ฟิคสั้นเจมส์เต้ [yaoi] ตอน:ลูกหมา

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคสั้น   ตอน : ลูกหมา

เปาะเเปะ เปาะแปะ 

     หยดฝนกระทบกับผืนร่มในมือของผมจนได้ยินเสียงเปาะแปะอย่างไม่ขาดสาย

ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะนั่งเล่นเกมอยู่ในห้องสบายๆแท้ ๆ แต่สามโบ๊ะบ๊ะเหมือนจะไม่เข้าใจผมเลยสักนิด ปกติก็อืดอยู่แล้วยิ่งประกอบกับฝนโหมกระหน่ำอย่างนี้ 

     ผมหงุดหงิดจนหิวเลยตัดสินใจลงมาหาไรกินที่เซเว่นข้างหอ แต่สายตาของผมดันไปสะดุดกับร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังแหวกโพรงหญ้าหาอะไรสักอย่าง สภาพมันเหมือนลูกหมาตกน้ำเพราะตัวเปียกโชกไปหมด ผมเลยเดินตรงเข้าไปหา อาจเป็นเพราะมันรู้สึกว่าไม่มีเม็ดฝนหยดลงถึงตัวมันแม้แต่นิดเดียวละมั้งมันถึงเงยหน้าขึ้นมองฟ้า แต่โทษทีว่ะที่เห็นแต่ร่มของกู 

"เจมส์ ทำไรอะ ?" ผมถามร่างสูงที่ตอนนี้จ้องหน้าผมตาปริบๆ

"ลูกหมาน่ะ เพิ่งคลอดซะด้วยสงสารมันโดนฝนหนาวน่าดู" มันตอบพร้อมกับค่อยๆอุ้มลูกหมาตัวนั้นขึ้นมาจากผืนหญ้า เห็นได้ชัดว่าลูกหมาตัวนั้นตัวสั่นระริกเพราะความหนาวอย่างน่าสงสาร

"แล้วแม่มันล่ะ?" ผมถามไป มือข้างที่จับร่มอยู่ก็ยื่นออกไปหาไอ้เจมส์ นี่ผมทำเพื่อลูกหมานะ

มันส่ายหัวแทนคำตอบ 

"ยังไงซะ พามันเข้าหอก่อนละกันก่อนที่มันจะหนาวตายไปซะก่อน"

"กูมีผ้าเช็ดหน้า ใช้เเทนผ้าขนหนูไปก่อนละกัน" ผมกางผ้าเช็ดหน้าออกใส่ในมือตัวเองไว้ ส่วนเจมส์ก็ค่อยๆวางลูกหมาลงบนมือของผมอย่างแผ่วเบา แล้วเปลี่ยนมาถือร่มแทนผมเอาไว้ ผมห่อตัวลูกหมาตัวน้อยด้วยผ้าเช็ดหน้าของผมอย่างเบามือที่สุด

"หอไม่ใ..." 

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!

ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ หมาตัวหนึ่งได้วิ่งมาทางพวกผมพรางเห่าอย่างบ้าคลั่ง หมาตัวนี้อาจจะเป็นแม่ของลูกหมาที่ผมอุ้มอยู่ก็เป็นได้

"เต้! ค่อยๆวางลูกหมาลงช้า ๆ !" ผมทำตามที่ไอ้เจมส์สั่งโดยการวางตัวลูกหมาลงอย่างช้าๆ 

โฮ่ง โฮ่ง! แฮ่!  หมาตัวนั้นยังคงเห่าและขู่พวกผมอย่างไม่ละเลิก

เมื่อผมวางลูกหมาลงที่เดิมเสร็จแล้ว ผมจึงรีบลุกขึ้นเต็มความสูง

โฮ่ง โฮ่ง! 

หมาตัวนั้นทำท่าจะกระโจนเข้ามาหาผม และจังหวะนั้นเองที่ไอ้เจมส์ดึงผมเข้าไปหาตัวมันเลยทำให้หัวของผมชนเข้ากับอกแกร่งของมันอย่างจัง ผมเงยหน้ามองไอ้เจมส์ปรากฎว่าไอ้เจมส์ก็ก้มมองผมอยู่เช่นกัน เราทั้งคู่สบตากันอยู่เนิ่นนาน เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน สิ่งรอบตัวเงียบสงบแม้แต่เสียงของหมาตัวนั้นก็เงียบหายไปด้วย

"อะ...เอ่อ มันไปแล้ว" สิ้นเสียงของไอ้เจมส์ผมก็รีบผละออกจากตัวของไอ้เจมส์ทันที

"อะ...อืม" ผมมองไปที่โพรงหญ้าที่ผมวางลูกหมาเอาไว้ ปรากฎว่ามันหายไปแล้ว แม่มันคงอุ้มไปที่อื่นละมั้ง

"งะ...งั้นกูขึ้นหอก่อนนะ" พูดจบผมก็ก้มหยิบร่มที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างไอ้เจมส์ มันอาจจะหลุดมือไอ้เจมส์เพราะเหตุการณ์เมื่อก่อนหน้านี้ก็เป็นได้

"อืม" มันพูดเสียงแผ่วเบา

ผมหันหลังกลับเตรียมเข้าหอทันที 

เฮ้ออออ~ เปียกจนได้ ขึ้นห้องไปก็คงต้องอาบน้ำแต่งตัวใหม่อีกรอบ แค่คิดก็หนาวจับใจแล้ว

        หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็นอนกดมือถือบนเตียงอย่างสบายใจ

[ตกหลุมรักคนๆเดิม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า]

     ผมกดโพสต์ลงทวิตและไม่นานก็มีคอมเมนต์มากมายหลั่งไหลเข้ามา

ผมอ่านคอมเมนต์แล้วเผลอฉีกยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว 

ผมกดปิดมือถือแล้ววางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ผมหลับตาลงช้าๆนึกถึงใบหน้าของคนๆนึง ใบหน้าของใครคนนึ่งที่มองกี่ครั้งก็ใจสั่น... 

_____________________________________