ในวันที่ฉันกลายเป็นผี

เรื่อง ในวันที่ฉันกลายเป็นผี

ตอนที 1

สวัสดี ฉันชื่อมีนา ปีนี้ฉันมีอายุครบ 18 ปี ฉันมีเรื่องราวประสบการณ์น่าสยองขวัญมาเล่าให้พวกเธอได้อ่านกัน

ฉันเป็นนักเรียน ม.ปลาย ธรรมดาๆในโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง พ่อฉันมีเขียงหมูอยู่ในตลาดสด แม่ฉันเป็นแม่บ้าน

ฉันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง ฉันค่อนข้างสนิทกับพ่อ แต่ ไม่ค่อยสนิทกับแม่มากนัก ฉันรู้สึกแม่ไม่ค่อยรักฉัน

แต่!!ช่างมันเถอะ มันไม่ได้มีสาระสำคัญอะไร

วันหนึ่งเป็นวันเริ่มต้นเรื่องราวร้ายๆของฉัน วันนั้นฉันเลิกเรียน กำลังจะเรียกรถตุ๊กๆกลับบ้าน

ติ๊ด เสียงไลน์ในมือถือก็ดังขึ้น ฉันเอามือล้วงไปในกระเป๋ากระโปรงหยิบมือถือขึ้นมาดู นังติ่ง เพื่อนสนิทฉันเอง

นางไลน์มาชวนไปซื้อเสื้อผ้าในตลาดนัดหลังโรงเรียนอีกแล้ว

ฉันอ่านผ่านๆ แต่ไม่ได้ตอบ ฉันเก็บมือถือกลับไปไว้ที่เดิมในกระเป๋ากระโปรง

ติ๊ด

ติ๊ด

ติ๊ด

ฉันถอนหายใจอย่างรำคาญ นางติ่งนี้ตื้อจนน่ารำคาญ

ฉันล้วงไปในกระเป๋ากระโปรงอีกรอบ แล้วหยิบมือถือเจ้ากรรมมาปิดเครื่องแม่มไปเลยรู้แล้วรู้รอด

ฉันโบกรถตุ๊กๆมาลงตลาดหน้าหมู่บ้าน ว่าจะหาอะไรกระแทกปากสักหน่อย คิดว่าแม่ไม่น่าจะทำอะไรไว้ให้กินหรอก

ส่วนพ่อก็น่าจะไปสังสรรค์กับเพื่อนๆเหมือนเคย

ระหว่างอยู่บนรถตุ๊กๆเพื่อบอกทางกลับบ้าน

“ลุง!หมู่บ้านธารารมณ์ค่ะ”

ลุงขับตุ๊กๆ พยักหน้าอย่างป็นงาน

ฉันขึ้นไปนั่งเบาะหลังด้วยความเคยชิน

ระหว่างคืดอะไรไปเรื่อยเปื่อย และดูวิวข้างทาง

ฉันสังเกตว่า

ลุงตุ๊กๆ มองกระจกมองหลังมาที่ฉันบ่อยๆ หือ!!อีลุงนี่คิดอะไรหรือเปล่าว่ะเนียะ มองฉันแปลกๆ

หรือฉันนั่งหวอออก???

ระหว่างกำลังมองลุงตุ๊กๆ ก็พอดีกับที่ลุงแกเหลือบมองมาพอดี

ฉันตัดสินใจถามลุงไปด้วยคำถามที่ว่า

“มีอะไรหรือเปล่าลุง”

ลุงมองนิ่งๆ แล้วตบไฟเลี้ยวจอดข้างทางทันที

ฉัน!!!

