Happy Birthday

เนื้อเรื่อง

Happy   Birthday                                     

 ตืดๆ...ตืดๆ.... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นข้างๆหู

“ฮาโหล”

“แอนตื่นยัง.....สุขสันต์วันเกิดนะ”   

“ขอบใจมากจ๊ะ ฟ้า..โทรมาแต่เช้าเลยนะ” เสียงแอนงัวเงียและเหมือนว่าพร้อมที่จะหลับทุกเมื่อ

“เช้าอะไรย่ะ นี้มันจะ 8 โมงแล้ว ตื่นได้แล้ว” เสียงฟ้าเพื่อนของแอน ดุ ให้แอนรีบตื่น

“จ้าๆตื่นก็ได้”   แอนพูดพรางลุกขึ้นนั่งบนเตียง

“เออ ดีงั้นฉันวางก่อนะ เดี๋ยวจะไปทำงานและ”

ตูดๆ...ตูดๆ.....

 “เฮ้อ วันนี้วันเกิดฉันอีกแล้วซินะ เร็วจัง”

   แอนพูดกับตัวเองก่อนที่จะยกตัวเองขึ้นจากที่นอน แล้วเดินอย่างงัวเงียตรงไปที่ห้องน้ำ

        ติ้งต๋อง......ติ้งต๋อง

เสียงออดหน้าประตูดังขึ้น

“เดี๋ยวค่ะ แปบๆ”แอนคว้าเสื้อใส่เป็นตัวสุดท้ายด้วยความรีบร้อนพร้อมกับวิ่งไปเปิดประตูห้อง

“สวัสดีครับ  เอาดอกไม้ที่สั่งมาส่งคร้าบ....”

 “ค่ะ.....ขอบคุณมากค่ะ”

“แล้วดอกไม้นี้ 350 บาทใช่ไหมค่ะ”  แอนพูดพรางยื่นเงินให้ผู้ส่งดอกไม้

“โอ้ ไม่เป็นไรครับ รู้สึกว่า ค่าดอกไม้จะมีผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์จ่ายให้แล้วครับ” คนส่งดอกไม้พูดพรางชี้นิ้วไปที่หน้าลิฟต์

แอน ชะเง้อมองไปตามทางจนไปถึงหน้าลิฟต์

“แอะ! นั้น”เธออุทานออกมาด้วยความดีใจ เมื่อเธอเห็นผู้ชายร่างสูง สง่า ยืนยิ้มหล่อ มาทางเธอ

“โจ คุณมาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่โทรมาบอกกันก่อน”    เธอพูดพร้อมเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น

“เอ่อ ก็ผมอยากเสไพร์คุณ นิ สุขสันต์วันเกิด ครับแอน”     โจ แฟนของแอนพูดพรางเดินมาหอมแก้มเธอ

“มาๆเข้ามาในห้องก่อนนะ ยืนข้างนอกมันหนาว เดี๋ยวไม่สบายเอาได้” แอนพูดพร้อมเดินเข้าห้องของเธอ และโจก็เดินตามแอนเข้าไป

“วันนี้คุณคง ต้องไปที่นั้นอีกซินะ ที่สุสาร น่ะ”   โจ พูดขึ้นก่อนที่จะเดินไปถึงประตูห้องของแอน

“ใช่ ฉันต้องไปทุกๆวันเกิดของฉันน่ะ  หวังว่าเธอคงเข้าใจนะโจ”  แอนพูดด้วยสีหน้าที่อยากให้โจเห็นใจ

“OK ผมเข้าใจอยู่แล้ว เพราะผมก็ไปส่งคุณทุกๆวันเกิดและวันนี้ผมก็จะพาคุณไป” โจพูดพร้อม จับมือแอนขึ้นมาหอมเบาๆ

“’งั้นไปกันเลยค่ะ ฉันพร้อมแล้ว” แอนพูดพร้อมดึงมือโจไปที่ลิฟต์โดยที่ทั้งสองคนยังไม่ได้เข้าห้องด้วยซ้ำ

บรืนๆๆบรืนๆๆ

รถวอนโว้ของโจ ได้เคลื่อน ย้ายออกจากหน้าอพาร์เม้น ของแอน

“เออ โทษที ฉันลืมถามเรื่องของคุณไปซะสนิทเลย คุณเป็นไงบ้าง เพิ่งบินกลับมาจากอังกฤษ เป็นไง  เหนื่อยไหม?”  แอนถาม แล้วเอื้อมมือไปจับมือของโจ

“ผมไม่เหนื่อยหรอก แค่ได้ยินคุณถามแค่นี้ผมดีใจแล้วครับ”    โจพูดไปยิ้มแช่มไปอย่างกับเป็นคนล่ะคนกับคนตะกี้นี้เลย.

เอี๋ยด......

เสียงรถจอด ลงบนพื้นปูน ข้างสุสานแห่งหนึ่ง

“ให้ผมลงไปด้วยไหม? ผมก็อยากไปเจอไอ้นั้นอีกครั้งเหมือนกัน” โจถาม

“ไม่เป็นไร แอนอยากไปคนเดียวค่ะ” แอนพูดพรางหยิบดอกไม้ช่อใหญ่ และเปิดประตูรถ

*ปัง** เสียงปิดประตูรถดังสะนั่นไปทั่วสุสาน ไม่มีเสียงอื่นมาแทรก

ลมโชยพัดมา กระทบแก้มของแอนเบาๆ ทุกอย่างดูเงียบเหงาและวังเวง แอนเดินไปตามทางที่มีหลุมศพของคนมากมาย นอนเรียงกันอยู่รอบๆ บรรยากาศแบบนี้ทำให้แอนนึกถึงเรื่องในอดีต

ที่แอนไม่เคยอยากจำอีกเลย.......

เมื่อ 9 ปีที่แล้ว

ณ ห้องเรียน  ม.3/6

 “เฮ้อ! นายนะ ลอกการบ้านเพื่อนอีกแล้วเหรอ  รู้ไหมมันจะทำให้นายโง่นะเอก”   เด็กหญิงตัวเล็กๆยืนท้าวสะเอวด้วยสีหน้าที่โกธรเคืองเด็กชายที่นั่งลอกการบ้านเพื่อนอยู่

“แล้วมันเรื่องอะไรของเธอล่ะฮ่ะ ไอ้ทอม” เด็กชายตัวเล็กๆตะโกนตอบด้วยความโกธรเคียง

“ฮ่ะ นายว่าเราเป็นทอมงั้นเหรอ ไอ้.....ไอ้แต๋ว”  เด็กหญิงตะโกนใส่พร้อมยกหมัดขึ้นจะชกหน้า

“กล้าก็ลองดูซิ  คิดว่าตัวใหญ่กว่าแล้วจะกลัวเหรอฮ่ะ” เด็กผู้ชายผู้ต่อ แต่เริ่มทำท่ากลัวๆกล้าๆ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ใย แอน กับนาย เต้ ทะเลาะกันอีกแล้วหรือใช่ไหม”     เสียงจากคุณครูดังมาจากหน้าห้อง พอที่จะทำให้เด็กทั้งสองคนหันมา

“ไปยืน หน้า ห้องไป ซ่ะซิ” คุณครูพูดอย่างเบื่อๆ และไล่ เด็กนักเรียนทั้งสองคนไปหน้าห้อง.

      แอนและเต้ เป็นคู่กัดกันประจำห้องเรียน ทุกๆวันพวกเขาต้องทะเลาะกัน แต่ เพราะความที่พวกเขาเป็นคู่กัดกันมาตลอด ทำให้พวกเขาสนิทสนม กันเป็นอย่างมาก และ ก่อให้เกิดความรักที่เพื่อน มีต่อเพื่อน  แอน หลงรักเต้เข้าแล้ว!

