*ห้วงสนธยา ณ.สุดขอบจักรวาล*

                                                                                                  บทนำ  

        ในค่ำคืนหนึ่ง ณ ห้วงรัตติกาล ที่หมุนคล้อยไปตามครรลองแห่งจักรวาล ก่อกำเนิดมโนภาพในจิตใต้สำนึกรังสรรค์เรื่องราวอันตราตรึงอันยากที่จะลืมเลือน และในทุกค่ำคืนหลังจากนั้น หลากหลายเรื่องราวก็ได้วนเวียนมาบรรจบในจิตใจของผม ประสบการณ์แปลกใหม่ สถานที่อันน่าพิศวง ได้มาปรากฏเบ่งบานอยู่ในความฝันอันบรรเจิดของผมเสมอมานับแต่ค่ำคืนนั้น ค่ำคืนอันก่อกำเนิดเรื่องราว ค่ำคืนที่หอบเอาจิตใจของผมข้ามไปในจักรวาลต่างๆ

        เมื่อประสบการณ์ต่างๆมากมายเริ่มเอ่อล้นอยู่ภายในห้วงจิตใจ ผมพยายามเล่าเรื่องต่างๆให้ หลายคนฟังแต่ในเงาที่สะท้อนออกมาจากแววตาของพวกเขาเหล่านั้น ทำให้ผมรับรู้ได้ว่าผมกลับกลายเป็นคนที่ดูหมกหมุ่นในสายตาพวกเขา ด้วยเหตุนั้นทำให้ผมจึงเลือกที่จะเก็บเรื่องราวต่างๆนั้นไว้แทนที่ระบายมันออกมา 

         แต่ก็ไม่โชคร้ายซะที่เดียว ยังมีบุคคลที่ผมพอจะเล่าให้ฟังได้ผ่านเข้ามาในชีวิตบ้าง แต่ทุกคนก็ต้องดิ้นรนและเดินไปตามหนทางของตัวเองหนทางที่สังคมมอบหมายให้พวกเขา  เมื่อในที่สุดเมื่อผมต้องอยู่คนเดียวกับเรื่องราวมากมายในจิตใจหนทางเดียวที่จะทำให้ผมได้ระบายเรื่องราวต่างๆนั้นออกมาก็คือการเขียน 

         แต่ด้วยเป็นคนที่ไม่ถนัดในการเขียนสักเท่าไหร่หลายครั้งที่จรดปากกาแล้วทั้งที่มีเรื่องราวต่างๆพร้อมที่จะถ่ายทอดออกมาอย่างมากมายแต่มันก็เขียนอะไรไม่ออกเลยผมจึงต้องรอและเปลี่ยนบทบาทไปเป็นผู้อ่านแทนผมอ่านหนังสือต่างๆโดยเฉพาะนิยายวิทยาศาสตร์เพื่อเรียนรู้การเขียนจากนักประพันธ์มืออาชีพเหล่านั้น 

         ในระหว่างนั้นผมลองเขียนเรื่องสั้นดูหลายเรื่องมันสั้นสมชื่อจริงๆเพราะบางเรื่องนั้นมีความยาวไม่ถึงหน้ากระดาษเลยมันไม่ได้เป็นเรื่องราวคงคล้ายๆเป็นการพรรณนามากกว่าและในวันหนึ่งผมได้มีโอกาศไปชมภาพยนต์ที่สร้างจากบทประพันธ์ของนักเขียนชื่อก้องมันก็ได้จุดไฟในจิตใจของผมให้ลุกโหมขึ้น 

          และในคืนวันที่ 6 มกราคม 2545นั้นเองที่ผมเริ่มต้นเขียนนวนิยายเรื่องยาวเป็นครั้งแรกเมื่อเขียนได้ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องด้วยเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตทำให้มีอันต้องหยุดเขียนไปนาน

