คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ▲ grocery 2 . Caffeine (chenmin)
Caffeine
TITLE ; CAFFEINE
PAIRING ; CHENMIN KAIDO (FT.BAEKHYUN ,TAO,LAY,LUHAN,KRIS,TAEMIN)
AUTHOR ; NIDNAD (นิดนัด)
THEME ; M/V CAFFEINE by YANG YOSEOB FT. YONG JUNHYUNG (// เมนไรท์เตอร์เอง -/-) แนะนำว่าถ้าอยากอิน ให้ดู MV ซักรอบก่อน แล้วระหว่างอ่านก็เปิดเพลงฟังไปด้วย อินแน่ค่ะ (โปรโมตให้ที่รัก ฮิ้ว~) ถ้าอยากอินเวอร์ๆ แนะนำว่าอ่านคำแปลตามด้วยจะแจ่มมาก ^^b
XXXXXXXXXX
‘ นือจอซเน จายา ดเวนึนเด มอริซโซเก ยางึน บอลซอ ดา เซซอ
อตอดเกดึน จัมดือรอบรยอ แฮซดอน ซยอวอโด โต ดาซี แฮซซอ
ชอนจาเงนี ออลกูรี จากู กือรยอจีโก นุนกามือมยอน
กึทนาบอริน อูรี Story กา กัมกิน แชกี พยอลชยอจีโก ’
ความรักของเรา มันคงเหมือนกากกาแฟเหลือทิ้งแล้วสินะ อ่า... ฉันอยากจะเป็นบ้า คำสั้นๆของนาย มันทำให้ฉันนอนไม่หลับมาสามคืนแล้วนะ
‘ เลิกกันเถอะ ’
นายจะรู้ตัวมั้ย คิมมินซอก ว่าคำสามคำที่นายพูดออกมา มันทิ่มแทงใจฉันขนาดไหน ฉันไม่อยากนอนหลับ เพราะกลัวหน้านายจะตามเข้ามาในความฝัน ฉันไม่อยากกิน เพราะมันทำให้นึกถึงเวลาที่นายป้อนข้าว ฉันไม่อยากลืมตา เพราะไม่อยากเจอโซฟาที่เราเคยนั่งด้วยกัน ฉันไม่อยากหายใจ เพราะมันทำให้นึกถึงนายตลอดเวลา
...ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ ?...
XXXXXXXXXX
‘ เลิกกันเถอะ ’
คำพูดเพียงแค่สามพยางค์ที่ออกมาจากปากของผม ผมเชื่อว่า มันไม่ได้ทิ่มแทงใจของ คิมจงแด แค่ฝ่ายเดียว เพราะคำนี้ ก็ทำให้ผมนอนไม่หลับมาสามคืนแล้ว
นายจะรู้ตัวมั้ยจงแด สามคำที่ฉันพูดออกไปสั้นๆ ฉันต้องใช้เวลารวบรวมมันเท่าไหร่ ฉันต้องเสียน้ำตาไปเท่าไหร่ แต่พอกันที ฉันไม่อยากยื้อความรักบ้าๆของเราอีกแล้ว เพราะความเชื่อใจที่ฉันมีให้นาย มันไม่มีอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วล่ะจงแด
ฉันอยากนอนมองเพดาน แต่กลายเป็นว่าฉันต้องมานอนวาดใบหน้าของนายบนเพดาน ฉันพยายามทำใจที่จะหลับตาลง ฉันหวังว่าฉันจะไม่ต้องเจอนาย แต่กลายเป็นว่า...
…ความรักในวันที่เราเลิกรากัน มันกลับผุดขึ้นมาในหัวของฉัน…อีกครั้ง…
XXXXXXXXXX
“ฉันไม่เลิก !”
“…”
“…”
“เลิกกันเถอะจงแด อย่ายื้อมันด้วยวิธีนี้อีกเลยนะ”
“…”
“…”
“ไม่…ฉ…ฉันไม่เลิก”
“จงแด พอซักทีเถอะ !”
“ไม่ !”
“นายจะต้องเห็นน้ำตาของฉันอีกกี่รอบ นายถึงจะยอมเลิกกับฉัน นายทำแบบนี้ทำไม !!”
“…”
‘ กลับไปหาแบคฮยอนซะ ’
พยายามกลั้นใจที่จะพูดชื่อของคนๆนั้นออกไป ชื่อของคนที่เป็นเหมือนใบมีดลงมากรีดที่หัวใจ ไม่อยากที่จะได้ยินชื่อนี้ด้วยซ้ำ
“ชัดแล้วนะ”
“ไม่ !! ไม่เอา !! ไม่เลิก…”
คำบอกเลิกที่เป็นเหมือนยาหลอนประสาท ทำให้จงแดไม่รับรู้อะไร นอกจากวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้าแล้วพูดซ้ำไปซ้ำมาอย่างบ้าคลั่ง
“ปล่อยนะ !!” มินซอกพยายามใช้แรงที่มีดันร่างสูงออก แต่เปล่าประโยชน์
“ไม่…”
“จงแด อย่ายื้อมันต่อไปอีกเลยนะ”
“แล้วที่ผ่านมา เรื่องของเรามันไม่มีความหมายรึไง…”
“…”
“ฉันไม่เลิก ไม่เลิกเด็ดขาด”
“…”
“หรือถ้าจะต้องเลิก สู้ให้เราตายไปด้วยกันทั้งคู่จะดีกว่า !”
พูดจบ จงแดก็ลากมินซอกให้ขึ้นมาที่ดาดฟ้าของตึกชั้นที่สิบห้า ถึงมันจะดูไม่สูงมาก เมื่อเทียบกับตึกระฟ้าในกรุงโซลฟ แต่มันก็มากพอที่จะปลิดชีวิตคนได้
“ทำบ้าอะไรของนาย !”
“ตายไปด้วยกันไง เราจะได้แยกจากกันไปเลย ขืนต้องแยกกับนายทั้งที่มีชีวิตอยู่ ฉันคงทำไม่ได้…”
“…”
“จงแด ทำแบบนี้แล้วจะได้อะไร…”
“เราจะได้อยู่ด้วยกันไง อยู่ด้วยกันจนวันตาย ตามที่เราเคยสัญญากันไว้ไง”
…ลืมคำสัญญาระหว่างเราแล้วเหรอ ?...
