รักหมดใจนายน่าเลิฟ

ณ บ้านร้างหลํงโรงเรียนดงอุค

"ฉะ...ฉันไม่เข้าไปได้มั้ย จงกุก"

เด็กหนุ่มม.ปลายตัวเล็ก ผิวขาว พูดขึ้น ใบหน้าสวยซีดเผือดและเต็มไปด้วยเหงื่อ มือเล็กๆจับที่ชายเสื้อของเพื่อนอย่างกลัวๆ

"หุบปากซะ ซูโฮ!"

เด็กหนุ่มที่ตัวโตกว่าพูดด้วยความรำคาญ ก่อนจะถือไฟฉายเดินนำเด็กหนุ่มอีก3-4คนเข้าไป

"เอ้า! เร็วๆเข้า!!"

จงกุกตะโกนเรียกเมื่อเห็นว่าซูโฮยังยืนตัวสั่นอยู่หน้าบ้านร้างพลางยกเฮดโฟนสีส้มคู่ใจขึ้นมาสวม

"ฉะ...ฉัน!"

'อย่าเข้ามา!!!'

เฮือก!

ซูโฮสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินเสียงปริศนาที่ดังที่ดังก้องอยู่ในหู

'ถ้าพวกมึงก้าวเข้ามาอีกแม้แต่ก้าวเดียว กูไม่ปล่อยพวกมึงไว้แน่!!'

เสียงทุ้มต่ำพูดคล้ายตะโกนซะมากกว่า ซูโฮสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนที่ยืนรออยู่ในบ้านร้าง

"ระวัง!!!"

ซูโฮตะฌกนเมื่อมองเห็นแท่งเหล็กยาวหลายฟุตหล่นลงมาจากเพดานบ้าน พอเหมาะกับตรงที่พวกจงกุกยืนอยู่ ซูโฮรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่อง
บังเอิญ ใครบางคนตั้งใจให้เป็นแบบนี้

พวกจงกุกหนีกันจ้าละหวั่น แต่ไม่ทันได้พักหายใจหายคอก็ต้องร้องขึ้นมาอีกครั้ง!
ชายหนุ่มวัยกลางคนที่ยืนอยู่ในมุมมืดจ้องมองมาทางพวกเขาอย่างโกรธแค้น

กึก!

"โอ๊ย!!"

ไม้ท่อนหนึ่งกลิ้งลงมาทับขาของซูโฮในจังหวะที่เขาล้มลง ทำให้ขยับไม่ได้ เขาพยายามยกไม้ขึ้นสุดชีวิตแต่ก็ไม่เป็นผล ด้วยแรงที่น้อยนิดบวกกับมือที่สั่นเพราะความกลัว ทำให้ลำบากยิ่งกว่าเดิม

"เวรเอ๊ย!!!"

ซูโฮมองไปทางที่พวกจงกุกวิ่งหนีไป และไม่สนใจที่จะหันกลับมาอีกเลย
แมนกันจัง เพื่อนกู- ,, -

ชายคนนั้นลอยเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆ

'พวกมึงเข้ามาที่บ้านกูทำไม!!!'

เขาตะโนใส่ซูโฮ

โอ๊ย!! อยู่ใกล้แค่นี้พูดเบาๆก็ได้ยินคร้าบบบ! จะเสียงดังทำไม!!
แล้วอีกอย่าง ที่จะเข้าไปมันไอ้พวกนั้นนะค้าฟฟฟ!! ไม่ใช่ผม! ไหงถึงมาโกรธกูล่ะวะครับ!!!

"ผมปล่าวนะ! ไอ้พวกนั้นตะหาก!!"

ว่าแล้วก็ชี้ไปทางไอ้พวกปอดแหกที่กำลังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

'กูไม่สน! เหลือมึงคนเดียวแล้วกูฆ่ามึงแทนก็ได้!!!'

อ้าว...เชี่ยแล้ว!! ไหงพูดปัดความรับผิดชอบอย่งงั้นล่ะฟร้าาาาาาา!!!!!

ว่าแล้วก็ยื่นมือมาหวังจะบีบคอคนตัวเล็ก

ว้ากกกก!!!!

