คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : grocery 9 . Baka Jongdae ! (chenmin)
[OS] BAKA JONGDAE !! 1/2
(Chen & Xiumin)
เจอกันที่แท็ก #จงแดไม่เสื่อม
Note : BAKA เป็นภาษาญี่ปุ่น แปลว่า “ไอ้บ้า” ค่ะ (-..-)
คำเตือน : นี่ไม่ใช่ฟิคโรแมนติก… เราเตือนคุณแล้วนะ !!
บางทีคนใกล้ๆตัวคุณอาจจะเล่นตลกขัดใจพรหมลิขิตก็ได้นะ…
มินซอกขอเอาหัวเป็นประกัน…
ทำไมมินซอกถึงกล้าพูดแบบนี้น่ะเหรอ…
เมื่อ 1 ปีก่อน
“มินซอก…เอ่อ…ผ…ผมชอบมินซอก…นะครับ”
คำพูดที่หลุดออกมาจากคนตรงหน้าทำให้ คิมมินซอก คนที่โดนบอกถึงกับไปไม่เป็น เพราะคนที่มาบอกรักเขาอย่าง คิมจงแด ถือได้ว่าเป็นพนักงานที่ขึ้นชื่อว่าเฉิ่มที่สุดในบริษัทนี้
ผู้ชายส่วนสูงไม่มากแต่ก็ไม่น้อย ผิวขาวๆ ใบหน้าเล็กที่อยู่ใต้กรอบแว่นโตๆและหนาเตอะยิ่งกว่าขอบฟุตบาท ทรงผมเรียบแปล้ที่ถูกนำน้ำมันจัดทรงผมรุ่นคุณปู่จัดทรงไว้อย่างดีถึงขนาดที่ว่าไม่มีเส้นผมเด้งโผล่ขึ้นมาซักเส้น การแต่งตัวที่สุดแสนจะเฉิ่มเชย ไม่ว่าจะเป็นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ๆที่เจ้าตัวซื้อมาใส่โดยไม่ได้เจียมบอดี้เลยว่าขนาดตัวกับขนาดเสื้อมันไม่บาลานซ์กัน ไหนจะกางเกงที่ยาวเกินขาของเจ้าตัวจนลงไปกองกับตาตุ่ม บอกตรงๆว่ามินซอกถึงกับสะดุ้ง !!!
แต่ที่น่าขำกว่านั้นก็คือ ชายหนุ่มกำลังยืนถือดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งดอกพร้อมกับยื่นตัวสั่นยิ่งกว่าเจอผี แน่นอนว่ามันเป็นภาพที่เรียกเสียงขำและฮือฮาจากพนักงานทั้งออฟฟิศได้เป็นอย่างดี
มินซอกอยากจะไปกรี๊ดแล้วกระโดดบ่อกุ้งตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย !!
“หา !?!”
“จริงๆนะ คือผม…แบบว่า… ผมชอบมินซอกมาสองปีกว่าแล้ว เพราะงั้น…”
“อ่า… จงแด ฉันไม่รู้ว่านายเล่นอะไรนะ” ร่างเล็กพยายามปฏิเสธเพื่อรักษาน้ำใจอีกคน
“ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ ผมชอบมินซอกจริงๆ…”
“แต่ฉันไม่ชอบจงแดนี่…”
“เพราะผมไม่หล่อใช่มั้ย ?”
