ชีวิตนี้...ฉันจะสร้างขึ้นมาเอง

"พ่อบอกให้เรียนที่นี้!! ทำไมแกไม่ยอมเรียน!!"

ชายวัยกลางคนตะคอกเสียงดังใส่ลูกสาวคนเล็กที่ยืนประจันหน้าไม่หลบสายตา

"ก็ภัทรบอกว่าไม่อยากเรียน! ถ้าพ่ออยากให้เรียนขนาดนั้นก็ไปเรียนเองสิ!!!"

"กล้าเถียงกูหรอ ห๊ะ!!! ไอ้ภัทร"

"เออ! กล้า! ตั้งแต่เด็กภัทรยอมพ่อมาตลอด จนตอนนี้ภัทรอายุ 20 พ่อก็ไม่ยอมปล่อยภัทรสักที!"

"แต่แกเป็นลูก! และลูกควรจะทำตามที่พ่อบอก"

"ถ้าให้ทำตามที่พ่อบอกตลอด ภัทรยอมตายตั้งแต่ที่อยู่ในท้องแม่..."

เพี้ยะ!!!

ใบหน้าสวยคมที่หันตามแรงตบของผู้เป็นพ่อทำให้คนที่ยืนอยู่ไม่ใกล้อย่างผู้เป็นแม่และพี่สาวถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากอย่างไม่รู้ตัว

และคนเป็นพ่อที่พึ่งรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไปก็ถึงกับมองมือสลับกับลูกสาวที่ตัวเองทะนุถนอมมาตลอดอย่างรู้สึกผิด แต่เพราะมีทิฐิบังตาเลยทำให้ปากแข็ง

ภัทร หรือ ณปภัทร ลูกสาวคนเล็กที่เป็นที่รักของบ้านหันมามองพ่ออย่างตัดพ้อ เธอไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะถูกคนที่รักตบจนเลือดกลบปาก จากความรัก เคารพและชื่นชมแปรเปลี่ยนเป็นความกลัว

ภัทรหันหยิบกระเป๋าที่มีแต่สิ่งของที่เตรียมเอาไว้เรียบร้อยเพื่อไปเรียนสิ่งที่ตัวเองอยากเรียนและกำลังเดินออกจากบ้าน

"ถ้าแกเดินออกจากบ้านหลังนี้แม้แต่ก้าวเดียว แกก็ไม่ใช่ลูกของบ้านนี้อีกต่อไป!"

คำพูดครั้งสุดท้ายที่คนเป็นพ่อพูดออกไปด้วยความโกรธเมื่อเห็นว่าลูกสาวไม่ฟังและกำลังจะเดินออกจากบ้านเลยพูดออกไปโดยไม่ทันคิด 

ภัทรชะงัก หยุดนิ่งกับที่แต่เพราะความอยากหลุดพ้นจากกรอบในสิ่งที่พ่อครอบไว้ เธอต้องการอิสระมาตลอดเลย....

ภัทรเดินออกจากบ้านหลังนี้ เพื่อออกไปใช้ชีวิตในสิ่งที่ตัวเองต้องการมาตลอด

"เออ! ออกไปเลย! ต่อจากนี้มึงไม่ใช่ลูกของบ้านนี้อีกต่อไป 

พรุ่งนี้กูจะไปตัดชื่อแกออกจากทะเบียนบ้าน!

กูจะรอดูวันที่แกซมซานกลับมาล่ะกัน ไอ้ภัทร!!"