได้แล้วนายถีบหัวส่งฉันแบบนี้ ฉันก็แย่น่ะสิ”
“นายต้องการอะไรก็พูดมาเถอะ ลู่หาน”
“ธุระของฉันไง”
“…”
“หรือถ้าจะไม่ช่วยฉันก็ไม่เป็นไร … ยังไงก็ยังมีหมอคยองซูที่ติดหนี้นายอยู่แล้วนี่ ไปขอให้เขาจัดการซะสิ”
“…”
ว่าไงนะ !?!
คำถามที่ผุดขึ้นมาในใจของคนที่ยืนฟังเหตุการณ์ ที่กลับได้ยินชื่อของตัวเองในบทสนทนานั้น
‘ ฉันจะจัดการเอง ’
แบคฮยอนพูดปิดท้ายก่อนเดินหันหลังกลับแล้วมุ่งหน้าตรงมายังบริเวณที่คยองซูยืนอยู่ หมอหนุ่มเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งออกไปก่อนที่บุรุษพยาบาลร่างเล็กจะเดินมาถึง
10.00 PM
เนื่องจากเมื่อวานนี้คยองซูขอลาหยุดงาน วันนี้เขาจึงต้องเขาเวรดึกไปโดยปริยาย มีเขาเป็นแพทย์เพียงคนเดียว และมีลู่หานกับแบคฮยอนเป็นบุรุษพยาบาลประจำเวรคืนนี้
ถือเป็นการจัดตารางเวรที่ทำให้เขารู้สึกกลัวที่สุดเลยก็ว่าได้
“หมอครับ กินกาแฟสักหน่อยมั้ย ?” ลู่หานถามลอยๆ เพราะมือของเจ้าตัวมีกาแฟอยู่ที่มือสองแก้ว ก่อนจะวางแก้วหนึ่งลงบนโต๊ะของคยองซู
“ขอบคุณครับ”
“หมอจะพักก่อนก็ได้นะครับ เวลานี้คงไม่มีอะไรมากแล้วล่ะ”
“แล้ว… แบคฮยอนล่ะครับ ?”
หลังจากนึกได้ว่า ตั้งแต่ช่วงค่ำยังไม่เห็นบุรุษพยาบาลอีกคน คยองซูจึงออกปากถามลู่หานที่กำลังเดินกลับไปนั่งประจำโต๊ะที่เต็มไปด้วยใบประวัติคนไข้ แม้ว่าปกติคยองซูจะมีห้องทำงานประจำตัวก็จริง แต่เนื่องจากได้ข่าวว่าพวกบุรุษพยาบาลต้องจัดการกับงานที่ล้นมือ เขาจึงอาสามาช่วยที่ห้องทำงานของพวกพยาบาลที่ตอนนี้มีแค่ เขา กับ ลู่หาน…
… สองคน …
“สงสัยออกไปเดินเล่นมั้งครับ เห็นบ่นว่าเบื่อๆ”
“…”
“ขอบคุณหมอที่อุตส่าห์มาช่วยพวกเรานะครับ นึกว่าจะกลัวพวกเราจนไม่กล้ามาทำงานด้วยกันซะแล้ว”
“ครับ ?”
“คริสเล่าให้ผมฟัง เขาดูออกว่าคุณรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเวลาอยู่กับพวกเรา ใช่มั้ยครับ ?”
ถึงจะถามแบบนั้น แต่ใบหน้าของลู่หานก็ยังคงมีรอยยิ้มออกมาด้วยตลอดเวลา ผิดกับดวงตาที่เหมือนกับมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ ความรู้สึกกลัวที่ทำให้อุณหภูมิในห้องที่เปิดเครื่องปรับอากาศอยู่ยิ่งเย็นขึ้นกว่าเดิม
“พวกเราก็เป็นแบบนี้แหละครับ หมอไม่ต้องสนใจหรอก”
“…”
“ผมขอตัวไปหาอะไรทานที่ร้านสะดวกซื้อก่อนก็แล้วกันนะครับ พอดียังไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่กลางวันแล้ว”
“ตามสบายครับ”
ลู่หานพูดในเชิงขออนุญาต ก่อนจะเดินหายออกไป ดวงตากลมโตเหลือบไปมองนาฬิกาเล็กน้อย ถึงจะแค่สี่ทุ่มเศษๆ แต่ความเหนื่อยล้าก็ทำให้เขาแทบจะเผลอหลับตลอดเวลา ต่อให้หยิบกาแฟมากินก็ยังไม่สามารถช่วยอะไรได้
ก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้า…
จะดับวูบลง…
ตื๊ด ตื๊ด !
“หือ…?”
ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปนานเท่าไหร่ ก่อนที่เสียงข้อความเข้าในโทรศัพท์จะดังขึ้น แรงสั่นของโทรศัพท์บนโต๊ะพลอยทำให้หมอหนุ่มตื่นขึ้นมา มือเล็กค่อยๆคลำหาโทรศัพท์บนโต๊ะด้วยสภาพงัวเงีย
ตีสองครึ่ง…?
เผลอหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ ?
ความคิดของคยองซู ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวสนใจไปมากกว่าข้อความในโทรศัพท์ หมอหนุ่มค่อยๆกวาดสายตาอ่าน และพบว่าข้อความมาจากผู้อำนวยการของโรงพยาบาล
‘ Date : 2.33 AM 10 / 11 / 20xx
From : Park Chanyeol
Subject : ช่วยด้วย ! ’
รีบมาช่วยผมที่ห้องทะเบียนที !
ช่วยด้วย … ?
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเนื้อความในข้อความสักเท่าไหร่ แต่ก็เริ่มทำให้คยองซูลังเลไม่น้อย คนที่เคยเกือบจะทำร้ายเขา และเป็นคนที่ในโรงพยาบาลไม่ไว้วางใจ กลับส่งข้อความมาหาในลักษณะนี้ ถ้าเขาไป ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ถ้าเขาไม่ไป และถ้าหากมันเป็นเรื่องจริง เขาจะกลายเป็นคนใจร้ายใจดำไปในที่สุด
ทำยังไงดีล่ะ คยองซู !?!
ไม่รอให้ช้าไปกว่านั้น คยองซูรีบวิ่งออกจากห้องทำงานและมุ่งตรงไปยังห้องทะเบียน แต่ระหว่างทางกลับเจอเซฮุนกำลังนั่งกดเครื่องเกมส์อยู่ คนไข้หนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อย สายตาเย็นชาที่ไม่เข้ากับรอยยิ้ม ทำให้คาดเดาอารมณ์ของคนๆนี้ไม่เคยได้เลย
“ไปไหนค่ำๆมืดๆล่ะหมอ ?”
“นั่นน่ะ ผมควรจะถามคุณนะ ว่าทำไมถึงมานั่งตากลมดึกดื่นแบบนี้ ?”
“ลมมันเย็นดีนี่ นั่งก่อนมั้ยหมอ ?” เซฮุนชักชวนพร้อมชี้ลงมาที่ม้านั่งข้างๆที่ว่างอยู่
“เอ่อ…”
“แล้วนี่หมอจะไปไหนเหรอ ?”
“ก็…คือ…”
“…”
“…”
“หรือว่าหมอกำลังจะไปห้องทะเบียน ?” คำถามของเซฮุนทำให้คยองซูตกใจเล็กน้อย
“ครับ…”
“ไปช่วยแบคฮยอนทำงานสินะ งั้นก็ไปเถอะหมอ ผมไม่กวนเวลาหมอละ”
“แบคฮยอน ?” คยองซูทวนชื่อของบุคคลที่ถูกพาดพิงเล็กน้อย
“ฮื่อ… เมื่อครู่นี้ผมเจอแบคฮยอน เห็นบอกว่าจะไปทำงานในห้องทะเบียนน่ะ”
“…”
“หน้าตาหมอแบบนี้… มีอะไรเหรอ ?”
“ป…เปล่าครับ งั้นผมขอตัว…”
“ตามสบายเลย” เซฮุนรับคำก่อนจะก้มหน้าก้มตากดเครื่องเกมส์ PSP ต่อ
ที่น่าสงสัยก็คือ ทำไมเซฮุนถึงออกมานั่งนอกห้องพักตอนตี 2 กว่าๆ ทั้งๆที่ตอนกลางวันเซฮุนมักจะขลุกอยู่แต่ในห้อง ไม่ออกมาเดินป้วนเปี้ยนเหมือนคนไข้คนอื่นๆเสียด้วยซ้ำ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น ก็คือคำพูดของเจ้าตัวที่มีชื่อของแบคฮยอนหลุดออกมา
หรือว่าสองคนนั้นจะอยู่ด้วยกัน ???
แล้วเรียกเราไปทำไม ??
หลังจากเดินไปคิดไป ในที่สุด คยองซูมาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทะเบียน สถานที่ที่เขาเข้าๆออกๆบ่อยที่สุดในโรงพยาบาล ประตูห้องที่ถูกปิดอยู่ยิ่งทำให้หมอหนุ่มใจไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นัก
“ขอโทษนะครับ…”
“…”
ไม่มีเสียงขานรับใดๆตอบกลับมา นอกจากความเงียบ ทั้งๆที่เขาคาดหวังว่าจะได้ยินเสียงคนที่เรียกเขามาอย่าง ปาร์คชานยอล แต่ทว่ากลับไม่ใช่อย่างที่คิด ยิ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวแย่ลงไปอีก
“ขอโทษนะครับ ผู้อำนวยการอยู่รึ…”
แกร่ก !