“…”
ใช่… จงแดเดาใจเขาถูกทุกอย่าง จะว่ามินซอกเป็นคนช่างเลือกก็ไม่ถูกเสียทีเดียว ถ้าให้พูดก็คือ มินซอกจัดเป็นบุคคลติดท็อป 3 อันดับพนักงานป๊อปปูลาร์ของออฟฟิศ วันๆหนึ่งมีกุหลาบมาวางบนโต๊ะไม่รู้กี่ช่อและกี่ดอก ทั้งชายและหญิง แต่ถึงกระนั้นเจ้าตัวก็ระบุสเป็คไว้ค่อนข้างสูงเหมือนกัน
หล่อ รวย ที่สำคัญต้องมีเวลาให้ เอาใจใส่ เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ไม่เที่ยวกลางคืน กลับบ้านตรงเวลา ขยันทำมาหากิน ตำแหน่งหน้าที่การงานดี มีรถขับ มีบ้านพร้อม
คุณสมบัติทั้งหมดนั้น จงแดถือว่าสอบผ่าน แต่ติดอยู่ที่ข้อแรกข้อเดียวนี่สิ…
“ถ้าผมดูดีกว่านี้ มินซอกจะยอมเป็นแฟนผมใช่มั้ย ?”
“นี่นาย… !?!”
‘ เฮ้ย น้องจงแดแม่งเจ๋งว่ะ 55555555555555 ’
‘ ท่าทางจงแดผู้น่ารักของเราจะเอาจริงแล้วสินะ ’
‘ มินซอกใจแข็งไปรึเปล่า จงแดตอนถอดแว่นก็น่ารักออกน้า~ ’
เสียงตะโกนแซวจากบรรดารุ่นพี่และเพื่อนๆในบริษัททำเอามินซอกแทบอยากจะมุดหน้าหนีมากกว่าเดิม ส่วนจงแดที่ถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตานิ่งๆพร้อมกุหลาบในมือที่ถูกย้ายตำแหน่งจากยื่นให้คนตรงหน้ามาอยู่แนบลำตัว
“งั้นถ้าผมเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ มินซอกสัญญาได้มั้ยว่าจะคบกับผม”
“หา !!”
แน่นอนว่าตอนนี้มินซอกก็ยังไม่เข้าใจไอ้เพื่อนร่วมงานคนนี้เท่าไหร่นัก เขาไม่ได้รู้จักกับจงแดเป็นการส่วนตัว แต่ก็ไม่เคยคิดว่าไอ้พนักงานจอมเฉิ่มคนนี้จะมาหลงรักเขาอย่างจัง แถมเจ้าตัวยังบอกอีกว่า 2 ปีเต็มๆที่แอบชอบ โฮรวววววว จ๊อกอยากจะบ้าตาย !
“ค…คือจงแดก็ไม่ใช่คนไม่ดีนะ แต่ว่าเรายังไม่เคยคุยกันตรงๆแบบนี้ จู่ๆจะมาขอเป็นแฟนมันก็…”
“งั้นเราก็ค่อยๆคุยกันเรื่อยๆก็ได้นี่ครับ นะ…”
“แต่…” มินซอกทำหน้าอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด
“…”
“…”
“งั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ ผมถือว่ามินซอกยังไม่ได้ให้คำตอบผม แล้วผมจะรอฟังพรุ่งนี้นะครับ…”
จงแดค่อยๆถอยออกมาพร้อมดอกกุหลาบในมือที่เริ่มช้ำ ร่างสูงไม่มากเดินคอตกกลับไปยังโต๊ะทำงานก่อนจะเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกจากออฟฟิศไปอย่างเงียบๆ โดยไม่ลืมหยิบดอกกุหลาบในมือออกไปด้วย
“มินซอก นายไม่ใจร้ายกับจงแดไปหน่อยเหรอ ??” เพื่อนคนหนึ่งในออฟฟิศถามขึ้นมา
“ฉันยังไม่รู้จักหมอนั่นดีเลยนะ ถ้าเป็นนาย จู่ๆมีคนมาบอกรัก ทั้งๆที่ไม่เคยคุยกัน นายจะตอบตกลงป่ะล่ะ จุนมยอน !”
