ชอบท่านไม่ได้ ข้ายังอยากแก่ตายอยู่นะ!

ชีวิตก่อน เป็นตำรวจก็เพราะอยากแทนคุณให้พ่อบุญธรรมภูมิใจ ตายไปก็ด้วยหน้าที่

หลี่มู่หลันไม่นึกเสียใจกับชีวิตก่อน

แต่เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที กลับกลายยุคอดีตจีนโบราณไปเสียอย่างนั้น!

เอาเถอะ...อย่างน้อยชาตินี้ก็ไม่ต้องวิ่งจับผู้ร้ายงกๆ ให้ผิวเสียเล่น

ต่อให้โลกนี้ผู้หญิงจะเป็นแค่สิ่งของ แต่สาวปลาแห้งอย่างเธอก็ยินดีอยู่เฉยๆ แล้วให้คนอื่นเลี้ยงเสียบ้าง

ทว่าเด็กน้อยอายุสิบสามกลับต้องแบกรับความแค้นใหญ่หลวง (ที่เธอดันจำไม่ได้) เอาไว้กับตัวเอง

ไอ้ครั้นอยากจะทำลืมๆ ไม่รู้ไม่เห็นไปเสีย ก็ดันมาฟื้นอยู่ที่จวนขุนนางที่เธอได้ยินแว่วๆ ว่าพวกเขาเรียกว่าใต้เท้าเปา...เจิ่ง

เปาบุ้นจิ้น ในตำนานคนนั้นนั่นแหละ!

ถ้าอย่างนั้นคนที่คอยดูแลเธออย่างอบอุ่นก็คือท่านกงซุน แล้ว...คนที่ยืนทำหน้าหล่ออยู่ตรงโน้นก็ต้องเป็นแมวหลวงจั่นเจา...

แม่เจ้า! ใครก็ได้บอกเธอที เธอคงไม่ต้องมานั่งสืบคดีเพื่อแทนคุณคนในศาลนี้อีกใช่มั้ยนะ!!!

เมื่อฝันคลาย คล้ายเหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า
โคมพลันเปล่งแสงสกาว ร่วมร่ำเมรัยสักคราว 
เพื่อยามที่เคยผูกพันในกาลวันครานั้น 
คล้ายยามพร้อมคู่เคียงกลับคลาดหายไป
ราตรีขื่นขมพลิกผัน ร่ำร้องกลางสายวัสสาน
ปล่อยงานวิวาห์ให้ลบเลือนหาย 

เอาเพลงนี้มาประกอบไม่ใช่อะไร เพราะรู้สึกว่าเขียนๆ ไปแล้ว คดีในนี้น่าจะใช้ธีมเพลงนี้ได้เหมือนกัน 5555
อีกอย่าง เพลงนี้ร้องและเขียนเนื้อร้องเองค่ะ ดัดแปลงจากเพลงเวอร์ชั่นภาษาจีนมาเป็นภาษาไทย 
ช่วงที่มือมีปัญหาก็ทำอันนี้สลับด้วย 5555

ติดตามนิยายใหม่ๆ ได้ที่เพจนี้เลยนะคะ

ปณัชญา รุจิรดา อนิลสารท