คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2 CHANGE | Stranger
DEAD,ALIVE or UNDEAD ?
JUST CHOOSE
2 | คนแปลกหน้า
*เนื้อหาของตอนนี้ค่อนข้างแฟนตาซีแต่ไม่ตระการตา
ผู้อ่านควรใช้จักรยานในการอ่าน
“เรื่องทั้งหมดมันดำเนินไปไวมาก หลังจากที่มีการประกาศเรื่องการแพร่ระบาดของเชื้อ”
“. . .”
“นายเห็นผู้ชายคนที่ฉันเพิ่งจะยิงไปเมื่อกี๊รึเปล่า ?”
“. . .” พยักหน้าเบาๆโดยที่ไม่พูดอะไร
“ถ้าฉันไม่เห็นนายตอนนั้น นายอาจจะตายไปแล้วก็ได้”
“หมายความว่าไง ?”
“นายเคยดูหนังแนวซอมบี้อะไรเถือกนั้นรึเปล่าล่ะ ? มันก็คล้าย ๆ กันน่ะแหละ ใครก็ตามที่ถูกกัดหรือแม้แต่ถูกข่วนเพียงปลายเล็บ จะติดเชื้อ ตาย และสุดท้ายก็จะเปลี่ยน. .”
“. . .”
สีหน้าของคนตรงหน้าผมดูสลดลง เขาเล่าเหตุการณ์ให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“ต่อจากนั้น. . .ก็จะฟื้นขึ้นมา และหลังจากนั้นก็จะไล่ล่ากิน. . .เนื้อทุกอย่างสุนัข แมว หมู ม้า ไก่ หนู เนื้ออะไรก็ตามแต่ รวมไปถึงเนื้อคน”
“. . .”
ผมได้แต่เงียบ กระพริบตาปริบ ๆ พร้อมกับจ้องหน้าของเขาอย่างจริงจัง เขาเงยหน้าขึ้นมามองผม ก่อนที่จะถอนหายใจ
“ฉันว่าแล้วว่านายต้องไม่เชื่อ”
“. . .ก็นะ”
ใช่ครับ ผมไม่ค่อยจะเชื่อซักเท่าไหร่ กำลังพยายามหลอกตัวเองอยู่ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นแค่ความฝัน
“ถ้าอย่างนั้น นายลองส่องตาแมวที่ประตูดูสิ. . .ฉันคิดว่าพวกมันน่าจะขึ้นมาหาเราแล้วล่ะ”
เขาว่าพลางชี้นิ้วไปที่ประตู ผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้วรีบมุ่งหน้าไปที่ประตูทันที ย่อตัวลงต่ำเล็กน้อย ก่อนที่จะใช้สายตามองลอดผ่านตาแมวที่ติดกับประตู
“ ! ”
ภาพที่ผมเห็นทำเอาผมถึงกับทำอะไรไม่ถูก มันเป็นภาพของสิ่งที่ไม่อาจจะเรียกได้ว่าเป็น ‘มนุษย์’ บ้างก็สภาพเละเทะสิ้นดี บ้างก็ผิวลอกถลอก แต่สิ่งที่มันเหมือนกันก็คือแววตา แววตาที่ดูเหม่อลอยแต่แอบแฝงความรู้สึกอะไรบางอย่าง
เหมือนกับคนที่เพิ่งจะโดนยิงไปไม่มีผิด
“ชัดรึยังล่ะ ?”
ผมสะดุ้งโหยง เมื่อรู้สึกได้ถึงเสียงที่ดังอยู่ข้างหู
“ชู่ว. . .อย่าส่งเสียงดัง”
เขายกมือขึ้นมาป้องปาก ก่อนที่จะกวักมือเรียกให้ผมไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม
“คือ. . .คนพวกนั้นที่อยู่ข้างนอกนั่น ?”
“ทุกคนติดเชื้อหมดแล้ว”
“บ. . .บ้าหน่า”
“อีกอย่างฉันว่าตอนนี้เราสองคนคงจะยังออกไปไหนไม่ได้หรอก อาจจะต้องรอ. . .ให้พวกมันไปที่อื่น ถึงจะออกไปได้”
เขาว่าพลางกอดอก แล้วเทตัวลงพิงกับโซฟา
“เจ้าพวกข้างนอกนั่นค่อนข้างจะไวต่อเสียง กลิ่น แล้วก็แสงไฟ. . .”
“ทำไมคุณถึง ... รู้ ?”