XXXXXXXXXX
‘ นอน ตอนากัน ฮูเอโด นัล อีรอดเก กวีรบฮยอ
ออซอดากาแนกา อีรอดเกกาจี กวีโรวอ
ฮาเก ดเวน กอนจีแนกา มวอล จัลมซฮันกอนจี
อูรีกาแว อีบยอรินกอนจีโด โมรือนึนเด ’
สุดท้าย ผมก็ต้องยอมปล่อยมินซอกไป ดูเหมือนว่าคำสัญญาของเรามันจะกลายเป็นแค่ลมปากที่พูดออกมา ทำไมกัน…
ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น อยากจะนอนหลับตา ปล่อยให้ฤทธิ์คาเฟอีนในกาแฟมันกดประสาทผมไปช้าๆ ปล่อยให้ผมนอนตายอย่างสงบ ชีวิตนี้ ถ้าไม่มินซอก ผมก็คงไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อ…
น้ำตาลูกผู้ชาย ที่ไหลลงมาเป็นครั้งสุดท้ายหลังจากที่แม่ของผมตายไป หลังจากนั้นมา ผมไม่เคยเสียมันให้กับใครอีก แต่ตอนนี้… มันกลับไหลลงมาอีกครั้ง ทำไมกันนะ… ผู้ชายคนนั้นสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมผมถึงขาดเค้าไปไม่ได้
ผ่านมาหลายวัน ใครๆต่างก็บอกผมว่า ผมเปลี่ยนไป ผมกลายเป็นคนไร้ความรู้สึก หนึ่งสัปดาห์ที่ไม่ได้เจอหน้ามินซอก มันเป็นอะไรที่โหดร้ายเหลือเกิน
เสียงที่คุ้นเคยของเครื่องตีแป้ง กลิ่นที่คุ้นเคยของขนม วันนี้ ไม่มีมันอยู่ข้างๆผมอีกแล้ว มีเพียงโต๊ะที่มีอุปกรณ์เหล่านั้นครบถ้วน แต่กลับขาดสิ่งสำคัญไป ขาดพ่อครัวที่จะยืนประจำที่โต๊ะนั้น
ผมรู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่เราเลิกกัน ผมรู้ดี และผมก็รู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันผิดมหันต์ … แต่ … ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมไม่ทำแบบนั้น ไม่ทำเด็ดขาด
…เพราะตอนนี้ ผมรู้แล้วว่า ใคร… ที่รักผมจริง…
XXXXXXXXXX
‘ Cause Ur like caffeine นันบัมแซจัม มซดึลโก
ซิมจังงึน กเยซก ตวีโก กือรอดากา โต นีกา นอมู มิบโก
Like caffeine มอลรีฮารยอโก แฮโด
อีจอบอรยอแฮโด กือรอล ซูกา ออจอล ซูกา ออบจันนา ’
ผมได้แต่นั่งมองข้าวของในห้อง ทั้งรูปถ่าย สมุดบันทึก และของต่างๆที่จงแดเคยซื้อให้ผม … ยิ่งดูก็ยิ่งเจ็บเนอะ น้ำตามันพาลจะไหลทุกที
แต่พอเถอะ เรื่องของเรา มันจบไปแล้ว นายเลิกตามมาหลอกหลอนฉันซักทีจะได้มั้ย ไม่เพียงพูดเปล่า ผมเดินไปหยิบของทั้งหมดระหว่าง ‘ เรา ’ มาใส่กล่อง แล้วนำมันไปวางไว้หน้าห้อง ยังไงซะ เรื่องของเรามันก็จบไปแล้ว ผมต้องลืมมันให้ได้
ตอนนี้ ในห้องนอนของฉัน ก็ไม่มีสิ่งที่เกี่ยวข้องระหว่างเราอีกแล้วล่ะ ผมค่อยๆเอนร่างกายที่เหนื่อยล้าลงไปนอนบนเตียง หวังว่าผมคงจะหลับ และก้าวผ่านวันที่โหดร้ายไปอีกวัน
แต่เปล่าเลย หน้าของจงแดยังคงผุดขึ้นมาในหัวของผม ทำไมกันนะ ในเมื่อเรื่องของเรื่องมันจบไปแล้ว ทำไมนายยังตามมาหลอกฉันอีก พยายามลืมทุกเรื่องที่เราเคยทำไม แต่ดูเหมือนยิ่งอยากลืม มันยิ่งจำได้ และแม่นเสียด้วย…
จงแด นายใจร้ายกับฉันมากเลยนะ นายเองก็รู้ตัวใช่มั้ย ว่าทำไมเราถึงต้องเลิกกันมา และมาจมอยู่ในสภาพนี้ ฉันรู้ ว่าตอนนี้นายกับฉันมีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่นายไม่ต้องกลัวนะ คนคนนั้น เขาคงรอให้นายหันไปหาเขาอยู่แล้วล่ะ
ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ อาการแบบนี้ มันก็คงเป็นแค่วันแรก เดี๋ยวพอผ่านไป เราจะเป็นแค่คนรู้จักกัน เราก็จะคุยกันเหมือนเดิม เพียงแค่ความรู้สึกอาจจะไม่เหมือนเดิม แค่นั้นเอง
ในที่สุด น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นมันมาตลอดๆ ก็ค่อยๆไหลลงมาช้าๆ บ้าน่ะ ทำไมเราจะต้องจำเขาอีก เรื่องของเรามันจบไปแล้วนะมินซอก ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะการตัดสินใจของนายไม่ใช่รึไง พอซักที เราจะต้องไม่เสียน้ำตาให้คนๆนั้นอีก
…นายจะรู้ตัวมั้ย ว่านายเป็นเหมือนคาเฟอีน นายทำร้ายฉัน แล้วนายก็ปล่อยให้ฉันร้องหา ฉันเกลียดนาย…
XXXXXXXXXX
“มินซอก ไปไหนมา…”
เสียงกดต่ำที่แสดงถึงอารมณ์โกรธของจงแดดังขึ้นมา แต่ใบหน้าของเขากลับเรียบเฉย ไม่แสดงสีหน้าอะไร เลยไม่แน่ใจว่าเขากำลังมีความรู้สึกยังไงอยู่
“ไปซื้อของทำขนมมา นี่ไง” ร่างเล็กพูดพร้อมชูถุงใส่ของแล้วยิ้มให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ไปกับใคร ?”
“ไปกับเทาเทาไง เทาเทาพาไปซื้อ ฉันเห็นนายไม่ว่าง เลยไม่อยากกวนน่ะ”
“เหรอ ?”
“อื้อ ทำไมทำหน้านิ่งแบบนี้อ่ะ ไม่น่ารักเลย”
“แล้วไปที่ไหนต่อรึเปล่า ?”
“เปล่านะ ไปซื้อเสร็จก็กลับเลย กลัวนายรอนาน ว่าแต่นายเถอะ เตรียมของเสร็จแล้วเหรอ ?”
