คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ▲ grocery 1 . 00:15 a.m. (chanbaek)
อย่าเพิ่งรำคาญกดปิดเพลงนะเออ อ่านไปฟังไปได้ฟิล :)
Title : 00:15 a.m. เที่ยงคืนสิบห้านาที
Paring : Chanyeol x Baekhyun
Author : ONly1WAydOit
Theme : แรงบันดาลใจมาจากเพลงเที่ยงคืนสิบห้านาทีของ 25 Hours. มันเพราะมาก T ^ T
0.00 A.M. ตัวเลขดิจิตอลสีแดงที่ปรากฏบนนาฬิกาดิจิตอลเรือนใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้าง ๆ ป้ายรถเมล์ บ่งบอกเวลาตามหน้าที่ของมัน
รถยนต์ เคลื่อนที่วิ่งไปตามถนนให้ว่อนไปหมด แสงไฟตามตึกราบ้านช่องน้อยใหญ่ส่องแสงขับแข่งกันในตอนกลางคืนผสมกับแสงไฟรถยนต์สีแดง รวมถึงแสงหลากสีจากสถานที่บันเทิง แต่งแต้มให้ช่วงเวลาตอนกลางคืนมองดูสวยงามไม่น้อย
. . .
จะมีก็เพียงแต่ป้ายรถเมล์ที่มีแสงสว่างสลัว ๆ กับที่นั่งไม้เรียบเรียงตัวยาวจนสุดป้าย กับป้ายผนังโฆษณาอะไรต่อมิอะไรมากั้นจนมองดูคับแคบเหลือเกิน
วันใหม่อีกวันเริ่มต้นขึ้นตามปกติเหมือนเช่นวันก่อน ๆ เวลานี้คนส่วนใหญ่คงจะได้พักผ่อนและนอนหลับตามกิจวัตร เว้นซะแต่เขา. . .คนที่นั่งนิ่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์เป็นเวลาร่วมชั่วโมง
ดวงตากลมโต เหม่อมองออกไปที่ถนน ถึงแม้เสียงรถยนต์ เสียงล้อรถที่เสียดสีกับพื้นถนน หรือจะเป็นเสียงอะไรก็ตามแต่ ดูเหมือนมันจะไม่ได้เป็นสิ่งที่ทำให้เขาหลุดออกจากห้วงความคิดของเขาได้เลย เขาค่อย ๆ กวาดสายตามองไปข้างตัว ตรงจุดที่นั่งที่เว้นว่างอยู่ที่หนึ่ง
“เมื่อไหร่รถเมล์จะมาเนี่ยยยยยยยย. . .”
“เดี๋ยวก็มาแล้วหน่า. . .”
น้ำเสียงเซ็ง ๆของคนตัวเล็กดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าที่ดูจะไม่ค่อยสบอารมณ์กับการรอคอยซักเท่าไหร่ คนที่ตัวโตกว่าเห็นก็ตอบกลับพลางเอามือเขกหัวคนที่นั่งหน้าบูดอยู่ข้าง ๆ
“โอ้ย ! กระโดดงับหูเลย ไอ้บ้า. . .ชอบแกล้งคนอื่น”
“กระโดดถึงหรอครับ ?”
ท่าทางไม่ค่อยพอใจของคนตัวเล็กดูเหมือนจะกระตุ้นให้คนตัวสูงแกล้งเขาซ้ำให้หนักกว่าเดิม เจ้าตัวก็เลยเอ่ยถามกวน ๆ ตามประสาคนชอบแกล้ง
“เหอะ. . .ระวังตัวไว้เลยปาร์ค ชานยอล ถึงเวลาที่นายเผลอเมื่อไหร่นะ จะจับขามาหักไปทำด้ามร่มเลยคอยดู”
“โอ้โห. . .โหดจริงครับ คุณบยอน แบคฮยอน”
คนตัวเล็กค้อนใส่คนที่นั่งข้าง ๆ ไปทีหนึ่งก่อนที่จะมุดหน้าแทรกลงไปที่ผ้าพันคอจนเห็นแค่ดวงตา เมื่อเห็นว่าอากาศรอบข้างเริ่มเย็นลงและหิมะสีขาวสะอาดเริ่มปกคลุมรอบบริเวณ
“ฮ. . .ฮัดเช้ย !”
