Fic -sevenkinght- ludy x kris _into you_

ข้อมูลเบื้องต้น

For Betty 7/4/2559

รูปภาพโปรไฟล์ฟิคและภาในนี้เป็นของเพจ เจ็ดอภินิหาร สะท้านอาร์เด

สนับสนุนให้ไปอ่านคอมมิคด้วยค่ะเพื่อความฟิน อร๊ายยยย

เป็นนิยายที่แต่งให้เนื่องในโอกาสวันเกิดของเพื่อนค่ะ ดูเหมือนเขาจะติด 7knight ด้วยค่ะ

เป็นนิยายสั้นๆนะคะ ระหว่าง ลูดี้ คริส และมีตัวร้าย คือน๊อค

มีสปีชี่พิเศษท้ายบทมากมายด้วยนร้า

ยามที่เขามองดวงตาสีแดงประกายงดงามราวกับอัญมณีสีแดงสด ที่สั่งสมด้วยอารมณ์ของความแค้นและความเกลียดชัง ในยามทีต้องถูกนำตัวเข้าห้องขังแคบๆมืดๆที่เจ้าตัวไม่ชอบ และหวาดผวา ดวงตาสีส้มเลือดก็สั่น พร้อมหัวใจที่เจ็บปวด ราวกับถูกหนามมากมายทิ่มแทงยามที่ตาสีแดงสั่นระริกสบตากับตาสีส้ม

ลูดี้ได้รับคำสั่งไปเป็นผู้ดูแลนักโทษของคริสเป็นการส่วนตัว เพราะถ้าเกิดคริสเผลอใช้เดธกับผู้คุมขังคนอื่นๆที่เข้ามาแล้วหลบหนีไปโทษก็จะมากกว่าเดิม และลูดี้ก็เป็นคนเดียวที่ทนเดธของคริสได้มากที่สุด

ร่างผอมบางของคริสที่มีเพียงแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด นอนมองสภาพอากาศของนอก ผ่านหน้าต่างใบเล็ก ดวงตาสีแดงยังคงสว่างไสวเหมือนเดิม ร่างกายไม่ผอมลงเหมือนนักโทษคนอื่นๆ

เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะลูดี้มักจะลงมาที่นี่ในเวลาที่ตรง บางทีก็มาก่อนเวลาถ้าต้องไปจัดการกับศัตรูที่อื่นหรือต้องไปนอกพื้นที่ แต่ก็จะกลับมาที่นี่ทุกครั้ง พร้อมกับของกินมากมาย หอบลงมา ราวกับว่ากลัวเขาหิวราวจะอดตาย พร้อมทั้งผ้าเช็ดตัวและกระถางที่มีน้ำสะอาดน้ำมาเช็ดตัวให้ ถึงแม้เขาจะพยายามขัดขืน แต่ก็ถูกรอยิ้มอ่อนโยนของตะวันรุ่งมาสงบจิตใจอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนดวงตาสีแดงวูบไหวกลายเป็นสีม่วงหลายครั้ง

ไม่ใช่แค่ลูดี้ที่เข้ามา…. ยังมีทาสรับใช้ผู้ซื้อสัตว์อีกคนที่แวะเวียนมาตลอดหลังจากที่ลูดี้ไปแล้ว

น๊อค…..

“ท่านรู้สึกหรือไม่ว่าตาท่านเมื่อกี้สีม่วงสวยอ่อนโยนยิ่งนัก”

คริสสะดุ้งเฮือกจากเตียง มองคนที่นั่งอยู่ๆข้างๆเตียงที่กำลังยิ้มอ่อนโยนให้ผู้เป็นนายตัวเอง ไอน้ำแข็งปกครุมทั่วกรงสร้างภาพมายาบดบังเอาไว้ เกราะหน้าสีกรมท่าดูน่าแข็งแกร่ง และดูมีอำนาจ ซึ่งต่างจากเขาที่เป็นนายแท้ๆกลับตกอยู่ในฐานะเช่นนี้