“นี้! นายเต้ ทำไมนายถึงไม่ตั้งใจอ่านหนังสือฮ่ะ ไกล้เอ็นแล้วนะ”นส.แอนยืนท้าวสะเอวพร้อมกับด่าเพื่อนชาย ที่นั่งอ่านหนังสือเรียนสอดไส้การ์ตูน

“อะไรกันว่ะ แอนเธออย่ามายุ่ง!   ชีวิตของฉันเธอไม่เกี่ยว ”นาย เต้พูดพร้อมเก็บข้าวของบนโต๊ะกำลังจะลุกเดินหนีด้วยความเซง

“ไอ้เต้!” เสียงตะโกนของ แอนดังไปทั่วห้องเรียน

เอกจึงค่อยๆหันไปมองแอนที่อยู่ด้านหลัง

ทันใดนั้น เต้ก็เห็นสันหนังสือของแอนลอยมาตรงหน้าของเอก

ตุบ!!!! เสียงดังพอๆกับเสียงแอน เมื่อตะกี้

“โอ้ย!!! เจ็บโว้ย ไอ้แอนทำอะไรของเธอว่ะ” เต้ยืนเอามือกุมที่หน้าแล้วค่อยๆนั่งลงกับพื้น

“555 รู้สะบ้างว่าใภ่ป็นใภ่ ทีนี้จะอ่านหนังือหรือยังจ๊ะ555” แอนพูดพร้อมหัวเราะดังรั่น

เต้มีสีหน้าที่โกธรอย่างแรงมาก เดินตรงมาหาแอน เพื่อนๆทุกคนในห้องต่างวิ่งมาดึงตัวเองไว้ไม่ให้เขาใกล้แอน แต่ในที่สุดด้วยแรงของเต้ เต้ก็เขามาใกล้แอนได้ และทันใดนั้น เต้ก็ยกมือขึ้นเพื่อนทุกคนห้ามไม่อยู่แล้ว....

“ขอโทษก๊าบ ผมจะไปอ่านหนังสือแล้วก๊าบ” เต้ยกมืออีกข้างหนึ่งแล้วมาพนมมือ อย่างงาม

“ดีมากๆ ไปอ่านหนังสือซะลูก” แอนพูดต่อพร้อมรูบหัวของเต้ แล้วหัวเราะต่อ

“โอ้ย!” เต้ อุทานขึ้นมาเมื่อรู้สึกจ็บบนใบหน้าอย่างแรก พร้อมเอามือขึ้นมาปิดหน้าไว้

“เต้เป็นไรมากไหม” แอนถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับค่อยๆจับมือเอกออกจากหน้าเพื่อดูแผล

“แอน ไม่เป็นไรหรอก เราแค่ โอ้ย!” เต้พยายามเอามือแอนออก

“นี่ เต้เลือด ออกแล้วไปห้องพยาบาลเร็ว” แอนพูดพร้อม ดึงตัวเต้ไปห้องพยาบาล

“แอน ไม่เป็นไรเราไม่เป็นไรจริงๆ” เต้ พยายามขัดขว้าง แต่เต้ก็สูงแรงแอนไม่ไว้

“ใยแอน!” เสียงแหลมๆดังมาจากหลังห้อง

ด้วยพลังของเสียงนั้น แอนจึงหันไปมอง ทันใดนั้นแอนก็โดน นีน่า เจ้าของเสียงนั้นวิ่งเข้ามาผักแอนออกไปจากตัวเต้  จนแอนล้มลงกลับพื้น.

“แอนๆเป็นไร มากไหม” เต้รีบวิ่งเขามาถามแอน  ด้วยความเป็นห่วง

“ไม่...เป็.” แอนยังตอบเต้ไม่จบ นีน่าก็พูดแทรกขึ้น

“เต้ อย่าไปสนใจคนอย่างนั้น เลย มันเป็นคนทำให้เต้ต้องเจ็บนะ”นีน่าพูดพร้อมเกาะ แขนเต้

“แอน ผมจะพาคุณไปห้อง...” เต้ยังพูดไม่จบ นีน่าก็ดึงตัวแต้ ออกมาจากห้อง

“เต้เดี๋ยว นีน่า จะพาเอกไปห้องพยาบาลเองนะ”  เต้ไม่ทันพูดอะไร ก็เดินออกจากห้องไปไกลแล้ว

ทิ้งให้แอนนั่ง ทึง อยู่คนเดียว

“แอน เป็นไรมากไหม มาลุกขึ้นได้แล้ว” ฟ้าเพื่อนของแอนค่อยๆพยุง แอนขึ้น

 “ฟ้า แกว่าเต้ รัก นีน่าไหม” แอนถามฟ้าอีกครั้ง ตาแอนเริ่มมีน้ำเล็กๆซึมออกมา

“ ก็คงรักมั้ง เพราะ เต้ ไม่เคยปฎิเสธการช่วยเหลือจาก นีน่า เลยนะ เฮ้อ!! แอนเป็นไร..” ฟ้ายังพูดไม่จบ แอนก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง พร้อมกับหยด น้ำตาที่ไหลริ่น ออกมา

“ฮือๆฮือ ทำไหม” แอนพูดและถามคำถามนี้กับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาจนไม่รู้ว่าถามคำถามไปกี่คำแล้ว

“แอน  แอน ร้องไห้ทำไมครับ” ทันใดนั้น แอนก็ได้ยินเสียงพูดชายคุ่นๆ แอนคิดว่าต้องเป็น เอก แน่ๆแอนจึงรีบเง้ยหน้าขึ้นมองดูแล้วตอบไปว่า

“ไม่เป็นไรค่ะ” แอนรีบตอบ

แต่เมื่อคนที่แอนเห็น เป็นชายหนุ่ม ที่ชื่อ ว่าโจ เพื่อนร่วมห้องของแอน

“ ไม่เป็นไรได้ไง ก็แอน ร้องไห้อยู่นะ” โจเพื่อนของแอนที่แอบชอบแอนมานานแล้ว โจ เคยสารภาพรักกับ แอนในวันวาเรนไทน์ แต่ก็ถูกแอนปฏิเสธรัก

“ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร ซิ!มาถามเซ้าซี้อยู่ได้” แอนพูดแล้วเดินหนีอย่างไม่มองหน้า โจเลย

“ แอนอย่าทำแบบนี้ซิ ผมเป็นห่วงคุณนะ” โจรีบดึงมือ แอนไว้

แอนทนไม่ไว้กับการเสียใจ แอนจึงโนมหน้าของแอนเข้าไปซมที่อกของโจ และปล่อยโหออกมาอย่างดัง  

 “หือๆ หือๆโจ คุณเป็นคนดีจัง” แอนพูดด้วยความซึ๋งใน ความรักของ โจ ที่มีให้แอน

“เอางี้ ดีกว่า เดี๋ยวผมมา นะแอน” โจพูดเสร็จ โจก็วิ่ง ออกไป

“ ฮือๆ โจไปไหน ไหน บอก ว่าจะไม่ทิ้ง กันไง โลก นี้ไม่มีใครรักฉันแล้วหรือไง หือๆ” แอนร้องไห้หนักขึ้นไปอีก และรู้สึกท้อแท้ในชีวิต

“มาแว้ว! ขอโทษ ที่ให้รอนาน ครับ อ่ะ แอนผมให้เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น”โจ ยื่นไอติมให้แอน หนึ่ง อันและโจกำลังกินอีกหนึ่งอัน

“ ขอบคุณ ฉันนึกว่าคุณ จะทิ้งฉันไปซะอีก ขอบคุณมากนะ”แอน พูดพราง รับไอติมที่ โจให้มาทาน

“ผมไม่ ทิ้งคุณหรอก ผมสัญญานะ”โจ พูดพราง ยิ้มให้แอนอย่างสดใส

แอนมองหน้า โจ แล้วยิ้มให้โจ ทั้งสองยืนกินไอติมกันอย่าง อร่อย และมีความสุข

ไอติมใกล้จะหมดแล้ว

“ เย้!! แอน อารมณ์ดีแล้วใช่ป่าว” โจหันไปถาม แอนเมื่อเห็นแอนหยุดร้องไห้แล้ว

“ใช่แล้ว ฉันไม่ร้องไห้แล้ว ล่ะ นะขอบใจ มากนะโจ” แอน ตอบโจพร้อมกับ รอยยิ้มที่สดใส

“ผม ดีใจนะ ที่คุณ หายเศร้า แล้ว” โจยิ้ม อย่างจริงใจ

“กรอก~~กรอก~~ อุ้ย” เสียง ท้องของแอน ร้องเรียก อาหาร แล้ว

“แอน หิวแล้วเหรอ ตอนนี้ เที่ยงแล้ว นี้น้า งั้นผมไปซื้อข้าวให้แอนนะ แอนหาที่นั่ง รอผมอยู่แถวๆ นี้นะ เดี๋ยว ผมจะรีบกลับ มาครับ” โจ พูด จบก็รีบวิ่งตรงไปที่โรงอาหาร ที่อยู่ไกล้นี้เอง

“โจ ไม่เป็นไร…เง้อ ไปซะแล้ว” แอนห้ามโจไม่ทัน โจก็วิ่งไปไกลซะแล้ว

  แอนจึง ต้อง หาที่นั่ง ไกล้ เผื่อ นั่งรอ โจ

“เฮ้ย…โจทำไม เป็นคนดีอย่าง นี้นะ ทำไมเราไม่รักโจ ไปรัก คนอย่าง เต้ทำไมกันน้า~~” แอน พูด