“อื้อ”
จงแดรับคำสั้นๆ ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์สำหรับทำกาแฟ แล้วกลับไปเตรียมของต่อ ปล่อยให้มินซอกยืนงงกับปฏิกิริยานิ่งๆของอีกคน แล้วจึงเดินไปเตรียมของสำหรับทำเบเกอรี่
“จงแดอ่า หน้านายไม่ดีเลยนะ ไม่สบายเหรอ ?”
“เปล่านี่”
“งั้นก็ยิ้มหน่อยสิ”
มินซอกเดินจับที่หน้าจงแด แล้วดึงแก้มให้อีกคนฉีกยิ้ม แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่เล่นด้วยซักเท่าไหร่ หน้าของเขายังคงนิ่งเช่นเคย
‘ ทำไมต้องไปกับไอ้เทา คนอื่นมีตั้งเยอะแยะ ’
สิ้นประโยคของจงแด ทำให้มินซอกพอจะจับใจความได้ทันทีว่าทำไมจงแดถึงมีกิริยาแบบนี้
“นี่ อย่าหึงไม่เข้าเรื่องเลยน่ะ ฉันแค่ไปซื้อของทำขนมเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรกับเทาเทาเลยนะ”
“นายไม่คิด แต่ไอ้หมอนั่นมันคิด นายก็รู้อยู่”
“…”
“…”
“เลิกงอนได้แล้ว”
“…”
“นะ เลิกงอนนะ เดี๋ยววันนี้ทำเค้กส้มให้กินแกล้มกับลาเต้ด้วย นะนะ”
“อื้อ…”
สุดท้าย จงแดก็แพ้ลูกอ้อนของมินซอกจนได้ รอยยิ้มค่อยๆปรากฏมาบนหน้าของร่างสูง ทำให้มินซอกใจชื้นขึ้นมา ก็เขาไม่อยากถูกงอนนี่ !
XXXXXXXXXX
‘ You’re bad to me, so bad to me, oh girl you’re like caffeine
You’re bad to me, so bad to me, oh girl you’re like caffeine
You’re bad to me, so bad to me, oh girl you’re like caffeine
You’re bad to me, so bad to me, so bad to me, yeah ’
“มินซอก ขอโทษนะที่มาช้า”
“อื้อ…”
“รอก่อนนะ เดี๋ยวไปชงกาแฟมาให้ กินแต่เค้กอย่างเดียว เดี๋ยวเลี่ยนพอดี”
“…”
“มินซอก…”
“…”
“เป็นอะไรรึเปล่า ?”
จงแดยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หลังจากเห็นคนตัวเล็กนั่งเงียบมานาน แล้วใบหน้าที่เหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
“ป…เปล่าๆ” มินซอกส่ายหัวเบาๆ
“แน่ใจนะ”
“อื้อ ไปชงกาแฟไป เลี่ยนจะแย่แล้ว”
มินซอกไล่จงแดส่งท้าย พลางมองตามร่างสูงที่เดินไปหลังเคานเตอร์ของร้าน แต่ก็ยังไม่วายแอบหันมายิ้มให้ มินซอกยิ้มน้อยๆกลับไปเพื่อตอบรับ
คงไม่ใช่หรอกมั้ง…
ร่างเล็กนั่งคิดอยู่ในใจ ในขณะที่สายตาก็มองไปที่บาริสต้าชั่วคราวอย่างจงแด อา… นี่ไม่ใช่เวลามาคิดมากนะ เขาควรจะดีใจสิที่มีเวลาอยู่กับจงแด
2 hours ago
I lost my mind นอ รึล ชอ อืม มัน นัท ชึล เต~
“ยอโบเซโบ…”
‘ ฮัลโหล นั่นมินซอกใช่มั้ย ? ’
“ครับ…คุณ…”
‘ ฉันเอง อี้ชิงไง ! ’
“อ้าว อี้ชิง เปลี่ยนเบอร์แล้วเหรอ ?”
‘ เปล่า นี่ฉันยืมเบอร์ของลู่หานมาโทรน่ะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วล่ะ ! ’
“อะไรเหรอ ??”
‘ คือ… ฉันไม่รู้ว่าพูดไป นายจะเชื่อรึเปล่านี่ดิ ’
“ว่ามาเถอะ”
‘ คือ… อ่า… ’
‘ วู้ มานี่ ฉันพูดเองดีกว่า นายอ้ำอึ้งอยู่ได้ ’
เสียงของอีกคน ที่เดาได้ว่าเป็น ลู่หาน ดังขึ้นมาจากปลายสาย
‘ ฉันกลัวมินซอกไม่เชื่อนี่ ! ’
“นี่ จะพูดอะไรก็พูดมาเถอะ ฉันเชื่อว่าพวกนายไม่โกหกฉันหรอกน่า !”
‘ แน่ใจนะ ?? ’
“อื้ม”
‘ คือ… ’
“…”
‘ ฉันเห็นจงแดเดินกับแบคฮยอนที่ห้าง… ’
“น…นายว่าไงนะ…”
มินซอกพยายามควบคุมมือไม่ให้สั่น พยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด เรื่องนี้เขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เขาคงต้องฟังหูไว้หู คนนึงก็เพื่อน อีกคนก็แฟน อย่างน้อยงานนี้ มันต้องมีใครคนหนึ่ง ที่โกหก
‘ นายจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้นะ แต่ตอนนี้ฉันกับอี้ชิงเห็นมากับตา ’
“…”
‘ แถมดูเหมือนว่าตอนที่จงแดเห็นฉันกับอี้ชิง เขาก็รีบเดินจูงมือแบคฮยอนไปเลย ’
“พวกนาย ไม่ได้ตาฝาดแน่นะ…”
‘ นี่ ลู่หานออกจะเป็นพวกเรดาร์จับสัญญาณขนาดนั้น !! คิดว่าไม่น่าดูผิดหรอกน่า ’
‘ นี่นายว่าฉันชอบจุ้นเหรออาอี้ !! ’
‘ ก็เออเซ่ !! ’
“หยุดทะเลาะกันก่อน !”
‘ ฉันว่ายังไง ก็ระวังตัวนายไว้หน่อยก็แล้วกันนะมินซอก เผื่อใจไว้บ้างก็ดี ฉันพูดตรงๆ ฉันไม่ไว้ใจจงแดแล้วล่ะ ’
“เขาอาจจะไปกัน ในฐานะเพื่อนรึเปล่า ?”