คริสลุกขึ้นมานั่งกอดเข่าตัวเอง ไม่ใช่เพราะว่าหนาว แต่แค่สับสนภายในจิตใจ

เวลาที่น๊อคมาหา น๊อคก็จะปรนนิบัติรับใช้เขา เหมือนเมื่อก่อน คอยดูแล ไม่ให้เหงาตลอดเวลาชวนคุยเรื่องที่ไม่เหมาะกับตัวเอง จนเขาแซวหลายครั้งว่าแบบนี้จะหาสาวครองกายได้หรือไม่

 ดวงตาสีน้ำเงินทะเลจางๆ ดูเย็นชา กลับเปร่งประกายยามมองมาที่เขา หรือแม้แต่ความเย็นที่เขาสัมผัสได้จากตัว กลับดูจั๊กจี้แปลกๆ

น๊อคจะคอยเล่าเรื่องภายนอกให้ฟังเสมอ ส่วนลูดี้จะเล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นและให้กำลังใจเขาว่า ท่านเทพจะต้องให้อภัยเขาที่ทรยศต่อบ้านเมือง

“ท่านคริสตรงขาของท่าน มีรอยข่วน”

น๊อคมองที่ขาขาวของคริส ที่มีรอยข่วนเล็กๆอยู่ ถึงแม่มันจะเล็กแต่เขาก็เห้นมันได้ คริสก้มมองที่ขาตัวเองก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ

สงสัยตอนี่เขาคิดอะไรเครียดๆจะเพลอข่วนไปมั้ง ลูดี้ก็เคยทักไปแล้วครั้งนึง

“สงสัยข้าคงคันและเกามันน่ะ เลยเป็นแบบนี้”

และตอบคำเดียวกัน

คริสใช้ผ้าห่มผืนบางมาปิดขาตัวเอง จ้องมองไปที่ใบหน้าสีขาวซีด ที่กำลังยิ้มให้เขา ช่างเปรงประกายราวกับคนๆนั้น คนทำให้เขาจิตใจไม่สงบคนนั้น

ดวงตาสีแดงเริ่มแดงมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาจ้องมองใบหน้าสีซีดนั่น สมองมึนตึ๊บราวกับมนต์สะกด ภาพข้างหน้าพล่ามัว

น๊อคยิ้มมุมปาก เลียปากอย่างกระหาย

อย่างนั้นแหละครับนายท่าน….รักเพียงแค่ข้า และข้าเพียงผู้เดียว

ข้ามีค่ามากกว่าไอ้อัศวินแสงโง่เขลานั่น

ถ้านายท่านไม่เชื่อข้าพิสูจนให้เห็นจนกว่าท่านจะพอใจ

นายท่าน….

มือหนาภายใต้เกราะกรมท่าแข็งแรง สอดมือเข้ามาที่ชายเสื้อสีขาว สัมผัสผิวนุ่มลื่นเงางามล้ำค่า โดยที่คริสไม่ปฏิเสธ และจ้องมาด้วยดวงตาที่หลงไหลในกามอารมย์

ข้าจะทำให้ท่านป็นของข้า….ดวงตาที่มีอำนาจของท่านต้องเป็นของข้า ไม่ใช่อัศวินนั่น ข้าจะไม่ให้ท่านไหนอีกแล้ว

วิญญาณที่บริสุทธิ์ราวกับขนแกะนี้ จะต้องเป็นของเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น

น๊อคโน้มหน้าเข้ามาเรื่อยๆจนจมูกติดกัน ลมหายใจอันเย็นเชียบสัมผัสที่ใบหน้าสีใข่ทำให้รู้สึกเย็นยะเยือก

ริมฝีปากของทั้งคู้กำลังแตะกัน แต่….

ชิ้ง!!!