“โอเคๆ เข้าใจแล้วเปาจึ … แต่ว่า คนแบบจงแดหายากน้า~ เป็นถึงหัวหน้าฝ่ายการตลาด เงินเดือนก็ดี เหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบ ขยัน แถมยังกลับบ้านตรงเวลา ได้ข่าวว่าเขาก็ตรงสเป็คของนายหมดเลยนะ”
“ขาดไปข้อนึง…”
“นี่นายมองคนแค่ภายนอกจริงๆเหรอ น่าเสียดายแฮะ” จุนมยอนอดแขวะเพื่อนจอมเรื่องมากของเขาไม่ได้
“…”
“เอาเถอะ อย่างที่จงแดบอก นายยังไม่ได้ให้คำตอบเขา ลองกลับไปทบทวนดีๆ คนแบบจงแดต่อให้พลิกแผ่นดินหานายก็ไม่มีวันเจออีกแล้วนะ”
“ข…เข้าใจแล้ว…”
“ฉันกลับบ้านแล้วนะ พี่คริสโทรจิกแล้ว บ๊ายบาย~”
จุนมยอนส่งยิ้มหวานพร้อมโบกมือให้ ก่อนจะเดินหายไปจากบริษัท ทิ้งให้มินซอกยืนงุนงง ไหนจะไอ้เฉิ่มนั่น แถมยังเพื่อนรักของเขาอีก
จะออกไปแตะขอบฟ้า… แต่เหมือนว่าจุนมยอนไม่เข้าใจ T______T
Xxxxxxxxxx
วันต่อมา
“มินซอก มินซอก !!!!!!!!!!”
เสียงโหวกเหวกโวยวายระดับ 40 เดซิเบลของเพื่อนรักอีกคนที่นอกเหนือจากจุนมยอนอย่าง โดคยองซู ทำให้มินซอกที่กำลังนั่งตบตีกับเอกสารบนโต๊ะต้องชะงักไป
“มีอะไร ??” ร่างเล็กแอบค้อนใส่เพื่อนสนิทเล็กน้อย เขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเวลาที่เขาทำงาน ยิ่งเป็นเวลาที่เขามีเอกสารกองเป็นพะเนินบนโต๊ะยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดเป็นเท่าตัว
“ฉันไม่อยากจะขัดจังหวะนายนะ แต่ว่า…” คยองซูหยุดพูดก่อนจะหอบอย่างเอาเป็นเอาตายหลังจากที่เจ้าตัววิ่งขึ้นมาจากชั้นล่างของออฟฟิศ
“แต่อะไร ?”
“เมื่อวานนี้ตอนที่ฉันออกไปประชุมที่ปูซาน ฉันได้ข่าวมาว่านายเฉิ่มคิมจงแดอะไรนั่นสารภาพรักนายใช่ป่ะ !?!”
“นี่นายมาขัดจังหวะการทำงานของฉันเพราะเรื่องแค่นี้รึไง ??”
“มันมีอะไรมากกว่านี้น่ะสิ ถึงได้กล้ามาขัด ปกติฉันเคยขัดซะที่ไหนล่ะ !”
“แล้วไงต่อ ว่ามา ?”
“คืองี้นะ… ฉันรู้ว่าที่นายปฏิเสธคิมจงแด เพราะเขาไม่หล่อใช่มะ แต่ว่า… ตอนนี้นายควรลงไปที่โรงรถด่วน !!”
“นายไม่เห็นเหรอว่างานกองท่วมหัวฉันแล้วนะ !”
“ฉันสั่งให้ลงก็ลงไปเซ่ !!!”
ไม่พูดเปล่า คยองซูรีบลากแขนของมินซอกให้ลุกขึ้นจากโต๊ะก่อนจะวิ่งตรงลงไปชั้นใต้ดินของบริษัทที่ถูกทำเป็นโรงจอดรถ
พนักงานเกือบทั้งบริษัทกำลังยืนอออยู่ที่รถเก๋งสีดำคันหนึ่ง ตามมาด้วยเสียงฮือฮาบ้าง เสียงกรี๊ดบ้าง ทำเอามินซอกถึงกับยืนงุนงงอยู่ตรงประตูทางออก
“นี่มันอะไรน่ะคยองซู ??”