ซูโฮหลับตาปี๋อย่างวาดกลัว.....

....

....

....

....

อ้าว...? ไม่ยักกะเจ็บแฮะ... หรือกูตายแล้วหว่า...!?

- ,, O   ค่อยๆลืมตา

ภาพที่เห็นคือชาย4คนยืนบังเขาอยู่ ในขณะที่ผีตนนั้นหายไปแล้ว

"นาย...เป็นอะไรรึปล่าว"

หนุ่มหน้าหวานหันมาถามเขา เขาส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะผงกหัวหงึกๆ

"ขอบคุณพวกนายมากนะ"

"อื้ม...ไม่เป็นไร เรายินดีช่วย"

ชายหนุ่มตัวเล็ก ตาตี่พูดขึ้นก่อนที่พวกเขาจะช่วยยกท่อนไม้ออกไป ก่อนที่คนที่พูดกับเขาจะยกกระจกขึ้นมาส่อง แล้วกรีดอายไลน์เนอร์

มันจะสวยไปไหน =_=^^

ว่าแต่...มืดอย่างนี้มองเห็นด้วยเหรอ!!

"เรากลับกันเถอะ"

ชายหนุ่มตัวเล็กตาโตพูดขึ้น 

พวกเขาทั้งหมดรีบเดินออกจากบ้านหลังนั้นทันที

...

"ว่าแต่...นายทำอะไรกับวิญญาณตนนั้นเหรอ"

ซูโฮถามสิ่งทีตนสงสัยมานาน หนุ่มหน้าหวานหันมามองเขาทันที ก่อนจะอึกอักตอบ

"เอ่อ...คือ...คือ"

เขาหันหน้าไปมองเพื่อนอีกสามคนอย่างขอความเห็น ทั้ง3คนพยักหน้าหงึกหงัก หนุมหน้าหวานถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพูดออกมา

"นายอาจจะคิดว่ามันเหลือเชื่อ"

"..."

"แต่ว่า"

"..."

"พวกเราน่ะ..."

"สามารถสื่อสารกับวิญญาณได้"

...

...

...!!!!!

จริงอ่ะ!!!!

"จริงเหรอ! จริงเหรอๆๆๆๆ"

"อ่า...ใช่ นายไม่ตกใจเหรอ..."หนุ่มหน้าหวานถาม 

ซูโฮส่ายหัวดิก

"ฉันก็เป็นเหมือนกัน ฉันได้ยินเสียงวิญาณน่ะ"

...

แดกจุด

...

"งั้น...ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่แห่งชมรมซิกเซ้นส์นะ^_^"

ชายหนุ่มผู้มีลักยิ้มแก้มบุ๋มยิ้มให้ซูโฮอย่างน่ารัก

"ฉันชื่อเลย์นะ สามารถถอดจิตได้ ส่วนนี่แบคฮยอนเขาถ้าเขาสัมผัสอะไรแล้วก็สามารถรับรู้ได้ถึงอตีตของของสิ่งนั้น ส่วนนี่ลู่หานเขามีวิชาอาคม แล้วก็สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของวิญญาณ..."

"แต่มองไม่เห็นหรอกนะ"

ลู่หานบอก เลย์จึงพูดต่อ"

"แล้วก็คยองซู โดคยองซูเขามองเห็นวิญญาณน่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

คยองซูยิ้มให้ซูโฮอย่างน่ารัก

"ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ"

ทั้ง5คนกลับหอพักด้วยความสุข แหงล่ะ มันดีกว่าไม่ใช่เหรอถ้าเราจะรู้ว่าเราไม่ได้แปลกคนเดียวในโลกน่ะ...
ใช่ม้าาาาา!!!!




                                   .............................................................................


จบไปกับตอนแรกค่ะ ไรท์ชื่ออั้มนะคะ เพิ่งแต่งฟิคนี้เป็นเรื่องแรก สัญญาค่ะว่าจะแต่งให้จบ

ฝากเม้นท์กันด้วยน้า

เม้นเดียวกำลังใจล้นเหลือ

มีอะไรผิดพลาดติชมได้ค่ะอั้มจะรีบไปปรับปรุงแก้ไข

ฝันดีนะทุกคนนนนนน>////<!!!