[Fic: SNSD] "너도 나처럼" I Wonder If You Hurt Like Me [TaeNy]

ลำดับตอนที่ #3 : 운명 [Destiny]

세상 어느 곳에 그대 숨더라도

[ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ใด]

나는 그댈 찾아낼 수가 있어요

[ฉันก็จะหาเธอให้พบ]

그대가 없다면

[หากว่าฉันไม่มีเธอ]

내 심장은 뛰지 않으니까

[หัวใจฉันคงจะหยุดลง]

사랑이라 굳이 말하지 않아도

[แม้เธอจะไม่เคยบอกว่ารัก]

마음으로 나는 알 수가 있죠

[แต่ฉันก็รู้สึกได้ด้วยหัวใจ]

그대만 있다면

[เพียงเธออยู่ที่นี่]

그대만 있다면

[แค่เธออยู่ที่นี่]

아무것도 난 필요 없는데

[ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว]

[Song : Like A  Star – Taeyeon and The One]
 

Chapter 2

                กรุงโซลเมืองหลวงของประเทศเกาหลีใต้ ดินแดนที่นำเทรนด์ไม่ว่าจะเป็นดนตรีหรือแฟชั่น แม้แต่อาหารการกินก็เป็นที่นิยมสำหรับนักท่องเที่ยว

            ร่างเล็กค่อยๆเดินเข้าไปในโรงพยาบาลแห่งใหญ่อย่างช้าๆ ใช้สายตากวาดมองไปรอบๆอย่างสนใจ ก่อนจะพาสองขาก้าวไปที่เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ซึ่งมีพยาบาลสาว2-3คนคอยทำหน้าที่อยู่

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ” พยาบาลสาวคนหนึ่งเอ่ยให้ความช่วยเหลือขึ้นอย่างสุภาพหลังจากเห็นร่างเล็กซุ่มมอง(?)พวกตนเองอยู่สักพัก

“อ่อ...เอ่อ..คือ..ไม่มี...เอ้ย!...มีค่ะ” เนื่องจากตกใจที่โดนจับได้ว่าซุ่มมอง(?) ร่างเล็กจึงตอบไปแบบเลิ่กลั่กเล็กน้อย

“คือว่า...ฉันมารายงานตัวนะค่ะ” พูดจบก็ยื่นเอกสารจำนวนหนึ่งให้คนตรงหน้า พยาบาลสาวกวาดสายตามองเอกสารอย่างคร่าวๆหลังจากนั้นก็ยื่นเอกสารคืนให้เธอและพยักหน้าให้เดินตามตนเองไป

            ร่างเล็กเดินตามพยาบาลสาวมาจนถึงห้องแห่งหนึ่ง ด้านหน้าติดชื่อแพทย์ประจำห้องเอาไว้

‘ฮัน ซึงยอน’

“ถึงแล้วค่ะ เดี๋ยวเดินเข้าไปข้างในห้องแล้วยื่นเอกสารนี้ให้คุณหมอดูนะคะ” พูดจบพยาบาลสาวก็เดินออกไปโดยที่ไม่ได้สนใจคนตัวเล็กที่ยืนขาสั่น(?)อยู่หน้าห้องเลย

          ณ ตอนนี้แทยอนรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กห้าขวบที่ต้องมาหาคุณหมอเพื่อฉีดยา ทั้งประหม่า ทั้งกลัว ในตอนนี้เธอคิดมากจนแทบจะลงไปนั่งกุมหัวอยู่แล้ว

‘เอาไงดีเนี่ย? จะให้เข้าไปตอนนี้เลยเหรอ? ถ้าเข้าไปแล้วเขาไม่รับทำงานหล่ะ? แล้วถ้าไม่รับจริงๆแล้วฉันจะไปทำงานที่ไหนหล่ะเนี่ย?’ และในขณะที่กำลังคิดมากอยู่นี้คนตัวเล็กก็ลงไปนั่งกุมขมับอย่างที่อยากทำไปเรียบร้อบแล้ว

 “เอาหล่ะ! มาถึงนี่แล้วจะถอยกลับไปก็ไม่มีงานทำอยู่ดี ลองดูสักตั้งจะเป็นไร” หลังจากที่คิดได้ว่าคิดมากไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร คนตัวเล็กจึงยืนขึ้นและสูดลมหายใจเฮือกใหญ่สองสามครั้งก่อนจะเคาะประตูตรงหน้า

.....ก๊อก....ก๊อก.....

 “เอ่อ...สวัสดีค่ะ คิมแทยอน อายุยี่สิบหก สูง157 น้ำหนัก45 ขนคิ้วไม่ค่อยมีเท่าไหร่ ใช้ไอโฟนห้า หิ้วกระเป๋าหลุยส์ ขับรถสปอร์ต เพิ่งจบจากคณะแพทย์ วันนี้จะมารายงานตัวค่ะ” เมื่อประตูเปิดออก คนตัวเล็กก็ก้มหน้าก้มตาพูดตามสคริปต์(?)ที่ตัวเองเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานอย่างไม่มีผิดพลาด

“สวัสดีค่ะ คุณคือคิมแทยอน คนที่โรงพยาบาลโทรติดต่อไปเมื่อสัปดาห์ก่อนใช่มั้ยคะ” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งตรงหน้าดังขึ้นทำให้แทยอนต้องเงยหน้าออกจากสคริปต์ขึ้นไปมอง คนตรงหน้าดูเหมือนจะอายุเท่าเธอ หรือไม่ก็อาจจะแก่กว่าเธอสัก1-2ปีหล่ะมั้ง   หล่อนสวมชุดกาวน์แบบแพทย์ทั่วไป รอยยิ้มฉายอยู่บนใบหน้า ดูๆแล้วคงไม่ใจร้ายสักเท่าไหร่ ออกจะใจดีด้วยซ้ำหล่ะนะ