‘ นายนี่โลกสวยแฮะ แต่ฉันจะพยายามคิดแบบนั้นนะ ’
‘ งั้นแค่นี้ก่อนนะมินซอก ไว้ถ้ายังไงฉันจะโทรไปใหม่ อย่าคิดมากนะ ’
พูดจบ เพื่อนรักทั้งสองก็ตัดสายโทรศัพท์ไป มินซอกวางโทรศัพท์ ก่อนจะนั่งกุมขมับ เรื่องแบบนี้ ถ้าคนเป็นเพื่อนกัน ใครจะเอามาล้อเล่น จริงมั้ย ??
…หรือว่า จงแดกำลังจะปกปิดอะไรบางอย่างอยู่ ??…
XXXXXXXXXX
‘ ซูมึล ซวิล แตมาดานีกา กือริบดากาทึน ฮานึล อาแร อิซดา
แซงกักฮานีกา ดอ มีชินดาอารอมยอนซอโด นัน นอล มซ โนฮา
จอกี ชองมุน บัก กาทูนึน ยอนินดือรี โบยอ จีนัน อูรี โมซึบกาทา นุนมุล โกยอ
อีบวายโย กืรยอจี มัลโก กือนยอล คัมซาจวอโย นัล บวาโย อีรอน แนกา ออแต โบอีนาโย ’
ผ่านพ้นไปอีกหนึ่งวัน จงแดนอนทอดกายบนเตียง ท่ามกลางกลิ่นคละคลุ้งของกาแฟที่ติดมาตามเสื้อผ้า บรรยากาศเงียบๆที่มีความเหงาเป็นเพื่อน เวลาที่ไม่มีมินซอกอยู่ ก็เหมือนกาแฟที่ไม่มีเบเกอรี่นั่นล่ะ มันเหมือนจะขาดสิ่งสำคัญของกันและกันไป…
“นี่ !! นายนอกใจฉันเหรอ !!!”
เสียงของใครก็ไม่รู้จากข้างห้องดังขึ้นมา ผมควรจะเดินไปดูดีมั้ย แต่ว่า ช่างเถอะ มันไม่ใช่กงการอะไรของเราซักหน่อยนี่ อย่าไปสนใจเลย…
“ออกไปเที่ยวกับแทมินมาอีกแล้วเหรอ !!”
“ฉ…ฉันเปล่านะ…”
“โกหก !!”
“ใช่…ฉันออกไปเที่ยวกับแทมินมา พอใจรึยัง”
“นายทำแบบนี้ทำไม จงอิน นายทำแบบนี้ทำไม !!!”
ให้ตายเถอะ เสียงคนทะเลาะกันแล้วไม่เกรงใจผู้อาศัยห้องข้างๆนี่มันน่ารำคาญชะมัด ไม่นึกถึงส่วนรวมบ้างหรือไงว่ามีคนร่วมชายคาด้วย
“เลิกงี่เง่าซักที ก็เพราะนายทำตัวแบบนี้ไงคยองซู ฉันถึงได้เบื่อนาย”
“จ…จงอิน…”
“กลับมากะว่าจะอารมณ์ดีซักหน่อย เจอแบบนี้เข้าไปถึงไม่อยากกลับนี่ไง งั้นฉันไปละ”
“จงอิน เดี๋ยว !! มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ”
ผมได้ยินแค่เสียงของทั้งสองคนข้างห้อง ดูเหมือนจะชื่อจงอินกับคยองซู จะว่าไปสองคนนี้พักหลังๆมานี้ทะเลาะกันบ่อยชะมัด เท่าที่ผมจับใจความได้ ดูเหมือนไอ้จงอินอะไรนั่นจะนอกใจนายคยองซู
ผมค่อยๆเดินไปแหวกผ้าม่านที่กั้นระหว่างห้องผมกับห้องของสองคนนั้นเล็กน้อย ผมพบว่าทั้งสองคนทะเลาะกันอย่างรุนแรง ดูเหมือนคยองซูจะทุบตีนายจงอิน และสีหน้าของจงอินก็แสดงออกถึงความรำคาญ และหมดเยื่อใยอย่างเห็นได้ชัด
และเหตุการณ์นี้ก็จบท้ายเหมือนที่ผมคิด จงอินเดินออกจากห้องไป พร้อมปิดประตูอย่างแรง ตามมาด้วยคยองซูที่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
เหตุการณ์นี้มัน...เหมือนวันนั้น…วันของผมกับมินซอกไม่มีผิด !
XXXXXXXXXX
“มินซอก…”
“หืม ?”
“วันนี้ไปเที่ยวไหนกันดีมั้ย ?”
“…”
“มินซอกอ่า โอเคมั้ย ?” จงแดพูดพลางเอามือโบกผ่านหน้ามินซอก
“อือ…”
“ไม่สบายรึเปล่า ?” จงแดเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของคนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งนิ่งและทำหน้าเฉยเมยใส่
“เปล่านี่”
“อยากไปเที่ยวมั้ย ?”
“อืม…ก็น่าสนนะ”
“เอาสิ นายอยากไปที่ไหนล่ะ ?”
“…”
“…”
“ฉันอยากไปหมู่บ้านโพรวองซ์”
“อ…เอ่อ…จะดีเหรอ…ไปเที่ยวแถวๆนี้ก็พอมั้ง มันไกลนะ”
“ฉันอยากไป ทำไม ? หรือว่าไม่อยากพาฉันไปที่นั่นเหรอ ?”
“ป…เปล่านะ แต่…”
“…”
“ฉันเหนื่อยนี่ ไปวันอื่นไม่ได้เหรอ”
‘ แล้วทำไมพาแบคฮยอนไปได้ล่ะ บอกฉันหน่อยสิ ’
สิ้นประโยคของมินซอก ทำเอาจงแดแทบจะหยุดหายใจ ตอนนี้ใบหน้าของมินซอกเต็มไปด้วยความเย็นชา หากแต่ว่านัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่จงแดไม่สามารถอธิบายได้ แต่เขารับรู้มันได้
“น..นาย…นายพูดอะ…”
“อย่ามาโกหก อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”
“…”
“ฉันถามว่า นายไปที่นั่นกับแบคฮยอนได้ยังไง บอกฉันมาสิ”
“…”
“ตอบมาสิจงแด ตอบมา !!!” มินซอกลุกขึ้นไปทุบตีจงแดที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง จงแดรีบกอดร่างเล็กเอาไว้ แต่ทว่ามินซอกกลับพยายามสะบัดออก
“ปล่อย !!!”
“มินซอก ฉ…ฉัน…”
“ถ้านายต้องการแบบนั้น ทำไมไม่บอกฉัน นายทำแบบนี้กับฉันทำไม !!”
“…”
“รูปนี้คืออะไร ?”
มินซอกหยิบถุงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเป้ พร้อมโยนมันลงบนโต๊ะตรงหน้า จงแดค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบมาดู ในขณะที่มินซอกพยายามหันหน้าหนี ไม่มองไปที่กองรูปถ่ายนั่น
รูปถ่ายนับสิบแผ่นที่ถูกรื้อออกมา เป็นรูปของเขา กับ คนที่มินซอกเรียกว่า แบคฮยอน อยู่ในที่ที่หนึ่ง ซึ่งที่นั่นก็คือ หมู่บ้านโพรวองซ์ ที่มินซอกชวนจงแดไปเมื่อครู่นี้
“มีอะไรอยากจะอธิบายมั้ย ?”
“…”
“…”
“ขอโทษ…”
จงแดลุกไปนั่งคุกเข่าต่อหน้ามินซอก แสดงถึงความขอโทษอย่างที่ไม่สามารถบรรยายได้ แต่ทว่ามินซอกกลับเลือกที่จะเดินออกไปจากร้านกาแฟ
“มินซอก มินซอก !!!”
...ให้ตายสิ !!!...
XXXXXXXXXX
‘ อีรอดเก นอล มีวอฮาดากาโด นัน
ฮิมเกยอซดอน ซีกัน โดราบมยอน อุซซือมีนาวา
ออจอมยอน อิจกี ซีรึน กอนจีโด มลรา
อานี อิจกี ซีรึนกา บวา กันจิกฮาโก ซิพึน อนกา บวา ’
หลังจากกินไม่ได้นอนไม่หลับมาร่วมสัปดาห์ จงแดตัดสินใจขับรถไปที่บ้านของเพื่อนรักอยาก อู๋ฟาน หรือ คริส เพื่อนกินเพื่อนตายสมัยมัธยม
“จงแด หน้าแกดูแย่ชะมัด…”
“หุบปากไปเลยคริส”
“อะไรวะ แกเลือกแบคฮยอนเองนะ !”
“ฉันไม่ได้เลือกแบคฮยอน !!”
“จงแด แกใจร้ายมากนะ !!”
“ฉันบอกแกไว้ก่อนเลยนะ ว่าคนที่ฉันรัก คือมินซอก ไม่ใช่แบคฮยอน”
“แล้วถ้างั้นแกจะให้ความหวังแบคฮยอนทำไมวะ !!”
“ฉันไม่ได้ให้ความหวัง แต่ฉันทำไป เพราะประชดมินซอก !!”
“แกประชดมินซอก ด้วยการเล่นกับจิตใจของแบคฮยอนเนี่ยนะ !!”
“…”
“ถ้าแบคฮยอนได้ยินที่แกพูด เขาจะรู้สึกยังไง”
“…”
‘ ผมได้ยินหมดแล้วล่ะ ขอบคุณนะครับ ’
ทั้งคริส และ จงแด ต่างหันไปมองด้านหลังอันเป็นที่มาของเสียง ก็พบผู้ชายคนนึงที่ดูเหมือนว่าจะยืนมองทั้งคู่มาพักใหญ่ และคาดว่าคงได้ยินทุกอย่างที่ทั้งคู่พูด
“แบคฮยอน !!!”
“ขอตัวก่อนนะครับ” แบคฮยอนโค้งให้ทั้งคู่ ก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน
“บรรลัยแล้วไง !” คริสลุกขึ้น ก่อนจะวิ่งตามแบคฮยอนออกไป ทิ้งให้จงแดนั่งกุมขมับอยู่คนเดียว โอ๊ย นี่มันอะไรกันวะเนี่ย !!
XXXXXXXXXX
“นี่ ตานายบวมช้ำจะแย่อยู่แล้วนะ”
“เอ้า กินน้ำหน่อย” ลู่หานเดินมา พร้อมยื่นแก้วน้ำให้มินซอก ที่ตอนนี้กำลังนั่งกอดแขนอี้ชิงไม่ยอมปล่อย
“ทำไงดีอาลู่…”
“นายบอกเลิกเขาไปเองไม่ใช่รึไงเล่า แล้วจะมานั่งร้องไห้ทำไมเนี่ย”
“นั่นดิ ไม่น่ารักเลย ยิ้มหน่อย” อี้ชิงถอนหายใจ พร้อมทิ้งหยิกไปที่แก้มป่องๆของเพื่อนรักที่ตอนนี้เอาแต่นั่งซึม
“งี้แหละน้า รักมากก็ทุกข์มาก เฮ่อ”
“อาลู่ อาอี้ เรากลับจีนกันดีมั้ย ?”
“หือ ?? ว่าไงนะ เอาจริงเหรอ เฮ้ !! แค่อกหักรักคุดนี่ถึงขั้นจะหนีกลับจีนเลยเหรออาหมิน !!” ลู่หานโวยขึ้นมา พร้อมเปลี่ยนสรรพนามเป็นชื่อจีนของมินซอก
“อือ…ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วล่ะ…”
“…”
สุดท้าย ลู่หานกับอี้ชิงก็ได้แต่ส่ายหน้ากับความเฮิร์ทของเพื่อนที่รุนแรงมากถึงขั้นจะขอหนีกลับเมืองจีน และภาระก็ตกไปที่ลู่หานที่ต้องโทรไปจองตั๋วกลับเมืองจีนจนได้
ทั้งสามคนวางแผนจะกลับเมืองจีนกันในอีกสามวัน เป็นเวลาที่ดูเร็วจนน่าใจหายสำหรับลู่หานและอี้ชิง แต่มันช่างยาวนานสำหรับการรอคอยของมินซอก
…อีกแค่สามวันเท่านั้น ลาขาดกันซักที คาเฟอีนของฉัน คิมจงแด…
XXXXXXXXXX
จงแดกำลังถูพื้น จัดร้านกาแฟอย่างที่เคยทำเฉกเช่นทุกวัน บางทีเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่า ทำไมต้องลำบากตื่นแต่เช้ามาทำงานร้านกาแฟ ทำงานหนักยิ่งกว่ากรรมกร ค่าตอบแทนก็น้อย แต่ว่า ถ้าเราทำงานที่เรารัก เราจำเป็นต้องดูที่ค่าตอบแทนด้วยเหรอ ??
