คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ตอนที่ 4 ชีวิตฉันช่างบัดซบ (6)
ชีวิตฉันช่างบัดซบ
“ผมต้องไปแล้ว”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ หน้าคุณดูเครียดๆ” พูดแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองนัก ไปถามเขาทำไมนะ เดี๋ยวเขาก็หาว่าเธอจุ้นจ้าน ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านหรอก แต่คนถูกถามกลับไม่ได้ตำหนิเพียงหันมาสบตาอย่างหนักใจ
“มีเรื่องยุ่งๆ นิดหน่อย เมื่อคืนมีคนถ่ายคลิปผมตอนที่ตำรวจบุกบ้านคุณไว้ได้ แล้วเอาไปลงโซเชียล ก็เลยเป็นประเด็นขึ้นมาน่ะสิ” เขาเล่าออกมาด้วยสีหน้านิ่งเฉยเสียจนเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
“หา!” หญิงสาวอ้าปากค้าง
“คาดว่าอีกเดี๋ยวคงมีนักข่าวแห่มาที่นี่ อ้าว...นั่นไงมานู่นแล้ว...”
ไม่ทันขาดคำ ภีรดาก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินแกมวิ่งขึ้นบันไดมาพร้อมกล้องและไมค์ครบมือ
“นั่นไงคุณราล์ฟอยู่นั่น!” ใครคนหนึ่งในกลุ่มร้องลั่นพร้อมกับชี้มาทางที่คนทั้งสองยืนอยู่
ภีรดาใจหายวาบ หันขวับมองชายหนุ่มข้างกาย “ทำไงดี...”
“ถามได้ จะอยู่ให้โดนทึ้งหรือไง รีบเผ่นสิ” ว่าแล้วเขาก็รีบคว้าข้อมือเธอหมับก่อนพาวิ่งไปพร้อมกันโดยไม่ทันให้หญิงสาวได้ตั้งตัว
“ว้าก...!”
‘ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก’ คงเป็นคำจำกัดความของชีวิตภีรดาในตอนนี้ได้ดีอย่างยิ่ง หลังจากโดนเขาพาแว้นมากับบิ๊กไบก์คู่ใจ เผ่นหนีนักข่าวอย่างกับฉากในหนังแอกชันที่มีการตามล่ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ที่น่าทึ่งคือทักษะการขับรถของชายหนุ่ม ที่แท้ฉายาสุดเท่ในวงการรถแข่งของเขาก็ไม่ได้จับฉลากมาจริงๆ แฮะ
ทั้งสองหนีพ้นเงื้อมมือเหยี่ยวข่าวทั้งหลายมาได้อย่างหวุดหวิด แต่ที่ที่เขาพาเธอมาหลบนั้นกลับเป็นคอนโดสุดหรูแห่งนี้ โดยที่พริตตีสาวก็ยังงงไม่หายว่า...สรุปแล้วเธอจะตามเขามาทำไมกันฟระ
ร่างโปร่งระหงหันซ้ายแลขวาอยู่ในห้องสุดหรูอย่างทำตัวไม่ถูก ชีวิตคนเรามันจะโลดโผนอะไรได้ขนาดนี้หนอ ดูเอาเถอะ เมื่อวานเธอยังขึ้นเวทีประกวดนางงามเฉิดฉายอยู่เลย วันนี้กลับต้องมาวิ่งหนีนักข่าวหัวซุกหัวซุนอย่างกับผู้ร้ายหนีคดียาบ้า แถมคดีที่ว่าเธอยังเป็นเพียงแค่ตัวประกอบเล็กๆ อีกต่างหาก ซวยกว่านี้มีอีกไหม
“จะยืนมึนอีกนานไหม” เสียงเย็นชาทำลายภวังค์จนสิ้นซาก
“คะ?”
