คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 처음 [Beginning]
첫사랑은 아름다워서
[รักแรกที่งดงาม]
첫사랑은 꽃이랍니다
[รักแรกที่เป็นเหมือนกับดอกไม้]
봄이 오면 활짝 피는
[ที่ผลิบานในยามฤดูใบไม้ผลิมาเยือน]
오~ 눈이 부신 꽃처럼
[โอ...ดวงตาคู่นั้นช่างสดใสไม่ต่างไปจากดอกไม้]
첫사랑은 어린애처럼
[รักแรกของเด็กน้อย]
첫사랑은 서투릅니다
[ที่อ่อนเดียงสาในเรื่องความรัก]
사랑을 아낌없이 주고 갖질 못하니까
[อยากจะรักเธอให้หมดทั้งหัวใจ แต่ก็ไม่อาจทำได้]
나의사랑 good-bye
[ลาก่อน...ความรักของฉัน]
[Song : Illa Illa - Juniel]
รถคันหรูสีดำค่อยๆขับเคลื่อนมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่แห่งหนึ่ง หลังจากนั้นสักพักชายร่างสูงใหญ่ใส่สูท2-3คนต่างรีบวิ่งกุลีกุจอมาเปิดประตูรถให้ สองขาก้าวลงจากรถเผยให้เห็นร่างเล็กที่แต่งกายดูภูมิฐานคนหนึ่ง ผิวขาวสะอาดตาตัดกับเสื้อแขนยาวสีน้ำตาลเข้ม ร่างเล็กค่อยๆก้าวไปตามทางเดินอย่างไม่รีบร้อน
คิม แทยอน แพทย์มือใหม่ที่เพิ่งจบการศึกษามาหมาดๆก้าวเข้าสู่บ้านของตนเองด้วยรอยยิ้ม ค่อยๆถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกก่อนจะส่งมันให้กับสาวใช้ แล้วค่อยๆเดินเข้าไปในห้องรับแขกภายในบ้านอย่างช้าๆ
“ไอกู~แทยอน เจ้าตัวแสบมาแล้วเหรอลูก” ชายวัยกลางคนลุกขึ้นจากที่นั่งเดินตรงมาสวมกอดร่างเล็กพร้อมรอยยิ้ม
“ค่ะ~ตัวแสบของพ่อกลับมาแล้ว” แทยอนรับกอดจากผู้เป็นพ่อพลางยิ้มจนแทบเห็นฟันทุกซี่
“ในที่สุด คิมแทยอน เด็กดื้อของเราก็โตมาเป็นผู้ใหญ่สักที” คิม โซยอน ผู้เป็นมารดาของร่างเล็กกล่าวพลางยกมือลูบผมลูกของตนเองอย่างเอ็นดู
“ว่าแต่....ลูกรู้หรือยังว่าจะต้องไปทำงานที่ไหน” หลังจากที่ทักทายกันเป็นที่เรียบร้อย ผู้เป็นบิดาก็เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“รู้แล้วค่ะ ทางโรงพยาบาลติดต่อมาแล้ว บอกว่าพรุ่งนี้ให้เริ่มทำงานได้เลย”
“แล้วโรงพยาบาลที่ลูกจะไปทำงานนี่ตั้งอยู่ที่ไหนเหรอจ๊ะ” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามขึ้นบ้าง
“อยู่กลางกรุงโซลเลยค่ะ เห็นเขาบอกกันว่าเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในใจกลางเมืองเลย”
“หืม... ชื่อว่าโรงพยาบาลอะไรเหรอลูก”
“โรงพยาบาลโซลอินเตอร์ค่ะ”
หลังจากที่พูดคุยกับผู้เป็นบิดาและมารดาเสร็จเรียบร้อยแล้วร่างเล็กก็ขอตัวออกมาจัดห้องของตนเอง
ตุบ!!!
ระหว่างที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาจัดอยู่นั้นเสียงของหนังสือเล่มหนึ่งมีขนาดไม่ใหญ่มากก็ตกลงมาจากชั้นวางหนังสือ ร่างเล็กที่กำลังจะก้มไปเก็บก็ต้องชะงักพร้อมเผยรอยยิ้มบางๆออกมา หน้าปกของหนังสือเล่มนั้นเขียนเอาไว้ว่า “Friend Ship” ร่างเล็กนั่งลงกับพื้นห้องพลางค่อยๆเปิดดูหนังสือเล่มนั้นทีละหน้า แต่ละหน้าล้วนมีรูปถ่ายและข้อความตัวอักษรกำกับไว้ใต้ภาพ ระหว่างที่กำลังเปิดดูอยู่นั้นก็มีภาพใบหนึ่งร่วงลงมาจากหนังสือ....