ดาบใหญ่สีขาวสว่าง จ่อที่หัวของน๊อค แต่ก็สร้างรอยแผลบนใบหน้าเป็นรอยขีดยาว ทำให้กิจกรรมต้องหยุดลงอย่างน่าเสียดาย

ดวงตาของอัศวินแห่งแสงวูบดำมืดอย่างน่ากลัว ใบหน้าเย็นชาต่างจากปรกติที่ดูสดใสพลังงานแห่งความโกรธแผ่ออกมาจากตัว และแผ่ไปที่ดาบเล่มใหญ่นี้

คริสสะดุ้งจากภวังค์เวทย์มนต์  ผลักน๊อคออกกระเด็นไปถูกกำแพงอย่างไม่ตั้งใจของห้องขัง เขามองลูดี้ก่อนที่จะรู้สึกสั่นไหวขึ้นมา

ลูดี้เดินเข้าไปเอาดาบที่สมยานามว่าดาบแห่งแสง..

แทงไปที่อกข้างขวาของน๊อคจนเลือดกระฉูดออกมาจากปากอย่างไร้ความปราณี

คริสช๊อค น้ำตาไหลออกมามากมาย ที่เห็นเพื่อนคนสำคัญของเขาโดนแทง คริสลุกออกจากเตียง ไปจับดาบแห่งแสงดึงออก แต่ด้วยแรงกดของลูดี้ทำให้มือของคริสมีแต่เลือดเพราะถูกรอยบาด

“ลูดี้!เอาดาบเจ้าออกจากตัวเพื่อนข้าเดี๋ยวนี้นะ!!!”

คริสตะโกนใส่ แต่ดูเหมือนเสียงนั่นจะส่งไม่ถึงเจ้าตัว กลับแทงลึกขึ้นมากกว่าเดิม พร้อมรอยยิ้มแสยะอย่างน่ากลัว

คริสกระโจนใส่ลูดี้จนหงายหลังลงเตียงทั้งสองคน น้ำตาไหลพรั่งพรูใส่ใบหน้าสีเนียนของลูดี้ แต่ลูดี้กลับนิ่งจ้องมองมันแบบไม่สนใจ ราวกับมันเป็นแค่น้ำค้างที่ร่วงลงมาในวันที่ฝนตกเท่านั้น

ลูดี้ลุกขึ้นจากเตียงมองที่คริสอย่างน่ากลัว จับต้นแขนเล็กและพยายามกระชากให้ตามตนมา

น็อคพยายามดึงดาบให้ออกจากตนแต่ก็ไร้ผล จ้องมองไปที่ดวงตาสีส้มเลือดแล้วแสยะยิ้มออกมา

“แสงกับความมืดมันเข้ากันไม่ได้หรอก ท่านลูดี้”

ลูดี้ไม่สนใจน๊อคที่กระซิบมา กลับเดินเข้าไปกระชากคริสให้ลุกออกมาจากเตียง แล้วเดินออกนอกกรงปล่อยให้น๊อคหายใจรวยรินภายในกรงที่เงียบสงัด

ตุ๊บ!!!!

เมื่อลูดี้มาถึงห้องพร้อมคริส ลูดี้ก็จัดการโยนลงไปที่เตียงหน้านุ่มของเขาทันที จนคริสหน้ายู่ไปด้วยความเจ็บ ลูดี้ค่อยๆถอดเกราะออกอย่างช้าๆ โดยขณะที่คริสมองมาที่ลูดี้อย่างหวาดกลัวตลอดเวลาจนลูดี้เหลือเพียงเสื้อคอเต่าแขนยาวที่ดำสนิท กับกางเกงหนังสบายๆ และสายตาที่แสนน่ากลัวที่สะท้อนกระจกมามองที่คริส

“ต่อจากนี้ข้าจะให้เจ้าอยู่ที่นี่ จนกว่าจะมีคำสั่งให้พาเจ้าออกนอกสถานที่”

ลูดี้พูดด้วยเสียงเย็นชา พร้อมเดินมาที่คริสอย่างช้าๆ ทำให้คริสต้องเอามือมาบังอย่างหวาดกลัว