“ผมถามว่าคุณจะยืนงงตรงนั้นอีกนานแค่ไหน เมื่อไหร่จะถอดสักที”
“หา...ถะ...ถอด!” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างอย่างงุนงง
เธอยังไม่ได้ตกลงรับข้อเสนอนางแมวยั่วสวาทของเขาสักหน่อย แล้วเขาจะให้เธอถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขาทำไมกัน อย่าบอกนะว่าหมอนี่จะให้เริ่มทดลองงานตอนนี้เลย
“อร้ายยย คนชีกอ!” พริตตีสาวรีบกอดอกหวีดร้องลั่นห้อง แทบจะพุ่งเข้าไปชกตาหมีมะเขือเผาจอมลามกตรงหน้า เห็นหล่อๆ หงิมๆ ไม่คิดเลยว่าเขาจะหื่น ถึงกับให้เธอแก้ผ้าต่อหน้าแบบนี้
“คุณว่าใครชีกอ?” รวินรุตม์มองคนเต้นเป็นเจ้าเข้าอย่างงุนงง
“ก็ใครล่ะที่อยู่ดีๆ ก็มาสั่งให้ฉันถอดเสื้อถอดผ้าน่ะ”
“เดี๋ยวนะ ผมสั่งให้คุณถอดเสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
“อ้าว...ก็เมื่อกี้ไง คุณบอกให้ฉันถอด...”
ไบเกอร์หนุ่มถึงกับกุมขมับ พลางส่ายหน้า
“ผมถามว่าเมื่อไหร่คุณจะถอด หมายถึงถอดรองเท้าเลอะๆ นั่นสักทีต่างหาก พื้นห้องผมเลอะเทอะหมดแล้ว ไม่เห็นหรือไง” เขาชี้มือไปที่พื้นที่มีรอยสกปรกหลายรอย
เพล้ง! พริตตีสาวอ้าปากหวอ หน้าแหกยับเยิน
“อ๋อ ที่แท้ก็ถอดรองเท้านี่เอง แหะๆ” คนหน้าแตกยิ้มกลบเกลื่อน
“นี่อย่าบอกนะว่าคุณกำลังคิดลามกกับผมอยู่” ดวงตาคมกริบทอประกายวิบวับมองมาอย่างจับผิด
“ปะ...เปล่าสักหน่อย ก็แล้วทำไมคุณไม่พูดให้มันเต็มๆ ล่ะคะ จะมาย่อเพื่อ...” ไม่วายบ่นแก้เก้อ หน้าแหกไม่ว่า แต่เสียหน้าอย่าหมาย
“ก็ใครจะคิดล่ะว่าคุณจะคิดลึก” ดวงตาคมแพรวพราว ทั้งที่หน้าหล่อยังคงเรียบเฉย “เอาเถอะ ถ้าคุณอยากถอดอย่างอื่นด้วย ผมก็ไม่ขัดศรัทธานะ”
“ฮะ...ฝันไปเถอะ อย่างคุณน่ะขาอ่อนฉันก็ไม่ได้เห็นหรอก”
คนพูดเชิดใส่อย่างมั่นหน้า ก่อนถอดรองเท้าผ้าใบเน่าๆ ที่เธอใส่ตะลอนมาทั้งคืนออกอย่างเสียไม่ได้ แต่ตอนที่จะก้าวเข้ามานี่สิดันไม่ทันเห็นพรมเช็ดเท้าเลยสะดุดลื่นไถลพรืดไปข้างหน้า เคราะห์ดีที่เธอเคยท็อปท็อปวิชายิมนาสติกตอนม. ต้น เลยรีบกางแขนจิกขาหลังพยุงร่างไว้มั่น แต่เคราะห์ร้ายคือขาทั้งสองยังไม่หายเดี้ยงดีเลยรับน้ำหนักไม่ไหว ขาซ้ายขวาฉีกแยกออกจากกันก่อนทรุดฮวบลงนั่งทำมุม 180 องศาพอดิบพอดี แล้วความวายป่วงก็บังเกิดในทันใด...
แคว่ก!
“ว้ากกก...!”
เวรแล้ว...เป้าแตก! พริตตีสาวตาเหลือกด้วยความตกตะลึง น้ำตาแทบเล็ด ฮือ...หมดกัน ไม่ได้เห็นขาอ่อน แต่ดันเห็นหมีโผล่มาดูโลกแทนเนี่ยนะ ...พระแม่ธรณีเจ้าขาช่วยสูบหนูลงไปทีได้ไหม ขอร้องละ
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
*************************************************
 |
 |  |
 | |
 | |
 | |
 |
 |
ความคิดเห็น