“มาเช้าทุกวันเลยนะจงแด”
เสียงของเฮียชินดง เจ้าของร้านคอฟฟี่ช็อปที่จงแดทำงานอยู่ดังขึ้นจากหลังร้าน พูดไปก็ยิ้มไป ไม่เคยเจอลูกจ้างที่ไหนขยันได้ขนาดนี้มาก่อน
“ครับ” จงแดยิ้มรับ
“เอ้อ วันนี้เฮียจะออกไปธุระกับเฮียทึกกี้นะ เฮียฝากร้านที แล้วก็ วันนี้เบเกอรี่ของร้านเรา จะเปลี่ยนคนทำใหม่นะ เดี๋ยวก็คงมาแล้วล่ะ”
“อ้าว แล้วซองมินล่ะเฮีย ?” จงแดถามหาอาเจ๊ผู้ครอบครองโซนเบเกอรี่คนเก่า
“ไปดีแล้ว…เอ่อ…เฮียหมายถึงว่า เขาย้ายไปฝรั่งเศสแล้วล่ะ”
“เฮ้ย !! ไม่จริง !! แล้วต่อไปผมจะกินเค้กส้มฝีมือใครอ้ะ ไม่นะ !!”
‘ อันยองฮาเซโย… ’
“น่าน มาแล้วๆ เข้ามาเลย คิมมินซอก” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากหน้าประตูร้าน ก่อนที่ร่างเล้กนั้นจะเดินเข้ามา ตามมาด้วยคำทักทายของเฮียชินดง จงแดหันไปมองเล็กน้อยพอเป็นพิธี
แต่ทว่า… มันกลับมีอะไรบางอย่างมาสะดุดให้จงแดมองผู้ชายคนนั้น ผู้ชายตัวเล็กๆ แก้มป่อง หน้าตาน่ารัก บวกด้วยรอยยิ้มแบบเด็กๆ
“มินซอก นี่จงแด ลูกจ้างเฮียเอง ฝีมือชงกาแฟขั้นเทพ จงแด นี่ มินซอก ผู้คุมโซนเบเกอรี่คนใหม่ของร้านเรา” ชินดงแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกันในฐานะเพื่อนร่วมงาน
“อันยองฮาเซโย ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” มินซอกทักทายพร้อมโค้งเป็นมารยาท
“เช่นกันครับ”
“มินซอก อย่าไปฝากเนื้อฝากตัวกับมันนะ เดี๋ยวโดนมันแอ้ม !!” ชินดงแซว
“เฮีย !!!” จงแดหันไปค้อนขวับ ทำให้มินซอกได้แต่ยิ้ม
“เอาล่ะ เฮียไปละนะ บ๊ายบาย ดูแลเด็กใหม่ดีๆนะจงแด้”
“จงแดครับ ไม่ใช่จงแด้”
“ไปล้า บ๊ายบี” ชินดงส่งท้ายอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินหายออกไปจากร้าน ชิ ! ให้ตายสิ ทิ้งร้านตลอดเลย
บรรยากาศภายในร้านเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง จงแดกำลังสนุกกับการทดลองการชงกาแฟในสไตล์ของเขาเอง ส่วนมินซอกก็กำลังวุ่นๆกับการทำขนมมาวางในตู้เพื่อเตรียมเปิดร้าน
“ขอโทษนะครับ คือ ช่วยลองชิมกาแฟให้ผมทีได้มั้ยครับ ?” จงแดเดินไปหามินซอกที่อยู่ที่มุมทำขนมหลังร้าน พร้อมถ้วยกาแฟ
“ผมเหรอ ?”
“ครับ”
“…ได้ครับ” มินซอกยิ้มรับ พร้อมรับถ้วยกาแฟมาดม
“หอมดีนะ”
“เหรอครับ”
“อืม…” มินซอกค่อยๆลองดื่มกาแฟแก้วนั้นไปเล็กน้อย ส่วนจงแดได้แต่ยืนลุ้นกับคำที่มินซอกจะพูดออกมา
“…”
“อร่อยจัง หอมดีด้วย คุณทำได้ยังไงเนี่ย” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชื่นชม ทำให้จงแดใจชื้นขึ้นมา ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มต้นความเป็นเพื่อนกับมินซอกได้ดี
“ใส่ฟองนมลงไปเยอะๆหน่อยน่ะครับ”
“อ้อ ไหนๆก็มาแล้ว ตะกี๊ผมเห็นคุณบ่นถึงเค้กส้ม ผมเลยลองทำมาให้คุณชิมดูด้วย เผื่อคุณจะชอบ ลองดูนะ” มินซอกยื่นเค้กส้มชิ้นเล็กๆไปให้จงแด
“ครับ ?”
“ช่วยผมชิมทีสิ” มินซอกยื่นเค้กไปจ่อที่ปากของอีกคน
จงแดค่อยๆกัดไปที่เค้กส้มชิ้นน้อยที่มินซอกลงทุนเอามาป้อนให้ พร้อมด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเป็นมิตรภาพ แม้จะเขินๆบ้าง แต่เค้กก็รสชาติไม่เลว
“เป็นไงฮะ ?”
“หือ … อร่อยมาก” จงแดทำตาเป็นประกายหลังจากจัดการเค้กชิ้นนั้นหมด
“จริงเหรอ”
“ครับ…”
ทั้งคู่ได้แต่ยืนยิ้มให้กันด้วยความเขินอายเล็กน้อย การเริ่มต้นความเป็นมิตรภาพที่ดูจะไปได้สวย เริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่เรียกว่า “รัก” ในที่สุด
สุดท้าย เฮียชินดงก็ตัดสินใจเซ้งร้านกาแฟนั้นให้กับจงแดไป เพื่อที่เฮียแกจะออกไปตามหาความฝันที่ไทยแลนด์แดนสไมล์กับเฮียๆแก๊งซูจูกู้อีจู้ ทำให้จงแดกลายเป็นเจ้าของร้านกาแฟที่ขายดิบขายดีในเมียงดงไปโดยปริยาย โดยมีมินซอกเป็นหุ้นส่วนทำเบเกอรี่ให้
“เค้กส้มหมดแล้วเหรอเนี่ย แย่จัง…” จงแดเดินมาที่ตู้ใส่เค้กที่ตอนนี้ว่างเปล่า ร้านกาแฟถูกปิดลงหลังจากที่เวลาชี้บอกเวลาไปที่สองทุ่มเศษๆ
