[GOT7:BNior]How long is forever?

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเขียนเรื่องนี้เรื่องที่สอง เน้นบทสนทนาไม่มีการบรรยาย
แต่งเพราะจู่ๆก็รู้สึกว่าเราจะรักและอินกับคู่นี้ไปอีกนานแค่ไหน?555
ติชมได้นะคะ ขอขอบพระคุณท่านผู้อ่านทุกท่านอีกครั้งที่เสียสละเวลามาอ่านจริงๆค่ะ
เราอาจจะเขียนได้ไม่สนุกเทียบเท่าคนอื่นน้า
เข้ามาทักทายกันได้ที่
Twitter: @301NT
ขอบพระคุณมากค่ะ

Title: How long is forever?
Rate: PG-13[Drama]
Pairing: BNior

เพราะคำว่าตลอดไป.. มันนานมากจริงๆ

.

.

.

 “ตลอดไปมันนานมากแค่ไหน?”

“สำหรับฉัน.. มันคงมากกว่าทั้งชีวิตนะ แล้วนายล่ะ?”

“เราว่า.. ตลอดไป ของแต่ละคนมันไม่เท่ากันนะ”

“อืม.. แล้วตลอดไปของนาย ..มันนานแค่ไหน?”

“...”

“..จินยอง?”

.

.

“ตลอดไปบางคนมันนานแค่10ปี.. ตลอดไปของบางคนมันหมายถึงทั้งชีวิต.. ตลอดไปของบางคนมันก็แค่วินาทีเดียว.. แต่ตลอดไปของเรา.. คือนายนะ แจบอม”

.

.

“ฉันรักจินยอง ..และจะรักตลอดไป”

.

.

.

.

“จินยองจะไปไหนน่ะ?”มือของเขาคว้ามืออีกคนเอาไว้

“ออกไปซื้อของแปปนึงน่ะ แจบอมเอาอะไรมั้ย?”

“อืม.. อยากกินไก่ทอดจัง”

“หืม.. ชอบจริงๆเลยน้า”

และเขาก็ปล่อยมืออีกคนไป..

.

.

.

“จินยอง..”

“หืม?”เสียงงุ้งงิ้งเหมือนแมวดังขึ้นขานเสียงเรียก หน้าหวานๆเงยหน้าจากหนังสือตรงหน้าและแพนสายตาไปมองอีกคนที่กำลังเล่นมือถือ

“..คนนี้ใคร?”

“อ๋อ แจ็คสันน่ะ เพื่อนใหม่ที่ทำงาน”

รูปถ่ายของจินยองและ”แจ็คสัน” เพื่อนใหม่ที่ทำงาน ถูกโพสต์ลงอินสตราแกมและติดแท็กชื่อจินยองมา รูปที่คนสองคนกำลังเอาแก้มแนบสนิท จนเรียกว่าเบียดน่าจะเหมาะสมกว่า

..เพื่อนใหม่ จะสนิทกันไปไหม?..

“สนิทกันหรอ?”

“ฮ่าๆที่จริงไม่ค่อยหรอก แจ็คสันค่อนข้างเฟรนด์ลี่น่ะออกจะเฟรนด์ลี่เกินเหตุด้วยซ้ำ ไม่สบายใจหรอ?”

“ถามดู”

.

.

.

.

.

..Ringggg Ringggg..

“แจบอม วันนี้เรากลับดึกหน่อยนะ!”

“ดึกแค่ไหน?กลับยังไง?ทำไมกลับดึก?”

“ก็เรามีกินเลี้ยงเล็กๆตรงร้านใหญ่ๆที่ถัดมาจากออฟฟิศ2บล็อคน่ะสิ พอดีปิดการขายกับลูกค้าคนสำคัญได้ หัวหน้าก็เลยเลี้ยง”

“อ้อ.. แล้วกลับตอนไหน ให้ไปรับมั้ย?”