คำถามที่ผมคาใจอยู่ได้ซักพักถูกเอ่ยออกมา ผมสงสัย. . .ว่าทำไมเขาถึงรู้เรื่องทั้งหมดดีนัก ทั้งอาการของคนที่ติดเชื้อ รวมถึงประสาทสัมผัสหรือพฤติกรรมของพวกมัน
“จะเรียกได้ว่าเจอกับตัวเองก็น่าจะถูก”
“. . .”
“ตั้งแต่ที่ผู้คนเริ่มอพยพจากเขตพื้นที่ติดเชื้อ หอพักที่ฉันพักอยู่ก็อยู่ในเขตห้ามเข้านั้นด้วย เขาเชื่อกันว่าที่นี่ยังปลอดภัยดี ฉันเลยเดินทางมา แต่ที่ไหนได้. . .”
เขาเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จนจบคำบอกเล่าไว้อย่างค้างคา
“. . .”
“ที่นี่กลับไม่ต่างอะไรจากที่ๆฉันเคยอยู่ ดูท่าทางจะหนักกว่าด้วยซ้ำ”
“คุณ. . .มาด้วยตัวคนเดียว. .หรอ ?”
ผมโพล่งขึ้นมาระหว่างที่เขากำลังเล่า นั่นทำเอาเขาชะงักเล็กน้อย ก่อนที่แววตาจะเปลี่ยนไป เขาลอบถอนหายใจหลับตาลงพริ้ม ก่อนที่จะค่อย ๆ พูดมันออกมา
“ใช่. . .”
“. . .”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ผมแอบลอบมองไปที่เขาเป็นระยะ ๆ ก่อนที่จะเห็นว่าเขานั่งตัวสั่น พร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเอง ผมเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าทั้งเนื้อทั้งตัวของเขา มีเพียงแค่กางเกงยีนส์ขายาว กับเสื้อยืดบางๆอีกหนึ่งตัว
เขาคงจะหนาว
ผมลุกขึ้นก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องนอน . . .ของทุกอย่างในห้องยังอยู่ในสภาพที่ดูเป็นปกติ ผมเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อกันหนาวสีดำออกมา มันเป็นตัวที่เล็กที่สุดเท่าที่ผมมี. . .แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะเปลี่ยนชุดของตัวเอง ผมถอดชุดผู้ป่วยออก ก่อนที่จะหยิบเสื้อผ้ามาใส่
ผมเดินออกมาจากห้องพร้อมกับเสื้อกันหนาวสีดำในมือ เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“. . .ผมคิดว่าคุณอาจจะหนาว”
ผมยื่นเสื้อกันหนาวให้เขา เขามองมันสลับกับมองหน้าของผม
“. . .นายชื่ออะไร ?” เขาถามพร้อมกับรับเสื้อมา แล้วยิ้มให้ผมแทนคำขอบคุณ
“ผมหรอ ? ชานยอล. . .ปาร์ค ชานยอล ,แล้วคุณล่ะ ?”
“ฉันชื่อ. . .
บยอน แบคฮยอน”
“ยินดีที่ได้รู้จัก”
“. . .ฮยอง. . .ฮ. .ยอง”
“คริสฮยอง. . .ฮยอง. . .”
“นี่. . .”
“ ! ”
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความเงียบในห้องพักของผม คงจะมีก็เพียงแสงจันทร์จากข้างนอกที่สาดส่องลงมาพอให้ผมได้เห็นอะไรได้มากขึ้น ผมหันไปมองข้าง ๆ ตัวก็พบกับ
แบคฮยอน. . .คนที่เพิ่งจะช่วยชีวิตผมจากอะไรก็ตามแต่ที่กำลังจะฆ่าผม ใช่. . .เขาช่วยชีวิตผมเอาไว้
“ละเมอเป็นเด็กเลยแฮะ อย่าเสียงดังสิ,ถ้ามันได้ยินละก็นะ พวกเราได้เละอยู่ในห้องนี้แน่ ๆ”
แบคฮยอนกระซิบข้างใบหูของผม น้ำเสียงของเขาเบามากจนแทบจะไม่ได้ยิน เจ้าตัวพูดพร้อมกับเดินไปที่ประตู ก่อนที่จะหรี่ตาแล้วมองออกไปข้างนอกผ่านตาแมว
“. . .”
“มากันให้พรึ่บเลยแฮะ”
“แล้วมันจะเข้ามามั้ย ? เจ้าพวกข้างนอกนั่น. . .”