กับตัวเองเบาๆ

“แอน!!! อยู่นี้ เอง” เสียง เต้ ดังมาแต่ไกล

“อ่าว เต้มาได้ไง แล้วทำไม รีบวิ่งมาอย่างนี้”แอน อดถามเต้ไม่ได้ เพราะ เห็นเหงื่อ เต้ไหลออกมาไม่หยุด

“แฮกๆ เหนื่อย เราวิ่ง หนี นีน่า มาอ่ะ กว่า จะนี้มาได้แทบ เย้นะ” เต้ บอกแอน อย่างเหนื่อยจนพูดไม่ค่อยฉัด

“พักๆ ก่อน ค่อยพูด ก็ได้ ปลอดภัยแล้ว” แอนพูดอย่าง เห็นใจเต้

“เออ แอน เป็นไงบ้าง อ่ะ โดนนีน่าพัก เมื่อ ตะกี้เจ็บไหม เป็นไรมากหรือป่าว”เต้ ถามแอนด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร มากหรอก นีน่าไม่ได้เข้า ห้องปกครองหรอกน้า” แอนพูด แบบประชดเต้

“อ่าวทำไม พูดอย่างงี้ ล่ะ คนอุส่าเป็น ห่........” เต้ ยังพูดประโยค นี้ ไม่จบก็มีเสียง คุ้นๆแทรก ขึ้น

“ เต้..........................”  เต้หันไปอย่าง ช้า และเจ้าของเสียง คือ นีน้า นั้นเอง

“ไม่.............”เต้ ร้องออกมาอย่าง ดัง

ทันใดนั้น เต้ คว้า มือ แอน แล้วพยายามดึงแอนไป

“เดี๋ยว เต้จะไปไหน!” แอนถามอย่าง ตกใจ

“ ถามได้ก็หลบ นีน่าไง” จากนั้นเต้ ก็ดึงแอนไป!

!!!ตุบ!!!

“โอ้ย!!” เต้ อุทานขึ้น พร้อมกับล้มลง  ไปนอน กับพื้นเพราะแรงหมัด

“โจ นาย ทำไร ชก เต้ทำไม”แอน ถามขึ้นพร้อม กับยับยั่ง หมักของ โจ ไว้อีกหมัก หนึ่ง

“ก็ ไอ้นี่! ไงที่ มันทำให้แอน ร้องไห้ ต้องสั่ง สอน” โจ ไม่สน แอนแล้วพยายาม ปล่อยหมักออกไป

“ว้าย!!! นี่ ใยแอน รีบ พาแฟนเธอ ไปไกลๆ จากเต้เลยนะ” นีน่า วิ่ง มาถึงก็ รีบไปดูอาการ เต้ทันที

“โจ พอได้ แล้ว!!!” แอน ห้าม โจสุดแรงกาย

“หยุด ได้แล้วโจ” เสียงหนัก แน่น ของเต้ ดังขึ้น

“ทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นนั้น เราผิดเอง” เต้ ลุกขึ้นพร้อมกับพูด ออกไป

“ รู้ตัวดีนิ งั้นก็รีบ ไปๆ ซะ” โจ พูด ตะคอก ใส่หน้า เต้

“เราต้อง ขอโทษนะ แอน ที่ไม่รู้ว่า แฟนเธอ นัดเธอไว้ ไปล่ะ” เต้ พูดจบ ก็เดินหันหลังไป

“เดี๋ยว เต้ เธอ เข้า ใจผิดนะ โจกับ เราไม่ได้เป็นไรกัน” แอน พยายาม อธิบาย แต่ เต้ก็ไม่ฟัง

“อย่า มาแก้ตัว นะย่ะ” นี่น่า พูด ตอกย้ำ ก่อนที่ จะเดินตาม เต้ไป

“ไม่นะ เต้ เธอ เข้าใจ ผิด” แอน พยายามวิ่งตาม เต้ไป แต้โจ วิ่งไปหลั่งแขนแอน ไว้

“แอน อย่าไปสนใจคนที่ทำ ร้ายตัวเอง เลยนะกินข้าว ดีกว่านะ” โจพูดพร้อม กับดึงตัวแอนไปที่โต๊ะ

“เต้ เธอ ไม่เข้าใจ ฉันเป็นแฟนโจ ไม่ได้เพราะฉันรักเธอ นะเต้” นี้เป็นเสียงพูดที่อยู่ภายในใจของแอน ที่แอนพูด กับตัวเอง ตลอด พัก เที่ยง

“ งั้นผมส่งแค่นี้ นะผมไปเรียนล่ะ” โจ เดินมาส่งที่หน้าห้องเรียน ของแอน

“ขอบคุณมากนะ เพราะโจเราถึงได้สดใส” แอนพูด ลอโจก่อนที่ ทั้ง 2 จะแยกเข้าห้องเรียน

“เต้ เธอเข้าใจผิดนะ เอ้...ไม่ดี เอาใหม่ ดีกว่าบอกไงดีนะ”แอน คิดวิธี ที่จะอธิบายให้เต้ ฟัง ในขณะที่แอนกำลังเดินไปที่โต๊ะเรียน

“นี่ ใยแอนเธอ มีแฟน แล้วเหรอ เห็นว่าโจเป็น ถึงกับลูกเศรษฐีเลย น้า” ฟ้าเพื่อน นั่งข้างๆ แอนพูด แซว แอน

“จริง เหรอแอน เธอนิ ตาเฉียบ มากเลยนะ” เพื่อน ข้างๆ อีกคน แซว ขึ้นมาอีก

แล้วในช่วง เวลา นั้นเพื่อนๆ ในห้อง ต่างมารุม ถามแอนจนจน แอนทดฟังไม่ไว

แต่ก่อน ที่แอน จะระเบิดอารมณ์ออกมา ก็มีเสียงแทรกขึ้นจาก ทาง หน้าห้อง

“เพื่อนๆ ฟังทางนี้” เสียง ที่ดังพอจะทำให้ทุกคนหันไปมอง

“ดิฉัน หัวหน้าห้อง ม.6/3 นาม ว่านีน่า จะมาประกาศเรื่องสำคัญ”นีน่า ยืนขึ้นพูดพร้อมที่จะประกาศอย่างสง่า งาม

“คนที่ยืน ข้างๆ ฉันนี้ ชื่อ ว่า เต้ อยู่ร่วม ห้องกับเรา และ เป็นคนที่ฉัน ชอบ มานานแล้ว” นีน่าพูดพร้อมกับ ชี้ไปทางคนที่ยืนข้าง นั้นก็คือ เต้

“ฉัน จะขอประกาศว่า เต้เป็น แฟน กับ ฉันแล้ว นะบัดนี้” เสียง ประกาศนั้น ดังไปทั่วห้อง

“ไม่จริง เต้ เป็นคนดี ไม่หลงผิดได้ยังไง” เพื่อน รวมห้องคนหนึ่ง พูดแทรก

และมี คำว่า ไม่จริงเพิ่ม ขึ้นเรื่อยๆ

“ถ้าทุกคนไม่เชื่อ ก็ถาม เต้ดูเลย” นีน่า พูด พร้อมกับมองไปทาง เต้ และทุก คนในห้องก็มองไปทางเต้ รวมทั้งแอนด้วย

“เออ....คือ..” เต้ กำลัง จะพูด แล้วมองหน้าไป ที่แอน

ในช่วง เวลา นั้น หัวใจแอน ไปอยู่ที่ ตาตุ่ม เวลาหยุด นึ่ง แอน ภาวนา อย่าให้เป็นเรื่อง จริง

“ใช่ ครับ ผมเป็นแฟนกับ นีน่า” เสียงของเต้ ดังไปทั่วห้อง และสิ่ง ที่ตามมา คือเสียงโห่ ของคนทั้งห้อง

“ งั้นทุก คนคงเชื่อแล้วซินะ5555+ ขอจบการประกาสเพียงเท่านี้นะจ๊ะ”นีน่า ประกาศ จบก็ควางแขนเต้ไปนั่ง ที่นั่งของตัวเองและเต้

ทุกอย่างเขา สู่การเรียน การสอนตามปกติ แต่ ปากทุกคน ต่างก็พูดแต่ เรื่องของ นีน่า และ เต้ กันอย่างสนุกปาก มีเพียง แต่ แอน  ยังนั่งนิ่ง

 “ใช่ ครับ ผมเป็นแฟนกับ นีน่า” “ผมเป็นแฟนกับ นีน่า” “ผมเป็นแฟนกับ นีน่า”

