Love me, love you, love my dog, love you cat. รักฉัน รักหมา รักเธอ รักแมว และรักของเราสองคน

ถ้าจะรักฉัน ก็ต้องรักหมาของฉัน แต่ชายคนนั้นดันรักแมวเข้าน่ะสิ

จริงๆ แล้วก็ไม่ได้เกลียดอะไรแมวหรอกนะ แต่ว่าภูมิแพ้ขนแมวจะเป็นข้ออ้างได้ไหมนะ แล้วแมวก็ชอบกัดตอนเด็กๆ อีกด้วย มันมีนิสัยน่ารังเกียจจริงๆ แต่ผู้ชายคนนั้นน่ะ ดันนิสัยเหมือนแมว แล้วก็ไม่ได้รู้สึกน่ารังเกียจสักนิดเดียวเลย แล้วยิ่งเป็นวันนั้นที่ฉันได้เห็นว่าเขา.. (เกิดอาการเขินอายหน้าแดงแล้วจินตนาการไปบางอย่าง)

"จะให้มาพูดอะไรตรงนี้ไม่ได้หรอก เรื่องแบบนั้น บ้า ไม่เอา" แต่มีสิ่งที่รู้สึกน่าวิตกมากกว่าตรงที่เคยได้ยินมาว่า คนเลี้ยงหมา นิสัยหมาก็จะคล้ายเจ้าของ นั่นจะหมายถึงแมวด้วยหรือเปล่านะ ผู้ชายเงียบๆ ไม่ขี้เล่น แต่ก็นิ่งแบบมีเสน่ห์ แต่กับเราน่ะหรอ ให้วิ่งแข่งกับไซบีเรียนฮัสกี้ก็ทำมาแล้ว ก็ไม่รู้หรอกว่าเรากับเขาจะอยู่ด้วยกันได้ไหม แต่ถ้าได้ลองคุยกันจริงจังสักครั้ง

ดูดีๆ แล้วแมวก็น่ารักดีนะ ถึงฉันจะชอบหมาแล้วรังเกียจแมวก็เถอะ เปล่าๆ ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แค่ไม่อยากเข้าใกล้แมว หรือให้แมวมาเข้าใกล้ก็เถอะนะ แต่พอเขาอุ้มแมวแล้วฉันก็อยากเข้าไปใกล้เขาจังเลย เขาจะรู้ตัวไหมนะว่า อุ้ย หันมองมาแล้ว เขาจะรู้ไหมว่าเราแอบมองอยู่ จะรู้ไหมว่าเราคิดอะไร

กับสายตาอีกคู่ที่เหลือบมองกลับไปแต่ในความคิดกลับตรงข้ามกัน "เขาหันหนีไปแล้ว เขาคงไม่อยากคุยกับเราหรอก"

แม้ทั้งสองต่างแอบมองกันและกันอยู่ แต่ทั้งคู่ก็ไม่อาจจะได้เข้าใกล้กัน เพราะ..

"ไอ้โบ้ ลงมา กระโดดของบนโต๊ะกระจายหมดแล้ว โอ้ยต้องเสียเวลาเก็บอีก เดี๋ยวพาไปวิ่งข้างนอก รอก่อน รอ.."

"ขาวดำอย่ากัดกันนะครับ แยกกันๆ ไม่เอาๆ มาๆ อุ้นขึ้นนอนข้างบอก อ้าว น้องขนฟูอย่ากระโดดใส่พี่ส้มเขาสิ.."