นิทาน: เจ้าชายกับมือน้อย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เป็นนิทานที่แต่งให้แฟนฟังแล้วเขาชอบครับเลยเอามาแชร์ต่อ555

        กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ได้มีเจ้าชายรูปนึงถูกคุมขังไว้ในคุกใต้ดิน ที่นี้มีแต่ความว่างเปล่า

เจ้าชายไม่รู้ว่าถูกขังไว้ในนี้มานานขนาดไหนแล้ว ในนี้มีเพียงความมืด เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงของตัวเขาเอง

ในทุกๆวัน จะมีมือเล็กๆลอดออกมาจากทางประตูเพื่อส่งอาหารให้เขา นั้นเป็นเพียงสิ่งเดียวในที่แห่งนี้ที่เจ้าชายได้เห็น

มือนั้นนำอาหารมาให้กับเขาทุกๆวันไม่ขาดสาย จนกาลเวลาผ่านไปเจ้าชายรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง

ในขณะที่มือนั้นกำลังวางอาหารลง เจ้าชายได้คว้ามือนั้นเอาไว้ เขาตะโกนอย่างสุดเสียง "ช่วยด้วย"

มือนั้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะดึงมือออกไป เจ้าชายจึงได้สติ เขาทำอะไรลงไป นั้นคือสิ่งที่เจ้าชายพูดกับตัวเอง

เจ้าชายทานอาหารแล้วจึงนอน เขาหวังเพียงให้มือนั้นกลับมาอีกครั้ง หวังให้มือนั้นไม่จากไป จนกาลเวลาผ่านไป

มือนั้นได้ยื่นอาหารให้เขาอีกครั้ง เจ้าชายทำได้เพียงยืนหน้าประตูแล้วพูดว่า "ขอโทษ" ไม่มีเสียงตอบรับ

เขาจึงทำสิ่งที่เดิม ทานอาหารแล้วล้มตัวลงนอน เจ้าชายรู้ตัวดีว่าเขาเหลือเวลาอีกไม่มาก สิ่งที่เขาทำได้อย่างเดียวคือนอนรอความตาย

มือนั้นได้กลับมาอีกครั้ง เจ้าชายเข้าไปรับจานอาหารก่อนจะพูดว่า "ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ" ก่อนเขาจะร้องให้ออกมา

มีเสียงหญิงสาวดังขึ้น "จริงๆฉันไม่ได้รับอนุญาติให้คุยกับท่าน แต่ไม่เป็นไร" เจ้าชายดีใจมากที่ได้ยินเสียงนั้น

ก่อนมือนั้นจะจากไป อาหารมื้อนี้อร่อยจริงๆนั้นคือสิ่งที่เจ้าชายคิดแม้อาหารจะรสชาติไม่ต่างจากเดิมเลยแม้แต่น้อย

จนเขากินหมดได้มีเศษกระดูกชิ้นนึงเหลืออยู่ เขาได้แทะมัน รสเหล็ก เจ้าชายรู้ได้ทันที่ว่านั้นไม่ใช่กระดู แต่เป็นกุญแจ

มือนั้นต้องการจะช่วยเขา เจ้าชายดีใจมากก่อนจะคิดขึ้นได้ หากเขาจากไปอาจจะไม่มีโอกาสได้พบกับมือคู่นั้นอีกก็เป็นได้

เจ้าชายลังเลเป็นอย่างมาก หากเขาออกไปเขาอาจไม่เจอมือนั้นอีกแต่ถ้าไม่ไปเขาจะตาย

เขาได้นั้งคิดอยู่พักใหญ่ จนเขาตัดสินใจได้ว่าเขาจะไม่ไป เขารักมือคู่นั้น รักจากใจจริง ไม่ว่าเจ้าของมือนั้นจะเป็นใคร

เขาก็อย่างจะเห็นมันอยากจะอยู่กับมัน ถึงแม้จะเป็นเวลาแค่เสี้ยววินาทีก็ยังดี

มือคู่นั้นได้มาอีกครั้งพร้อมน้ำเสียงที่ตกใจ "ทำไมท่านถึงยังอยู่ที่นี่!!" ก่อนจะมีเสียงชายหนุ่มตะโกนดังขึ้นมา

มือคู่นั้นจึกจากไปอีกครั้งพร้อมเสียงวิ่งหนี เจ้าชายไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอกนั้น

เขารู้เพียงแค่ว่าเขาต้องหลับเพื่อพบมือนั้นอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้ต่างออกไป เจ้าชายตื่นขึ้นมาในขณะที่ประตูเปิดอยู่

มีทหารยืนรอเขาอยู่แล้ว เขาถูกนำตัวออกจากคุกใต้ดิน เขาได้เห็นแสงแดดอีกครั้ง มันช่างสวยงาน สวยงามเหลือเกิน

ภาพของเครื่องกิโยติน ทามกลางแสงแดดอันส่องประกาย คงพูดได้ยากว่ามันสวย แต่มันคือสิ่งที่องค์ชายรู้สึก

เขาถูกนำตัวไปที่เครื่องกิโยติน สิ่งที่เจ้าชายเห็นคือภาพสายตาของประชาชนที่จ้องมองเขาด้วยความสมเพช

ไม่ว่าจะทางไหนๆก็เหมือนกันหมด จนสุดขอบสายตาเขาได้เห็นหญิงสาวรูปงามผู้หนึ่งยืนถือจานอยู่

ในจานมีเพียงกุญแจดอกหนึ่งวางไว้ เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นเธอมือคู่นั้น หญิงสาวร้องให้พร้อมกับสายหน้า

และนั้นคือภาพสุดท้ายที่เจ้าชายได้เห็น

จบแบบHappy Ending 55555

นี่เป็นเรื่องแรกที่ผมแต่งอาจเขียนผิดเยอะและเนื้อเรื่องก็ดูแปลกๆหน่อยขออภัยครับ

จะเอาไปเล่าให้แฟนฟังก่อนนอนก็ได้นะครับไม่ว่า5555 หวังว่าจะชอบกันนะครับ ขอบคุณครับ:)