“ผมเป็นแฟนกับ นีน่า” “ผมเป็นแฟนกับ นีน่า” ประโยคๆ นี้ยังวน อยู่ในหัวของแอน ตลอดทั้งวัน

“เต้เธอเข้าใจผิด…..” คำที่ แอนซ้อมเอา ไว้เพื่อ อธิบายให้เต้ฟังมันก็ไม่มี ค่าแล้วได้แต่พูด ค้างไว้ในใจของแอนเท่านั้น

    และแล้ววันเวลาผ่านไป เต้ กับ แอน จากเคยเป็น คู่กัดกัน เล่นด้วยกันประจำห้อง

ก็ไม่มีแล้วเต้ และแอน เหมือน อยู่คนละโลก ไม่มีใครคุยกันแต่ เพื่อนในห้องก็ไม่มีใครสงสัยเลยแอนเสียใจมาก กับเหตุการณ์ในวันนั้น แอนจึงให้โจเป็นที่ปรึกษา ปัญหาหัวใจจน คนทั่วไปเขา ล่อแอนกับโจ ว่าเป็นแฟนกัน ส่วน เต้ ก็เป็นแฟนกับ นีน่า เรื่อยๆมา แต่ใบหน้าของ ทั้ง สองคน เปลี่ยนไปจากเดิม จากที่เคยสดใส ก็กลายเป็นเศร้าทั้งสองคนตั้งแต่วันนั้น ทุกอย่างเปลี่ยนไป

ตามกาล เวลา.....

“ แอนๆ ไปเทอะ สาย แล้วนะ” โจ ลงมา จากรถ วิ่ง ตรงมาหาแอนใน สุสาน

“ อือๆ แปบ นึง นะ” แอนหันไป บอก โจ แล้ว หันกลับ มามอง ที่ ป้ายหลุม ศพ ของคนๆ นึง

“ เต้ ฉันไม่เคย นึกเลย ว่าเวลาได้ร่วง เลย มาถึงขนาด นี้แล้ว แต่ทำไมนะ หัวใจฉันก็ยังรักเธอ อยู่”

แอนพูด กับ หลุมศพ นั้นและยืนมองดู อย่างเศร้าๆ

“แอน ปะ ไปได้แล้ว เดี๋ยว ไม่ทันนัดนะ” โจพูดอย่าง รีบร้อน

“เต้ ฉัน ไปก่อนะ แล้วจะมาเยี่ยมใหม่” แอนพูด พร้อมเดินขากไปพร้อม โจ แต่ แอน ก็ยังหัน ไปมองที่หลุมศพ จนแอน เดินไปสุดทาง จนมองไม่เห็น.

“ประกาศๆ นักเรียน ม.6 ทุกคน ขอให้มา รวมตัว กันใน หอประชุม เพื่อทำพิธีอำลาจากกัน”

เสียง ประกาศจากลำโพงดังไปทั่วโรงเรียน วันนี้เป็นวันสุดท้าย ที่ทุกคนจะมาร่วม กันทำพีธีอำลา  

โรงเรียน คุณครู และเพื่อนๆ

“แอนๆ เตรียม ของขวัญให้ คุณครูยัง” ฟ้า ถามแอน ด้วยความรีบเร่ง

“ เตรียม แล้ว ปะ รีบไปหอ ประชุมเดี๋ยว ไปไม่ทันพิธีนะ”แอน ตอบกับไป พร้อมกับถือ ถุงของขวัญขนาดใหญ่

“แอน สุขสันต์ วันเกิด ครับ” เสียงของ โจ ดังมาจากด้านหลังพร้อมกับยื่น ตุ๊กตาหมี ตัวใหญ่ ให้แอน

“โอ้ ขอบใจมาก นะโจ แต่ว่า เราไม่มี มือ ถือ อ่ะ” แอน บอกโจ พร้อม กับพยายาม รับ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะ ของ ขวัญ ในมือ แอน เต็มไปหมด

“งั้น ผมช่วย ถือ นะ” โจ พูด จบ ก็ รีบ ยกของขวัญ ให้แอนทัน ที

“จีบ กันอยู่นั่น แหละ เด๋ว ไปไม่ทันไม่ รู้ด้วยนะ” ฟ้าเพื่อน ของ แอนบอกก่อน ที่ตัวเอง จะรีบวิ่งไป

แอนกับ โจ วิ่งเข้าไปในห้อง ประชุมพร้อมกัน ในห้อง ประชุมนั้น เต็ม ไปด้วย นักเรียน ม.6

ต่าง คนก็ให้ของขวัญ กัน บ้าง กลุ่ม ก็กอด คอ ร้องไห้

“นักเรียน ม.6 ทุกคน กรุณา เงียบ และฟัง ทาง นี้ ต่อไปจะเป็น พิธีสำคัญ นั้นก็คือ พิธีบายศรีสู่ขวัญ

นักเรียนทุกคน จงนั่งลง ด้วยความ สงบ รอพิธี” นี้เป็น เสียงประกาศของ ครูใหญ่

“เมื่อ พร้อมแล้ว ก็ขอเริ่มพิธีเลย” เมื่อ ครูใหญ่ ผู้จบ ก็มีเสียง เพลง บุญคุณครู บรรเลงขึ้น

ต่าง คนก็ อั้น น้ำตาไม่ไว้และเริ่ม ร้องไห้กัน พิธี ยาวนาน ไปเรื่อย ในห้องประชุม มีแต่เสียง ร้องไห้

จนสุด ท้าย ก็คือ การที่คุณครู พูกด้ายสายศิลป์ ให้นักเรียน และแอน ก็เดิน เอา ของขวัญ ให้คุณครู ทุกคน พร้อมกับ โจ ที่คอย ถือ ของให้ ทุก อย่าง ในวันนี้ เป็นไปอย่าง ซาบซึ้ง ในที่สุก พิธีก็เลิก

ต่าง คน ก็แยกย้ายกันไป บาง ห้อง ก็ไป หนังบอกลากัน ในโรงเรียน บางห้อง ก็พากันไปกิน ข้าวนอกโรงเรียน บางห้อง ก็พากันไปร้อง คาราโอแกะ กับคุณครู บางห้องก็ไปช่วย งานคุณครู

      แต่ ห้อง 6/3 ของแอน และเพื่อนๆ พากันไปกิน ข้าวนอกโรงเรียน เพื่อไป ฉลอง อำลากัน

“เอา! พวกเรา ขึ้น รถเลย วันนี้ เซี่ย เต้ จะพาไปเลี้ยง 555+” เพื่อน คนหนึ่ง ในห้องตะโกน ออก มา

“เฮ้ย ไม่ใช่ นะเรา  ไม่ได้เลี้ยง” เต้ รีบ พูด แก้ตัว

ทุกคน ในห้องกำลัง สนุกสนาน กัน และกำลัง จะออกเดินทางไปกิน ข้าวเย็น กัน แต่ในขณะนั้น

“เออ นี้ โจ คุณรู้วันเกิด ของฉันได้ไง” แอน ถามโจ ขณะ ที่กำลัง เดิน ไปที่รถ

“ ก็ผม รัก คุณ นิ ผม ก็ต้อง สืบ รู้ทุกเรื่อง ฮิฮิ” โจ ยิ้ม น้อยๆ อย่าง มีกลลวง

“เก่ง นักนะ รู้ไหม ไม่มี ใครรู้เลย ว่า วันเกิดฉันมันวันไหน นอกจาก คนๆ นั้น เป็นคนเดียว ที่ฉันบอกวันเกิด ไป และอยากได้ ของขวัญจากเขาคน นั้น” แอนพูด พราง สายตา เศร้า และ ฝืน ยิ้ม

“ โห!! แอน ของขวัญ ผม นะ สุดยอดแล้ว ไม่ต้องไปอยากได้ ของไอ้นั้น หรอก” โจ พูด แบบ โกธร เล็กๆ

“แต่ ก็ขอบใจมากนะ สำหรับของ ขวัญ” แอน พูดพราง ยิ้มให้โจ

“ ไม่เป็น ไรคับ เต็ม ใจอย่างแรง” โจพูดพราง ดูนาฬิกา

“เออ แอน ผมต้องไปแล้ว นะ คือ ว่าห้องผม อ่ะ ไปฉลอง กันที่ โรงอาหาร อ่ะ ผมไปก่อนนะ” โจพูดพราง ดูนา ฬิกา

