คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Secret' 3 เพื่อนใหม่ ...นายเอ๋อเอ้ย
Secret’ 3
เพื่อนใหม่ ...นายเอ๋อเอ้ย
ณ โรงฝึกพละที่ก่อนหน้านี้ดูสงบร่มเย็น แต่บัดนี้มันกำลังกลายเป็นสนามรบของบุคคล 2 คน นั่นก็คือ แพรวและเฟรม ซึ่งทั้งคู่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด จะว่าสู้กันก็ไม่เชิง เพราะมีแต่แพรวซะมากกว่าที่เป็นฝ่ายไล่(ฆ่า)เฟรมโดยใช้ไม้(ที่ได้มาจากที่ใดก็มิอาจรู้) มาไล่ฟาดตีเฟรมอย่างบ้าคลั่ง ฝ่ายเฟรมก็ต้องวิ่งหลบอย่างไม่คิดชีวิต พี่สตาฟฟ์ก็พยายามเกลี่ยกล่อมแพรวแต่ก็ไม่เป็นผล ส่วนน้องๆ คนอื่นก็นั่งเชียร์กันอย่างเมามันส์ดั่งได้ชมภาพกีฬามันส์ๆ กว่าจะแยกแพรวออกจากการไล่ (ฆ่า) ตีเฟรมก็กินเวลาไปนานพอสมควร
หลังจากแยกแพรวกับเฟรมออกจากสนามรบ แล้วให้ทั้งคู่กลับไปนั่งที่สีของตน พี่ๆก็ไม่ลืมที่จะแยกทั้งคู่ให้ไม่ได้นั่งข้างกัน อันเนื่องมาจากบังเอิญอยู่สีติดกัน แพรวอยู่สีเหลือง ส่วนเฟรมอยู่สีฟ้า ตอนกลับมานั่งแพรวยังส่งสายตาอาฆาตให้เฟรมเป็นระยะๆ ประมาณ (กิจกรรมเลิก..แกตายแน่!!) เฟรมก็ไม่สนใจแถมยังส่งสายตาตอบกลับ (แล้วไงเหรอ ^^)
‘= =^ แกตายแน่!!’ แพรวทำปากตามคำพูดพร้อมเอานิ้วทำเป็นปาดคอ
‘ไม่กลัว :P’ เฟรมทำปากส่งให้แพรวพร้อมแลบลิ้นปลิ่นตาใส่แพรวอย่างซะใจ
ตอนนี้ระหว่างทั้งคู่ได้เกิดศึกเล่นละครใบ้ปะทะกันอย่างดุเดือดเลือดพลาด
เราข้ามตัดกลับมาที่การลงโทษของพี่สตาฟฟ์กันดีกว่า ต่อไปก็จะเป็นช่วงของคู่ขวัญใจใครหลายๆ คน ‘ต้นเจมส์’ นั่นเองงงงง ซึ่งอุปกรณ์ที่ทั้งคู่เลือกก็คือ ป๊อกกี้ แสนอร่อยยย ~
“เอ่อ..เราตัดความสนใจจากเมื่อกี้มาที่บทลงโทษของคู่ต่อไปกันดีกว่าเนอะ ^^;; คู่ต่อไปพี่เชื่อว่าเป็นขวัญใจของใครหลายๆ คน น้องต้นและน้องเจมส์นั่นเอง เงง เงง ทั้งคู่ได้เลือกอุปกรณ์ก็คือป๊อกกี้นะคะ เอ่อ..น้องคะ คงจะไม่เกิดเหตุการณ์อย่างคู่ที่แล้วใช่มั้ยคะ - -;;;”
“ครับ ไม่เกิดแน่นอนครับ ^^” เจมส์ชิงพูดก่อนต้นที่กำลังจะง้างปากพูด