ถึงคนที่นั่งข้าง ๆเขาจะร่างกายสูงแต่ใช่ว่าภูมิต้านทานจะสูงตามตัวนี่ เขาจามออกมาเสียงดังจนจมูกเริ่มมีสีแดงปรากฏขึ้นมา เมื่อเห็นดังนั้นคนตัวเล็กก็ดึงผ้าพันคอที่พันอยู่ที่ตัวออก แล้วจัดการพันรอบคอคนที่นั่งข้าง ๆ ถึงมันจะลำบากซักหน่อยเพราะคนข้าง ๆสูงกว่า แต่สุดท้ายเขาก็พยายามจนเสร็จ
“เฮ้ย. . .ไม่ต้องหรอกน่า. .”
“ไม่ต้องหรอกน่าอะไรของนาย วันนี้พยากรณ์อากาศบอกว่าหิมะจะตก อากาศจะเย็นตัวลงกว่าเมื่อวาน อยู่บ้านเคยเปิดโทรทัศน์บ้างมั้ย ? หรือว่ามัวแต่เล่นเกม”
“โห. . .มาเป็นชุดเลย. . .เป็นห่วงฉันล่ะสิ ?”
คนตัวสูงเหลือบตาไปมองคนข้าง ๆ ที่ยกมือขึ้นมาต่อยเข้าที่แขนของเขาเบา ๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปดึงฮู๊ดด้านหลังมาคลุมหัวเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเห็นแก้มใสที่เริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นมาจาง ๆ
“แต่ก็นะ. . .พยากรณ์อากาศใช่ว่าฉันจะไม่ติดตาม เขาก็บอกนะว่าวันนี้หิมะจะยังไม่ตกแต่ทำไมมันถึงตก. . .”
“วันนี้อะไรของนาย นี่วันใหม่แล้ว. . .ดูนาฬิกาสิ เที่ยงคืนห้านาทีแล้ว -O-”
คนตัวเล็กว่าพลางชี้นิ้วไปที่นาฬิกาดิจิตอลที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้าง ๆ ป้ายรถเมล์
“เออ. . .จริงด้วย”
!
สายตาเหม่อลอยชะงักลง ภาพในอดีตที่ผุดขึ้นมาหายวับไป ก่อนที่จะเบนความสนใจไปที่กระเป๋ากางเกง มือหนาล้วงลงไปก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
“ข้อความ. . .”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบา ๆ ดูเหมือนว่าจะมีข้อความส่งเข้ามายังมือถือของเขา นิ้วยาวค่อย ๆ กดลงบนหน้าจอเพื่อที่จะเปิดดูข้อความที่ถูกส่งเข้ามาเมื่อครู่
ใครกันนะ. . .ส่งมาตอนดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้ ?
“. . .”
สายตากลมโตเบิกกว้างเมื่อชื่อของผู้ส่งข้อความปรากฏขึ้น ชื่อที่เขาคิดว่าจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว
‘แบคฮยอน’
ความรู้สึกมากมายเริ่มเอ่อล้นออกมาจากจิตใจและความทรงจำ มือของเขาสั่นจนเริ่มจะหยุดไม่ได้ ทำไมกันนะ ? แค่ชื่อของคนที่ตอนนี้จะเรียกได้ว่าเป็น ‘คนรักเก่า’ ถึงได้ทำให้เขารู้สึกสับสนแบบนี้
รู้สึกมีความสุข ? รู้สึกเศร้า ? รู้สึกดูแคลนตัวเอง ? รู้สึกสับสน ? หรือรู้สึกคิดถึง ? ความรู้สึกมากมายเอ่อล้นออกมา ถึงคน ๆ นั้นจะถูกเรียกว่า คนรักเก่า ก็ตามที แต่เขาก็ไม่เคยคิดแบบนั้นเลย เพราะเขาก็ยังคงรักคนๆนั้นอยู่เหมือนเดิม เหมือนทุก ๆ วันที่ผ่านมา
แตกต่างแค่ว่า. . .ตอนนี้ ไม่ได้มีเขานั่งอยู่ข้าง ๆ เหมือนตอนนั้น
“. . .หนาว. . .”