“เป็นไปได้. . .ถ้าเราส่งเสียงดัง หรือไม่ก็ความอยากรู้อยากเห็น”
แบคฮยอนพูดพร้อมกับถอยห่างจากประตูแล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟาตรงข้ามผม ผมขมวดคิ้วก่อนที่จะจ้องหน้าเขาอีกครั้ง อยากรู้อยากเห็น ?
“ถ้ามันอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาล่ะก็. . .”
‘แกร่ก. . .แกร่ก’
ยังไม่ทันที่แบคฮยอนจะได้ขยายความอะไร เสียงที่เหมือนกับมีคนบิดลูกบิดประตูก็ดังขึ้นมาจากหน้าห้อง ผมสะดุ้งก่อนที่จะรีบกวาดสายตาไปมองเพื่อให้แน่ชัด
ลูกบิดประตูหมุน. . .
“พูดยังไม่ทันขาดคำ. . .”
แบคฮยอนถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะเดินกลับไปที่หน้าประตูห้องอีกครั้ง ผมตัดสินใจที่จะลุกแล้วเดินตามเขาไปติด ๆ
“. . .”
ผมย่อตัวก่อนที่จะหรี่ตามองผ่านตาแมวอีกครั้ง อา. . .ให้ตายเถอะสิ่งที่ผมเห็นทำเอาใจผมหล่นไปที่ตาตุ่มทันที
มันกำลังยืนจ้องประตูห้องกันอยู่. . .จ้องแบบไม่วางตาเลยด้วยซ้ำ
แย่หน่อยที่มันไม่ได้ยืนจ้องมาแค่เพียงตัวเดียว. . .
ตกซักประมาณ 3 ตัวได้มั้ง. . .
“ชานยอลไปลากโซฟาอีกตัวมาเร็วเข้า !”
แบคฮยอนรีบสั่งผม สีหน้าของเขาดูวิตกกังวลเอาซะมากๆ ผมพยักหน้ารับก่อนที่จะรีบจ้ำอ้าวแล้วจัดการดึงโซฟาเปื้อนเลือดอีกตัวมา วางซ้อนโซฟาตัวเดิมที่วางขวางอยู่หน้าประตู
“ม. . .มีอะไรหรอ ?”
“ฉันไม่แน่ใจที่มันมองประตูนั่น. . .”
“ปัง ! ปัง !”
ผมรีบหันหน้าไปมองแบคฮยอนที่ยืนกอดอกแล้วยกมือขึ้นมาเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่ขณะที่แบคฮยอนกำลังจะอธิบายให้ผมฟัง เสียงตีประตูก็ดังขึ้น
“เวรแล้วไง !”
แบคฮยอนหันไปมองประตูด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เหงื่อใสๆ เริ่มมาผุดตามใบหน้า ริมฝีปากบางๆ ของเขาสั่นระริก ๆ นั่นทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่า ตอนนี้พวกเราสองคนตกอยู่ในอันตราย
“ชานยอล. . .นายรีบไปหยิบอะไรก็ได้ที่นายคิดว่ามันจะช่วยให้นายรอดจากที่นี่ไปได้มานะ !”
เขารีบวิ่งมาแล้วบอกผม ก่อนที่จะรีบเดินไปที่โซฟาแล้วจัดการหยิบกระเป๋าเป้มาสะพาย เดินจ้ำอ้าวอย่างรีบร้อนไปที่ตู้เย็นในห้องของผม แล้วจัดการหยิบขวดน้ำในตู้ทั้งหมดมายัดใส่กระเป๋า
ส่วนผมก็รีบเดินเข้าไปในห้องของคริสฮยอง. . .ผมจำได้ว่าคริสฮยองมีปืนอยู่กระบอกนึง
ผมรีบเดินตรงไปที่โต๊ะทำงาน จัดการเปิดลิ้นชักอย่างเร่งรีบ มือของผมสั่นเทาจนบังคับแทบไม่อยู่ เหงื่อซึมขึ้นมาตามใบหน้าและฝ่ามือ
“ปัง ! ปัง !”
เสียงประตูที่ถูกตียังดังอย่างต่อเนื่อง ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นฝีมือของ
เจ้าพวกข้างนอกนั่น
“อยู่ไหนนะ. . .”
ผมรื้อให้ทั่วลิ้นชักแต่ก็ไม่พบปืนของคริสฮยองเลย มันหายไป. . .
“เสร็จรึยัง ชานยอล !”
