War Wolf สงครามเขี้ยว

เด็กสาวตัวเล็ก หน้าตาจิ้มลิ้ม เธอมีดวงตาสีฟ้า มีผมดำเงางาม ปากเล็กๆ กับชุดเอี๊ยมสีฟ้า รองเท้าสีชมพูมีแสงวิบวับที่ติดอยู่ใต้รองเท้าของเธอ มือน้อยๆของเธอเกาะไปยังกรงเหล็ก ดวงตาจ้องตรงไปยังสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในกรงอย่างสงสัย

“พ่อคะ หมาตัวนั้นทำไมตัวใหญ่จัง มันเป็นเพื่อนกับเจ้าเชดดี้รึเปล่าคะ” เด็กน้อยหันไปถามพ่อของเธอที่ยืนจับมือเธออยู่ข้างๆ

“ไม่ใช่หรอกจ้ะ ลูกรัก เจ้าเชดดี้ที่เราเลี้ยงนั้นเป็นหมาพันธุ์ นอริช เทอร์เรีย แต่ตัวที่ลูกเห็นเป็นหมาป่า” พ่อของเธอตอบ

“หมาป่า…” เด็กน้อยเอ่ยตาม “ขนมันฟูจัง เลี้ยงได้ไหมคะ” เด็กน้อยมองตาพ่ออย่างอ้อนวอน พร้อมกับกำมือพ่อแน่นขึ้นอีก

“มันเป็นของสวนสัตว์นะลูก พ่อคงจะขอสวนสัตว์มาให้ลูกไม่ได้หรอกนะ เด็กน้อย” พ่อของเธอตอบปนอมยิ้ม หวังว่าลูกสาวตัวน้อยจะเข้าใจ

“พ่อจ๋า…หนูอยากได้ตัวนั้นจริงๆนะ จะวันเกิดหนูแล้ว ขอตัวนั้นเป็นของขวัญแทนได้ไหม นะๆๆ” เด็กน้อยตาใส ตอนนี้ตากลับโตและแบ๊วขึ้น เหมือนลูกหมาขอขนมในการ์ตูนไม่มีผิด

“โถ่ ลูกรัก พ่อบอกแล้วไง อย่าทำตาแบบนั้นกับพ่ออีกน่ะ” พ่อคุกเข้าลง ลูบหัวลูกสาว ถึงตอนนี้จะดูเหมือนลูกหมาก็ตาม “พ่อจะไปหาหมาป่าที่ไหนมาให้ลูกล่ะ เชดดี้ที่บ้านก็น่าจะพอแล้วนะ หมาป่าไม่ได้มีขายตามร้านสะดวกซื้อนะลูก”

“ฮึก ฮึก…” เด็กน้อยเริ่มเบะ น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในตา เธอค่อยๆหันไปมองหมาป่าในกรงอีกครั้งอย่างเศร้าใจ

ผู้เป็นพ่อเห็นหยดน้ำตาลูกสาวค่อยๆไหลไปบนแก้มใสๆ เขายังสับสนว่าควรจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไรดี เขาไม่คิดเลยว่าสัตว์ตัวโตอย่างหมาป่าจะมีอิทธิพลต่อลูกสาวเขาขนาดนี้ เด็กน้อยคนนี้น่ะเหรอ ที่สนใจหมาป่ามากกว่าตุ๊กตา นี่ลูกฉันโดนเจ้าเชดดี้กัดมารึไงกัน เขาคิดในใจ เขาตัดสินใจหันไปมองหมาป่าตัวสีเทา ตัวเดียวกับที่ลูกสาวของเขากำลังมอง มันเป็นหมาป่าที่โดดเด่นที่สุดในฝูง ตัวอื่นบ้างก็วิ่งเล่น บ้างก็นอนเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น แต่เจ้าตัวสีเทาตัวนี้กลับยืนนิ่งสงบบนหินก้อนใหญ่ พร้อมกับแสงอาทิตย์ที่สาดมาจากด้านหลังของมันที่เป็นเหมือนฉากเปิดตัวเลยก็ว่าได้ มันมีดวงตาสีเหลืองที่ข้างซ้าย แต่ข้างขวากลับเป็นสีฟ้า มันจ้องตรงมายังสองพ่อลูก เหมือนกับกำลังสะกดจิตมนุษย์ให้ได้อย่างไงอย่างงั้น

ตอนนี้มือเล็กๆของเด็กน้อย ปล่อยจากกรงอย่างเชื่องช้า และเงยหน้าหันมามองพ่ออีกครั้ง

“มันต้องการหนู มันจะพูดกับหนู” เด็กน้อยพูดกับพ่อ เธอต้องการหมาป่าตัวนั้นจริงๆ “พ่อ...พ่อคะ” เธอเรียกพ่ออีกครั้ง แต่พ่อเธอกลับเงียบ เหมือนอยู่ในห้วงภวังค์ เขาไม่ได้ยินเสียงอะไร ดวงตาที่จ้องไปยังหมาป่านั้นเป็นสีเทา ว่างเปล่า นี่มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับหมาป่าตัวนั้นกันแน่ 

