ถ้าคิดว่าดีก็ลอง!

1 [มันแค่จุดเริ่มต้น!!!]

วันนี้ก็เป็นวันที่เปิดเทอมวันแรกในการขึ้นภาคเรียนต่อไป เป็นประจำอยู่แล้วที่ผมจะมาโรงเรียนไวพอผมขั้นมาถึงชั้นของผม ระหว่างที่ผมเดินอยู่และใกล้ถึงห้องเรียนผมก็ได้ยินเสียงเพื่อนผมที่กำลังร่วมใจกันร้องเพลง “โรงเรียนของเราหน้าอยู่ คุณครูใจดีทุกคน เด็กๆ~~~” พอผมได้ยินเสียงนั้นผมก็รีบเร่งฝีเท้าให้ไวพอผมมาถึงหน้าห้องพอดีเพื่อนผมก็ทัก! “เฮ้ย!! ไอแดนมาแว้ววว” ระหว่างที่เพื่อนพูด ผมก็หันไปมองเพื่อนที่อยู่ในห้อง เพื่อนๆผมกำลังถ่ายคลิปอยู่ไม่ทันไรเพื่อนผมก็เอาแขนมารัดคอแล้วลากเข้าไปหากล้อง “มาแล้วครับ…เพื่อนของผม”

ผมก็พูดขึ้นว่า“สวัสดีนะครับ~คนนี้สุดหล่อของรายการเลย :D” พอผมพูดจบไปไม่ทันไรเพื่อนผมก็พร้อมใจกันพูด “ถุ้ยยยยยย” แล้วก็หัวเราะกันต่อ ผมก็ขอตัวเอาของไปวางที่โต๊ะของผม ไอพวกนั้นก็ถ่ายคลิปต่อไป ระหว่างที่ผมจะเดินไปหาเพื่อนผมก็สังเกตุเห็นคน2คน ชายหญิงที่กำลังทะเลาะกันไกลๆออกไปนิดหน่อยข้างกำแพงโรงเรียนผมก็เลยเรียกเพื่อนๆผมมาดู

“เชี่ยๆ พวกมึงมาดูดิวะเขาทะเลาะกัน!!!” พอผมพูดจบ เพื่อนผมทุกคนที่ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านก็ต่างคนต่างรีบวิ่งกันมา -.-* แต่ไม่ค่อยได้ยินเสียงเขาทะเลาะกันเพราะผมก็อยู่ชั้น3 สะด้วย นั้นไงพอดูกันไปมา2คนนั้นเริ่มผลักกันไปมา พวกผมที่สันดานคล้ายๆกันเลยเพิ่มเสียงเชียร์ให้

“โอ๊ยยยยย....โว๊ยยยย....” แต่ครั้งนี้เล่นเอาพวกผมกับเพื่อนๆพูดไม่ออกเลย เพราะผู้ชายคนนั้นเอาปืนมาจากไหนไม่รู้ขึ้นมาจ่อหัวผู้หญิงคนนั้น พวกผมตกใจเลยหันไปมองหน้ากันสักพักแล้วไม่พูดอะไรต่างคนต่างรีบหันไปมองต่อ ผู้ชายคนนั้นก็เหมือนจะสั่งให้ผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปจากบริเวณนี้ ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเดินออกไปพร้อมผู้หญิงคนนั้น ผู้ชายคนนั้นก็หันมามองพวกผมที่ยืนมองที่หน้าต่างเล่นเอาพวกผมต่างคนต่างหลบไม่ทัน  O.o* เล่นเอาผมหัวใจจะวายพอสักพักก็หายไปแล้ว พวกผมก็ต่างคนต่างเริ่มเกิดอาการคิดมากของปาล์มมี่- - ผมก็เริ่มคนมาว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นอะไรรึป่าวระหว่างที่ต่างคนต่างเงียบไปเพราะกำลังตกใจและคิดอยู่ในใจ ไอเกมก็ทักขึ้น

“มึง! กูถ่ายคลิปไว้วะ”

“มึงลบเลยไอสัสอย่าเก็บไว้!” ปริ้นพูดอย่างกลัวๆ

“ไอเชี่ยมึงจะลบหาพ่องมึงสิ อย่าลบมันคือหลักฐานชั้นดีเยี่ยม! -o-b” โจ๊กพูด

ผมเลยต่อไปว่า “มึงคิดว่าเล่นเป็นโคนันรึไงวะ?- - มึงจะเก็บจะลบก็เรื่องของมึงสิวะ”

“กูว่าเก็บก่อนเถอะเชื่อกู”แม๊ก

“เอามึงว่า- -*” ฟรุ๊ค

เวลาเย็นในวันต่อมา ไอแม๊กแม่งวิ่งมาหาพวกผมที่กำลังลงบรรไดจะกลับบ้านกันเพราะมันได้เวลาเลิกเรียนแล้ว แม๊กก็มาหยุดที่ข้างหน้าพวกผมอย่าเหนื่อยๆแล้วท่าทางรีบแล้วหายใจไม่ทันแล้วแม่งจะพูดให้ได้แม่งไม่รู้เรื่องว่าพูดอะไรเพราะมันหอบ พวกผมเลยมองหน้ากันงงแล้ว ปริ้นก็บอกขั้นมาว่า “สัสมึงใจเย็นๆ มีไรว่ามา”

แม๊กก็หายให้เข้าครั้งหนึ่งแล้วพูดว่า “พวกมึงจำผู้หญิงคนนั้นเมื่อว่าที่พวกเราเห็นเขาทะเลาะกันปะวะ” “เออๆจำได้”ผมตอบ

“เชี่ย!! เขาตายแล้ว”