           จวบจนวันนี้วันที่29 มกราคม 2551 ผมก็ได้ลุกขึ้นมาพิมพ์เรียบเรียงเรื่องราวที่ผมได้แต่งไว้หลายปีแล้วและหลังจากที่ได้เรียบเรียงเสร็จสิ้นเมื่อได้ทำความเข้าใจกับเรื่องราวต่างได้อย่างชัดแจ้งแล้วก็คิดว่าจะทำการแต่งนวนิยายเรื่องนี้ต่อไปให้จบ

          ด้วยไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพสำนวนจึงอาจจะดูเขอะๆเขินๆไปบ้างจึงขออภัยหากบางสำนวนอาจทำให้อรรถรสในการอ่านเกิดติดขัดไปบ้าง เรื่องราวต่อจากนี้คือเรื่องราวที่มาปรากฏในความฝันของผมและผมได้ทำการจิตนาการเพิ่มไปบ้างเพื่อให้เกิดการประติดประต่อ แล้วความฝันของพวกคุณหล่ะมันงดงามบรรเจิดน่าพิศวง บ้างไหม

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               ขอฝันท่านจงสวยงาม

                                                                                                                                                                               โอเรนท์  อัส

-----------------------------------------

------------------------------------------

20 ตุลาคม 2562

           แปปเดียวเวลาก็เดินหมุนเวียนผ่านไป 11 ปีแล้ว ลองได้กลับมาอ่านงานเขียนของตัวเอง จึงได้เห็นจุดบกพร่องมากมาย  

           ยอมรับเลยว่าตอนเขียนนั้นเหมือนเขียนบรรยายตามเหตุการณ์จริงที่ฉายอยู่ตรงหน้า  จึงไม่ได้เรียบเรียงและมองข้ามไปว่าผู้อ่านไม่ได้เห็นภาพอยู่ก่อนแล้วเหมือนเรา  

           แม้ตั้งแต่เริ่มเขียนเรื่องนี้เวลาจะผ่านมา เกือบ 20 ปีแล้ว แต่พล็อตเรื่องทุกบททุกตอนที่วางไว้ ยังคงชัดเจนอยู่ในหัว คิดต่อว่าตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ลงมือเขียนให้มันจบๆไปซะที 

            พอมาเปิดอ่านอีกครั้งก็อยากจะเขียนเรียบเรียงใหม่ให้มันอ่านง่ายขึ้น และแต่งต่อให้จบเสียที แต่เหมือนเป็นข้ออ้างอีกเช่นเดิม นั่นคือชีวิตจริงยังคงต้องสู้ทำงานหาเลี้ยงครอบครัว เป็นลูกจ้าง เวลาจึงไม่ค่อยมี

             สมัยนี้สะดวกขึ้นมาหน่อยตรงที่สามารถเขียนผ่านมือถือได้  มีเวลานิดหน่อยก็มานั่งจิ้มเขียนโน่นนี่ได้สักหน่อย เหมือนตอนนี้ แตกต่างจากเมื่อก่อนที่แม้เตรียมตัวเองให้พร้อมแล้วก็ยังเริ่มเขียนไม่ได้เพราะคอมและสถานที่บรรยากาศต้องพร้อมด้วย  

             สมัยก่อนผมจะพกสมุดจดเล่มเล็กๆใส่กระเป๋ากางเกงไว้ ปัญหาคือปากกาชอบหล่นหาย หรือบางทีสมุดก็เปียกเหงื่อ ทำให้จดไม่ได้และปล่อยให้ไอเดียดีๆ บินหายไปตลอดกาล

            ด้วยความมุ่งหวังเป็นอย่างยิ่ง ว่าสักวันคงจะได้แต่งสานต่อเรื่องราวอันแสนมหัศจรรย์นี้ให้จบในที่สุด ก่อนที่กาลเวลาจะมาพรากเอาลมหายใจสุดท้ายออกไปจากร่างกายอันเน่าเหม็นนี้