“พ่อคะ พ่อ!” เธอกระตุกแขนพ่อ ตาที่เคยเป็นสีเทา กลับมาเป็นสีน้ำตาลตามเดิมปกติ เขากระพริบตาถี่ๆ เริ่มได้สติ และหันมาที่ลูกสาวอีกครั้ง

“ห๊ะ ว่าไงลูก?” เขายิ้มให้ลูกสาว เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หนูบอกว่า มันต้องการหนู พ่อจะให้หนูเลี้ยงมันได้รึเปล่าคะ” เด็กน้อยถามพ่ออีกครั้ง เผื่อพ่อจะใจอ่อนให้บ้าง

“เอ่อ….ลูก…” เขาหันไปมองหมาป่าสีเทาอีกครั้ง แต่มันไม่อยู่แล้ว มันหายไปไหน!? “ลูกรัก พ่อว่ามันไม่อยู่แล้วนะ” ขณะที่เขาพูดไปด้วย ก็ยังกวาดตามองหา เขามองหาทั่วกรง แต่ก็ไม่เจออยู่ดี ทำไมนะ เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกับหมาป่าตัวนั้น รู้สึกใจเต้นระรัว ความรู้สึกดึงดูด ยิ่งคิดยิ่งสับสน เหตุการณ์เมื่อกี้มันคืออะไรกัน ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจความรู้สึกลูกสาวเขาแล้วล่ะ

“อ้าว! เจ้าหมาป่าๆ” เด็กน้อยร้องเรียกหาหมาป่า หวังว่ามันจะโผล่ออกมา “พ่อเห็นมันไหม เจ้าหมาป่า อยู่ไหนกันนะ” เด็กน้อยร้อนรน 

“มันอาจจะไม่สบายก็ได้ มันคงกลับไปนอนพักผ่อน เอาเป็นว่า ของขวัญปีนี้ ลูกอยากได้อะไรเดี๋ยวพ่อซื้อให้นะ หมาป่าน่ะ ทั้งตัวใหญ่ เลี้ยงก็ยาก ไว้ลูกโตกว่านี้ พร้อมกว่านี้ ลูกจะหามาเลี้ยงเป็นฝูงก็ยังได้ เรากลับบ้านกันเถอะนะ ตอนนี้ก็…” และเขาก็ก้มไปดูนาฬิกา “จะสี่โมงแล้วนะ เดี๋ยวแม่ลูกจะรอเรานาน”

“อือออออ” เด็กน้อยทำท่าคิด “ก็ได้ค่ะ แต่พ่อพูดแล้วนะ ว่าถ้าหนูโต หนูจะเลี้ยงทั้งฝูงเลยนะ” เด็กน้อยตอบตกลง และเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย

“ใช่เลยล่ะ เรากลับกันเลยนะ ไปกินพายแอปเปิลสุดอร่อยของแม่กันเถอะ” เขาจับมือเด็กน้อย พร้อมที่จะกลับ

“นั้นสิคะ ฮ่าๆ ไปกินพาย กลับไปกินพาย ฮ่าๆๆ” เด็กน้อยร้องร่า และสองพ่อลูกก็หันหลังกลับ เด็กน้อยดูเหมือนจะลืมเรื่องหมาป่าไปแล้ว แต่สำหรับเขา ยังมีความรู้สึกค้างคาใจบางอย่าง เขาจึงหันหลังกลับไปดู เผื่อว่าจะเจอมันอีกครั้ง แต่ก็…ไม่มี และเขาก็หันไปจูงมือพาลูกสาวตัวน้อยกลับบ้านไป

ความจริงแล้วหมาป่าตัวนั้นไม่ได้หายไปไหน มันแค่หลบอยู่หลังหินก้อนใหญ่ที่มันเคยยืน มันรอให้สองพ่อลูกกลับไปก่อน มันจึงออกจากที่ซ่อน เดินตรงไปยังในสุดของกรง ตรงที่ไม่ค่อยมีหมาป่าตัวอื่นและมนุษย์มากนัก มันนั่งลงและยกข้อเท้าขึ้น และจมูกของมันก็จิ้มไปบนข้อเท้า จากข้อเท้าเปล่าๆที่ไม่มีอะไร จู่ๆก็ปรากฏสายคาดสีดำรัดอยู่บนนั้นแทน สายคาดนั้น มีจอสี่เหลี่ยมเล็กๆติดอยู่ มันมีแสงเป็นจุดสีแดงสว่างขึ้น แสงนั้นค่อยๆกระพริบไปมา เหมือนเป็นแสงสัญญาณบางอย่าง มันยกข้อเท้าขึ้นมาตรงกลับปากของมันพอดี และก็เกิดเสียงปริศนาขึ้น

ครืดดดด ครืดดดด ติ๊ด

“ข้าพบเจอเป้าหมายบนดาวโลกแล้ว สิ่งมีชีวิต:มนุษย์ เพศ:ชาย ชื่อ:โจนาธาน เออร์นอส มนุษย์คนนี้มาพร้อมกับมนุษย์เพศ:หญิง อีกหนึ่งคน คาดว่าเป็นลูกสาวของโจนาธาน เธอชื่อ:ไอยาลิน เออร์นอส กรุณายืนยันข้อมูลที่ข้าพบ”หมาป่าสีเทาพูดใส่เครื่องสื่อสารบนข้อเท้า

