>>ยัยบ้าเรียนกับนายตัวป่วน<<

  ตอน วันแรกของการเริ่มต้น

 

  "แม่คร๊า!! รีบไปกันเลยคร๊า" เอมิตะโกนเรียกคุณแม่จากในรถเก๋ง

        "จร้าๆ..งั้นไปกันเลย" คุณแม่เดินมาอย่างรีบร้อนและเดินขึ้นไปที่นั่งคนขับรถเก๋ง              >>สวัสดีฉันเอมิ อายุ15ปี ตอนนี้ฉันกำลังเดินทางไปสนามบินสุวรรณภูมิเพื่อบินไปเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่ประเทศญี่ปุ่นเป็นระยะเวลา1ปีล่ะ<<

 

               ...ผ่านไปครึ่งชั่วโมงคุณแม่ก็มาส่งเอมิที่สนามบินสุวรรณภูมิ...                                   "้เดินทางปลอดภัยน่ะลูก"คุณแม่อวยพรและโอบกอดเอมิ

         "ขอบคุณค่ะคุณแม่ ถึงแล้วหนูจะติดต่อมาน่ะค่ะ"้เอมิหอมแก้มคุณแม่เบาๆ

        จากนั้นเอมิก็ขึ้นเครื่องไป คุณแม่ของเอมิที่อยู่ข้างนอกก็โบกมืออำลาเธอ

             

                ...7ชั่วโมงผ่านไปเอมิก็ถึงท่าอากาศยานนานาชาติโตเกียว!!

    "ในที่สุด..ก็ถึงโตเกียวสักที!!"เอมิตะโกนลั่นท่าอากาศยานสายตานับร้อยคู่หันมามองเอมิ

      "อ..อายชะมัดเลย"เอมิก้มหน้าก้มตาและรีบเดินจากไปจนแผนที่ทางไปบ้านที่อยู่ในกระเป๋าของเธอตกอยู่บนพื้น จนมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งหยิบแผนที่ขึ้นมาและเดินหาเอมิ

     "เฮ้อ..ค่อยยังชั่ว"เอมิถอนหายใจแล้วคว้ากระเป๋าขึ้นมาเพื่อหาแผนที่ทางไปบ้านโอโต้ซัง(คุณพ่อ),โอ้กาซัง(คุณแม่)ที่นางาซากิ

    " ห..หายไปไหนเนี่ย!! " เอมิหาไปพูดไป...

    "นี่..แผนที่ของเธอใช่มั้ย"เด็กหนุ่มญี่ปุ่นถามพร้อมยื่นแผนที่ให้เธอดู

    " ขอบคุณมากน่ะ"เอมิดีใจกระโดดไปมา 

      >>เด็กหนุ่มคนนั้นมีรูปร่างสูง ผมสีดำ ดวงตาดำคล้ำสง่ามาก ผิวขาวดุจหิมะ ปากอมชมพู เด็กหนุ่มคนนั้นหล่อมากๆ<<

    เอมิและเด็กหนุ่มก็ซบตากันอยู่ครู่นึง...>////<

    "เอ๊ะ...ฉ..ฉันต้องไปแล้วขอบคุณน่ะ" เอมิหน้าแดงแล้วค่อยๆเดินไป

    "พรึบ! นี่เธอน่ะ..จะไปนางาซากิไม่ใช่หรอ บ้านฉันอยู่ใกล้ๆกับที่อยู่ของเธอเลย เพราะ    ฉะนั้นไปกับฉันก็แล้วกัน" เด็กหนุ่มเดินไปจับมือ

   "อ..อืม งั้นไปกันเลย" เอมิเขิน จากนั้นทั้งสองก็เดินไปกลับด้วยกัน

                        