“ไม่เป็นไร แจ็คสันบอกจะมาส่ง”

“ดื่มกันไม่ใช่รึไง? ขับรถมันอันตรายเดี๋ยวฉันไปรับเอง”

“งั้น.. โอเค!”

.

.

.

“แจบอม”

ลูกแมวขี้อ้อนกอดเขาจากด้านหลังและเกยคางเล็กไว้บนลาดไหล่ของเขา ริมฝีปากที่คอยเผยรอยยิ้มให้เขา ไม่ว่าผ่านมานานแค่ไหนก็มองไม่เบื่อเลย

“ว่าไง?”

“วันเสาร์หน้าไปดูหนังกันนะแล้วก็ไปร้านหนังสือด้วย”

“เสาร์หน้าเหรอ? เดี๋ยวค่อยบอกอีกทีได้มั้ย?”

“...ก็ได้”

.

.

.

.

“ฮัลโหล จินยอง”

“หืม?”

“เสาร์หน้าฉัน.. ขอโทษจริงๆ ฉันติดนัดคุยกับลูกค้า..”

“เสาร์หน้า..? อ๋อ!ไม่เป็นไรๆ”

“..ไม่โกรธเหรอ?”

“ไม่เลย อ้อแจบอมวันนี้เรากลับบ้านมืดหน่อยนะ”

“ทำไมล่ะ?”

“มีประชุมด่วนน่ะสิ แต่คงไม่มืดมากหรอก”

“งั้นเหรอ ถ้าประชุมเสร็จโทรมานะ จะไปรับ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแจ็คสันไปส่ง”

“แจ็คสันเหรอ?”

“อื้ม อ๊ะ ต้องวางแล้วล่ะ แล้วเจอกันที่บ้านนะ!”

“ดะ.. เดี๋.. อ้าว..”

..ช่วงนี้ ชื่อแจ็คสันได้ยินบ่อยจังเลยแฮะ..

.

.

.

.

.

.

.

.

“จินยอง”

น้ำเสียงแข็งกระด้างของแจบอมดังขึ้นพร้อมกับรูปภาพที่ปรากฏในหน้าจอมือถือ รูปภาพที่ถูกโพสต์จากเพื่อนคนนึงในที่ทำงานของจินยองในอินสตราแกรม ดูจากองคืประกอบของรูปแล้วคาดว่าน่าจะถ่ายจากสถานบังเทิงเพราะค่อนข้างมืดและมีขวดน้ำเมาตั้งเรียงรายอยู่ด้วย แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ องค์ประกอบเด่นในรูปนั้น..

..รูปที่จินยองกำลังถูกแจ็คสันกอดจากด้านหลัง ศรีษะเล็กกำลังพิงซบกับอีกคนและรูปนี้ มันออกจะแนบชิดเกินที่ควรจะเป็นเกินไปสักหน่อย..

“...”

“มีคำอธิบายมั้ย?”

“..แจบอม..”

“บอกสิว่าฉัน.. กำลังเข้าใจผิด ..ใช่มั้ย?”

“แจบอม.. เข้าใจผิด”

“..ความจริงคืออะไร? บอกสิฉันจะได้ไม่เข้าใจผิด”

“..เราไปดื่มกับที่ทำงาน.. อาจจะเมานิดหน่อยเลย.. เป็นเหมือนในภาพ..”

เสียงอ้อมแอ้มของอีกคนไม่ได้ช่วยให้สิ่งที่เขาพยายามคิดว่า’เข้าใจผิด’มันจางหายไปในความคิดเลย ซ้ำยังทำให้รู้สึกว่าโดนโกหกเสียมากกว่า

“แค่นั้นจริงๆใช่มั้ย?”

“ใช่..”

.

.

.

.

.

“แจบอม”

เสียงของคนที่เขารักมาทั้งชีวิตดังขึ้นด้านหลัง ร่างสูงผละจากการทำความสะอาดโต๊ะทำงานและหันไปมองอีกคนตรงๆ

“ว่าไง?”

“...”