คิดในใจเอาไงดีว่ะเนียะ พร้อมหันรีหันขวาง หาทางหนีทีไล่ 

ลุงแกจะทำไรเนียะ ทางมันก็ไม่ได้เปลี่ยวนะ ถ้าลุงแกทำอะไรมิดีมิร้าย ฉันกะว่าจะร้องให้สุดเสียงเลย

หลังจากลุงตุ๊กๆจอดรถ

แกหันมามองหน้าฉันที่กำลังทำท่าตระหนกตกใจอยู่

พร้อมถามคำถามที่น่าตกใจยิ่งกว่าการกระทำของแกว่า

“อีหนู เอ็งทำบุญครั้งสุดท้ายเมื่อไร”

ฉันเหวอกับคำถามแกมาก พร้อมตอบกลับไปว่า “ไม่เคยทำเลยค่ะ”

ลุงตุ๊กๆบอกฉันกลับมาด้วยท่าทางตกใจว่า

“ไปทำบุญบ้างนะ ข้าเห็นเอ็งไม่มีเงาหัว”

ฉัน!!!คิดในใจอะไรของลุงว่ะเนียะ พร้อมหัวเราะกลบเกลื่อนประโยคที่ลุงแกทักฉันมา

“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะลุง” ฉันเปลี่ยนเรื่องทันที

ไม่ขึ้นมันแหล่ะ ทักอะไรของแกว่ะไม่เป็นมงคลเลย

ฉันเดินเข้าไปในตลาด เลือกซื้ออาหารกินเล่น 2-3 อย่างไว้กินรองท้อง

ฉันหิ้วถุงขนมเดินเข้าหมู่บ้านไปอย่างเรื่อยเปื่อย

ก็มาอารมณ์เสียกับคำทักของตาลุงตุ๊กๆอีก

 ชีวิตเด็ก 18 นี่มันช่างอ้างว้างเหลือเกิน

ฉันยังไม่รู้เลยว่าหลังจากจบ ม. 6 ฉันจะไปเรียนต่อที่ไหนดี 

ฉันยังไม่รู้เลยว่าโตขึ้นฉันอยากเป็นอะไรกันแน่

คิดไปคิดมา ก็เปิดเครื่องโทรศัพท์ขึ้นมา มีข้อความไลน์เด้งมารัวๆ

จากนังติ่งก็ 3 ข้อความ

เบอร์โทรจากพ่อ 5 สาย และข้อความไลน์จากพ่ออีก 

แปลกจัง พ่อไม่ค่อยส่งไลน์มาหาฉันหรอก ไม่ได้มีเรื่องจำเป็นอะไรต้องส่งมา เราเจอกันทุกวันอยู่แล้ว

ฉันเดินมาเรื่อยๆ จะโทรกลับหาพ่อก็เอ้า ไม่ได้เติมเงิน

ฉันเลยเลือกเปิดดูข้อความไลน์ของพ่อล่ะกัน ไม่รู้มีเรื่องเร่งด่วนอะไร

ระหว่างเปิดข้อความฉันก็เดินมาถึงบ้านพอดี

บ้านเงียบจัง ไม่มีคนอยู่บ้านเหรอเนียะ สงสัยพ่อพาแม่ไปกินดินเหนียวมั้ง ถึงได้ไลน์มาบอก

ฉันเปิดประตูรั้วบ้าน พร้อมเปิดข้อความไลน์ของพ่อ พ่อพิมพ์มาว่า

“อย่ากลับมาบ้านเด็ดขาด”

อะไรของพ่อเขาเนียะ???? ฉันเดินเข้าบ้านมาอย่างงงๆ

พ่อกับแม่ทำไมสะเพร่าจัง ออกจากบ้านก้ไม่ล๊อคบ้านด้วย ฉันบ่นไปพยายามเดินไปที่แผงไฟในบ้าน

ตอนนี้ภายในบ้านมืดสนิท

ฉันมาที่แผงไฟ เปิดไฟขึ้นทันที

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ มันคือข้าวของภายในบ้านล้มระเนระนาด มีกองเลือดอยู่เป็นหย่อมๆในบริเวณบ้าน

บ้านฉันโดนปล้น!!!\

ฉันตะโกนหาแม่กับพ่อทันที

ระหว่างตะโกนและเดินขึ้นไปยังชั้น 2 ของตัวบ้าน

แม่!!!!!!