“จ้า ขอบ คุณมากนะที่ เดิน มาส่ง” แอน พูด พร้อม ยก มือ ขึ้น บ๋าบบาย โจ

 จากนั้นแอน ก็รีบวิ่งไปที่รถ

“ ต้องรีบ แล้ว วิ่งๆๆ” แอน พูดใน ใจ แล้วรีบวิ่งให้เร็ว ที่สุดเพื่อ ไม่ให้เพื่อนของเธอ รอ แต่เพราะ ตุ๊กตา ทีใหญ่ของ โจ ทำให้แอน เสียหลัก ล้ม ลงไป

“ โอ้ย!!!!”  แอน ร้อง ดังหลั่ง

“แอน เป็นไร มากไหม” แต้ วิ่งมาเป็นคน แรง และพยายาม พยุง แอน ขึ้น

“ขอบคุณมากนะ เฮ้ย ตุ๊กตา” แอน ลุกขึ้นได้แล้ว รีบวิ่งไป เก็บ ตุ๊กตา ของ โจ และปัดฝุ่น ที่เปลื่อน ออก

“ แอน แค่ ตุ๊กตาของโจ คุณก็เป็นห่วง ขนาดนี้ โจ คงเป็น คนสำคัญมากเลยซินะ” เต้ ถามแอน ก่อน ที่จะเดินจากไป โดย ที่ไม่ต้องการคำตอบ

“เต้ นี้ มันอะไรกัน ทำไม เราต้อง พูด ประชด กัน อย่าง นี้ หรือว่า นาย เกลียด เรามากเลยใช่ไหม” แอน ถามเต้ กลับ ด้วยความโกธร

“แอนเราไม่ได้ เกลียดเธอนะ..แต่เป็นเพราะ...” เต้ ยังพูด ไม่จบ แอนก็พูดสวน

“ไม่ต้อง พูด หรอก เต้ พูดไปก็ไม่มี ความหมาย นาย กับ ฉัน มันก็ได้ แค่เพื่อน กันเท่านั้น” แอน พูดจบ ก็วิ่ง ไปที่รถ

“เรามัน เป็นได้แค่ เพื่อน กัน เพื่อนกัน เพื่อนกัน” นี้ เป็นเสียงที่ยัง วนเวียน อยู่ในสมอง ของเต้ เหมือน กับว่าเสียง นี้ จะไม่จาง หายไปจาก เต้เลย…..

“ เต้ เรามันเป็น ได้แค่ เพื่อน กัน ก็เพราะ ว่า นายมี แฟนแล้ว ฮือๆ” แอน แอบร้องไห้ คน เดียวบน รถ โดย ที่ไม่มีใครสังเกต เห็น

 เมื่อรถ มาถึงร้าน อาหาร ทุกคน ก็มานั่ง รวม กันที่โต๊ะ ขนาด ใหญ่ มีการ ร้องคาราโอแกะ กัน บาง ที่ก็มี การเต้น โช อย่าง สนุก สนาน  แต่เมื่อ กิน ข้าว เสร็จ แอน ก็ขอตัว ออก มาเดินเล่น ข้าง นอก คนเดียว

 “เต้ วันนี้ นายต้อง ทำให้ได้นะ วันสุดท้ายแล้ว สู้ๆ” เต้ พูด กับ ตัวเอง พร้อม เดินออกจากห้องน้ำ

“ เต้ ช้า จัง ทำไรอยู้เนี่ย” นีน่า รอ เต้อยู่หน้า ห้อง น้ำ และเดินไปกับ เต้ ตลอด

เต้ พยายาม ไปหาแอน คนเดียว แต่ก็ทำไม่ได้ จนในที่สุด

“ ตอนนี้ รายการต่อ ไปขอ เชิญ คุณ นีน่า ของเรา มาร้องเพลง บนเวที ด้วย” เสียง เรียก จาก พิธีกร บน เวที

“ ว้าย!! เต้ นีน่า ถูก เชิญไปร้องเพลง” นีน่า พูด กับเต้ด้วย ความดีใจ

“ งั้นก็ ไปซิครับ” เต้ รีบ บอกให้นีน่า ขึ้นไปร้องเพลง ด้วยความดีใจ

“ อะไร กันเนี้ย หรือ ว่า เต้ อยาก ให้นีน่า ไปไกลๆ ใช่ไหม ล่ะ” นีน่า พูด แบบ งอนๆ

“ไม่ใช่ นะ ผม อยาก ให้นีน่า ร้องเพลง ให้ฟัง” เต้ รีบแก้ตัว

“ งั้นนี น่าไปร้องเพลง แปบเดียว นะ เต้อย่าไปไหน นะ” นีน่า พูด เสร็จ ก็ รีบเดินไป ขึ้นเวที

ต่อ จากนั้น เต้ ก็รีบวิ่งออก ไปข้าง นอก ร้าน อาหาร เพื่อ ไปหาแอน

“เฮกๆ เหนื่อย จัง กว่าจะหาตัวเจอ” เต้ พูด เล่นๆ กับแอน

“ มีอะไร ทำไม ต้อง รีบร้อน ขนาน นั้น” แอน พูดพร้อม ยื่น ผ้าเช็ดหน้าให้เต้

“แอน วันนี้ วันอะไรเหรอ” เต้ ถามแอน พร้อม กับเอา ผ้าเช็ด หน้ามาเช็ด เหงื่อ ที่ไหล ไม่หยุด

“ก็ วันพุธ นี้นา ” แอน ตอบไปอย่าง ไม่สงสัยอะไร

“จริงหรอ วันอะไรนะเนี่ย” เต้ ทำเป็น ไม่รู้ไม่ชี้ และ มองหน้าแอน อย่างมี อะไรแอบแฝงอยู่

“ก็วันพุธ นี้ แล้ว มันจะเป็น วันอะไร ล่ะ” แอน เริ่มพูด แบบ อายๆ และดีใจ ที่เต้ จำวันนี้ได้

“แอน Happy b…..”

ตืดตๆตืดๆ เสียง โทรศัพท์ของแอน ดังขึ้น

“เต้ ขอตัวแปบ นึง นะพ่อโทรมา” แอน เดินออก ห่าง ไปเล็กน้อย เพื่อไปคุยโทรศัพท์

“แอน  Happy   Birthday คับ ไม่เอา ดีกว่า แอน สุขสันต์ วันเกิด นะไม่ดีๆ” เต้ ฝึก ซ้อม คำพูด

“แอน วันนี้ แหละ ที่เรา จะบอกสิ่ง ที่สำคัญ ที่สุด สำหรับ แอน ถ้าไม่บอกวัน นี้ มันคงจะสายไป” เต้ พูดใน ใจกับตัว เอง และพยายาม พูดให้กำลังใจ ตัวเอง เพื่อ ที่จะมีความกล้า พูดกับแอน

แอน คุยโทรศัพท์ นาน พอสมควร เต้ จึงเดินแอบ ไปฟัง แอน คุยโทรศัพท์

“อยากรู้ จิงๆ ว่าคุยกับ ใคร ถ้าคุยกับพ่อ คงไม่นาน ขนาด นี้” เต้ เดิน ย้องเบา ไป ที่ข้างหลังแอน

“อ่าว ฉลองห้อง เสร็จ แล้วเหรอ” แอน พูด กะใครหวา เต้ พยายาม แอบฟังอีกครั้ง

“ตุ๊กตา แอน จะดูแล อย่าง ดีเลยนะ ไม่ต้องเป็นห่วง จน ต้องโทรมาถามหรอก” 

เมื่อ เต้ ได้ ยินประโยค นี้ เต้ ก็รู้เลย ว่า แอนคุยกับ โจ เต้ ระงับ อารมณ์ ไม่ไหว จึง ตะโกน ออกไป

“ แอน!!! ทำยังงี้ได้ไง” เต้ พูด พร้อม กับ เขย่า ตัวแอน

“ อะไร เต้ แอน เพิ่ง คุยกับพ่อ นะ” แอน งง และพยายาม อธิบาย

“ ไม้ต้อง อ้าง พ่อ เลย ตะกี้ แอน คุยกับโจ ชัดๆ” เต้ อารมณ์ จะระเบิดแล้ว

“ ไม่นะ แอน เพิ่ง คุยกับพ่อ เสร็จ จริงๆ แล้ว โจ ก็ค่อย โทรมา” แอน พยายาม อธิบายเรื่องจริงให้เต้ฟัง

“ แอน เราเพิ่ง รู้ว่าแอน รักโจ มาก ขอโทษ นะที่มารบ กวนความรัก ของเธอ” เต้ พูด จบก็หันหลัง แล้วเดินหน้าไป

“ เต้ นาย มาหา ฉันเพื่อ อะไร เพื่อ ที่จะมา ทะเลาะ กัน ใช่ไหม” แอน เริ่ม หมด ความอดทน และเริ่ม มีน้ำ ตาไหลออกมา