ลูดี้กระแชกแขนสวยออกอย่างรุนแรงทั้งสองข้าง ดวงตาสีส้มเลือดจ้องที่คริสอย่างโกรธเคือง

“ทำไม!!!! ทีข้าทำเป็นขัดขืน ทั้งๆที่ข้าถนอมเจ้ามา!!!!!!! ยอมทำทุกอย่างให้เจ้าพ้นโทษ!!!!! ทั้งไปทำภารกิจพิเศษ กำจัดพวกปีศาจทั้งหมด!!! ทำไม!!!! ทำไมเจ้าถึงทำแบบนั้น!!... กับเจ้าน้ำแข็งนั่น…..”

แปะ…

น้ำตาที่ใสหยดลงที่ขาสีเนียนไร้อาภรปิดบัง และไหลออกมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ดวงตาสีแดงเข้ม ค่อยๆกลายเป็นสีม่วงเข้มสั่นระริกอย่างน่าสงสาร

นี่เขา…ทำอะไรไป

เขากำลังตะคอกใส่…คนที่เขารัก….

ลูดี้มองไปที่คริสอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาสีส้มเลือดดำค่อยๆกลายเป็นสีส้มนภาตามเดิม พร้อมดวงใจที่รู้สึกผิด

เขาไม่อยากทำแบบนั้น ไม่อยากฆ่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนคริส ถึงแม้จะเป็นปีศาจน่าเกลียดน่ากลัวแค่ไหน แต่เขายกโทษให้มันไม่ได้ กับคนที่ทำแบบนั้นกับคนรักของเขา

คนที่เขาถนอมมาตลอด ดูแลมาตลอด เขาไม่มีวันให้ใครได้แตะตัวแบบนั้น นอกจากเขา…

ลูดี้โผเข้ากอดคริสอย่างอ่อนโยน อบอุ่น ถึงแม้ตอนแรกคริสก็ดิ้นเล็กน้อย แต่ก็ค่อยๆนิ่งไป ใบหน้านุ่มค่อยๆซุกเข้าแผ่นอกหนาที่ดูแข็งแกร่งอย่างหาที่พึ่ง

“ข้าไม่รู้ตัวว่ากำลังโดนทำอะไร…จนกระทั่งเจ้ามา”

คริสเล่าเรื่อง วงแขนเล็กค่อยๆกอดตอบอย่างช้าๆ

“ข้าเห็นตาสีส้มของเจ้า มันมืดมน….ราวกับปีศาจ…มันน่ากลัว”

ลูดี้เบิกตากว้าง เขาตกใจในสิ่งที่คริสเล่ามา ดวงสีส้มค่อยๆมีน้ำตาระรื่นออกมา

“ข้าขอโทษ….ข้ามันบ้าไปเอง”

คริสพูดพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆอย่างน่าสมเพช

“มันสื่อให้เห็นว่าข้านั้นพลังอ่อนแอมาก ถึงขนาดว่าพลังอันแสนโสมมของน๊อคยังครอบงำข้าได้”

คริสถอนหายใจออกมา พร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ยตนเอง จนลูดี้รู้สึกใจหาย

“เพราะชะนั้นข้ากับเจ้….”

ลูดี้พละออกจากคริส ก่อนที่จะจุมพิตลงบนปากนุ่มสีชมพูและหวานราวกับเชอรรี่ชั้นดี คริสตกใจ เพลอกำเสื้อลูดี้แน่นเพราะสัมผัสที่ไม่คุ้นเคย

ก็แน่นอนอยู่แล้ว นี่จูบแรกนิ่….