“ทุกคน นางเอกของวันมาแล้วครับ หลีกทางๆ !”
คยองซูตะโกนขึ้นมา ทำเอาทุกคนในบริเวณนั้นหันมามองที่พวกเขาสองคนเป็นตาเดียว อ…ไอ้เหลือก !!! เอ็งทำอะไรลงป๊ายยยยยย !!
ด…เดี๋ยว !! อะไร !! ใครนางเอกของวัน ??? ว้อท ??? แถลงด่วน มินซอกงง แล้วทำไมทุกคนต้องจ้องมินซอกด้วยสายตาแบบนั้น โฮรวววววว !!!
พนักงานที่กำลังยืนชุลมุนอยู่ค่อยๆแยกวงออกตามคำสั่งของคยองซู ก่อนจะเผยให้เห็นร่างของใครคนหนึ่งที่ทำเอามินซอกถึงกับเบิกตาโพลงแล้วอ้าปากค้าง…
ชายหนุ่มผิวขาวเหลือง กับรอยยิ้มน้อยๆที่ระบายบนใบหน้าแต่งแต้มให้ดูมีสีสัน สีผมน้ำตาลทองที่ยิ่งขับสีผิวของเจ้าตัวถูกจัดทรงให้ตั้งขึ้นเล็กน้อยด้วยเจลแต่งผม ดวงตาคมที่มีสีน้ำตาลอ่อนๆของคอนแทคเลนส์ การแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ปลดกระดุมที่คอไว้หนึ่งเม็ด กางเกงสีดำทรงกระบอกที่เข้ารูปกับช่วงขาของเจ้าตัว โดยมีนาฬิกาข้อมือเป็นเครื่องประดับเพียงชิ้นเดียวแต่กลับทำให้คนใส่ดูดีมากขึ้นไปอีก
ดูดี… เขาคนนี้ดูดีมากๆ !!
“น…นี่ใครน่ะ…” มินซอกหันไปสะกิดถามคยองซู
“นี่นายจำคนๆนี้ไม่ได้จริงๆอ่ะ !!!” มินซอกส่ายหัวนิดๆ ดวงตากลมโตพยายามจ้องหน้าอีกคน ก่อนที่จะเบิกตาโตอีกครั้ง
“อย…อย่าบอกนะว่า…”
“รู้ตัวซักทีนะ…”
นี่คิมจงแด ไอ้เฉิ่มของบริษัทเราแน่ๆเหรอเฮ้ยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!
นี่ไปทำอะไรม้า !!!!!!!!! ถึงขั้นเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืนเชียวเหรอ !!!!!!!!
“ก…โกหกน่า… ไม่รู้ไม่ชี้แล้ว ฉันจะเข้าไปทำงาน !”
“เดี๋ยวก่อนสิครับ !”
จู่ๆร่างเล็กก็ถูกมือปริศนาดึงข้อมือเอาไว้ มินซอกแทบจะล้มไปกองกับพื้นหลังจากหันกลับมาพบว่าคนที่กำลังยื้อข้อมือของเขาอยู่คือคิมจงแดสุดเฉิ่มเมื่อวานที่ตอนนี้แทบไม่เหลือเค้าเดิมเลย
“อ…อะไรของ…นาย…”
“ผมมาขอคำตอบที่ผมถามไว้เมื่อวาน มินซอกพร้อมจะให้คำตอบผมรึยังครับ ?”
“นี่นาย … !!!”