“ใช่ เรามาที่นี้ เพื่อ อะไร ” เต้ เพิ่ง เรียก สติ ตัวเอง กลับ มาได้

“ที่เรา มาที่นี้ ก็เพื่อ จะบอก อะไร เธอ สักอย่าง แต่ตอนนี้ มันไม่มี ความหมาย แล้ว” เต้ พูด ประโยค นี้ เบา มาก และเดิน จาก แอนไป

 แอนรีบวิ่ง ตามเต้เข้าไป ในห้องอาหาร ตอนนั้น นีน่า ก็ร้องเพลง เสร็จ พอดี

“เต้ อยู่ไหน เต้ เราต้อง พูดกันให้รู้เรื่อง เรารักนาย” แอน คิด ประโยค นี้จะพูดกับ เต้

มองไปมองมา ก็ไม่เห็น เต้เลย

“ ตอนนี้ นักร้อง สาว นีน่า ร้อง เพลง จบ แล้ว นะครับ” เสียง ประกาศ จากเวที ทำให้แอน หันไปมอง ทันใดนั้น แอนก็เห็น เต้ มอม ของขวัญ กล่อง สีชมพู ให้นีน่า

“ ว้าว ขอบคุณ มากนะ เต้” นีน่า ดีใจมาก และหอม แก้ม เต้

แอน นิ่ง ทำอะไรไม่ ถูก สับสน ไม่รู้ว่า มันคือ อะไร

“ ฉัน เข้า ใจแล้ว ทุก สิ่ง มันจบ แล้ว เรา มันเป็น แค่ เพื่อนกันฉันมันคิดไปข้างเดียว และรักข้างเดียว หลงคิดไปว่าเขา จะจำวันเกิด เราได้ ฮือๆๆ” แอน พูด กับ ตัว เอง เป็น ประโยค สุด ท้าย และรีบ ออก ไปจาก ร้าน อาหาร พร้อมกับ หยด น้ำ ตา

กล่อง ของขวัญที่เต้ ให้นีน่า นั้น ข้างใน เป็นตุ๊กตา หมีสีชม พู ถือซองจดหมายอยู่ แต่ในซอง จดหมายไม่ มีอะไร มีแต่ร่องลอย การเปิด เข้าเปิดออก ของเต้ ที่พยายาม จะเขียน ให้ดีที่สุด แต่ก็ ไม่มีความหมายแล้ว..

“ฟ้า รอ นานไหม ขอโทษที่มาช้า เราไปที่สุสารมาอ่ะนะ” แอน เปิดประตูร้าน กาแฟ แห่งหนึ่ง ที่นัด ฉลอง วันเกิดไว้

“ ไม่เป็น ไรหรอก จ้า แล้วไปทำไม ที่สุสาร” ฟ้า ถามต่อ ด้วยความสงสัย

“ ฟ้า นี้ เธอ จำไม่ได้เหรอ วันนี้ เป็น วันครบรอบ วันตาย ของเต้นะ” แอน ตอบกับไป ด้วยความ

โกธร เล็กน้อย

“ โอ!! จริง เหรอ ขอโทษ จริงๆ ที่ลืมอ่ะ มันนาน มาแล้ว” ฟ้า พูดแก้ตัว

“ไม่เป็นไร หรอก นะ มันก็นาน มา แล้วจริงๆ” แอน พูดไป ก็เริ่ม เศร้าๆ

“ คิดถึง เต้เนาะ ไม่หน้า เลย ถ้าเต้ยังอยู่ก็ คงได้ มางานวันเกิดเธอเนาะ” ฟ้า พูดอย่างเศร้าๆพร้อม กับมองหน้าแอน

แอน นั่งนิ่ง และไม่มี บทสนทนาต่อ

 แอนจึงนึกถึงความหลัง ในวันที่ เต้ จากไป เป็น วันที่ แอน ไม่อาจลืม

“อ่าว วันนี้ โจไม่ว่างเหรอ” แอน ในชุด นักศึกษามหาลัย ยืนคุยกับ โจ นักเรียน แพทย์

“ เออ ก็คือ วันพรุ่งนี้ ผมมีสอบภาคปฏิบัติผ่าตัดหุ่น วันนี้ พวกเพื่อนๆ เลย ชวนกันไป ฝึกซ้อม ผ่าตัด อ่ะคับ ผมเลย อยากจะไปฝึกด้วย เพราะ พรุ่งนี้ สำคัญมาก” โจ อธิบาย เรื่องที่ ไปส่งแอนไม่ได้

“ งั้น เด๋ว แอนกลับ เองก็ได้ แล้ว พรุ่งนี้ สอบให้ได้นะโจ สู้ๆ”

“ขอบคุณครับ ผมไปก่อนนะ”โจพูดเสร็จ ก็วิ่ง จากไป

แอน เดิน ออกมาจาก มหาลัย ยืน รอรถเมย์ อยู่นาน สองนาน

“ อ่าว จะ 3 ทุ่มแล้ว ยังไม่มีรถ เลย แล้ว ฉันจะกลับยังไงเนี้ย” แอน ยืนดูนาฬิกา เดิน วนไปวนมา

“ทำไง ดีเนี้ย วันนี้ไม่หน้า เลิก ค่ำ เลย แงๆ ทำไงดี” แอนเริ่ม ร้อนรน อยากกลับบ้าน

เอี๋ยด......เสียงรถ จอด ข้าง หน้าที่แอนยืนอยู่

“แอน ไปกับผมไหม ผมจะไปส่ง” ผู้ชายที่อยู่ในรถ ถาม แอน

“ คุณเป็น ใคร ฉันเห็น คุณไม่ชัดเลย” แอนถาม พร้อมพยายาม มอง หน้าคนในรถ

“ เอาะขอโทษ เอา กระจกลง น้อยไปหน่อย” ผู้ชาย คนนั้นจึงหมุน เอากระจกรถ ลง จนเห็นหน้าชัด

“เฮ้ย เต้” แอน ตกใจมาก ที่เจอเพื่อน เก่าอย่างเต้

“ก็ใช้ นะซิ เห็น เป็นใคร ล่ะ กลับด้วยกันไหม ยืนอยู่คนเดียว ไม่กลัวเหรอ” เต้ชวน แอนติดรถไปด้วยกัน

“ มันจะดีเหรอ” แอน เกรงใจ แต่ก็ไม่ค่อยไว้ใจเต้

“ เราเป็นเพื่อนกันมา ตั้ง นานไว้ใจ ได้” เต้ พูดยังกะรู้ว่าแอน ไม่ไว้ใจ

“ งั้นไม่เกรงใจนะ” แอน พูดเสร็จ ก็ขึ้นไปนั่ง รถ

“ แอนๆ เรียน อยู่มหาลัยนี้เหรอ” เต้ ถาม แอนตามภาษา เพื่อนเก่า

“ ใช่แล้วฉันเรียน มหาลัย นี้แหละ คณะ ศึกษาศาสตร์ อ่ะ”

“งั้น เราก็ เรียนมหาลัยเดียวกัน แต่ เราเรียน คณะแพทย์” เต้ ตอบไปด้วยคาวมภูมิใจ

“ โอ้โห้ คนหัวทึ่ม อย่างนาย เข้าแพทย์ ได้ด้วย55+” แอน พูดติดตลก

“แอน เรา มันก็เป็นเพื่อนกัน มาหลาย ปีแล้ว เนาะ” เต้ พูด ย้อน ถึงความหลัง

“ อือ ก็ใช่นะซิ ทำไม เหรอ” แอนถามกลับไปด้วยความสงสัย

“ เรามีอะไรจะบอกแอน อ่ะ แต่ มันจะสายไปไหม ถ้าบอกตอนนี้” เต้ พยายาม จะพูด เรื่องที่อยากพูดมานาน

“ ไม่ สายหรอก นะพูดมาเลย ถ้าไม่พูดตอนนี้จะสายเกินไปนะ” แอน อยากรู้เรื่องที่เต้ จะพูด

“ เออ คือ ว่า.....”

 ปัง!!!!!!!

เต้ ยังพูด ไม่จบ ก็ มีรถ อีก คัน หนึ่ง วิ่ง เขา มาชน ที่รถ เต้ ทาง ที่แอนนั่ง รถของเต้ หมุน ไปมา อยู่กลาง ถนน แอน สลบ ไปตั้งแต่ เมื่อไรก็ไม่รู้ ภาพสุด ท้าย ที่แอนเห็นก็ คือเต้ มีเลือดออก อยู่ ตรงหน้าผากและทั่วทั้งตัวก็ เต็มไปด้วยเลือดกำลังพยายามบังคัณพวง มาลัยรถอยู่

 จากนั้น ก็มีแต่ภาพสีดำ......