“ดีมาก! งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า น้องๆ คงรู้กติกากันใช่มั้ยคะ??” พี่สตาฟฟ์ถามหน้าตาสงสัยแกมกังวลหน่อยๆ
“จะรู้ได้ไงล่ะครับ ก็พี่ยังไม่ทันบอกพวกผมเลย ?” เจมส์ตอบ
“เออ นั้นสิเนอะ ๆ งั้นมะ ! เดี๋ยวพี่สุดสวยคนนี้จะบอกให้นะจ้าาาา > []<”
พี่สตาฟฟ์ว่าพลางยื่นมือไปหยิบกล่องป๊อกกี้ในมือของต้นมาแกะกล่องแล้วฉีกซอง แล้วหยิบแท่งป๊อกกี้ออกมา จากนั้นก็เริ่มอธิบายกติกาการเล่น
“เกมนี้จะใช้สมาธิค่อนข้างสูงเลยทีเดียว เพราะเราจะให้ทั้งสองคนยืนคนละฝั่งแล้วให้คาบแท่งป๊อกกี้ 1 แท่ง แล้วต่างคนก็กัดป๊อกกี้เข้าปาก พี่ให้ 3 แท่ง มีกฎอยู่ว่า แท่งต่อไปที่กัดนั้น หรือก็คือแท่งที่ 2 และ 3 จะต้องสั้นกว่าแท่งที่แล้ว คือ แท่งที่ 2 สั้นกว่าอันแรก อันที่ 3 สั้นกว่าอันที่ 2 เข้าใจมั้ยลูก ?”
ทั้งคู่พยักหน้ารับ แต่ดูเหมือนหน้าต้นจะไม่ค่อยจะจอยเท่าไหร่แล้วตอนนี้ ในขณะที่หน้าเจมส์กับยิ้มแย้มแจ่มใสกว่าปกติ แหม่ ~ คงจะถูกใจมากล่ะสิพ่อคุณ - w- ~
“อ้ะ !? พี่ลืมบอกไปแท่งแรกจะต้องสั้นไม่ต่ำกว่า
“ =[ ]=!!!!! / (*^___^*)” ต้น / เจมส์
คุณพระ !! ไม่ต่ำกว่า 3 ซม. !! แหม่ ~ พี่ครับ ไม่คิดจะถามสุขภาพจิตใจพวกผมสั๊กกกกก คำ เลยใช่มั้ยครับ ( ;;= __=) เฮ้ย ! มันโหดไปมั้ยเจ๊ ?
เอาล่ะสิ หลังจากที่หน้าไม่ค่อยจะจอยอยู่แล้ว ตอนนี้หน้าต้นเข้าขั้นวิกฤตเลยก็ว่าได้ สงสารต้นจับใจเลยตอนนี้ สู้ ๆ นะครับเพื่อน TT vTT เพราะเดี๋ยวผมก็จะเป็นแบบนั้น ....ฮือออออออออ TT []TT คิดแล้วปรงชีวิตเหลือเกินนน ~
“เข้าใจนะจ้ะน้องต้น น้องเจมส์ ??”
“ครับ... / ครับ !!” แหม่ ~ ขนาดเสียงในการตอบกลับแตกต่างกับอย่างสิ้นเชิง เสียงต้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้หดหู่สุดๆ ส่วนนายเจมส์น่ะเหรอ ..เหอะ !! ดี๊ด๊ากว่านี้ไม่มีอีกแล้ว (อะห้ะ อะห้ะ /เสริมให้ > ^ <)
“งั้นพี่ขอเริ่มเลยแล้วกันนะจ้ะ ..Game Start !!!!”
.
.
.