“ข้อมูลของเป้าหมายที่เจ้าพบถูกต้อง กรุณาบอกความก้าวหน้าของภารกิจด้วย”เสียงปริศนาดังออกมาจากจอสี่เหลี่ยมบนข้อเท้า

“ข้าพบเป้าหมายแล้ว และได้ผูกจิตเพื่อชักโยงเข้าสู่ภารกิจได้ง่ายขึ้น ข้ากำลังออกจากสวนสัตว์ และจะตามเป้าหมายไป ข้าจะไปเจรจากับเขาเอง” หมาป่าสีเทาตอบไปยังเครื่องสื่อสารอีกครั้ง

“ขอให้ท่านทำภารกิจสำเร็จ และกลับสู่ดาวอย่างปลอดภัย”

“อ่ะ แน่นอน ขอบใจ” หมาป่าสีเทายิ้มกริ่ม

ครืดดดด ครืดดดด ติ๊ด

หลังจากจบสนทนา ของหมาป่าพูดได้ กับเครื่องสีเหลียมไฮเทคที่แค่สัมผัสปลายจมูก ก็สามารถปรากฏขึ้นเองและหายไปในพริบตา หมาป่าสีเทาก็ยืดเส้นยืดสาย มันยืนขึ้น มองซ้ายขวาอย่างระวัง เพราะมันไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาเห็นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ เอาล่ะ มันพูดในใจ และเรื่องมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น

มันหลับตาลง ร่างกายของมันก็เริ่มเปลี่ยนไป กล้ามเนื้อที่ต้นขากระตุก และบิดเบี้ยว ขาของมันยืดขึ้น ขยายใหญ่ขึ้น ต้นขาที่ตอนแรกเป็นขาของหมาป่าปกติ แต่ตอนนี้กลับยืดเหมือนกับขาของมนุษย์ไม่มีผิด อุ้งเท้าก็ยืดยาวดูคล่องแคล่ว หลังและลำตัวค่อยๆดัดตรง เสียงกระดูกสันหลังเรียงตัวเป็นแถวดัง กึก กึก เท้าทั้งสี่ข้างที่เคยเหยียบพื้น ตอนนี้เหลือเพียงขาหลังที่ยืนอยู่ กล้ามเนื้อแขนที่เรียวเล็ก ค่อยๆมีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ นิ้วเท้าก็ยาวขึ้นคล้ายกับมือของมนุษย์ ทั่วทั้งตัวปกคลุมไปด้วยขนสีเทา ส่วนหัวยังเป็นหมาป่าเหมือนเดิม แต่ตัวเป็นร่างมนุษย์ไปเสียแล้ว ร่างมันตอนนี้สูงถึง 8-9 ฟุต ตัวใหญ่ใช่เล่น ดวงตาเหลืองและฟ้าเปิดขึ้นอีกครั้ง มันกำมือและคลายมือออกอยู่สองสามครั้ง

“ฮ้าาาา ได้กลับมาอยู่ร่างนี้ซักที” มันสูดหายใจเข้าเต็มปอด และพ่นออกมา “กรงเล็กชะมัด หมาป่าที่นี้อยู่กันแบบนี้รึ เล็กและจอมปลอมที่สุด ข้าว่าเจ้าพวกนี้ต้องไม่รู้จักกวางหรือกระต่ายเป็นๆแน่ ไว้ข้าทำภารกิจเสร็จจะกลับมาเก็บพวกเจ้ากลับไปด้วย”หมาป่าร่างสูงว่าจบ ก็เอานิ้วแตะไปที่ข้อมือ ที่เครื่องสี่เหลี่ยมปรากฏ มันจิ้มนิ้วไปที่เครื่อง และมีแสงสาดออดมาเล็กน้อย แสงนั้นรวมตัวกันเป็นหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ข้อมือ อย่างกับมีจอ LCD ประจำตัว

“ข้าต้องการทราบที่อยู่ของ โจนาธาน เออร์นอส” สิ้นสุดคำสั่ง บนหน้าจอก็ขึ้นเป็นแผนที่สีฟ้า และมีเส้นสีแดงลากตำแหน่งที่หมาป่าร่างสูงยืนอยู่จนลากยาวไปถึงอยู่ของ โจนาธาน

“หึ เจอแล้ว" หมาป่ายิ้มมุมปาก "เอาละ เข้าสู่โหมดพรางตัว” เมื่อสิ้นสุดคำสั่งสุดท้าย เครื่องสี่เหลี่ยมอัจฉริยะก็สาดแสงสีขาวใส่ตัวหมาป่าร่างสูง ตั้งแต่หัวจรดเท้า เจ้าหมาป่าร่างสูงค่อยๆก็เลื่อนหายไป เหลือแต่เพียงรอยเท้าหมาป่าขนาดใหญ่ๆที่กำลังมุ่งหน้าไปยังบ้านของ โจนาธาน อย่างรวดเร็ว