“อื้อ ขายดีมากเลยล่ะ”
“อ้ะ วันนี้ชงลาเต้มาให้ กินกาแฟอ่อนๆก็พอ เดี๋ยวนอนไม่หลับ” จงแดยื่นกาแฟแก้วน้อยๆมาให้มินซอก ดูเหมือนว่ามินซอกจะกินกาแฟทุกวันจนติด คาเฟอีน ในกาแฟไปซะแล้ว
“โห ใส่ฟองนมเยอะสะใจมากเลยอ่ะ น่ากินจัง” มินซอกมองไปที่แก้วกาแฟอย่างชอบใจ ก่อนจะค่อยๆจิบกาแฟ
ไม่แน่ใจว่ากาแฟแก้วนั้นมันอร่อยมาก มินซอกเลยกินจนปากเลอะ หรือเพราะฟองนมเยอะเกินไป ทำให้ฟองนมมาติดที่ปากของมินซอก จนกลายเป็นหนวดเหมือนฉากคาปูชิโน่คิสใน Secret Garden ซีรีย์เกาหลีที่คนตัวเล็กติดงอมแงม
“ปากเลอะแล้ว”
“มีทิชชู่มั้ยจงแด ?” มินซอกได้แต่ก้มหน้าเพราะเขินที่ถูกจงแดแซว
“หมดแฮะ ยังไม่ได้ไปซื้อเลย”
“แย่จัง ช่วยไม่ได้ สงสัยต้องใช้เสื้อเช็ดซะละมั้ง” มินซอกตั้งท่าจะใช้แขนเสื้อเช็ด
“เดี๋ยว…” จงแดจับแขนของมินซอกไว้ได้ทัน
ร่างสูงค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้าของมินซอกช้าๆ ตอนนี้หน้าของทั้งสองคนห่างกันเพียงไม่กี่เซ็นต์ ปากของร่างสูงค่อยๆแตะลงไปที่ปากของมินซอกช้าๆ มันไม่ใช่การจูบที่ดูดดื่มเหมือนที่คู่รักเขาทำกัน แต่เป็นเพียงการแตะปากที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ทั้งคู่ตกอยู่ในสภาพนี้นานเท่าไหร่ ไม่มีใครทราบได้ แม้แต่เจ้าตัวเอง ก่อนที่จงแดค่อยๆถอยตัวกลับออกมา ส่วนมินซอกก็ค่อยๆใช้แขนป้ายเอาคราบกาแฟที่ยังติดอยู่อีกเล็กน้อยออก
“ใช้แทนทิชชู่ได้มั้ย ?” จงแดถามติดตลก
“บ้า ทะลึ่ง !!” มินซอกก้มหน้าลงด้วยความเขิน ใบหน้าขาวเริ่มฉาบสีแดง จนจงแดอดยิ้มไม่ได้
…ขอให้วันนี้เป็นวันของเรา และอีกทุกวันต่อจากนี้ด้วย…
XXXXXXXXXX
“เก็บของหมดแล้วใช่มั้ยอาหมิน ?”
“อื้อ…”
“พาสปอร์ต หยิบไปแล้วใช่มั้ย ?”
“อื้ม”
“ลาก่อนเกาหลี !” อี้ชิงตะโกนออกไปนอกหน้าต่างหอพักเพื่อเป็นการส่งท้าย ก่อนที่ทั้งสามคนจะแบกสัมภาระลงมายังชั้นล่างเพื่อร่ำลาเจ้าของหอพัก
I lost my mind นอ รึล ชอ อืม มัน นัท ชึล เต~
“ใครเหรอมินซอก ?” ลู่หานถามหลังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของมินซอกดังขึ้น
“หือ ไม่รู้อ่ะ มันขึ้นเบอร์แปลก”
“รับเถอะ เผื่อมีเรื่องฉุกเฉิน” อิ้ชิงบอก
มินซอกรู้สึกไม่อยากกดรับโทรศัพท์สายนี้ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ไม่ดีจะมาพร้อมกับเบอร์โทรศัพท์นี้ เขาควรจะรับมันดีมั้ย ??
“รับสิมินซอก” ลู่หานสะกิด ทำให้มินซอกตัดสินใจกดรับโทรศัพท์
“ยอโบเซโย”
‘ คุณคือ คิมมินซอก ใช่มั้ยครับ ? ’
“ค…ครับ”
‘ ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจนะครับ คุณรู้จักผู้ชายที่ชื่อ คิมจงแด ใช่มั้ยครับ ? ’
“ครับ…” ได้ยินชื่อนี้ทีไร มันเจ็บทุกที แต่อย่างน้อย ถ้าตอบว่าเราไม่รู้จักกัน ก็ดูจะใจร้ายมากไปหน่อย ยังไงซะ ก็ยังอยู่ในฐานะ คนเคยรักกัน อยู่วันยังค่ำ
‘ คุณคิมจงแด เสียชีวิตแล้วครับ… ’
“ว…ว่าไงนะ !!!!!!”
สิ้นเสียงของตำรวจ ทำเอามินซอกแทบจะลงไปนั่งทรุดกับพื้น เล่นบ้าอะไรกัน ฉันไม่ตลกด้วยนะ
‘ ทางเราติดต่อคุณ เพื่อขอให้คุณมาสอบปากคำ แล้วก็มาดูแลศพของคุณจงแดด้วยครับ… ’
“เข้าใจแล้วครับ ผมจะรีบไป…”
หลังจากวางสายไปแล้ว มินซอกพยายามควบคุมมือไม่ให้มือสั่น ลู่หานกับอี้ชิงต่างตกใจกับปฏิกิริยาของมินซอกในตอนนี้ ใบหน้าของมินซอกเริ่มซีด ตามมาด้วยน้ำตาที่เขาเพิ่งจะหยุดมันได้มาสองวัน
“มินซอก เกิดอะไรขึ้น !!!” อี้ชิงพยายามเขย่าตัวเพื่อนที่ตอนนี้แทบจะไม่ได้สติ
“จงแด…จงแด…”
“จงแดทำไม มีอะไรอาหมิน !!”
‘ จงแด…ต…ตาย…ตายแล้ว… ’
“ว่าไงนะ !!!!!!!!!!” ทั้งอี้ชิงและลู่หานต่างก็ตกใจหลังจากได้ยินเสียงที่มินซอกพูด
ทั้งสามคนไม่รอช้า ต่างทิ้งสัมภาระไว้หน้าหอพัก แล้วโบกแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลที่มินซอกนัดหมายกับตำรวจไว้ทันที
…มันเกิดอะไรขึ้น !!!...