จะขอเล่าแบบบรรยายสถานการณ์เอานะครับ !!! ~
หลังจากเริ่มเกมแล้ว ทั้งคู่ก็เริ่มโดยการเอาป๊อกกี้มาคาบแล้วกัดไปคนละนิดละหน่อย โดยที่ต้นจะไม่ค่อยกัด คือระวังมากอ่ะ ส่วนเจมส์ก็กัดไปเรื่อย ๆ ไม่สนอะไรเลย พอมาดูแล้วว่าสั้นได้ประมาณ
แท่งที่สองทั้งคู่ก็กัดเหมือนแท่งที่ 1 แต่คราวนี้พอจะต้องสั้นกว่า
“แหม่ ~ น้องคะจะเอาให้มั้นเป๊ะไปไหน ไม่มีอะไรให้พวกพี่ลุ้นเลยเหรอคะ ชิชะขัดฟินเป็นบ้าเลย – 3-”
อ้าว เจ๊อันนี้ต้องการสนองนี๊ดตัวเองชัด ๆ อ่ะ ! =[]= แต่พูดไปก็ทำอะไรไม่ได้ คชาเศร้าใจครับท่านผู้ชม ~T ^T
“แหม่ ~~ และแล้วววว ก็มาถึงคู่ของขวัญใจแม่ยกทั้งหลายยยยย ~
” เท่านั้นแหล่ะ เสียงกรี๊ดจากเหล่าพี่สตาฟฟ์ สาว(?) ก็ดังกระหึ่ม ดั่งเพิ่งเปิดคอนเสิร์ตก็มิปาน
“เอาล่ะ ๆ ทำใจร่ม ๆ นะสาว ๆ เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้ ~ เอาล่ะ!! อุปกรณ์ที่ทั้งสองได้คือ ป๊อกกี้ค่าาาาาา !!!~ น้องเต๋ากับน้องคชารู้กติกาอยู่ใช่มั้ยคะ ?”
“ครับ / ครับ”
“ดีเลย งั้นพี่จะขอเริ่มเกมเลยนะคะ พร้อมนะน้องคชา ดูหน้าน้องไม่สดใสเลยนะเนี่ย > v<” ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ให้พี่เขาไป แหม่ จะให้ผมยิ้มเป็นอาแป่ะตกปลาหรือไงครับเพ่ ! เกมงี้ใครมันยิ้มออกเล่า ฮือออออ คุณพระครับ ขอให้อย่าเกิดอะไรร้ายแรงเลยนะครับ (พูดหยั่งกับจะไปโดดบันจี้จัมพ์งั้นแหล่ะพ่อคู๊ณณณ - -^)
“เอาล่ะ ขอเริ่มบทลงโทษเลยนะคะ ! GAME STARTTTT !!!”
ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรแล้วทีนี้ เต๋าเป็นคนเริ่มโดยเอาป๊อกกี้ใช่ปากแล้วยื่นให้ผมที่ตอนนี้ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ทำอะไรไม่ถูก ผมก็เอาปากคาบแล้วก็ค่อย ๆ กัดเล็มทีละนิด ๆ ไม่ให้มันหัก ถ้าหักมานี่มีซวยกันล่ะครับพี่น้องงงง ~
แท่งแรกถือว่าทำได้ดีทีเดียว วัดได้ประมาณ 2.6 แต่เพราะต่างคนต่างค่อย ๆ กัดเลยเป็นว่าเวลาได้ล่วงไปแล้วกว่า 1 นาที ตาเถร!! เหลืออีก 2 แท่ง แล้วมันจะทันไม่หนอ TT vTT