                ...7ชั่วโมงผ่านไปสำหรับการเดินทางจากโตเกียวไปนางาซากิ

     "นี่..เธอเป็นคนไทยหรอ"เด็กหนุ่มถามเอมิ

     "ใช่..ฉันมาเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมน่ะ"เอมิตอบกับ

     "เธอนี่เก่งจริงน่ะที่สอบชิงทุนมาที่ญี่ปุ่นได้น่ะ"เด็กหนุ่มชมเอมิ

     "ฮ่าๆ..เรื่องการเรียนฉันเป็นที่หนึ่งอยู่แล้วล่ะน่ะ"เอมิชมตัวเองไปหัวเราะไป

     " ฮ่าๆ..อวยตัวเองอย่างงี้ตลกจริงๆ" เด็กหนุ่มขำ

     "ว่าไงน่ะ!! " เอมิเคืองพลางกอดอก

     "ป่าวไม่มีอะไรๆ"เด็กหนุ่มทำเป็นเนียน 

    "นี่ไง..บ้านฉัน บ้านเธอติดบ้านฉันน่ะ "เด็กหนุ่มชี้ให้เอมิดู

    " ทำไมบ้านนายถึงติดกับบ้านฉันเนี่ย!! " เอมิประหลาดใจ

    "คงเป็นพรหมลิขิตล่ะน่ะ"เด็กหนุ่มหันมาซบตาเอมิ

    "พ..พูดบ้าอะไรของนายเนี่ย"เอมิหน้าแดง

    "นี่เธอไม่คิดจะแนะนำตัวให้ฉันรูจักหน่อยหรอ..ยัยบื้อ"เด็กหนุ่มเอานิ้วชี้ดีดหน้าผากเอมิ

    "ฉันเอมิ อายุ15ปี แล้วก็...ไม่ใช่ยัยบื้อด้วย!! " เอมิเคืองมากๆ

    "ฉัน คาซุโตะ ไดซุเกะ อายุ15ปี.. ยินดีที่ได้รู้จัก"ไดซุเกะยื่นมือออกมา

   "ย..ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"เอมิยื่นมือไปจับไดซุเกะ 

   "...งั้นฉันไปก่อนน่ะ"เอมิหน้าแดงวิ่งเข้าบ้านไปในขณะที่ไดซุเกะยังคงมองเธออยู่ครู่นึงแล้วเดินเข้าบ้านไป

   "โอโต้ซัง โอกาซัง หนูมาแล้วคร๊า" เอมิยื่นอยู่หน้าประตู

   เเก๊ก-เสียงประตูบ้านเปิดออกมาพบโอโต้ซังกับโอก้าซังยืนตอนรับด้วยความอบอุ่น

   "ยินดีต้อนรับจร้าเอมิจัง"โอโต้ซังกับโอก้าซังเอ่ยต้อนรับเอมิด้วยความอบอุ่นราวกับว่าทั้งสองเป็นพ่อแม่ของเอมิจริงๆ

  "สวัสดีค่ะโอโต้ซังโอก้าซัง 1ปีนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะค่ะ"เอมิก้มโค้งอย่างอ่อนน้อม จากนั้นโอก้าซังก็พาเอมิขึ้นไปดูห้องนอนที่พวกเขาจัดให้เอมิ

 "ว้าว..ห้องนอนสวยจริงๆค่ะโอก้าซัง"เอมิตะลึงเพราะในห้องนอนที่พวกเขาจัดให้นั้นถูกตกแต่งอย่างประณีตสวยงาม

 "งั้นเอมิจังพักผ่อนไปก่อนน่ะนี่ก็ค่ำแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาจัดการธุระต่างๆน่ะจ๊ะ"โอก้าซังบอกกับเอมิแล้วหอมแก้ใเอมิเบาๆเหมือนกับแม่จริงๆของเอมิเคยหอมแก้มเอมิ

 "ขอบคุณคร๊า"เอมิกอดโอก้าซัง จากนั้นโอก้าซังก็ลงไปข้างล่าง

 "เฮ่อ...โอโต้ซังกับโอก้าซังใจดีจังเลย"เอมิทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่นุ่ม

 

"จริงสิ!ฉันต้องโทรบอกคุณแม่นี่น๊า"เอมิรีบคว้ามือถือ

ตื๊ด...เสียงโทรออกดังขึ้น

"ฮัลโหล..แม่ค่ะหนูถึงนางาซากิแล้วน่ะค่ะ โอโต้ซังกับโอก้าซังใจดีมากๆเลยค่ะ"เอมิเล่าให้คุณแม่ฟัง

"โอ้...ดีแล้วลูก ลูกต้องดูแลตัวเองด้วยน่ะ"คุณแม่บอกเอมิ

"คร๊า..งั้นคืนนี้ฝันดีน่ะค่ะ"เอมิบอกฝันดีคุณแม่

"จร้า"คุณแม่ขานกลับมาและวางสาย

  เอมิเดินดูรอบๆห้องนอนไปเรื่อยเปื่อย แล้วเดินไปที่กระจกที่ตรงข้ามกับบ้านของไดซุเกะ เธอเห็นไดซุเกะกำลังมองมาทางเธออยู่เธอจึงเดินหนีพร้อมกับใบหน้าที่แดง..เธอเดินไปที่เตียงแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง

    "เรียน..ครั้งแรกของวันพรุ่งนี้จะเป็นไงแล้วจะได้เจอตานั้นอีก...มั้ยน๊าา"เอมิหาวแล้วหลับไป..ZzZz