XXXXXXXXXX
‘ จากการชันสูตร ดูเหมือนผู้ตายจะเสพติดสารเสพติดที่เรียกว่า คาเฟอีน เกินขนาดนะครับ ดูเหมือนร่างกายของเขาจะอ่อนแอมาก ยิ่งได้รับสารเสพติดเข้าไป มันเลยยิ่งทำลายร่างกายของเขา ’
คำชันสูตรของหมอยังคงดังขึ้นในโสตประสาทของมินซอก ส่วนลู่หานและอี้ชิงพยายามนั่งปลอบเพื่อนรักที่เอาแต่นั่งร้องไห้มาตลอดสองชั่วโมงหน้าห้องชันสูตรหลังจากที่สอบปากคำเสร็จ
“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ อาลู่ อาอี้ ฉันฝันอยู่ใช่มั้ย…”
“…” ทั้งอี้ชิงและลู่หานต่างพากันเงียบ
ครืดดดดดดดดด…
ทันทีที่เสียงของประตูเลื่อนหน้าห้องชันสูตรถูกเปิดออก มินซอกรีบลุกขึ้นวิ่งไปหาหมอและพยาบาลชันสูตรทันที
“หมอ…”
“ตอนนี้หมอจัดการศพเสร็จแล้ว คุณอยากเข้าไปสั่งเสียเพื่อนของคุณก็ได้นะ คืนนี้หมอจะประสานไปทางครอบครัวของผู้ตาย เพื่อให้มีพิธีจัดงานศพตามประเพณี”
“…”
มินซอกเดินเข้าไปในห้องชันสูตร พบร่างของคนที่คุ้นเคยกำลังนอนหลับอย่างสงบ ร่างเล็กค่อยๆลูบไปที่ใบหน้านั้นอย่างอาลัยอาวรณ์
“จงแด ฉันอยู่นี่แล้วนะ ตื่นขึ้นมาเถอะ อย่าเล่นแบบนี้เลยนะ…”
“จงแด ฉันมาหานายแล้วนะ ตื่นขึ้นมาเถอะนะ”’
“นายบอกฉันสิ นายแค่กำลังหลับอยู่ใช่มั้ย ??”
มินซอกพยายามพูดปลอบตัวเองซ้ำๆด้วยการหลอกตัวเอง ก่อนที่น้ำตาจะร่วงลงมาไม่ขาดสาย มินซอกลงไปกอดร่างที่ไร้วิญญาณของจงแด
“จงแด ฉันขอโทษ…ฮือ…”
ชึ่บ !
“หือ ?” มินซอกค่อยๆปาดน้ำตา แล้วหันมาดู ก็พบจดหมายฉบับหนึ่งตกอยู่ข้างๆเตียงของจงแด
มินซอกค่อยๆหยิบซองจดหมายนั้นขึ้นมาดู จ่าหน้าที่ระบุไว้ชัดเจน ‘ คิมมินซอก ’ ก่อนที่เจ้าของชื่อจะค่อยๆแกะซองจดหมาย แล้วคลี่กระดาษที่ถูกพับไว้หลายทบออก ลายมือขยุกขยิกนี้ เขาขำได้ดี มันเป็นลายมือของจงแดจริงๆ
ถึง คิมมินซอก คนที่มีค่าที่สุดในชีวิตของฉัน…
ฉันไม่แน่ใจว่า ถ้าจดหมายฉบับนี้อยู่ในมือของนาย ฉันอาจจะอยู่ที่ไหนซักแห่งที่ไม่ใช่เกาหลี หรือฉันอาจจะไม่มีลมหายใจอีกแล้ว ฉันหวังว่านายจะได้อ่านมัน ฉันอยากให้นายรู้ ว่าคนที่มีค่าที่สุดสำหรับฉันก็คือนาย ฉันยอมรับว่าฉันเคยหลงแบคฮยอน แต่ฉันรู้ตัวเองดี ว่าคนที่ฉันขาดไม่ได้ก็คือนาย นายเป็นเหมือน คาเฟอีน ของฉัน ฉันทำใจไม่ได้ถ้าไม่ได้เจอหน้านาย สู้ขอให้ฉันตายซะดีกว่า แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถึงฉันตายไป มันก็ตายแค่ร่างกายของฉัน เพราะรู้สึกของฉัน มันยังคงอยู่กับนาย ตลอดไป…
คิม จงแด
PS. ; Cause you like a Caffeine.
“จงแด ไอ้บ้า ! นายทำแบบนี้ทำไม !! นายมันบ้า บ้าที่สุดเลย ฮือ…” หลังจากที่อ่านจดหมายจบ มินซอกก็เอาแต่นั่งทุบตีร่างไร้วิญญาณของจงแด แกมันบ้า แกทำแบบนี้ทำไม !!
มินซอก อี้ชิง และลู่หาน อยู่ที่โรงพยาบาลจนกระทั่งทางบ้านของจงแดมารับศพของเขาไป มินซอกได้แต่นั่งมองตามร่างไร้วิญญาณของจงแดที่ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว สุดท้าย ทั้งสามคนกลับมาที่หอพักในสภาพเหนื่อยล้า และจำเป็นต้องเลื่อนไฟลท์บินออกไปอีกหลายวัน
XXXXXXXXXX
1 Week later
มินซอกกำลังถือช่อดอกไม้สีขาว พร้อมด้วยกาแฟหนึ่งแก้ว และเค้กส้ม ทั้งหมดล้วนเป็นของที่จงแดชอบทั้งสิ้น มินซอกเดินมาหยุดที่ที่หนึ่ง ที่กลายเป็นที่พักใหม่ของจงแด
“ฉันเอาของโปรดนายมาให้นะ กินให้อร่อยล่ะ”
ไม่แน่ใจว่า เป็นเพียงความบังเอิญ หรือเหมือนจงแดจะรับรู้ในสิ่งที่เขาทำ สายลมอ่อนๆพัดผ่านมินซอกไป ทั้งๆที่ในสุสานไม่มีลมเลยแม้แต่น้อย
มินซอกนั่งอยู่ข้างๆหลุมศพของจงแด มือเล็กค่อยๆลูบไปที่รูปบนสุสานช้าๆ มินซอกค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆรูปนั้น ก่อนที่จะใช้ริมฝีปากจุมพิตลงไปที่รูปนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างเล็กจะเอนตัวลงไปนั่งพิงกับหลุมศพ…
…นายยังคงเป็น คาเฟอีน ที่ทำให้ฉันเสพติดเสมอ คิมจงแด…
…THE END…
Parle avec Writer.
ถามจากใจเลยนะคะ
อ่านเรื่องนี้จบ มีใครอยากกระทืบไรท์เตอร์บ้างปร้า ??
(ทุกคน ; //ยกมืออย่างพร้อมเพรียง)
จริงๆเรื่องนี้มันค่อนข้างโอเวอร์อ่ะนะ
มีอย่างที่ไหน กินกาแฟจนคาเฟอีนเกินขนาดตาย 555
แต่อย่างว่าละนะ ฟิคน่ะ ทำได้ทุกอย่าง -/-
พล็อตเรื่องนี้มาจาก MV Caffeine ของยังโยบี้ที่รักไรท์เตอร์เอง
ไรท์เป็นบิวตี้ที่ซัพพอร์ตเด็กดาว และเมนเฉินหมิน (ฮิ้ว)
ยังไงก็ขอฝากช็อทฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ
#ได้เวลาวิ่งหนี #บรื้น
ความคิดเห็น