มาถึงแท่งที่ 2 ด้วยความที่เวลาเหลือน้อยจึงใช้เวลาไม่มาก แท่งนี้เลยเกือบจะหัก แต่ก็เกือบแหล่ะ ทั้งคู่ก็ระวังจนกัดกันเพลิน เลยวัดได้ 2.1 สั้นอ่ะ ถ้าแท่งที่ 2 ได้ขนาดนี้ แท่งต่อไปก็ไม่เหลือจ้าาาา …ต้อง น้อยกว่านั้น แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นท่านผู้ชมคงจะทราบนะครับ แหม่
พูดขนาดนี้ก็ไปต่อกันที่แท่งสุดท้าย แท่งนี้เหลือเวลาประมาณ 30 วินาทีเห็นจะได้ เอาล่ะสิๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณพระนะคุณพระ ผมอุส่าขอร้องท่านแล้วนะ ท่านไม่ช่วยผมเลย TT ^TT เค้างอนนะเนี่ยตะเอง !! เดี๋ยวก็เปลี่ยนค่ายไปขอพระเจ้าจอร์จซะนี้ = =^ เอาล่ะเข้าเรื่องกันๆ ด้วยความที่ว่าเหลือ 30 วิ พวกผมก็ต้องทั้งระวังหัก รีบกัดด้วย และต้องระวังไม่ให้ยาวเกินที่วัดได้ (และไม่สั้นเกินไปด้วย T vT) ผมรู้สึกว่าแท่งสุดท้ายมันจะเป็นไครแมกซ์แปลกๆ นะครับ ก็มันต้องสั้นกว่า 2.1 ซึ่งแสดงว่าหน้าผมกับเต๋าต้องใกล้กันมากแน่นอนถูกมั้ย เพราะเป็นแบบนี้เหล่าแม่ยก (?) ก็เลยได้กรี๊ดได้เชียร์กันอย่างเมามันส์กันเลยทีเดียว และโดยส่วนตัวผมเองก็รู้สึกแปลก ๆ ที่หน้านายกลูต้าจะเข้ามาใกล้ขนาดนี้พอดูว่า เรากัดไปได้วัดจากสายตาก็ประมาณ 2 ซม.กว่าเอง แล้วเวลาก็เหลือ 10 วิผมก็ตัดสินใจอยู่ว่าจะงับแล้วรีบเอาไปวัดเลยมั้ย ...เฮ้ย ! 7 วิแล้ว เอาวะ งับไปเลยจะได้รีบ ๆ จบ คุณเชื่อมั้ยว่าตอนที่ผมกำลังจะงับ เหมือนๆ นายกลูต้านามว่าเต๋าก็จะคิดแบบเดียวกันแล้วก็กำลังจะงับมาพอดี ปรากฏว่า ...... ผมตั้งตัวทันครับก็ปล่อยให้นายนั้นงับไปผมจะได้อยู่อย่างปลอดภัยสบายใจจัง (ฮา ฮาสิ ไม่ฮาคชาโกรธจริง ๆ ด้วยนะคร้าบบบ)
ด้วยเหตุนี้เอง เกมก็ได้จบไปอย่างสวยสดงดงามโดยไม่มีผู้ใดได้รับบาดเจ็บ (?) เอาไปวัดก็ได้ 1.9 เฉียด ๆ ครับ ฟู่ ~ รอดตัวปายยยย TT wTTb!
“แหม่ อะไรคะเนี่ย ไม่มีอะไรให้ฟินกันเล้ยยยยย เซอร์วิสกันบ้างสิคะคุณน้องงงง” ดูพี่สตาฟฟ์คนนั้นจะไม่พอใจที่ไม่มีอะไนเซอร์วิสพี่แก ช่างสิครับ ปมเอาชีวิตผมมาก่อนครับเพ่ > v<
“เอาล่ะ ๆ งั้นก็ได้เวลาปล่อยน้องทั้งสองกลับเข้าที่นั่งตามเดิมนะคะ เชิญเลยค่ะ ...ต่อไปพี่ก็ยังไม่เกมอีกนะคะ”
“ห้ะ !!?” เด็กทั้งโรงฝึกอุทานกันอย่างพร้อมเพรียง
“อ๊าว ! คุณร้องคะ แค่นี้มันจะไปสนุกอะร๊ายยยยย มาๆ มาต่อกันเลยดีว่าเกมต่อไป คือ ....”
