ม่านบังใจ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่3

บทที่3

 

                นับจากวันนั้นก็ 4 วันแล้วที่มณชญาทบทวนเกี่ยวกับข้อเสนอที่ได้รับฟังมา มันเป็นเรื่องยากที่จะให้ทำใจรับได้ แม้ว่าหล่อนจะไม่มีคนรัก หรือผู้ชายที่เป็นที่รักเข้ามาในชีวิตก็ตาม แต่เรื่องการมีลูกเป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตของผู้หญิง หล่อนคาดไม่ถึงว่าจะมาเจอความคิดประหลาดของคนสมัยนี้ ว่าไปแล้วก็น่าสงสารคนแก่อย่างท่าน ท่านคนจนหนทางจริงๆ ถ้าอย่างนั้นคนไม่มีความคิดเช่นนี้ผุดขึ้นมาในสมองได้ หล่อนอยากรู้นักว่าหลานชายคนเดียวทำไมใจดำนัก แค่แต่งงานมีทายาทสืบสกุลให้ท่านสักคน แค่นี้ก็ไม่ยอมทำ นึกถึงแล้วทำให้รู้สึกเจ็บใจแทนและรู้สึกขัดใจในตัวหลานชายที่ท่านพูดถึงขึ้นมาในทันที

                เสียงโทรศัพท์ดังเบาๆ

                “สวัสดีค่ะ”

                “เหรอคะ พี่ภา เมื่อใหร่?”

                “ค่ะ มณจะไปเดี๋ยวนี้ อยู่โรงพยาบาลใหนคะ”

            มณชญาขาอ่อนทันทีเมื่อรับรู้เรื่องร้ายจากโทรศัพท์ แม่จอยผู้ซึ่งเป็นเจ้าของบ้านสงเคราะห์ที่เลี้ยงดูเธอมา ตอนนี้อยู่ในห้อง ICU ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เพราะอยู่ๆก็หมดสติไปเฉยๆ จนต้องส่งโรงพยาบาล  ตอนนี้หมอกำลังตรวจอยู่ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร เพราะปกตอแม่จอยเป็นคนที่แข็งแรง ไม่เคยเห็นว่าเจ็บป่วยหนักๆสักครั้ง ส่วนมากก็แค่ปวดหัวตัวร้อนธรรมดา

                “พี่ภา แม่จอยเป็นยังไงบ้าง?” มณชญาร้อนใจ เธอถามถึงอาการของแม่จอยกับพี่ภา หนึ่งในพี่เลี้ยงเด็กในบ้านสงเคราะห์ทันที

                “ยังอยู่ในห้อง ICU อยู่เลย มณ” ภา ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ สภาพของเธอคงผ่านการร้องให้มาหมาดๆ ขอบตาที่บวมแดง กำลังรื้นไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง

                “แล้วหมอเขาว่าอย่างไรบ้างคะ?”

                “กำลังตรวจหาสาเหตุอยู่ คงต้องรอ มณ พี่จะเป็นลมอยู่แล้ว พี่สับสนจนทำอะไรไม่ถูก ถ้าแม่จอย...”

                “ไม่เป็นไรค่ะพี่ภา ใจเย็นๆ เราจะช่วยกันคิด อย่างพึ่งวิตกกันไปเลย มณว่าเรารอหมอก่อนดีกว่าค่ะ”

                “ขอบใจนะมณ ที่เตือนสติพี่”

                “เชิญญาติของคุณจริยา พบคุณหมอด้านนี้ค่ะ” พยาบาลเดินมาตามหล่อนและพี่สาวเข้าไปในห้องตรวจอีกด้านของ ICU

            “สวัสดีค่ะ คุณหมอ ผลการตรวจของคุณแม่เป็นอย่างไรบ้างคะ?” หล่อนถามขึ้นอย่างร้อนรน

                “ผมจะอธิบายให้คุณทั้งสองเข้าใจนิดนึงนะครับ ตอนนี้ผลการเอ๊กซเรย์สมองของคนไข้ มันออกมาแสดงผลให้เห็นว่ามีก้อนเนื้อขนาดเล็กในสมองของคนไข้ และตำแหน่งของก้อนเนื้อก็อยู่ตรงที่อันตรายมากเสียด้วย ตอนนี้ก้อนเนื้อที่ว่าทำให้สมองของคนไข้ผิดปกติ ร่างกายไม่ตอบสนอง...ส่วนเรื่องของการรักษานั้น ต้องอาศัยการผ่าตัดที่ซับซ้อน และคงต้องรีบด้วยนะครับ” คุณหมออธิบาย

                “แล้วเมื่อผ่าตัดเสร็จแล้ว โอกาสที่แม่จะกลับมาเหมือนเดิม..”