“แอน แอน ฟื่นแล้ว ทุกคนแอน ฟื่นแล้ว” เสียง ตะโกน ของ ฟ้า ทำให้ทุกคนมามุง ที่เตียง

“ ที่นี้ ที่ไหน”แอน พยายาม ลุก ขึ้นนั่ง

“ ที่นี้โรง พยาบาล จ๊ะ” ฟ้าเพื่อน ของแอน ตอบ แอนพร้อม กับกอด แอน ด้วยความดีใจ

“ แอน เป็นไง บ้าง รอด ตายมาเลยนะเนี้ย” เพื่อน อีกคนของแอนถาม

“ใช่ๆ พวกเราเป็น ห่วง เธอมากเลย นะ” เพื่อน อีกคน นึงพูดขึ้น

แอน พยายาม ควบคุมสติ และ นึกว่าเกิด อะไรขึ้น ทันใดนั้น แอนก็คิดได้

“เต้ ฟ้า เต้ ล่ะ เต้ อยู่ไหน” แอน รีบ พูด ขึ้น ด้วยความเป็น ห่วง

“ โอ้ย...ไอ้ แอน แก จะไปห่วง ไอ้ เต้ ทำไมว่ะ รู้ไหม ไอ้ เต้ มันไม่เป็น ไร มาก หรอก นะ แล้ว ตั้งแต่ วันที่ เกิด เหตุ มัน ก็ ไม่มา ดูแก อีก เลยนะ” ฟ้า พูด อย่างใส่อารมณ์

“งั้นเหรอ” แอน รู้สึก เศร้า นิดๆ แล้ว ก็ เอน ตัวลง นอน

วัน เวลา ผ่านไป แอน ก็ ได้ แต่ อยู่ในโรงบาล มีคนแล้ว คนเล่า มาเยี่ยม มากมาย การที่ มีคนเปิด ประตู แต่ ล่ะ ครั้ง แอน จะมีความ หวังอยู่เสมอ แต่ คนๆ นั้นก็ ไม่มา ซักที.

“เต้ เธอ ไปไหน…..”แอน ยัง คงมีแต่ คำถามนี้ในใจ

ก๋อกๆ...

แอนงัวเงีย ตื่น ขึ้นมา เพราะ เสียง เคาะ ประตู

“ฟ้า ไป เปิด ประตู ให้หน่อยดิ” แอน เรียก ฟ้า ให้ไป เปิดประตู โดย ไม่ลืมตา

“ฟ้า!” แอนเรียก อีก ครั้ง แต่ ก็ ไม่มีเสียง

ก๋อกๆ....ก็อกๆ

“โอ้ย!!! จะเคาะ ไรหนัก หนา ฟ่ะเข้า มาเลย ไปเปิด ประตูไม่ได้ เฟ้ย” แอน ตะโกน บอกไป

ประตู ค่อยๆ เปิด ไฟใน ห้อง มืด มาก จนมอง เห็นว่ามีแสง ข้างนอกเขามา

“แอน” เสียง เรียก ของ คนๆ นั้น คุ้น เคย มาก จนแอน ต้อง ตาสว่าง แล้วพยายามมองหน้า

“นาย เป็นใคร” แอน ถามไป พร้อม กับ เอามือ คลำไปหา สวิตซ์ไฟ

ผู้ชาย คนนั้น เข้ามาใกล้ ทุกที

“อ๊าก.... สวิตซ์ไฟ อยู่ไหน เจอ แล้ว” แอน เปิด ไฟ ทันใดนั้น แอน ก็ เห็น ว่า คนๆ นั้น

“เต้! เต้ นาย จริงๆ เหรอ” แอน ดีใจ มาก ที่ ผู้ชาย คนนั้นเป็น เต้

“ไง แอน อยู่โรงบาล มาเป็น อาทิตย์ ขอโทษ นะที่ มาเยี่ยม ไม่ได้ งาน เยอะ”เต้ ยื่นดอกไม้มาให้แอน

“เต้ นาย เป็น ไร มากไหม ทำไม นาย ออก จากโรงบาล เร็วจัง” แอนถาม ด้วย ความเป็นห่วง

“อ่อ ก็ ไม่ เป็นไร มาก แค่ หัวแตก เฉยๆ ถาม แบบ นี้ เป็น ห่วง เราอ่ะดิ55+”เต้เล่น มุขใส่แอน

“ไร เล่า ก็ แค่ถามเฉยๆ ไม่ได้ หรือไง”  แอน หน้า แดง ก้ม หน้า 

ตือๆ...ตือๆ เสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น

“ของแอน หรือ ป่าว อ่ะ เสียง โทรศัพท์ ไม่เป็น อย่าง นี้” เต้ พูด พราง หาโทรศัพท์

“ใช่ จริง ด้วย อยู่ไหน นะอยู่ไหน” แอนกำลัง หาโทรศัพท์อยู่ๆ ก็ มีเสียง เรียก

“แอน! ทำไม ไม่ รับโทร ศัพท์ ” เสียง ฟ้า ตะโกน มา

“เสียง ฟ้านิ ฟ้าอยู่ไหน” แอน มอง หา ฟ้า รอบ ห้อง ก็ไม่เจอ มองไปที่ เต้ เต้ ก็กำลัง ช่วย แอนหาโทรศัพท์ อยู่ แอน มีความ สุขมาก ที่ ได้ เห็น เต้

“ไอ้ แอน ตื่น มารับโทร ศัพท์” เสียงฟ้า ดัง มาอีกแล้ว

“ฟ้า อีกแล้ว อยู่ไหน” แอน พยายาม หาฟ้า

“ตุบ!!”

“โอ้ย!!!” แอน ร้อง ดังรั้ง พร้อม กับ เอา หมอน ออก จากหน้า

“ไอ้ แอน รับโทรศัพท์ เดี๋ยวนี้”ฟ้า ยื่น โทรศัพท์ ให้แอน แอน ยังงัว เงีย อยู่

“ฟ้า เต้ ล่ะ เต้ อยู่ไหน” แอน ถาม ฟ้า เพราะ แอนมอง หาเต้ ไม่ เจอ แล้ว

“เต้ เต้อ ไหน ไม่เห็น มี ในห้องนี้ มีแค่ แก กับ ฉัน สอง คน” ฟ้า ตอบ อย่าง งงๆ

“ดอก ไม้ล่ะ” แอน มองไป บน โต๊ะ ก็ไม่เห็นดอก ไม้ของเต้เลย

“แอน เป็น ไร ไม่มีใคร มาเยี่ยม แก ทั้ง นั้น ฝันไปแล้ว แกง่ะ” ฟ้า พูดไป ส่ายหน้าไป

“ไม่.....ฉันไม่ได้ ฝันไปฮือๆ…”แอน ร้องไห้ อีกแล้ว

“ไอ้ แอน จะ ร้องไห้ทำไม โธ่ เพื่อนฉัน” ฟ้า เข้า ไป ปลอบแอน..

จากวันนั้นมา แอนก็พยายาม ไม่คิด ถึงเต้ อีกเลย.ไม่นาน แอน ก็ได้ ออก มาใช้ ชีวิต ตามปกติแอน ไม่มี แผน เป็น อะไร นอก จาก ที่ แขน ข้าง ซ้ายเป็นแผนเป็นรูปวงกลม แต่แอนก็ไม่ได้ สงสัยอะไรเพราะคิด ว่าคงเป็นลอยเข็มชีดยา

“อ่าว แอน กาแฟจะเย็นหมดแล้วนะ” โจ เพิ่งเดินเขามาในร้านกาแฟ

“อ่อ อืมคิด ถึงเรื่องเก่าๆอยู่น่ะ” แอนดูเศร้าๆ

“โห๋ แอนวันนี้วันเกิดเธอนะอย่าเศร้าไปเลยน่ะ”ฟ้าช่วยปลอบใจ

“แต่วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายเต้นะ” แอนเถียงฟ้า ทุกคน เงียบและไม่มีใครพูดอะไร

เมื่อ 3 ปีก่อน นั้นตอนที่แอนเพิ่งออกมาจากโรงบาล และเป็นวันเกิดของเธอ แอนก็ได้ รับโทรศัพท์ จากผู้หญิงคน หนึ่ง ผู้หญิงคนนั้น โทรมา บอกข้าวร้ายสำหรับแอน ว่า เต้คนที่เธอรัก ได้ตายจากแอนไปแล้วด้วยโรคโลหิตจาง