พักเที่ยง จ้าาาา ~ <3
กว่าพี่สตาฟฟ์จะปล่อยออกมาก็ได้เวลาพักเที่ยงพอดี โชคดีที่เกมหลังจากที่ผมโดนนั้น ไม่มีเกมไหนเลยที่ผมจะดวงดี ฮิ! คือผมไม่โดนทำอะไรเลยน่ะสิ โชคดีเป็นบ้าเลย ฮ๊าาาาา ~ แต่ก็อารมณ์ดีได้แค่แป๊ปเดียว พอพักเที่ยงคนเราก็ต้องไปกินข้าวกับเพื่อน ๆ ใช่มั้ยครับ แต่ผมสิ ผมน่ะสิ!! เพิ่งเข้ามา แล้วคนที่ผมรู้จักก็ไม่ได้มาเรียนที่นี้ด้วย TT ^TT ชีวิตไอ้คชาสุดหล่อ (?) นี่ช่างรันทด เฮ้อ ~
“เอ่อ คุณคือคชาสินะครับ ไปทานข้าวกับผมมั้ย ?”
หือ ? ใคร ครายยยยย ใครมันเป็นพ่อพระมาชวนผมไปทานทั้งที่ไม่มีเพื่อนมาชวนเลย ใครกันหนอออ ....
“ได้ ..สิ อ้าวนายเองเหรอ ?” อ่อ นายกลูต้านี่เอง - -^
“อื้ม ผมขอแนะนำตัวอีกทีนะ ผมชื่อเต๋า เพิ่งย้ายมาเลยยังไม่มีเพื่อน ดูเหมือนคุณก็เพิ่งย้ายมาเหมือนกันใช่มั้ย ?”
“อื้ม ก็ประมาณนั้น แล้วนายรู้มั้ยโรงอาหารอยู่ไหน ?” ก็ผมไม่รู้จริง ๆ นี่ ; v;
“อื้อ ก็ไม่เชิงรู้หรอกนะ ก็เดินตาม ๆ เขาไปก็น่าจะเจอเองแหล่ะ” อ่อ ที่แท้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วจะบอกว่ารู้ทำไมเนี่ย
ระหว่างทางเดินเราก็เดินไปคุยกันไป ถามนู่นนี่ ผมเลยได้รู้ว่ารูมเมทผมก็คือเต๋านี่เอง พอคุยกันไป ก็เพิ่งได้มารู้นี่ล่ะว่าเต๋าก็คนอีสานคือกัน ปั๊ดโธ้ะ! คนบ้านเดียวกันเด้ะหนิ ฮะๆๆๆ ดีดีดี บางครั้งจะได้พูดอีสานใส่กันบ้าง ถึงจะพูดได้ไม่มากก็เหอะ :’3 เอาไปเอามาก็ได้มารู้ว่าความชอบเราค่อนข้างจะเหมือนกันมากซะส่วนใหญ่ เช่น กีฬาที่ชอบก็ฟุตบอลเหมือนกัน แต่เสียอย่าเดียวทีมที่เชียร์คนละทีม ผมจะได้ตีกับเต๋าก็เรื่องเนี้ยะ ฮะๆๆๆ มาถึงเรื่องชื่อเต๋าก็ถามว่าจะให้เรียกผมว่าอะไร ก็เลยตอบไปว่าคชาก็ได้หรือชาเฉยๆ ก็ได้ ผลเลยถามกลับบ้างว่าเรียกชื่อเต๋าแทนคุฯเลยได้มั้ย เต๋าก็ไม่ขัดข้อง คุยกันเพลินเลยเดินมาถึงโรงอาหารละ วันนี้โรงอาหารคนค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว
“คชา ไปซื้อข้าวมากินก่อนเลย เดี๋ยวผมนั่งจองให้”
“เอางั้นเหรอ อืมมม งั้นเต๋าอยากกินอะไรเดี๋ยวชาไปซื้อมาให้ ” เอารีบส่ายหน้าทันควัน
“ไม่เป็นไร ๆ ก็เต๋าอุส่าจองโต๊ะให้ ชาจะไปซื้อให้ก็ไม่เห็นแปลกเลย จริงมั้ย ?”
“ก็ผมเกรงใจนี่ ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงซะพวกเราก็เป็นรูมเมทกันนะ จะได้สนิทๆ กันไว้ไง ดีเหรอ”
“ถ้าพูดขนาดนั้น ก็ได้”
“แล้วอยากกินอะไรล่ะ ?”