‘ มินซอก ตอนนี้จงแดตรงสเป็คนายทุกอย่างแล้วนะ ’ – จุนมยอน (ที่เป็นสายสืบแอบมองจงแดแล้วให้คยองซูไปลากมินซอกมาตรงนี้)
‘ รีบๆสละโสดได้แล้วนะพวก ! ’ – คยองซู
‘ อย่าปล่อยให้พวกพี่ลุ้นสิ !!! ถ้ามินซอกไม่ตกลงพวกพี่พร้อมนะจงแด ’ – เสียงเพรียกจากสาวๆในออฟฟิศ
‘ อย่าลีลากันนักสิ นี่มันใกล้เวลาทำงานแล้วนะ !!!! ’ – เสียงบ่นจากหนุ่มๆในบริษัท
“ค…คือมัน…”
“ผมชอบมินซอกจริงๆนะ ผมทำได้ทุกอย่างเลย ขอแค่มินซอกบอกผมมา ยกเว้นว่าให้ผมไปตาย…” จงแดพูดเสียงอ่อยๆกับประโยคสุดท้าย
“ม…ไม่ใช่นะจงแด คือ…”
“ผมไม่รีบร้อนนะ เราค่อยๆคุยกันก็ได้ ผมสัญญาว่าผมจะเทคแคร์มินซอกทุกอย่างเลย ให้โอกาสผมหน่อยนะ”
ไม่พูดเปล่า ร่างสูงเดินไปเปิดประตูรถพร้อมหยิบช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่ออกมาจากเบาะข้าง ทำเอามินซอกถึงกับขนลุกเกรียว
ถ้ามันจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้อ่ะนะ =[ ]= !!!
“…”
“ตกลงมั้ยครับ ??”
“ใครสั่งใครสอนให้กดดันคนอื่นแบบนี้ !”
“…”
“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสิ…”
แววตาเหมือนลูกหมาน้อยขี้อ้อนของจงแดทำให้มินซอกถึงกับไปไม่ถูก ตามมาด้วยเสียงแซวของเหล่าเพื่อนร่วมงาน ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนสนิทอีกสองคนที่เป็นไปกับเขาด้วย อ…ไอ้บ้าคิมจงแด !!!
“ผมจะนับถอยหลัง ถ้านับครบแล้วมินซอกไม่ตอบ ผมจะถือว่ามินซอกตกลง”
“ทำแบบนี้แถวบ้านเรียกบังคับ !!”
“3…”
“…”
“2…”
“อ…โอเคๆๆๆๆ ยอมก็ได้ เอาเป็นว่าเราลองเดทกันซักเดือนก่อนแล้วกัน ถ้าโอเคฉันจะยอมเลื่อนขั้นเป็นแฟน โอเคมั้ย !!!”
‘ เย่ส !!!!!! ’
เสียงดังเซ็งแซ่ของเหล่าเพื่อนร่วมงานที่ยืนลุ้นตัวบิดกับความปากแข็งของมินซอกทำเอาทุกคนหายใจไม่ทั่วท้อง ส่วนจงแดเองก็เอาแต่ยิ้มแก้มปริ ให้ตายเถอะ นายอย่ายิ้มแบบนั้นนะจงแด !!!!
สาบานได้ว่ามินซอกไม่ได้รู้สึกอะไรเลยจริงๆ แค่หัวใจเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าว มือสั่น ทั้งๆที่จงแดยังไม่ได้ทำอะไรเขาด้วยซ้ำ ให้ตายเถอะ… อยากจะเอาหัวโขกกำแพงมันตอนนี้เลย
“อ่ะแฮ่ม ! ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ตอนนี้เราอยู่แค่ขั้นเดท ถ้าฉันไม่โอเค ทุกอย่างคือจบนะ” มินซอกยืนกอดอกพร้อมพูดใส่อีกคนที่เอาแต่ยืนยิ้มไม่หุบ
“ผมเชื่อเลยว่าไม่มีวันนั้นแน่นอน…”
“แล้วฉันจะคอยดู !! เอาล่ะ… ขอตัวไปทำงานก่อนนะ”
มินซอกเดินหันหลังเตรียมกลับเข้าไปสะสางงานต่อ แต่พอได้ยินประโยคส่งท้ายของคิมจงแด ว่าที่คู่เดทของตัวเอง ก็ทำให้ร่างเล็กแทบจะลงไปนอนล้มพับกับพื้น
‘ ผมสัญญาว่าจะเป็นแฟนที่ดีของมินซอกนะ ’
โอ๊ย !!! ฉันไม่ได้คิดอะไรกับมันจริงๆนะ !!! ให้ตายสิพับผ่า !!!