ในขณะที่ตะโกนถาม หมอหนุ่มกลับลืมไปว่ามือของตัวเองจับกับลูกบิดประตูเอาไว้ร่างกายที่เคลื่อนไหวโดยไม่รู้ตัวทำให้หมอหนุ่มเผลอบิดประตูที่ไม่ได้ล็อกห้อง บานประตูค่อยๆแง้มออกเป็นช่องเล็กๆ ที่พอจะทำให้เห็นว่าภายในห้องไม่ได้เปิดไฟไว้แต่อย่างใด
“ไม่มีคนอยู่หรอกเหรอ…?”
ปั้ง !!!!
เสียงวัตถุบางอย่างกระทำกับชั้นเก็บเอกสารที่ทำด้วยเหล็ก ทำให้คยองซูล้มเลิกความคิดที่ไม่มีคนอยู่ในห้องนี้ ราวกับว่าเสียงนี้เกิดจากความจงใจของใครบางคนที่อยู่ในห้องนี้
“ใครอยู่ในนั้นน่ะ !?!”
“…”
ทว่า เสียงตอบรับยังคงเงียบเช่นเคย คยองซูหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดไฟฉาย ก่อนจะคลำหาสวิทซ์ไฟ แต่ก็พบว่า สวิทซ์ไฟห้องไม่สามารถเปิดได้
“ไฟห้องเสียอีกต่างหาก…”
“ผู้อำนวยการอยู่ที่นี่มั้ยครับ ??”
ร่างเล็กพยายามเรียกหาเจ้าของข้อความโทรศัพท์ที่เรียกให้เขามาที่นี่ แต่ก็ยังคงเงียบเช่นเคย คยองซูค่อยๆเดินเข้าไปในส่วนของตู้เก็บเอกสารที่คาดว่าน่าจะเป็นบริเวณที่มีวัตถุไปกระทบจนเกิดเสียงเมื่อครู่นี้ มือเล็กค่อยๆจับและคลำไปตามทางที่ค่อนข้างมืด
ปึ้ก !
เท้าของหมอหนุ่มไปเตะกับอะไรบางอย่างเข้าบนพื้น ร่างเล็กจึงรีบส่องไฟโทรศัพท์ลงไปบนพื้นที่มืดสนิท ลำแสงที่สว่างเพียงเล็กน้อยทำให้มองอะไรได้ค่อนข้างลำบากเล็กน้อย แต่ทว่าก็ทำให้คยองซูยืนตัวชาด้วยความตกใจ
ร่างของปาร์คชานยอลที่ถูกมัดมือมัดเท้าไว้ พร้อมด้วยปิดเทปกาวที่ปาก กำลังนอนกระเสือกกระสนอยู่บนพื้นห้อง และใบหน้าของร่างสูงที่สะลึมสะลือเหมือนคนไม่ได้สติ
“ผู้อำนวยการ !!”
“อือ…”
ชานยอลยังคงสะลึมสะลือ มีเพียงเสียงอือออตอบรับมาอย่างแผ่วเบา รวมทั้งที่ปากยังถูกปิดด้วยเทปกาว ยิ่งทำให้ร่างสูงไม่สามารถพูดโต้ตอบได้ คยองซูพยายามจะแก้มัดที่มือให้ชานยอลที่นอนอยู่กับพื้น แต่กลับพบว่ามีเงาคนตะคุ่มๆอยู่ที่บริเวณด้านในสุดของห้อง
‘ ออกไปซะ !!! ’
แจ้งข่าว !!
วันนี้ (31 ม.ค. 57) ทางโรงพิมพ์ได้ส่งตัวอย่างรูปเล่มมาให้ไรท์ตรวจสอบแล้วนะคะ
คาดว่ารูปเล่มคงมาไม่เกินสัปดาห์หน้า
ถ้าได้แล้วจะรีบจัดส่งนะคะ
นี่คือรูปหนังสือแน้ -//////- (กล้องโทรศัพท์กากไปนิด TT^TT)
ตอนนี้มีสต็อกประมาณ 15 ชุด
ถ้าพร้อมโอนเงินในสัปดาห์นี้จะจัดส่งไปพร้อมกัยรอบพรีเลยค่ะ
โดยรอบสต็อกราคาอยู่ที่ชุดละ 900 บาท ค่าส่ง ลทบ. 50 / ems 80 #หนังสือค่อนข้างหนักเลยล่ะค่ะ
ใครสนใจติดต่อได้ 2 ช่องทางนะคะ (จิ้มที่ทวิตหรือเฟสได้เลยค่ะ)
ความคิดเห็น