เต๋าทำท่าเลือกอยู่สักพักก็บอกออกมา
“อยากกิน ...ผัดไทยร้านนั้นน่ะ” เห้ย พอดีเลยร้านเดียวกัน ดีดีดี ^ O^
“กู๊ดจ๊อบเต๋า ร้านเดียวกันจะได้ไม่รอนาน นี่เต๋าเดาใจชาหรือเปล่าเนี่ย อยากกินเหมือนกันเลย
พอซื้อเสร็จผมก็เอาจานผัดไทยทั้งสองใส่ถาดแล้วก็เดินกลับมาที่โต๊ะ ระหว่างทางเดิน ผมก็ดัน(ซุ่มซ่าม)เดินไปชนเข้ากับบุคคลคนนึงเข้า
“ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง” ผมก็ได้แต่ก้มหัวขอโทษแบบสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ เผื่อเป็นรุ่นพี่เดี๋ยวโดนรุมเอา
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ อ้าว! นาย.. คชาใช่มั้ย ??” ห้ะ ? ผมจำได้ว่าผมมาเรียนที่นี่ไม่มีเพื่อนที่ผมรู้จักมาเรียนเลยนี่นา ?
“อ่า ครับ ...อ๊าวนายเอง ต้นสินะ อื้มๆ ใช่ๆ เราคชา แล้วนี่ยังไม่กินข้าวเหรอ ? มีโต๊ะยัง ?”
“ยังเลย โต๊ะเต็ม คนแบบเยอะมากเลย คชาเราขอนั่งด้วยคนสิเพิ่มนายหมีนี่อีกคนด้วยนะ ^^”
“ได้สิ ตามมาเลยๆ ”
ระหว่างทางที่เดินกลับโต๊ะ ผมก็ได้รู้จักเพื่อนเพิ่มอีก 2 คน คือ ต้นและเจมส์ ต้นน่ะเป็นคนพูดเก่งมาก ดูเหมือนจะเป็นคนที่เข้ากับคนได้ง่าย ๆ เลย ส่วนเจมส์ดูๆ แล้วเป็นคนขี้แกล้งนะ เพราะอะไรนิดหน่อย ก็แกล้งต้นได้ตลอด เหมือนต้นจะไม่ชอบแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ทั้งคู่คงจะรู้จักกันมานานแล้วล่ะ
“กลับมาแล้วครับบบ ขอโทษนะรอนานเลยสิ นี่ได้เพื่อนเพิ่มอีก 2 คนแล้ว”
“หวัดดีนะ / ดีครับบบบ” ต้นและเจมส์ทักทายเต๋าตามลำดับ
“นี่คงจะเป็นเต๋าสินะ เราชื่อ ต้น ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ต้นแนะนำตัวและยิ้มให้เต๋าอย่างเป็นมิตร
“ผมเจมส์นะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เจมส์ก็แนะนำตัวบ้างพร้อมยิ้มน่ารักน่าชังดังฉายาน้องหมี ~
“เช่นกัน ผมเต๋าครับ”
“เอาล่ะ ๆ นั่งกินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวเย็นมันจะมิอร่อยนะขอรับท่านทั้ง
“อ่า นั้นสิเนอะ มาๆ นั่งกินไป คุยไปก็ได้” ต้นทักขึ้น แล้วเราทั้ง 4 ก็นั่งกินข้าวพร้อมคุยกันไปอย่างออกรส
“อื้ม แล้วนี่ช่วงบ่ายนี่เขาให้เราไปทำอะไรเหรอ ?” ผมซึ่งสงสัยก็ถามขึ้น
“อ๋อ ช่วงบ่ายเขาให้เราไปจัดของที่ห้องน่ะ ถ้ามีเวลาเหลือก็ทำอะไรก็ได้ตามอัธยาศัยเลย” คำถามนี้ต้นเป็นคนตอบโดยชิงตัดหน้าเจมส์ไปซะก่อน
“นี่! ให้เจมส์บอกมั่งดิ”
“ได้ไง ใครเร็วกว่าก็ได้ตอบสิ เออนี่ ถ้าจัดของเสร็จแล้วเราไปที่ลานกีฬากันมั้ย ?”