………………….
……………
………
…..
..
ผิดคาด… ผิดความคาดหมายแบบสุดๆ คิมจงแดที่หลายๆคนบอกว่าเขาเห่ยทั้งหน้าตาและความคิดในอดีต กลับกลายเป็นจงแดสุดหล่อและช่างเอาใจ ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะยังพูดน้อยเหมือนเดิม แต่จากคนที่เคยปล่อยรังสีหดหู่ตั้งแต่ 100 เมตร กลับกลายเป็นคนที่ปล่อยออร่าคนมีความรักไประยะ 500 เมตร โคตรจะอะเมซิ่งโคเรีย !!!
เป็นเวลาแปดเดือนที่จงแดกับมินซอกเป็นคู่เดทกัน และเป็นเวลาหกเดือนที่ทั้งคู่ตกลงใจขยับขั้นความสัมพันธ์กลายมาเป็น “แฟนกัน” จงแดยังคงดีและเรียบร้อยเสมอต้นเสมอปลาย พูดน้อย แต่ก็เอาใจใส่ทุกอย่าง แม้ว่าบางทีจะทำให้มินซอกหงุดหงิดเพราะจงแดใส่ใจ “แทบจะทุกเรื่อง” ของเขาจริงๆ ตั้งแต่โทรมาปลุกยันโทรส่งเข้านอน แต่นั่นก็ทำให้มินซอกเขินและแปรเปลี่ยนความคิดความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนี้โดยไม่รู้ตัว
“อิจฉาคนมีความรัก !!” แฟ้มในมือของคยองซูถูกวางลงบนโต๊ะของมินซอก ก่อนที่เจ้าเพื่อนตาเหลือกจะส่งกระแสไฟฟ้าที่บ่งบอกถึงความอิจฉาอย่างเต็มพิกัด
“ได้ข่าวว่าคนจีบนายเยอะแยะนี่ ไหนจะเสี่ยอาบอบนวดคิมจงอินงี้ วินมอไซค์หน้าปากซอยอย่างชานยอลงี้ หรือจะเป็นคุณครูอนุบาลแบคฮยอนงี้ เลือกสิ ?”
“เรื่องดิ จงอินแม่งเจ้าชู้ ชานยอลไม่หล่อแถมยังหูกาง แบคฮยอนแม่งก็ขี้เต๊าะ ไม่เอาอ่ะ อยากได้จงแด…”
“อย่ามา… จงแดของฉันนะ !!!” มินซอกรีบขัดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“แหม !! จงแดของฉันงั้นเหรอ… เมื่อก่อนเล่นตัวกับเขานักนะ ทีงี้จะแสดงความเป็นเจ้าของเร็วเชียว ไอ้งามไส้ !”
“ก็ใครจะไปรู้ว่าเฉิ่มๆแบบนั้นจะมุ้งมิ้งเวลาอยู่กับแฟนขนาดนั้นเล่า !”
“เชอะ… จุนมยอนกับคุณคริสก็ไปได้สวย แถมนายกับจงแดอีก ทำไมถึงปล่อยให้ฉันโสดอยู่คนเดียวเล่า !!!”
“เออน่า … หืม ?? บ่ายสามแล้วเหรอ ขอตัวก่อนนะ นัดจงแดไว้”
“จ้ะ… เชิญเลย ไอ้คนมีแฟนแล้วลืมเพื่อน จำไว้เลยนะ !! ต่อไปจะไม่ให้คูปองกินฟรีร้านเบเกอรีกับร้านเนื้อย่างแล้ว” คยองซูบ่น
“เสียใจ แต่ไม่แคร์ … ไว้ไปอ้อนจงแดก็ได้ บัยส์ !”