เสียงของแบคฮยอนตะโกนดังมาจากห้องโถง
“แป๊ปนึงนะ
ผมตะโกนตอบไปอย่างรีบร้อน วิ่งพล่านทั่วห้อง รื้อค้นทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่พบ จนสุดท้ายผมก็ตัดสินใจที่จะออกมาจากห้องแล้ววิ่งเข้าห้องตัวเอง หยิบไม้เบสบอลที่ใช้เล่นกับจงอินเป็นประจำติดตัวออกมาด้วย
“เอาล่ะ ฟังฉันดี ๆ นะชานยอล”
ทันทีที่ผมออกมาจากห้อง แบคฮยอนก็รีบเดินมาที่ผม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล เขาหายใจหอบถี่มากซะจนพูดแทบไม่เป็นภาษา
“อีกไม่กี่นาทีพวกมันจะเข้ามาได้. . .ประตูแค่นั้นต้านมันไม่อยู่แน่ๆ”
“. . .”
“ฉันอยากจะให้นายช่วยอะไรซักอย่าง. . .”
แบคฮยอนลากเสียงยาว พร้อมกับก้มลงไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
“นายช่วยปีนลงไปที่ห้องชั้นล่าง แล้วก็จุดไอ้นี่ซะ ฉันคิดว่ามันจะช่วยดึงความสนใจของพวกมันได้. . .เราจะต้องหนีออกไปจากที่นี่ ตอนนี้”
ท่าทีลนลานของแบคฮยอนทำเอาผมถึงกับใจสั่น เขายื่นไฟแช็คกับประทัดมาใส่ไว้ในมือของผม ผมรับมันมาก่อนที่จะพยักหน้าเบา ๆ
“พอนายจุดเสร็จ. . .รีบปีนขึ้นกลับมาที่ห้องนี้ ฉันจะต้านประตูไว้. . .”
“ได้. . .แล้วเจอกันนะ”
ผมกำมันไว้แน่น ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ระเบียงห้อง
“. . .”
ผมก้มมองลงไปที่ห้องชั้นล่างถัดจากห้องของผม ก้าวขายาว ๆ ออกไปนอกระเบียง เอาไฟแช็คใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะคาบประทัดไว้ แล้วค่อย ๆ ปีนลง มือทั้งสองข้างจับระเบียงห้องตัวเองไว้แน่น
โชคดีที่ผมตัวสูงพอ ทันที่ที่ผมหย่อนตัวลงจากระเบียงห้องของตัวเอง ห่างกันเพียงไม่กี่เมตรเท้าทั้งสองข้างของผมก็แทบจะสัมผัสพื้นระเบียงห้องของอีกห้อง
“. . .ฮึบ”
ออกแรงดันร่างกาย ก่อนที่จะปล่อยมือทั้งสองข้าง
‘ตุบ. . .’
ผมกระโจนลงพื้นอย่างนิ่ม ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เอื้อมมือไปประตูกระจกให้เปิดออก แต่โชคร้าย. . .มันล็อก
‘ปัง !’
เสียงประตูห้องดังขึ้นจากด้านบน ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงนั่นและก็พบว่าเสียงประตูเมื่อครู่
มันดังมาจากห้องของผม
“แบคฮยอน !”
“ม. . .ไม่ต้องห่วงฉัน ! รีบ ๆ ทำตามที่ฉันบอกเถอะ”
ผมตะโกนเรียกคนที่อยู่ในห้องทันที แต่มันก็ทำให้ผมใจชื้นมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงตอบกลับมา ดูท่าแบคฮยอนคงจะกำลังต้านประตูไว้อีกครั้งหนึ่ง ผมต้องรีบ. . .
“. . .”
ผมรีบกวาดสายตามองไปรอบข้าง ก่อนที่จะพบกับไม้ถูพื้นที่วางพิงอยู่ข้างฝาผนัง ผมรีบคว้ามันมาอย่างลนลาน ก่อนที่จะเงื้อยมันขึ้น
‘เพล้ง’
ประตูกระจกถูกแรงฟาดอย่างหนัก จนมันแตกออก ผมรีบจ้ำอ้าวเข้าไปในห้องนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนว่าผมจะลืม
ว่าห้องนี้อาจจะไม่ได้มีเพียงแค่ผมคนเดียว. . .
“อือออ. . .”
เสียงครางในลำคอดังขึ้นเตะหูทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในห้อง ความมืดในห้องทำให้ความสามารถในการมองเห็นลดต่ำลง ผมรีบกวาดมองรอบตัวแต่ก็เห็นอะไรได้ไม่ค่อยชัด
โชคยังเข้าข้างที่ประตูห้องนั่นมันล็อกไว้ ไม่อย่างนั้นพวกที่อยู่ตามทางเดินมันคงจะเข้ามา. . .
“อือออออ !”
“โอ้ย !”