“Friends Forever”
ใต้ภาพใบนั้นมีคำๆนี้เขียนเอาไว้อยู่ แทยอนมองรูปแล้วก็ต้องหัวเราะ ภายในรูปกรอบสี่เหลี่ยมนั้นมีรูปผู้หญิงอยู่สี่คน ร่างสูงคนหนึ่งที่หน้าตาเลอะมอมแมมด้วยโคลนกำลังชูสองนิ้วมาทางกล้องพลางยิ้มร่า ข้างๆมีร่างเล็กกำลังทำท่าถือสายยางพลางฉีดน้ำไปที่ร่างสูงอีกคนหนึ่ง ส่วนตัวเธอเองกำลังนั่งขำร่างสูงที่โดนฉีดน้ำอยู่ ช่างเป็นภาพที่สนุกสนานและดูมีความสุขอะไรเช่นนี้..... เมื่อร่างเล็กดูหนังสือเสร็จแล้วก็เก็บมันไว้บนชั้นหนังสืออย่างเดิม...
‘ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วสินะ... ยูริ ซูยอง ซันนี่ ป่านนี้พวกแกจะเป็นยังไงกันบ้างนะ’
ครืด...ครืด...
เสียงรถเข็นคนป่วยแต่ละคันที่กำลังสวนกันไปมาอย่างเร่งรีบในสถานที่ที่เรียกว่าโรงพยาบาล แน่นอนว่าไม่มีใครอยากจะย่างกรายเข้ามาในสถานที่แห่งนี้สักนิดถ้าไม่จำเป็น ท่ามกลางกลิ่นยาคละคลุ้ง ท่ามกลางคนไข้มากมายหลายร้อยพันชีวิต รถเข็นคนป่วยหลายสิบคันต่างรีบเข็นผู้ป่วยให้ไปถึงมือหมอโดยเร็ว ข้างๆรถเข็นต่างมีพยาบาลและเครื่องมือต่างๆที่กำลังยื้อชีวิตผู้ป่วยให้ถึงที่สุด และหนึ่งในรถเข็นหลายสิบคันนั้น มีร่างของเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งตามร่างกายมีเครื่องช่วยหายใจอยู่เต็มไปหมดกำลังดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาน
“ลูกจะต้องไม่เป็นอะไรนะ ฮึก.....จะต้องไม่เป็นอะไร...” เสียงของหญิงวัยกลางคนกำลังวิ่งตามรถเข็นพลางกุมมือเด็กสาวบนรถเข็นแน่นราวกับพอจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดของร่างบางได้ ข้างๆหญิงวัยกลางนั้นมีชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่งที่กำลังวิ่งตามรถเข็นอยู่ข้างๆพลางกุมมือของเด็กสาวเช่นกัน ดูจากลักษณะการแต่งตัวของทั้งสองก็พอรู้ว่าคงมีฐานะที่ร่ำรวยและเป็นคนใหญ่คนโตของเกาหลี
“ฮึก....ห้ามเป็นอะไรเด็ดขาดนะ ฮึก... เข้าใจมั้ย” เสียงของเด็กสาวอีกคนหนึ่งซึ่งดูๆแล้วน่าจะมีอายุเท่ากับเด็กสาวที่อยู่บนรถเข็น กำลังร้องไห้พลางวิ่งตามรถเข็นที่กำลังวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
ตี้ด...ตี้ด...ตี้ด...
เสียงเครื่องมือข้างรถเข็นเริ่มดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ พยาบาล2-3คนที่กำลังเข็นรถเข็นและให้ออกซิเจนอยู่นั้นเริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิม ไม่ถึงนาทีรถเข็นก็ถูกเข็นมาถึงห้องที่มีไฟสีแดงฉายอยู่หน้าห้อง
....ห้องฉุกเฉิน.....
“ขอโทษนะคะ ญาติห้ามเข้าค่ะ” พยาบาลอีกจำนวนหนึ่งเดินเอาตัวเข้ามาบังไว้ไม่ให้ทั้งสามคนเข้าไปข้างใน มือของหญิงสาววัยกลางคนที่กุมมือเด็กสาวอยู่นั้นหลุดออกโดยฝีมือของพยาบาล สิ่งสุดท้ายที่ทั้งสามคนเห็นคือร่างของเด็กสาวที่อยู่บนรถเข็นกำลังกระตุกและมีเลือดออกจากปากเปรอะเปื้อนเครื่องช่วยหายใจจนเป็นสีแดงฉาน พร้อมกับเสียงเครื่องมืออีกอันหนึ่งที่ดังตามมา
ตี้ด...ตี้ด...ตี้ดดดดดดดด.......
“ทิฟฟานี่!!!!”
------------------------------------------------------------------
[TBC]
Made in Candy :]
ความคิดเห็น