“เอ๊อ !! จำไว้เลย !!!”
คยองซูได้แต่สาปส่งเพื่อนรักตามหลัง ก่อนที่มินซอกจะเดินออกมาที่โรงรถโดยมีจงแดนั่งรออยู่ในรถก่อนแล้ว ประตูข้างถูกเปิดออก เผยให้เห็นเจ้าของรถที่กำลังนั่งฟังเพลงคลาสสิคยุค 80 รออยู่บนรถในท่าทีสบายๆ
“ขอโทษนะจงแด รอฉันนานมั้ย ?” มินซอกเป็นฝ่ายทักทายก่อน
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็เพิ่งออกมาเหมือนกัน ผมเห็นมินซอกคุยกับคยองซูเลยไม่กล้าชวนออกมาพร้อมกันน่ะ”
“อา…งั้นเหรอ ไหนๆวันนี้เราก็เลิกงานเร็ว จงแดอยากไปไหนรึเปล่า ?”
“อยากครับ… มีที่ๆนึงที่อยากพามินซอกไปดู”
“ที่ไหนเหรอ ??”
จงแดส่งรอยยิ้มากลับมาเป็นคำตอบ แน่นอนว่ามันสร้างความสงสัยปนฉงนให้ร่างเล็กที่นั่งเบาะข้าง มือของร่างสูงบังคับเกียร์และพวงมาลัย ก่อนที่เท้าจะเหยียบเร่งความเร็วออกไปจากบริษัทโดยที่ไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากเสียงเพลงสากลที่ถูกเจ้าของรถเปิดไว้
“ไปไหนเหรอจงแด ??”
“เดี๋ยวก็รู้ครับ”
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะ !” มินซอกเริ่มโวยวาย
“ขืนบอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิครับ ใจเย็นๆหน่อยน่า… นะ”
“ก็ได้…” มินซอกยู่หน้าลงเล็กน้อยราวกับงอนๆ ถ้าไม่ติดว่ากำลังขับรถอยู่ จงแดอาจจะไม่ทนอยู่เฉยแน่…
ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที รถก็มาหยุดอยู่หน้าตึกสูงเสียดฟ้า มินซอกยังไม่ทันจะเงยหน้ามองตึกนั้นจนหมด จู่ๆก็ถูกผ้าผืนหนึ่งผูกปิดดวงตาไว้
“ด…เดี๋ยว !!!” มินซอกโวย
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมพามินซอกไปเอง”
“จงแดขี้โกงอ่ะ มาปิดตาฉันได้ยังไง !!”
“น่าๆ อย่าเพิ่งโวยวายสิ…”
จงแดกระซิบเบาๆพร้อมเดินจูงมือกึ่งประคองคนตัวเล็กกว่าที่โดนปิดตาจนมืดสนิท ท่าทีหวาดระแวงของมินซอกที่แสดงออกมาผ่านการลูบคลำบริเวณรอบข้างทำเอาจงแดเองอดขำไม่ได้
มินซอกไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน รู้แต่ว่าอากาศรอบๆตัวมันเย็นเพราะเครื่องปรับอากาศ รวมถึงพื้นที่เดินมันนุ่มๆเหมือนพรมปูทางเดิน รู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองกำลังลอยขึ้นไปชั้นบนด้วยลิฟต์
ผ่านไปประมาณ 5 นาที หลังจากที่ทั้งสองคนเดินมาอย่างยากลำบากที่มินซอกมองไม่เห็นทาง และจงแดที่ต้องเดินประคองอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดทั้งสองคนก็มาหยุดอยู่ที่ๆหนึ่ง มินซอกพยายามจะแอบแกะผ้าปิดตาออก แต่แน่นอนว่าจงแดรู้ทันก่อนเสมอ ทำให้ร่างเล็กต้องยืนอยู่นิ่งๆอย่างเซ็งๆ
“อย่าขี้โกงสิ…” จงแดแอบเอ็ด
“ก็มันอยากรู้นี่ ฉันไม่ผิดนะ”
“เดี๋ยวก็ได้รู้แล้ว อย่าตกใจนะ…”
ติ๊ด !
