ทุกช่วงเวลามีแต่เธอ...

ในยุคของหุ่นยนต์บุกโลก
ตอนนี้ผมเสียพ่อให้หุ่นยนต์ไปแล้วเหลือแม่กับน้องสาว ผมชื่อว่าคิริโร่
ชื่อสั้นๆก็คิโร น้องสาวของผมชื่อว่าริโลโล่ เรียกสั้นๆว่าริโล ในตอนที่ผมกับน้องอายุ14 เอ่ยใช่ผมกับน้องเป็นแฝดอายุเท่ากัน ตอนที่อยู่ในสวนผมไม่ได้ทันระวังมันมีหุ่นยนต์ตัวหนึ่งหลุดเข้ามามันเป็นตัวแรกที่ผมเห็น มันตัวใหญ่กว่าแม่ของผมนิดหน่อยและสิ่งสุดท้ายก่อนสติผมจะกระจายไปคืนมันยืนแขนออกมาและแทงแม่ของผม ผมเห็นน้ำสีข้นๆไหลจากปากจากนั้นผมเริ่มปิดตาน้องสาวและแม่ก็อุ้มเราสองคนเข้าที่หลบภัยและบอกกับผมเป็นคำสุดท้ายว่า"แม่ต้องไปแล้วฝากดูน้องด้วยนะ"แม่ก็ปิดประตูไปอีกเลย
ผมตื่นมาในเวลาเช้าผมออกไปข้างนอกในเวลากลางวันที่มีแสงจ้าหุ่นยนต์จะหลบพักและไม่ไกลจากตรงนี้ผมเจอศพของแม่แล้ว...
จากนั้นมาผมเลี้ยงน้องมาอีก1ปีเต็มในวันที่อยู่ในห้องการทดลอง
เครื่องสัญญานภัยแจ้งผมว่ามีบอสหุ่นยนต์เข้ามาและมันพังระบบของเรามากกว่า40เปอเว็นต์ใช้เวลาสัก2วันจะซ่อมเสจและหนาแน่นขึ้นมันแจ้งให้ผมว่ามาถึงประตูที่5อีกประมานครึ้งชั่วโมงจะมาถึงผม ผมไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้อีกทางถ้าไปผมจะถูกล้อมโดยหุ่นยนต์  ผมขอให้น้องสาวไม่ต้องเจ็บก็พอแล้วผมขอโทดคับแม่ที่มาได้แค่นี้.... ผมให้น้องดูภาพของพ่อของแม่จากคอมพิวเตอร์ ตอนนี้มันถึงหน้าประตูของผมแล้ว น้องผมกดคอมพิวเตอร์
อะไรไม่รู้ ผมไม่สนใจมันก็ไม่มีอะไรแย่กว่านี้อีกแล้ว หุ่นยนต์มาแล้ว...
ประตูข้างหลังผมเปิดออกแล้วก็ผลักผมออกไป เฮ้ย!!!"ริโล จะทำอะไรหน่ะ
เปิดประตูสิ ริโลมันมาแล้วนะเทอจะทำอย่างนี้ได้ยังไงคิดอะไรบ้าๆหน่ะ"
ดูเธอเกรงๆ"พี่ดูแลฉันมามากแล้วไม่ต้องห่วงนะ ต่อจากนี้ฉันจะปกป้องพี่เอง"
มันมาแล้ว... มันมีแขนภาพความจำตอนที่แม่ถูกแทงผมจำได้และตอนนี้
มันเป็นน้องผมแทน จึ๊ง!!! มีของเหลวจากปากของริโล เทอยิ้ม และตอนนี้...
ผมร้องไห้"ไม่ต้องห่วงนะ เมื่อเวลาเปลี่ยนไปเราจะเจอกันอีก..." และภาพสุดท้ายเลือดเต็มผนัง  ผมอยู่ต่อมาโดยไม่มีเทอไม่พบใคร...