สีหน้าลำบากใจฉายเด่นชัดบนดวงหน้านั้น มือบางกำชายเสื้อตัวเอง สายตาหลุบต่ำมองพื้น

..และสิ่งที่เขากำลังจะ”เข้าใจผิด”กำลังจะเกิดขึ้น..

“จินยอง..?”

“เรา.. ขอโทษนะ”

“ขอโทษอะไร?”

“..เรามีอะไรกับแจ็คสัน ..ไปแล้ว”

“...”

เสียงเครื่องปรับอากาศดังมากกว่าเสียงสัญญาณชีวิตของแจบอม.. หัวใจของเขาหยุดเต้นไปแล้ว..

“ฮึก.. ระ..เราขอโทษ”

เสียงหวานปนสะอื้นพรั่งพรูความรู้สึกผิด คำขอโทษมากมาย แต่แจบอมกลับจับใจความอะไรไม่ได้เลย

“ระ.. เรารู้สึก ..ด-ดีกับเขา..”

“เรา.. ฮึก.. เลยปล่อยให้อารมณ์.. ย-อยู่เหนือทุกอย่าง”

“เราขอโทษ.. ฮือ แจบอมเราขอโทษ”

และคำพูดต่างๆอีกมากมายที่แจบอมรับฟังแต่ไม่รับรู้ เขาหวังว่าทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิดอย่างที่เคยได้ยินมา แต่ดูท่าแล้วทุกๆอย่างมันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ

..เรื่องที่แจบอมเข้าใจผิดว่าจินยองจะไม่จากเขาไป..

.

.

.

.

จินยองขอย้ายตัวเองออกมาจากบ้านของทั้งคู่เคยอยู่ด้วยกัน ..รวมถึงย้ายตัวเองออกมาจากชีวิตของแจบอม ..มากกว่า6ปีที่ทั้งคู่ตกลงจะอยู่ด้วยกัน และมากกว่า10ปีที่ทั้งคู่คบกัน..

..ตลอดไปของใครบางคนมันก็แค่10ปี..

..และตลอดไปของคนบางคนมันอาจจะหมายถึงทั้งชีวิต..

“เรารัก ..แจบอมนะ แจบอมคือ’ตลอดไป’ของเรา”

เสียงงุ้งงิ้งที่เอื้อนเอ่ยคำรักด้วยท่าทางออดอ้อน ..มันหายไปพร้อมๆกับใครที่เคยพูดประโยคนี้กับเขาแล้ว..

.

.

.

.

ผ่านมาสักพักแล้วกับชีวิตที่ไม่มีจินยอง.. แจบอมยังคงมั่นคงในคำว่า”ตลอดไป”ของตัวเอง ยังคงอยู่บ้านหลังเดิม ใช้เบอร์เดิม ทำงานที่เดิม อะไรหลายๆอย่างยังเหมือนเดิม ..แต่ไม่มีจินยอง”เหมือนเดิม”ที่เคยมี

เขาได้รับรู้เรื่องราวของอีกคนผ่านโซเชียลบ้าง เพื่อนสมัยเรียนบ้าง คนรอบข้างบ้าง ..จินยองยังคงสดใสและงดงามเหมือนเดิม

..เรื่องที่เปลี่ยน ก็คงมีแค่ความรู้สึกเท่านั้นแหล่ะมั้ง..

.

.

.

..จินยองย้ายไปอยู่ฮ่องกงกับแจ็คสันแล้วล่ะ..

นี่คือข่าวล่าสุดที่แจบอมได้รับการอัพเดทมาจากเพื่อนร่วมงานคนนึงในบริษัทที่จินยองเคยทำงาน เจ้าตัวเพียงพยักหน้าและยิ้มรับ

..ยิ้มให้กับเรื่องดีๆของคนๆนึง..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

..เพราะคำว่าตลอดไป มันนานมากจริงๆ..

วันเวลาผ่านมามากกว่าหลายสิบปี แจบอมยังคงตราตรึงคำว่า”ตลอดไป”ในใจเสมอ ..แม้ตอนนี้เขาจะอายุใกล้แตะเลข4แล้วก็ตาม..