เสียงเหมือนเครื่องอะไรซักอย่างทำงาน ยิ่งกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของมินซอกมากขึ้นไปอีก แต่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงให้เข้าไปยังที่ๆหนึ่ง ก่อนที่จะได้ยินเสียงปิดประตูเบาๆจากด้านหลัง
“เอาล่ะ…จะเปิดตาละนะ”
จงแดพูดเบาๆก่อนจะค่อยๆแกะผ้าปิดตาออกจากร่างเล็ก ภาพตรงหน้าทำให้มินซอกงุนงงไปชั่วขณะ ก่อนจะอ้าปากค้างด้วยความอึ้ง
ห้องขนาดใหญ่ที่อยู่สูงจากพื้นดินไปประมาณ 10 ชั้น รอบๆห้องเป็นกระจกใสที่มองเห็นวิวด้านนอกตลอดแนว และมีห้องแยกย่อยไปอีก 2 – 3 ห้อง เฟอร์นิเจอร์ที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบๆแต่ดูดีมาก
“จงแด…ที่นี่มัน…?”
“สวยมั้ย ?” จงแดถามพร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้มินซอกแทบจะละลายไปตรงนั้น
“อา…สวย… สวยมาก”
“มินซอกชอบผมก็ดีใจนะ”
“หมายความว่ายังไง ????”
“เมื่อสองปีก่อน ผมซื้อคอนโดห้องนี้ไว้ แต่ผมก็ปล่อยทิ้งไว้เพราะไม่มีใครมาอยู่ด้วย”
“…”
“แต่เมื่อสองเดือนก่อน ผมก็กลับมาที่ห้องนี้อีกครั้ง ลงมือทาสีเอง หาซื้อของตกแต่งเอง เพราะผมกำลังคิดว่าจะพาใครซักคนมาอยู่ที่นี่”
คำพูดของจงแดทำเอามินซอกแทบจะขาดสติ บอกสิว่าไม่ได้หมายถึงมินซอกน่ะ… จงแดคนพบ้า !! ฉันยังไม่พร้อมนะ อย่านะ…
“มินซอก… มาอยู่กับผมที่นี่นะ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด !!!!
บอกทีว่านี่คือคำขอแต่งงานน่ะ !!!!!!
“ต…แต่…”
“มินซอกไม่ชอบเหรอ ??”
“ไม่…” มินซอกตอบนิ่งๆ
“….” แววตาของจงแดเริ่มเต็มไปด้วยความผิดหวัง ทว่า จู่ๆมินซอกก็คลี่ยิ้มออกมาแบบอายๆ
“ไม่ชอบห้อง… แต่คนแต่งห้อง…”
‘ เพราะงั้น… ขออยู่ที่นี่ด้วยคนนะ ’
TO BE CONTINUED
[เตือนแล้วนะ ว่านี่ไม่ใช่ฟิคโรแมนติก !!!]
[SPOIL]
“แกต้องช่วยฉันนะ !!!”
“อ่อยสิมินซอก มึงอ่อยเขาสิ !!!”
“ในเมื่อไม่ได้ผลก็ใช้ยาปลุกแม่งเลย…”
“ตกลงอีตาจงแดของแกเนี่ย… เสื่อมเหรอวะ !!!”
เตรียมพบกับ “บยอนแบคฮยอน” กูรูความรักระดับ 18+ ใน Part 2 …
ความคิดเห็น