                “ตรงนี้ หมอยังตอบไม่ได้ครับ ต้องผ่าตัดให้สำเร็จเสียก่อน จากนั้นเราคงต้องรอดูอาการของคนไข้ ซึ่งผมว่าเรื่องที่สำคัญตอนนี้คือ เราต้องรีบเตรียมการผ่าตัด ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดครั้งนี้หมอต้องแจ้งให้ญาติของคนไข้ทราบเสียก่อนนะครับ ว่าค่าใช้จ่ายสูงมาก”

                ถึงตรงนี้ทั้งสองคนก็คิดหนักแล้ว เพราะลำพังทุนทรัพย์ที่ใช้จ่ายหมุนเวียนในบ้านก็มีจำกัด ซึ่งเงินส่วนมากก็ได้มาจากการบริจาคทั้งสิ้น ถ้านำมาใช้เรื่องการรักษา แล้วเด็กๆที่บ้านสงเคราะห์จะทำอย่างไร..

                “มณ ทำยังไงดี” ภาหันมาถามหญิงสาว น้ำตาไหลเป็นทาง

                ในวินาทีนั้นเองที่ทำให้หล่อนตัดสินใจที่จะรับงานที่เคยคิดปฏิเสธมาก่อนหน้านี้ แม่จอยและบ้านหลังนี้คือผู้ให้ชีวิตและสร้างเธอขึ้นมาให้เป็นคนอยู่ทุกวันนี้ ถ้าเธอจะเสียสละบ้างให้กับแม่และบ้านของเธอ คงสมควรแล้ว

                “คุณหมอทำไปได้เลยค่ะ เรื่องค่ารักษา ดิฉันจะรับผิดชอบเองทั้งหมด”

                “มณ” ภาอุทานด้วยความตกใจ “เงินมากมายขนาดนั้น เธอจะเอามาจากไหน?”

                “ไม่เป็นไร พี่ภา มณคิดว่ามณหาได้ พี่ภาไม่ต้องเป็นห่วง ทำใจให้สบาย”

                สีหน้าของพี่ภา ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ขอบใจมากนะ มณ” ทั้งสองสวมกอดกัน พี่ภาร้องให้อีกครั้ง ส่วนหญิงสาวเธอกลับเคร่งขรึมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

                “ขอบใจมากนะหนูมณ” น้ำเสียงแสดงถึงความยินดีทำให้หญิงสาวอดแปลกใจใม่ได้ หลังจากที่หล่อนตัดสินใจโทรศัพท์กลับไปเพื่อตอบรับข้อเสนออันสุดแปลกประหลาด

                “แต่หนูมีเรื่องต้องขอรบกวนท่านก่อนค่ะ” หญิงสาวอธิบายถึงสาเหตุที่ต้องรับข้อเสนอ และความต้องการเรื่องค่ารักษาแม่ของเธออย่างละเอียด

                “เรื่องนั้นไม่ใช่ปํญหา หฯจะใช้เมื่อไหร่ หรือเท่าไหร่บอกมาได้เลย ฉันยินดี”

                “ขอบพระคุณค่ะ ท่าน”

                “ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย ถ้าหนูพร้อมทำงานเมื่อไหร่ ก็มาหาฉันที่บ้านก็แล้วกัน ส่วนเรื่องเงินเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะรีบจัดการให้ นี่ถ้าคุณพ่อท่านทราบ ท่านคงจะดีใจมาก เอาละหนูจัดการธุระของหนูให้เรียบร้อย แล้วค่อยมาทำงานก็ได้ ฉันขอบใจหนูมากนะ”

                “หนูต้องกราบขอบพระคุณท่านอีกครั้ง ที่ท่านกรุณา...”

                “สิ่งที่หนูทำให้ฉันมันยิ่งใหญ๋และสำคัญกว่าเงินที่ฉันให้หนูไปด้วยซ้ำ แล้วค่อยพบกันนะหนูมณชญา”

                ถึงแม้จะสบายใจได้กับเรื่องค่ารักษาของแม่จอย แต่มณชญาก็ยังกังวลและหวั่นวิตกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นจากการตัดสินใจของหล่อนในครั้งนี้