เสียงเล็ดลอดออกมาจากคนตัวเล็กที่นั่งเกร็งตัวอยู่ข้าง ๆ เขาพยายามจะพูดมันให้เบาที่สุด ก่อนที่จะซุกหน้าลงในเสื้อกันหนาวที่สวมใส่อยู่
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง. . .เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
คนตัวสูงใช่ว่าจะไม่ได้ยิน ต้องเรียกว่าได้ยินเต็มสองหูมากกว่า เจ้าตัวพูดพร้อมกับถอดผ้าพันคอที่พันรอบคอของตัวเองออก แต่
“ไม่ต้อง ! นายใส่ไปนั่นแหละดีแล้ว. . .”
“-__________________- แล้วนายก็จะต้องมาทนหนาวแบบนี้น่ะหรอ ?”
“ก็ยังดีกว่าปล่อยให้นายไข้จับแล้วต้องคอยดูแลนี่. . .”
“. . .”
สุดท้ายคนตัวสูงก็ตัดสินใจดึงพาพันคอออกมาแล้วพันรอบคอของคนข้าง ๆ แล้วมาพันรอบคอของตัวเองอีกทีหนึ่ง โชคยังดีที่ผ้าพันคอผืนนี้มันยาวพอที่จะพันได้สองคน
“นายมันดื้อ. . .จริง ๆ”
“นายก็ดื้อเหมือนกันนั่นแหละน่า J”
มือหนากดเปิดดูข้อความที่ถูกส่งมาช้า ๆ ก่อนที่สายตาจะกวาดอ่านอักษรข้างในจอเล็ก ๆ อย่างตั้งใจ
‘สบายดีมั้ย ?’
คนตัวสูงเห็นข้อความดังกล่าวก็เผลอคลี่ยิ้มออกมาอย่างลืมตัว มันอาจดูเป็นคำถามที่แสนธรรมดา แต่มันกลับทำให้เขาดีใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคำก็อยากจะถามคำถามนี้ กับอีกคนเหมือนกัน
‘ก็ดีนะ. . .ผ่านหน้าหนาวมาแล้ว ไม่ค่อยเป็นหวัดเท่าไหร่’
ข้อความถูกพิมส่งกลับไป
‘หือ.. .ดูแลตัวเองหรือว่ามีคนมาดูแลกันฮะ ?’
‘ก็ รอนายกลับมาดูแลอยู่’
ข้อความกำลังจะถูกส่งกลับไปอย่างที่ควรจะเป็น แต่อยู่ดี ๆ มือหนาก็ชะงักลง
เขาเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม ก่อนที่จะลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วสาวเท้าเพื่อที่จะเดินไปที่ ๆ หนึ่ง
ร้านสะดวกซื้อ. . .
เขาผลักประตูร้านเข้าไปในร้านสะดวกซื้อที่เปิดขายตลอด 24 ชั่วโมง ก่อนที่จะเดินไปหยิบน้ำอัดลมมา 2 กระป๋อง กับขนมขบเคี้ยวอีกประมาณ 2 3 ห่อมาถือไว้ในมือ กับหมากฝรั่งรสที่ชอบทานมา แล้วตรงไปที่เคาท์เตอร์เพื่อชำระเงิน
ถุงสีขาวขุ่นที่บรรจุของกินมากมายที่เขาเพิ่งซื้อไว้ถูกถืออยู่ในมือ ก่อนที่เขาจะมุ่งหน้าไปยังร้านอีกร้านหนึ่ง
ร้านเช่าหนัง
เขาก้มหน้ามองนาฬิกา ขณะกำลังเดินเพื่อมุ่งหน้าไปร้านเช่าหนัง 00.07 A.M. แล้ว แต่ถึงแม้ว่าเวลาจะล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงคืนกว่า ๆ แต่ร้าน ๆ นี้ก็ยังไม่ปิดบริการ
เหตุผลที่เขารู้อาจจะเป็นเพราะว่า
เขากับแบคฮยอนมักจะชอบออกมาเช่าหนังไปนั่งดูด้วยกันเวลานอนไม่หลับก็ได้ละมั้ง ?
“อ้าว,ชานยอลมาซะดึกเชียว”
“ฮะฮะครับ เถ้าแก่มีหนังอะไรแนะนำมั้ย ?”
คำทักทายเดิม ๆ หลุดออกมาจากเถ้าแก่เจ้าของร้าน เมื่อเห็นชานยอลผลักประตูร้านเข้ามา
“อา. . .แนวที่พ่อหนุ่มแบคฮยอนชอบดูน่ะหรอ ?”