เมื่อลูดี้เห็นว่าคริสเริ่มหายใจติดๆ ลูดี้จึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดายใบหน้าสีอ่อนของคริส ซุกลงที่อกแกร่งอย่างเขินอาย ดวงตาสีแดงกลับมาอีกครั้งเหมือนปรกติ คริสใช้แรงทั้งหมดทุบไปที่อกของลูดี้

“ไอ้บ้าเอ๊ย!! อยู่ๆก็มาจูบแบบนี้มันหมายความว่ายังไง!! นี่น่ะ!! อ่ะ….”

ข้อมือสวยถูกมีหนารวบด้วยมือเดียวแล้วกดลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา คริสมองลูดี้ที่ทำหน้าอ้อนเหมือนลูกหมาที่อยากเล่นด้วย

“คริส…เจ้ารู้หรือเปล่า เวลาที่เจ้าใส่ชุดแบบนี้แล้วทำหน้าแดงเหมือนเมื่อกี้ ช่างเซ็กซี่เหลือเกิน….”

ลูดี้ก้มลงเลียตั้นคอหอมเนียนของคริส ไล่ลงมาถึงหน้าอกหน้าใจ

คริสกำหัวลูดี้แน่น รับสัมผัสที่ลูดี้ให้มา ดวงตาแดงมองที่ลูดี้ด้วยความหยาดเยิ้ม

ลูดี้มองไปที่มือคริสที่มีเลือดออก หลังจากตอนที่คริสจับดาบเขาจะเอาออกจากไอ้โสมมนั่น ดวงตาสีส้มก้วาวอีกครั้ง ค่อยๆจับมือนั่นมาโลมเลียเลือดที่ไหลออกมา

คริสสะดุ้งร้องเสียงหลง ไม่ใช่เพราะรู้สึกเจ็บ..

แต่มันกลับรู้สึกดีเวลาที่ลิ้นหนาโลมเลียที่แผลของเขา

“รู้สึกดีสินะคริส”

ลูดี้มองด้วยสายตายิ้มๆโน้มหาหาคริสที่กำลังทำหน้าตายั่วยวนเขาอย่างไม่ตั้งใจ

“ข้าจะพาเจ้ารู้จักถึงคำว่าสรรค์ที่สร้างสรรค์เองให้เจ้าได้สัมผัสเอง”

น๊อค : ข้าออกมาแค่นี้เองเหรอไรท์…

ไรท์ : ทำใจเถอะที่รัก…

7Knight สปีชี่!!!

ไรท์ :สวัสดีทุกๆท่านนะคะ ตอนนี้เราอยู่กับดิชั้น So creepy และ หนุ่มๆจากเจ็ดอัศวินเซเว่นไนท์ค่ะ!!!

ลูดี้ : สวัสดีครับทุกท่านนน

คริส: ชิ! สวัสดี

เจฟ: ไฮๆ ฮี่ๆ

สไปค์ :สวัสดีครับ

เดลโลน: หึ

ไรท์ : เอาล่ะค่ะทุกท่านดูตื่นเต้นจังเลยนะคะ ตอนนี้เราอยู่ในช่วงคำถามทางบ้านกันค่ะ แต๊นนนนน มีทั้งหมด 5 ข้อค่า

-ข้อแรก-

ไรท์ : เอาล่ะค่ะ จงบอกคนที่เหมือนเป็นทาสรับใช้ให้ตนเองสิคะ

ลูดี้ : ถ้าทาสรับใช้ ข้าไม่เคยคิดกับใครแบบนั้นเลยนะ ถ้าจะให้เหมือน ก็คงจะเป็นพวกทหารฝึกหัดนี่แหละ

คริส : ลูดี้

เจฟ : อ๋า ถ้าจะให้พูดล่ะก็คงเป็นสไปค์แหละ

สไปค์ : เจฟนี่แหละคิดยากทำไม

เจฟ:พูดอะไรกัน นายน่ะทาสชั้นต่างหากไอ้บ้า

สไปค์:เหรอ จบงานนี้ชั้นจะสอนให้อีกทมั้ยล่ะ ว่าใครเป็นทาสกันน่ะ

เดลโลน:ทุกๆคนที่ข้าออกคำสั่ง

ทุกคน………

ไรท์ : เอ่อ เอาล่ะค่ะข้อต่อไป!!