“อ่อ...เอ่อ...ใช่ค่ะ” แทยอนตอบกลับไปแบบงงๆเล็กน้อย

“งั้นตามฉันเข้ามาเลยค่ะ”

          ร่างเล็กเดินตามเข้าไปในห้องทำงานของแพทย์สาว ภายในเป็นห้องสีขาวสะอาดตา ไม่ได้ตกแต่งอะไรมากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นรูปตับไตไส้พุง(?) เอ่อ....คนเขียนหมายถึงรูปอวัยวะร่างกายนั่นหล่ะแปะอยู่ตามผนังเต็มไปหมด

“นั่งลงก่อนเลยค่ะ” ร่างตรงหน้าผายมือเล็กน้อยเป็นเชิงบอกให้คนตัวเล็กนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“สวัสดีอีกรอบนะคะ ขอแนะนำตัวก่อนเลยละกัน ฉันฮันซึงยอนค่ะ”

“อ่อ..เอ่อ...สวัสดีค่ะ...คิมแทยอน อายุยี่สิบหก สูง157 น้ำหนัก....”

“ไม่ต้องพูดตามสคริปต์ก็ได้จ่ะ” แทยอนที่กำลังจะท่องสคริปต์(?)อีกรอบก็ต้องเงยหน้าขึ้นไปเมื่อได้ยินเสียงของคนตรงหน้า ซึงยอนดูเหมือนจะกลั้นขำเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

“พี่ได้อ่านเอกสารของแทยอนหมดแล้วนะคะ เดี๋ยวเชิญเดินตามมาเลยค่ะ”

“อ่ะ..เอ่อ....นี่เราจะไปไหนกันคะ” คนตัวเล็กรีบโพล่งออกมาด้วยความตกใจ อย่าบอกนะว่าคนตรงหน้าจะไม่รับเธอเข้าทำงานแล้วยังจะพาเธอออกไปอีกหน่ะ เธอไม่เอาด้วยหรอกนะ

“ไปห้องทำงานไงคะ”

“หะ...หือ?”

“อ่าว...ก็แทยอนจะมาทำงานเดี๋ยวพี่ก็จะพาไปดูห้องทำงานไงหล่ะจ๊ะ” ซึงยอนดูงงเล็กน้อยที่เห็นท่าทีตกใจของร่างเล็ก

“อะ....อ่าว...เหรอคะ...ขอโทษทีค่ะ...” เมื่อรู้ดังนั้นคนตัวเล็กจึงได้แต่หัวเราะแห้งๆไปให้ซึงยอน

            หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองคนก็เดินมาถึงห้องๆหนึ่ง หน้าห้องติดป้ายว่า ‘คิม แทยอน’

“นี่หล่ะจ่ะ ห้องทำงานของแทยอนที่ทางโรงพยาบาลเตรียมให้ เดี๋ยวพี่จะเรียกพยาบาลอีก2-3คนมาช่วยจัดของนะ ระหว่างนี้ก่อนสำรวจรอบๆห้องไปก่อนละกัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวพี่ขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะจ๊ะ” เมื่อพูดจบซึงยอนก็ทำท่าจะหันหลังกลับแต่คนตัวเล็กก็เรียกเอาไว้ซะก่อน

“คุณซึงยอน ขอบคุณมากนะคะ” พูดจบคนตัวเล็กก็โค้งตัวให้กับคนตรงหน้า

“หืม? ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ เป็นหน้าที่ของพี่นี่นา แล้วอีกอย่างเรียกพี่ซึงยอนก็พอจ่ะ พี่อายุมากกว่าแทยอนแค่ปีเดียวเอง” ซึงยอนหันมายิ้มให้ร่างเล็กบางๆ

 “งั้นถ้าไม่มีอะไรพี่ขอตัวก่อนนะจ๊ะ มีอะไรให้ช่วยก็เรียกพยาบาลหล่ะ” พูดจบร่างบางก็เดินออกจากห้องแทยอนไป

          ร่างเล็กเริ่มเดินสำรวจรอบห้องทำงานของตนเอง พบว่าไม่ได้แตกต่างอะไรกับห้องของซึงยอนเลยสักนิด สักพักเธอก็รู้สึกเหมือนมือของเธอจะไปปัดกับอะไรเข้า เมื่อก้มลงไปดูก็เห็นแฟ้มสีขาวตกอยู่ข้างล่าง ดูเหมือนจะเป็นแฟ้มประวัติของผู้ป่วย

“สงสัยพี่ซึงยอนคงลืมเอาไว้แฮะ” เอื้อมมือลงไปหยิบขึ้นมาก่อนจะเปิดดูข้างในเล็กน้อย

            เมื่อร่างเล็กเปิดเข้าไปก็เห็นรูปของเด็กสาวคนหนึ่ง รอยยิ้มสดใสทรงพระจันทร์เสี้ยวที่เธอเองก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ผมหน้าม้าสีน้ำตาลที่ถูกตัดเข้ากับรูปหน้าอย่างลงตัว ผิวขาวราวกับน้ำนม เรียวจมูกโด่งรับกับใบหน้า ดูๆแล้วคงอายุไม่เกิน18-19ปี ในแฟ้มประวัติไม่ได้เขียนรายละเอียดเอาไว้มาก เขียนเอาไว้แค่เลขที่ห้องกับชื่อผู้ป่วยเท่านั้น ร่างเล็กไล่สายตาอ่านตัวหนังสือที่กำกับไว้ใต้ภาพ

‘ห้องเลขที่ 727 ชื่อ ทิฟฟานี่ ฮวัง’
 

----------------------------------------------------------

[TBC]
 

Made in Candy :]