“ฮะ. . .”
“อา. . .แป๊ปนะ”
เถ้าแก่ยืนนึกได้ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินออกจากเคาท์เตอร์ แล้วหายลับไปในชั้นวางซีดีและดีวีดีมากมายที่มีไม่ต่ำกว่าพันเรื่อง ไม่นานนักเถ้าแก่ก็เดินออกมาพร้อมกับกล่องดีวีดีในมือ แล้วจัดการใส่ถุงยื่นให้ชานยอล
“มันเพิ่งมาใหม่ ๆ เมื่อเที่ยงนี้เองนะ เรื่องนี้ก็เพิ่งจะออกจากโรงมาได้แป๊ป ๆ นี้เอง”
“ขอบคุณมากนะครับ”
คนตัวสูงรับมา ก่อนที่จะล้วงมือหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วควักเงินให้เถ้าแก่ เขาโค้งให้เล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกจากร้านไปอย่างรีบร้อนอยู่พอควร
ขายาวสองขารีบวิ่งไปตามทางฟุตบาทที่ปราศจากผู้คน มีเพียงแค่แสงไฟจากเสาไฟกับแสงของรถราบนท้องถนนเท่านั้นที่ยังคงเป็นเพื่อน ชานยอลวิ่งไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพื่อที่จะไปที่แห่งหนึ่งที่ไม่ได้ไปแวะเวียนนานมากแล้ว
บ้านของแบคฮยอน. . .
ขาทั้งสองข้างหยุดชะงักลงตรงหน้าประตูรั้วบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังที่เขามักจะมาส่งคนรักในทุก ๆ วัน รอคน ๆ นั้นเข้าบ้านอย่างปลอดภัย ก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านบ้าง
‘กึก’
ร่างสูงยืนวนเวียนอยู่หน้าประตูรั้ว พร้อมกับมือที่ถือถุงที่ใส่ขนมมากมายกับถุงที่ใส่กล่องดีวีดีหนังอีกถุงหนึ่ง เขาพยายามรวบรวมความกล้าอยู่นานกว่าที่จะบังคับให้นิ้วกดจิ้มลงไปที่กริ่งหน้าบ้าน
เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่กล้า ? แต่ท้ายที่สุดหัวใจของเขาก็สั่งการให้เขาทำตาม
ความต้องการของตัวเอง จนได้
00.15 A.M.
“ครับบบบ”
เสียงตอบรับที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากในตัวบ้านหลังโต ยังไม่นอนจริง ๆ ด้วยสินะ
“ครับ ?”
ประตูรั้วที่ปิดอยู่แง้มออกมา พร้อม ๆ กับใบหน้าหวานที่เขาไม่ได้พบเจอมานาน. . .
“ช. . .ชานยอล”
คนตัวเล็กที่ยื่นหน้าออกมา เบิกตากว้างเมื่อเห็นคนตัวสูงยืนหอบอยู่ ก่อนที่จะแง้มประตูให้เปิดกว้างมากขึ้น
มาทำอะไรที่นี่กันนะ. . .
“อ. . .เอ้อ. . .”
คนตัวสูงมองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังสงสัยอยู่ไม่น้อยเลยที่เขามา ก่อนที่จะก้มลงไปหยิบดีวีดีในถุงออกมา ชูขึ้นแล้วยิ้มแห้ง ๆ
“. . .”
คนตัวเล็กมองดีวีดีในมือสลับกับถุงสีขาวขุ่นที่ภายในเต็มไปด้วยขนมมากมาย ก่อนที่จะก้มหน้าลงต่ำ
“. . .”
คนตัวสูงเริ่มรู้สึกหวั่น ๆ กับสายตาของอีกคนที่มองมา ก่อนที่สายตาจะเปลี่ยนจุดมองไปเป็นที่ประตูบ้าน ประตูบ้านถูกเปิดออกก่อนที่จะปรากฏร่างของใครซักคนในนั้น
“ข. . .ขอโทษนะ”
คนตัวสูงรีบก้มหน้าลงต่ำ ก่อนที่จะเอ่ยขอโทษเบา ๆ แล้วค่อย ๆ เดินออกจากหน้าบ้านของคนตัวเล็กไปอย่างเงียบ
‘กึก. . .’
เสียงประตูรั้วถูกปิดดังขึ้นตามมาจากด้านหลังของเขา
“เหอะ. . .ให้ตายเถอะเรานี่มัน. . .”