“แอนเป็นไร ทำไมถึงร้องไห้”โจ้ ตกใจที่เห็น น้ำตาของแอน

“ไม่มีไร หรอก แค่ คิดถึง คนๆนั้น ขึ้นมา มาอยากเชื่อเลย ว่าเขาตายแล้ว” แอน เช็ด น้ำตาตัวเอง

“โธ่ แอน ไม่ต้องไปคิด แล้ว คนะนั้นจากไปนานแล้ว มาเต้นกันดีกว่า”ฟ้าเดินไปเปิดเพลง แล้วก็ดึงแอนมาเต้นด้วยกัน

“เฮ้ย! ฟ้า ฉันลืมไปเลน วัน นี้ฉันมีนัดกะนีน่าอ่ะ” ฟ้า พูดขึ้นมา พรางวิ่งไป หยิบกุญแจรถ

“อ่าวแอน นัดไร” ฟ้า รีบถามก่อนที่แอนจะไป

“ก็นีน่า นัด มาว่า อยากเจอเรา อ่ะใน วันเกิด” แอน รีบเก็บ ของแล้ว กำลังจะเดินออกไป

“แล้ว ทำไมนีน่าไม่มาหา เองล่ะ”ฟ้าถามอย่าง สงสัย

“เออ นัดไว้แล้ว น่ะ ต้องไป ล่ะบายๆ” แอนวิ่ง ออกไป ที่รถอย่างรีบเร่ง

 “เดี๋ยว แอน ผมไปส่งไหม อ่าว.....ไปซ่ะแล้ว” โจ พูดรั่งแอนไว้ไม่ทัน

ณ โรงแรม ของนีน่า ที่ห้องรับบี้

“ไง นีน่า รอนานไหม ขอโทษ จริงๆ ที่ลืม ไปอ่ะ” แอน รีบวิ่ง มาหานีน่า

“ไม่หรอก นะฉัน ก็ เพิ่ง มาเอง”

“เออ แล้ว มีไร เหรอ” แอน ถามนีน่า อย่างรีบเร่ง

“แอน เธอ รู้ไหม ว่า ฉันเกลียด เธอมากแค่ไหน” นีน่า พูด พราง จิบ กาแฟ

“อ่าว ทำไม ล่ะ ทำไม ต้องเกลียดฉัน” แอน รีบ ถามอย่าง สงสัย

“แอน เธอไม่รู้อะไร หรอก เธอ น่ะมันโง่ โง่ มาก เลยรู้ไหม” นีน่า เริ่ม ใส่ อารมณ์

“อะไร กันนีน่า พูด กันให้ เข้า ใจหน่อย” แอน งง มาก กับ คำพูดของนีน่า

“ฉัน จะอธิบาย ทุก อย่าง ให้ ฟัง แต่ เธอเปิด ของขวัญ ดูก่อนซิ” นีน่า พูด พราง ยื่น ของขวัญกลอง สีชมพู ให้แอน แอน ค่อยๆ เปิด ออกอย่าง สงสัย

“กุญแจ?” แอน พูด ขึ้นมา อย่าง งงๆที่ในกลองนั้น มีแต่ กุญแจ ดอกเดียว

“ใช่ กุญแจ มันเป็น กุญแจ ห้องๆ หนึ่ง ที่อยู่ในโรงแรม นี้ เธอ จง ขึ้นไป เปิด ห้องๆนั้น” นีน่า พูด พรางเดิน จูง มือ แอนไป ที่ลิฟต์

“นีน่า นี้ มันอะไร กัน”แอน เริ่ม กลัว และ สงสัย มาก ขึ้น

“ไปถึงห้องก็ รู้เอง” นีน่า พูด เสร็จ ลิฟต์ ก็ เปิด นีน่า พา แอน เดินไป หยุด อยู่ที่หน้า ห้องๆหนึ่งหน้า ห้อง มีคน มาแกะสลัก เป็น คำว่า Happy Birthday to ann

“เปิด ห้องเข้าไปซิ”นีน่า พูด แบบ บังคับให้แอน เปิด ห้อง

แอน ค่อยๆ เปิดประตู เข้าไป อย่าง ระวัง  ประตูค่อยๆ เปิด เมื่อ เท้า แอน เยียบ เข้าไป ในห้อง แอน ถึงกับ อึ้ง ไปเลย เพราะ ในห้อง มีแต่ สีชมพู และ พนังห้อง ทุกๆ ทิศ มีแต่ รูป ของแอน ทั้ง ทุก

กิริยา บท บ้าง ภาพแอน ยัง จำไม่ได้เลย ว่า เคยถ่ายไว้ แอน เข้าไปดูภาพๆ นึง ในภาพ นั้นเป็นรูปแอนกำลังนอน หลับ มีสายยาง มาติดที่ตัวแอนเต็มไปหมด หัวของแอนก็ มีผ้าพันแผล หมัดไว้ทั้ง หัว และ มีผู้ชาย คนนึง กำลัง หอม หน้าผาก ของแอน ผู้ชาย คนนั้น คือ เต้

“ไม่ เต้ นี้มันอะไร กัน” แอนสับสน และเริ่มร้องไห้

“แอน!” เสียง คุ้นๆ นี้ ทำให้แอน รีบ หันไป ตามเสียง สิ่ง ที่แอน เห็น อยู่ตรง หน้า มีผู้ชาย คนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ และตรงหน้า เขา ก็เค้กอยู่ ในเค้ก เขียนไว้ ว่า To Ann แต่ ผู้ชาย คนนั้นเขาอยู่ในทีวี ที่ติดอยู่กับพนัง ห้อง สีชมพู

“เต้ นี้มัมอะ....” แอน ยังพูด ไม่จบ คนในเทป ก็ พูดสวน

“แอนไม่ ต้องพูดอะไร ทั้งนั้น ไม่ต้องถาม อะไรทั้งนั้น วันนี้ ที่ ผม อยาก ทำก็คือ อยากร้องเพลงๆนี้ให้คุณ”คนใน เทป พูดเสร็จ ก็ ร้อง เพลง  Happy Birthday to ann  Happy Birthday to ann

Happy Birthday  Happy Birthday  Happy Birthday to ann  ........... ผู้ชายในเทป ร้องไปจนครบ 2รอบ “แอน เป่า เทียนซิ” พูดชาย คนนั้น ยื่น เค้ก ให้แอน เป่า

แอนไม่ได้ เป่า เทียน เพราะ มีแต่อึ้ง และร้องไห้อยู่

“แอน อย่า ร้องไห้ นะผม ไม่ได้ ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้” ผู้ชาย คนนั้น ว่าง เค้ก ลง และ นั่ง ก้ม หน้า เช็ดน้ำตา

“แอน ผม ดีใจ มากนะ ที่ได้ ร้อง เพลง สุขสันต์ วันเกิด ของแอน ผมอยากทำมานาน แล้ว และ ในวันนี้ ผม ก็ อยาก จะ บอก คุณ อีก เรื่อง หนึ่ง ถึง ตอนนี้มัน จะสายไปแล้ว….ฮือๆ” ผู้ชาย คน นั้น ร้องไห้โฮ ออก มา แอนก็ ร้องตาม

“แอ...น....ฮือๆ... ผม รัก คุณ นะ ผม รักคุณ มาก ฮือๆ” ผู้ชาย คนนั้นพูด จบ เขา ก็ ร้องไห้ ออก มา

“ผม รัก แอน นะรัก ตลอดไป” และเขา ก็ ยังพยายาม พูด แต่คำนี้ ออก ไป ถึงแม้ จะฟังไม่รู้เรื่อง

“ ฉัน ก็ รักคุณ นะเต้ฮือๆ” แอน ก็ ปล่อย โฮ ออกมาอย่างดังและเข้าไปกอดทีวีถึงโอม กอดนั้น ถึงมัน จะไม่รู้สึก ว่า กอด คนๆนั้นก็ ตาม.

แอน ไม่สามา รถรู้ได้ เลย ว่า เต้ ตาย เพราะ อะไร แขนข้างซ้ายของแอน มีจุดแผล เป็นเล็กๆ จุด นั้นคือจุดสาย เข็ม ที่แทง เข้าไปในเส้น เลือด เพื่อให้ เลือด และคนที่ให้ เลือด แอนคือ เต้ และ เขา ต้องตายไป เพราะ ขาดเลือด.

คำว่า รัก ของเต้ จบไปตอนไหน ไม่มีใคร รู้

แต่ ถึง จะพูดไป ซัก ร้อย  ซักพันคำ มันก็ ไม่มีความหมายอะไร แล้ว เพราะคน ที่พูดนั้นไม่ได้อยู่ในโลก นี้แล้ว.....