แรงผลักจากด้านข้างทำเอาผมถึงกับกระเด็นไปกระแทกกับโซฟาภายในห้อง ผมพยายามหรี่ตาก่อนที่จะพบกับร่างของใครซักคนกำลังวิ่งตรงเข้ามาที่ผม
‘อั่ก !’
ขายาวของผมยกขึ้นมาก่อนที่จะถีบอัดใส่ร่างนั่นอย่างแรง จนคราวนี้เป็นอีกฝ่ายที่กระเด็นไปติดฝาผนัง
“. . .”
ผมรีบล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะหยิบไฟแช็คมาจุดไว้ เพื่อเพิ่มแสงสว่าง
“อืออออ !”
ร่างที่เพิ่งจะกระเด็นไปจากแรงถีบของผม ลุกขึ้นมาแล้ววิ่งเข้ามาหาผมอีกรอบ ผมรีบถอยหนีจนแผ่นหลังชิดกับผนังห้อง
ผมพยายามเอามือดันร่างของสิ่งที่ไม่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นมนุษย์สุดแรงเกิด ร่างๆนั้นยังคงโถมแรงเข้ามาหาผม ริมฝีปากอ้ากว้าง ก่อนที่จะขบฟันไปมาเหมือนต้องการจะกัดกินผมเต็มที่ แรงของมันเยอะมากซะจนแขนผมเริ่มล้า
ความกลัวของผมเริ่มสูงมากขึ้น ร่างที่อยู่ตรงหน้าผมไม่ต่างอะไรจาก หมาป่าที่หิวโซเลยซักนิดเดียว
นี่ผม. . .กำลังจะตายงั้นหรอ ?
.
.
.
.
.
‘ฉึก !’
มือหนาของผม คลำไปที่โต๊ะวางของด้านข้างลำตัว ก่อนที่จะคว้าสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นมีดปลอกผลไม้มาถือไว้ แล้วจัดการปักมันลงกลางศีรษะของร่างนั้น
“อ. . .อา. . .”
มือของผมสั่นระริก ก่อนที่ร่าง ๆ นั้นจะล้มเอนมาทางผม ผมรีบผลักร่างๆนั้นออกให้ห่างตัว เหงื่อเริ่มไหลอาบใบหน้า มันเป็นความรู้สึกเหมือนกับ
ผมฆ่าคน. . .
“. . .”
สะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนที่จะหยิบประทัดมาผูกไว้กับโคมไฟของห้อง แล้วจัดการจุดไฟแช็ค
ต้องรีบ ๆ ทำให้เสร็จ
แสงไฟสีสว่างปรากฏขึ้น ก่อนที่ผมจะค่อย ๆ จ่อมันกับประทัด
‘ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง !’
แสงสว่างวาบมาพร้อมกับเสียงประทัดที่ดังลั่นห้อง และมันก็ดังมากพอที่จะส่งเสียงไปทั่วทั้งคอนโด และนอกบริเวณ ผมรีบวิ่งออกไปที่ระเบียงห้อง ก่อนที่จะปีนกลับขึ้นไป
“. . .อึก”
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปคว้าราวระเบียงเหล็กห้องตัวเองเอาไว้ แต่อาจจะเป็นเพราะเหงื่อก็ได้มั้ง
มันเลยทำให้ผม
“ฮ. . .เฮ้ย”
พลาด
LOADING. . .
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ขอบคุณธีมสวย ๆจาก △ C R A Z E ˊ
ขอบคุณทุกคนที่หลงหน้ามืดตามัวเข้ามาในตอนนี้อีกครั้ง
เฮ้ยดีใจว่ะ เริ่มมีคนเข้ามาอ่านมาติดตาม ขอบคุณมากนะ <3
ตอนนี้ก็แฟนตาซีอีกแล้ว แบบว่าตอนต่อไปแม่งแฟนตาซีกว่าอีกนะเอาจริงๆ
แต่แอบเซ็งคือมีแต่คนเดาออกว่าต้องเป็นแบค #จิ้นชานแบคอ่ะ - ////// -
แต่เรื่องนี้ฉากสวงสวีทอ่ะอย่าขอนะ ให้ไม่ได้จริงๆ
หาเวลาสวีทให้ไม่ได้จริงๆ แค่จะเอาตัวรอดนี่ก็กระอักเลือดแล้ว 555555555
แต่รับรองมีแน่ #อ้าวอินี่
ติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะเออ
บ่นยาวอีกและ -___- ฝันดีซียูนะขรั่บ คิคิ
ความคิดเห็น