เขายิ้มเยาะให้กับตัวเองเบา ๆ แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มืดสนิท ก่อนที่จะค่อย ๆ ลากขาที่แทบจะไม่มีแรงกลับไปที่ป้ายรถเมล์ที่เดิมที่เขาเพิ่งจากมา
เวลาผ่านไป ถ้าเขาจะไปมีคนรักใหม่มันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก. . .ความรักมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เขาคิด แบคฮยอนก็คงจะไปมีคนที่เขารักคนใหม่ แต่คงจะมีแต่เขาสินะ ? ที่ยังคงรักแต่แบคฮยอนไม่เปลี่ยน.
“ใครมาน่ะพี่ ?”
“ช. . .ชานยอลน่ะ”
ผู้เป็นน้องเอ่ยถามพี่ชายที่เพิ่งเข้ามาในบ้านหลังจากที่รีบวิ่งแจ้นไปเปิดประตูรั้วเมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้าน
“ใครกันฮะ ? ชานยอลไหน ?”
น้องชายแท้ ๆ ที่ขอมาค้างที่บ้านด้วยคืนหนึ่ง ยังคงเซ้าซี้ถาม เพราะเจ้าตัวก็แอบเปิดประตูไปดูด้วยเหมือนกัน
“. . .พ เพื่อนน่ะ. . .”
เพื่อน. . .หรอ ?
คนตัวเล็กพูดอยู่ในลำคอเบา ๆ ผู้เป็นน้องเห็นดังนั้นก็รีบก้มมองหน้าพี่ชายที่น้ำเสียงฟังดูแปลกไป
“ฮะ ?”
“นี่ ! แดฮยอน นายเฝ้าบ้านแป๊ปนึงนะ เดี๋ยวพี่มา!”
คนตัวเล็กรีบเงยหน้าขึ้นมาจับบ่าน้องชายไว้แน่น ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ประตูแล้วคว้าเสื้อคลุมออกจากบ้านไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“เฮ้ย ! พี่แบคฮยอนจะไปไหนน่ะ ?! จะออกไปแบบชุดนอนแบบนี้เลยรึไง ?”
“แป๊ปเดียวหน่า !”
คนตัวเล็กหันมาตอบน้องชายที่ยืนงงอยู่หน้าประตู ก่อนที่จะสวมเสื้อคลุมแล้ววิ่งออกไป
“อะไรของเขา. . .”
“อ้า เที่ยงคืนสิบห้านาทีแล้วนะ เมื่อไหร่รถเมล์จะมาอ่ะ”
“เดี๋ยวก็มาหน่า รออีกแป๊ปสิ”
คนตัวเล็กเอ่ยทักขึ้นมาเสียงดัง ก่อนที่จะก้มดูนาฬิกา
“เฮ้ยรถมาแล้ว ! ไปเร็วชานยอล,นี่รอบสุดท้ายแล้วด้วย”
คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นมาก่อนที่จะจับมือของคนตัวสูงแล้วดึงให้ลุกตาม เมื่อเห็นว่ารถเมล์เที่ยวสุดท้ายมาถึง ก่อนที่จะวิ่งขึ้นรถเมล์ไปด้วยกัน
ภาพความคิดค่อย ๆ จางหายไป ร่างสูงยังคงนั่งนิ่งอยู่บนที่นั่งที่เรียงรายในป้ายรถเมล์ที่ปราศจากผู้คน ที่นั่งด้านหนึ่งข้าง ๆ ถูกวางด้วยถุงสีขาวขุ่นที่บรรจุขนมไว้ภายในกับถุงอีกถุงที่บรรจุกล่องดีวีดีหนังที่เขาเพิ่งไปเช่ามา
เพื่อที่จะได้ดูกับ คน ๆ หนึ่ง. . .
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิดแล้วล่ะ. . .
00.30 A.M. นาฬิกาดิจิตอลข้าง ๆ ป้ายรถเมล์บ่งบอกเวลาตามหน้าที่ เพิ่งจะเริ่มต้นวันใหม่มาได้ไม่ถึง ชั่วโมง แต่ทำไมถึงรู้สึกเหตุการณ์ที่เขาเพิ่งเจอเหมือนผ่านมาเป็นวันกันนะ
“แฮ่ก แฮ่ก. .. นี่ !”