-ข้อที่ 2-

ไรท์ : ถ้าเกิดว่าคุณต้องแต่งงานกับใครสักคนในกลุ่มนี้จะแต่งงานกับใครคะ

ลูดี้ : เอ่อ….ผม….//มองคริส

คริส : ไอ้บ้าเอ้ย!! มองชั้นทำไมวะ

เจฟ : นั่นสิถ้าจะให้เลือก คริสคงจะเป็นแม่บ้านแม่เรือนได้ดีที่สุด

คริส : อะไรกัน!! แม่บ้านอะไรกัน!!

สไปค์ : นั่นสิ คนที่หาเมล่อนมาให้ชั้นในเวลาที่ชั้นต้องการ เป็นคนดีจริงๆ

คริส : นั่นเหตุผลเรอะ!!

ลูดี้ : นิ่งเงียบ

เดลโลน : นั่นสินะ นายน่าสนใจดีนิ่ ข้าสนใจเจ้าตั้งนานแล้วล่ะ

คริส : หน้าแดง พวกแก…

เคร้ง!!

ลูดี้  : โทษทีดาบตกน่ะ

ทุกคน…..

-ข้อ 3 –

ไรท์ : ทุกคนมีคนทีชอบรึเปล่าคะ ถ้ามี ช่วยบอกใบลักษณะด้วยนะคะ

ลูดี้ : เป็นคนที่ปากไม่ตรงกับใจ แต่เป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกง่าย มักจะซ่อนนิสัยน่ารักไว้เสมอ เขาจะน่ารักมากในตอนที่เขาหน้าแดง

คริส : //หน้าแดง อ่า เขาเป็นคนที่ดูเหมือนดวงอาทิตย์ยามเช้า ดวงตาของเขาอบอุ่น ซื่อบื่อ แต่ฉลาดบางเวลา มีความเป็นผู้นำ

เจฟ : อ่า เขาเป็นคนที่มีรสนิยมเหมือนๆกันกับข้า ถึงจะดูห้าวๆ แต่จริงๆแล้วกลับอ่อนโยนและละเอียดกว่าที่คิด

สไปค์ : เขาเป็นคนที่โผดผานน่ารัก ซื่อบื่อ ยิ้มสวย เขามักจะเอาเมล่อนมาให้ข้าเสมอเวลาที่ข้าท้อแท้ หรือเวลาที่ข้าเป็นไข้อ่อนแอ

เดลโลน : หึ เรื่องนั้นน่ะ เป็นควาลับน่ะ มองไปที่แถวคนดู //มองใบหน้าสีขาวซีดของใครบางคนที่กำลังจ้องมาที่เขา

-ข้อ 4-

ไรท์ : ทุกคนเกลียดใครที่สุดในนี้คะ

ทุกคน : //หันไปทางเดลโลนอย่างพร้อมเพียง

ข้อที่ 5

ไรท์ : ทุกคนมีอะไรจะบอกกับทุกๆคนที่อ่านนิยายไหมคพ นี่เป็นคำสุดท้ายเรียบร้อยแล้วค่ะ

ลูดี้ : อ่า ขอให้ทุกคนมาเล่น sevenknight กันเยอะๆแล้วมาสอยผมให้ได้นะครับ

คริส : ขอบคุณที่มาอ่านนิยายของยายโรคจิตนี่นะ ขอภาวนาว่าลูดี้เป็นเคะทีเถอะ

เจฟ : ช่วยอ้อนวอนไรท์ให้ชั้นออกโรงด้วยนะ ฮึ่มๆ

สไปค์ : ขอบคุณที่มาอ่านนิยายเน่าๆนี่ก็แล้วกัน

เดลโลน : บ๊ายบาย ยังไงข้าก็เก่งที่สุดสินะ ใช่มั้ยครับ ท่านผู้อ่าน

END