ภารกิจรุก...ผูกรัก
เขาคือเพลย์บอยเจ้าเสน่ห์ที่ไม่มีสาวคนไหนรอดมือหากเขาต้องการยกเว้นเพียงคนเดียว ที่ทำให้เขาเสียหน้าจากการปฏิเสธ ภารกิจรุกเพื่อสลัดทิ้งจึงเกิดขึ้น ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างตติยะจะจีบหญิงสวยน้อยคนนึงไม่ติด!!!
ผู้เข้าชมรวม
2,659
ผู้เข้าชมเดือนนี้
9
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เธอ คือ สตรีที่สตรองด้วยหนึ่งสมอง
สองมือ และแอดทิจูดที่แข็งแกร่ง
เขาคือเพลย์บอยผู้เปย์สาวๆ
ด้วยเสน่หาและเงินตรา ไม่มีสาวคนไหนรอดมือหากเขาต้องการยกเว้นเพียงคนเดียว
ที่ทำให้เขาเสียหน้าย่อยยับกับการปฏิเสธ
สวยหน่อยก็ไม่ว่า
หุ่นดีหน่อยก็จะหยวน ถ้าขาวอึ๋มด้วยแล้วเขาคงจะยอมหลับหูหลับตาทน แต่นี่...เฮ้อ
ไม่มีสักอย่างที่พูดมา!!
เมื่อโดนลูบคมกันซึ่งๆ หน้า
มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยให้เธอรอด ปฏิบัติการรุกจึงเกิดขึ้น
ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างตติยะจะตกม้าตายเพราะถูกผู้หญิงที่สวยไม่ได้มาตรฐานเมิน
เขารุกด้วยเล่ห์ ลวงเธอด้วยกลสารพัด
กะจีบให้ติดกับแล้วสลัดทิ้งให้สาสม
แต่แผนที่ว่ากลับล้มครืนเมื่อเขาโดนเอาคืนอย่างเจ็บแสบ
“คุณคงไม่คิดว่าผมจะคิดอะไรเกินเลยกับคุณหรอกนะ”
หนุ่มเนื้อหอมเอ่ยทีเล่นทีจริง รอดูบทโศกของแม่สาวที่กำลังจะอกหักรักคุดตรงหน้า หึ!
“หมายความว่าที่ผ่านมา...”
“ผมคิดกับคุณแค่เพื่อนเท่านั้น
คุณเป็นเพื่อนที่ดีมาก”
“อ้อ...อย่างนี้นี่เอง” ปากของเธอกระตุกยิ้มค้าง
แต่แววตาแข็งกระด้างไม่ได้ยิ้มตาม หัวใจสะท้านไปทั้งดวง
เธอไม่สนุกกับมุกนี้ เพื่อนบ้าอะไรกัน
เอะอะหาเรื่องคลุกวงในตลอด จูบหวานๆ กอดหวามๆ ขาดแค่โดนสปาร์กฉึกๆ
อย่างเดียวเท่านั้น เพื่อนบ้านเขาทำกันแบบนี้หรือ คิดอย่างอื่นไม่ได้ นอกจากที่ผ่านมาเขาแค่ต้องการล้อเล่นกับความรู้สึกเธอสินะ
กานต์ธีรา ยายหน้าโง่!
“ทำหน้าแบบนี้ อย่าบอกนะว่าคุณคิดเกินเลยกับผมมากกว่าเพื่อน
ไม่เอาน่า...บอกแล้วไงว่าคุณน่ะไม่ใช่สเปคผม” เพลย์บอยหนุ่มสรรพยอกหยอกขำๆ
หวังจะได้เห็นน้ำตาของอีกฝ่ายที่ประกาศความพ่ายแพ้ออกมา แต่ทว่า...
“อ้าว! นั่นคุณจะไปไหน”
ตติยะเอะอะงุนงง เมื่อจู่ๆ แม่สาวตรงหน้าไม่ฟูมฟายกอดขาเขาอย่างที่คิด แต่กลับเชิดใส่พร้อมคว้ากระเป๋าหรูใบละร้อยเก้าเก้าลุกขึ้น
ยังไม่ทันหายงงกับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย เจ้าหล่อนก็จัดการถอดส้นเข็มสูงหกนิ้วที่เขาเพิ่งซื้อให้ออกพร้อมใช้ปลายนิ้วคีบขึ้นมาอย่างหน้าตาเฉย
อย่าบอกนะว่าแม่นี่โกรธจนหน้ามืดจะใช้เจ้าส้นเข็มนั่นตบหน้าเขาระบายอารมณ์แก้แค้น...
“นั่นคุณถอดรองเท้าทำไมกัน” ชายหนุ่มผงะ มองรองเท้าในมืออีกฝ่ายอย่างหวาดระแวง
ก่อนที่จะตาค้างเมื่อได้ยินคำตอบจากปากเธอ
“ก็มันกัด จะทนทำไมล่ะคะ รองเท้าน่ะต่อให้สวยแค่ไหน ถ้าใส่แล้วเจ็บ ก็ต้องถอด”
ความรักก็เช่นกัน! "เอ้า...เอาของคุณคืนไป ฉันไม่ชอบเอาเปรียบเพื่อน"
ชายหนุ่มสะอึกอึ้งไปชั่วขณะ นั่นเธอกำลังหลอกด่าเขาหรือเปล่าวะ
ชักไม่ไว้ใจ...
“คุณก็เถอะ ไปหาอะไรที่มีสาระทำซะบ้างนะ
สมองจะได้ไม่ว่างมากนัก” ว่าแล้วคนพูดก็ล้วงกระเป๋าสตางค์หยิบแบงค์ร้อยออกมานับได้ห้าใบและบรรจงวางแปะลงบนโต๊ะอาหารที่เธอยังไม่ได้แตะต้องอะไรเข้าปากสักคำ
“นี่อะไร”
“เงินไงคะ ตั้งห้าร้อยเลยนะ
ถือซะว่าฉันเลี้ยงส่งเพื่อนคนหนึ่ง รับไว้สิคะไม่ต้องเกรงใจ ถือซะว่าเป็นน้ำใจจากเพื่อนคนหนึ่งแล้วกัน
ขอตัวก่อนนะคะ จะรีบไปหาซื้อรองเท้าใหม่”
พูดจบร่างเพรียวระหงก็หันหลังกลับและก้าวจากไปอย่างองอาจทั้งที่เท้าเปล่า ทิ้งให้คนด้านหลังทำตาปริบๆ
นั่งบื้อเป็นสากกระเบือที่หาครกไม่เจอ
หากตติยะหารู้ไม่ว่าทันทีที่พ้นจากบริเวณนั้นมา
ผู้หญิงที่เขาโยนคำว่าเพื่อนใส่หน้าอย่างโหดร้าย ก็ปล่อยน้ำตาไหลออกมาพรั่งพรูทั้งที่ยังยิ้มค้างอยู่
เจ็บไหมล่ะหัวใจ!
นี่สินะบทเรียนของคนที่ไม่เจียมบอดี้ นับจากนี้ไปเธอจะไม่ไว้ใจใครง่ายๆ อีก โดยเฉพาะผู้ชายตอแหลคนนั้น...ตติยะ คีตะพัลลภ ชื่อนี้จะถูกจารึกในบัญชีหนังหมาแล้วฝังกลบกลางหัวใจเธอไปตลอดชีวิตในฐานะ...รองเท้าที่เธอจะไม่มีวันใส่ให้เสียเท้า!
ผลงานอื่นๆ ของ พิมพ์พิรดา ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ พิมพ์พิรดา
ความคิดเห็น