น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางที่เขาเพิ่งจะเดินกลับมา
คนตัวสูงรีบหันหน้าไปมองทางต้นเสียง ก่อนที่จะเบิกตากว้างเมื่อพบว่า เจ้าของเสียงที่เข้าได้ยิน คนที่สวมใส่ชุดนอนสีฟ้าอ่อน ๆ กับเสื้อคลุมสีขาว พร้อมกับรองเท้าแตะและผมกระเซอะกระเซิง ที่กำลังยืนหอบอยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็น
“แบคฮยอน. . .”
“แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อยชะมัด !”
คนตัวเล็กเดินหอบมานั่งข้าง ๆ เขาตรงที่ว่างอีกที่หนึ่ง ก่อนที่จะบ่นออกมา
“. . .”
คนตัวสูงยังคงประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ทัน เขายังคงเบิกตากว้างและมองคนตัวเล็กที่นั่งข้าง ๆ
“นี่. . .มานั่งทำอะไรตรงนี้น่ะ ?”
“รอรถเมล์. . .”
“เลย เที่ยงคืนสิบห้าแล้วนะ รถเมล์รอบสุดท้ายไปแล้ว”
คนตัวเล็กหันหน้ามาพูด ก่อนที่จะเสตามองออกไปนอกถนน คนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หันมามองคนข้าง ๆ ที่นั่งอมยิ้มอยู่อย่างนั้น
อะไรของเขากันนะ. . .
“จะกลับบ้านยังไงล่ะที่นี้ ?”
“. . .”
คนตัวเล็กยังคงยิงคำถามกลับมาไม่หยุด คนตัวสูงไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเขาเพียงแค่ก้มหหน้าลงต่ำเท่านั้น
“หนังน่ะ. . .ไปเช่าเถ้าแก่มาอีกแล้วหรอ ?”
“อืม. . .เรื่องนี้เถ้าแก่บอกพึ่งมาสด ๆ ร้อน ๆ”
“แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ? นายจะกลับบ้านไปดูหนังได้ยังไงกัน ในเมื่อรถเมล์มันก็หมดแล้ว”
น้ำเสียงทะเล้นดังขึ้นท่ามกลางความสับสนของคนตัวสูง คนตัวเล็กค่อยๆเขยิบตัวเข้ามาใกล้เขามากขึ้น
“ฉันก็คิดถึงเหมือนกันนะ ดูหนังผีคนเดียวมันไม่สนุกหรอก. . .”
“แบคฮยอน ?”
“ดูหนังผีกับนายสนุก. . .มาก”
คนตัวสูงหันไปมองคนตัวเล็ก ที่นั่งก้มหน้าแล้วพูดประโยค ที่เขารู้สึกออกมา
เพราะว่า เขาก็คิดถึง พอ ๆ กับที่ คนข้าง ๆ คิดถึงน่ะแหละ
“เมื่อไหร่จะตอบล่ะ ? นายจะไปดูหนังที่เช่ามายังไง ? ดูคนเดียวไม่กลัวรึไง ?”
“แบคฮยอน. . .นายนี่มัน. .”
คนตัวสูงเอื้อมมือไปขยี้ผมคนตัวเล็กข้าง ๆ จนฟูฟ่องไปหมด ก่อนที่จะหัวเราะออกมา
“ตอบฉันซักทีสิ. . .มัวแต่ขยี้ผมอยู่ได้ ไอ้บ้า. .”
“ไปดูที่บ้านนายได้มั้ยล่ะ. . .? J”
คนตัวเล็กยกมือขึ้นมาจัดทรงผมให้ตัวเอง ก่อนที่จะถามย้ำ คนตัวสูงกว่าเห็นดังนั้น ก็รีบตอบกลับไปน้ำเสียงทะเล้น
“. . .”
“ว่าไง ? ทำไมไม่ตอบ”
คนตัวสูงเอ่ยถามกลับอีกครั้ง เมื่อเห็นอีกคนไม่พูดอะไร
“ก็ได้. . .เพราะฉันก็อยากดูหนังกับนาย มาได้หลายวันแล้วเหมือนกัน”
“คิดถึงฉันหรอ ?”
“ก็เหมือนกับที่นายคิดถึงฉันน่ะแหละ ไอ้บ้าชานยอล”
END
-----------------------------------------
ความคิดเห็น