“อื้ม ก็ดีนะ เต๋าว่าไง ไปมั้ย ?” ผมถามรูมเมทที่เอาแต่นั่งฟังแล้วก็กินผัดไทยไปด้วย
“ก็ได้นะ แล้วแต่เลย เอ้อ ว่าแต่พวกต้นนี่เป็นรูมเมทกันหรือเปล่า ดูสนิทกันจัง” คราวนี่เป็นเต๋าบ้างที่ถาม
“อื้ม ใช่แล้ว อยู่ห้อง 109 น่ะ รู้สึกว่าของทั้งสองเป็น 233 นี่ ใช่มั้ย ?”
“เหรอ ? ไม่เห็นรู้เลย มาสายน่ะเลยยังไม่ได้ไปดู ต้นนี่เก่งจัง จำได้ด้วย”ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าห้องผม 233 ต้นจำเก่งจังเลย คงจะหัวดีแหงๆ
“อ๋อ ไม่ใช่อะไรหรอก ต้นมันสอดรู้เรื่องชาวบ้านไปทั่วแหล่ะ รู้หมดเลยว่าคนไหนเป็นคนไหน ..โอ้ย!” ต้นทุบหัวเจมส์ไปทีนึง บังอาจมาว่าชั้นเรอะเจ้าเจมส์!!
“แหม่ ~ ไม่ค่อยจะเผากันเลย ไม่เรียกสอดรู้ เขาเรียกว่ารู้ไปหมดต่างหาก”
“แล้วทำไมต้องทุบหัวกันด้วยเล่า”
“มันคันไม้คันมืออยากทุบหัวคน ต้องคนข้าง ๆ ด้วยนะถึงจะสะใจ” แล้วทั้งคู่ก็นั่งเถียงกันอยู่นาน
“ดูสนิทกันจริง ๆ นั้นแหล่ะ ฮะๆๆๆ ^^” ผมทั้งขึ้น แล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ ก็คู่นี้ดูสนิทกันแบบน่ารักดีนะครับ
“ก็ไม่ได้อยากสนิทด้วยหรอกนะ บังเอิญเรียนที่ รร. เก่า ที่เดียวกันเลยคุยกันถูกคอ แล้วทีนี้ก็เลยได้รู้ธาตุแท้ของไอ้หมีเนี่ย ว่าโคตะระขี้แกล้งเลย” ต้นพูดอย่างหนักใจ แกล้งได้ตลอดเวย์อ่ะไอ้หมีเนี่ย - -^ ชั้นล่ะเหนื่อย
“งั้นเหรออออ เหมือนจะแกล้งแต่กับต้นคนเดียวละมั้งง ~ > v<”
“อะไร ๆ คชาอย่ามาซงมาแซวอะไรแถวนี้ ไม่ฮานะขอบอก” ดูต้นจะไม่ค่อยจอยแล้วแหะ
“กินข้าวเสร็จก็แยกย้ายไปจัดข้าวจัดของแล้วกันเนอะ เจอกันที่ลานกีฬาประมาณสี่โมงครึ่ง โอเค ?” ต้นพูดตารางเวลาเสร็จสับ
“อื้ม ไม่ขัดข้องนะ เต๋าก็โอเคเนอะ”
“อื้ม โอเคงั้นเจอกันที่ลานกีฬาสี่โมง เอ่อ...แล้วไอ้ลานกีฬานี่อยู่ไหนอ่ะ ?”เต๋าถามขึ้น
“เต๋าเอ้ยยยย เต๋าเอ๋อ! ก็ข้างๆ โรงอาหารเนี่ย ไม่เห็นเรอะ!” ต้นบอกพร้อมชี้ไปทางซ้ายมือที่ที่มีสนามบาส สนามฟุตบอลเล็ก ๆ อยู่ด้วย
“อ่อ ขอโทษษษ ไม่รู้เนอะ ให้ทำไงล่ะ” เต๋าเริ่มบ่นบ้าง แล้วก็ทำหน้ายู่นิดๆ น่ารักแหะ ^^ ….ห้ะ ? น่ารัก อะไรๆๆๆๆๆๆ เมื่อกี้ผมว่าอะไรไป ผมบอกว่าเต๋าน่ารัก ...ม่ายยยยย!!!! อย่าเพิ่งไอ้คชา ทำใจดีๆ แกแค่หาคำพูดที่มันดีกว่านี้ไม่ได้ก็เท่านั้นเอง ใจเย็นเพื่อน เฮ้ออออ
“เอาเป็นฉายาเลยเนอะ เต๋าเอ๋อออ 5555. ทีนี้รู้แหล่งแล้วนะ งั้นก็ขอกลับห้องไปจัดของก่อนแล้วกัน ...นี่อย่าบอกนะว่าไม่รู้อีกว่าตึกอยู่ทางไหน ?”
“อื้ม / อื้ม” ผมกับเต๋าตอบแทบจะพร้อมกัน
“เฮ้ออออออ ฉันจะเพลียกับพวกแกจริง ๆ เลย เราหอเดียวกันหรือเปล่าเจมส์ ?” ต้นหันไปถามเจมส์ที่ทำหน้าเอือมนิด ๆ เหมือนกัน
“อื้ม ถ้าจำไม่ปิดนะ”
“งั้นก็ดี ไปด้วยกันเลยก็ได้ มาเลยๆ”
ก่อนจะเดินตามต้นไปที่ห้อง ก็ไม่ลืมที่จะถามว่าจานข้าวนี่เอาไปวางหรือเขาจะมาเก็บ ก็ได้คำตอบที่ว่าก็ต้องเอาไปวางสิครับพี่ จะให้เขามาเดินเก็บจานเป็นร้อย ๆ เนี่ยนะ บ้าป้ะ ? ครับผมมันบ้าเองที่ถามออกไป T xT พอเก็บจานเสร็จพวกเราทั้ง 4 ก็เดินมุ่งหน้าไปที่หอพักนักศึกษากันล่ะครับบบบบ ~
------------------------------- Secret’ 3 เพื่อนใหม่ ...นายเอ๋อเอ้ย -------------------------------
‘Pee-Ra* ::: คลอดสักที ตอนที่ 3 TT vTT *จุดพลุ*
คลอดสักที จะโดนคนอ่านกระโดดถีบอยู่แล้วเนี่ย หายไปหลายคนละมั้งเนี่ย อย่าเพิ่งไปนะตะเอง พล็อตมันตัน ๆ คนแต่งขี้เกียจด้วย ก็เล่นไม่ค่อยเม้นท์กันเลย (อ้าว คนอ่านผิดซะงั้น //เค้าผิดเองแหล่ะที่ไม่อัพ TvT)
เค้าไม่มีกำลังใจอ่ะ TT ^TT;;;; เม้นท์กันบ้างก็ดีนะตัวเอง ปลายไปหาอ่านฟิค แล้วก็มารู้สึกเข้าใจหัวอกคนเป็นไรท์เหมือนกันที่เขาบอก ๆ กันว่าเม้นท์บ้างนะจ้ะ อะไรแบบนี้ ตอนนี้เข้าใจสุดซึ้งเลย
ตอนนี้ใช้เวลานานมากกว่ามันจะได้เรื่องราวที่ว่ามานี่ มันคิดไม่ออกจริง ๆ ค่ะ ขอโทษมาก ๆ เลย .____.;;;; ยังไงก็ ติ ชม พูดคุยกันได้ อย่าเพิ่งลืมเค้านะตะเอง
คิดว่าตอนหน้าพี่เต๋าเราจะมีบทมาดแมนสมชายกับเขาบ้าง มันคืออะไร ต้องติดตามมมมม!!!! :'D
อัพครั้งแรกเมื่อ 27 เม.ษ. 56
ความคิดเห็น