ในมือของเขามีดอกคัตเตอร์สีขาวบริสุทธิ์ ขาของเขาก้าวผ่านป้ายหลุมศพต่างๆและไปหยุดลงเกือบสุดทาง

เขาหยุดอยู่ตรงนั้น ..และรู้สึกหยุด อยู่ตรงนี้มานานมากเหลือเกิน

..ปาร์ค จินยอง..

หินสลักสีหม่นที่มีร่องรอยของกาลเวลาทำร้าย ปรากฏชื่อของคนที่เขารักที่สุด ..และคงจะรักตลอดไป..

ดอกคัตเตอร์ถูกบรรจงวางไว้ รอยยิ้มและสายตาที่มีแต่ความรักมีให้คนตรงหน้าเสมอ ถึงแม้.. ตอนนี้คนๆนั้นจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้วก็ตาม

หลังจากที่จินยองย้ายไปอยู่ฮ่องกงกับแจ็คสันได้สักพักก็มีเหตุให้ต้องกลับมาเนื่องจากเป้นคำสั่งของบริษัท แต่ใครจะไปรู้ว่าการเดินทางครั้งนี้จะเป็นการเดินทางครั้งสุดท้าย

สภาพอากาศที่แปรปรวน.. เครื่องบินตกลงในทะเล.. ผู้โดยสารมากกว่าครึ่งได้รับบาทเจ็บเล็กน้อย มีบางส่วนที่บาดเจ็บสาหัส แต่ปาร์ค จินยอง กับหวัง แจ็คสัน และผู้โดยสารอีกไม่ถึง10คน กลับไม่รอดชีวิต..

แจบอมรู้ข่าวนี้ขณะเดินผ่านร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าที่อยู่ตรงข้ามกับบริษัทของเขา..

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพาตัวเองกลับมาที่ห้องได้อย่างไร.. เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้ำตามากมายที่ทำเอาใบหน้าเขาเหนอะหนะ ที่นอนและหมอนเปียกชุ่มไปหมดมันมีมาตั้งแต่เมื่อไหร่..

.

.

.

.

.

 ..เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ทำไมเขายังมั่งคงกับคำว่า”ตลอดไป”ของตัวเอง..

.

.

แจบอมมาเยี่ยมและคอยทำความสะอาดหลุมฝังศพของจินยองทุกสัปดาห์ ..หลุมฝังศพที่มีแจ็คสันอยู่เคียงข้าง และแน่นอนว่าเขาสนใจแค่จินยอง หลุมฝังศพของแจ็คสันและของคนอื่นที่อยู่ข้างๆจึงค่อนข้างสกปรกและแตกต่างอย่างเด่นชัด

.

.

.

เพราะคำว่าตลอดไป.. มันนานมากจริงๆ

.

.

“แจ็คสัน ฉันขอซื้อต่อที่นายได้มั้ย?”

“...”

แจบอมเหล่ป้ายของคนที่นอนข้างๆจินยองและเอ่ยถามขึ้นมา แน่นอนว่ามีเพียงความเงียบงันแทนคำตอบ

“ฉันซื้อที่นอนใหม่ให้นายได้นะ”

“...”

“ฉัน.. อยากอยู่ใกล้ๆจินยอง..”

“...”

อิมแจบอมยังคงแวะเวียนมาหาจินยองเสมอ แม้ว่าตอนนี้อายุเขาจะแตะเลข5แล้วก็ตาม..

.

.

.

คำว่า”ตลอดไป”ของเขาใกล้จะหมดลงทุกที แต่ไม่ใช่เพราะหมดรักหรอกนะ.. เขายังรักจินยอง..

เหมือนวันแรกที่เขารู้ตัวว่ารักคนๆนี้..

เหมือนตลอดเวลาที่ได้รักกับคนๆนี้..

เหมือนวันสุดท้ายที่ในชีวิตของเขายังมีจินยองอยู่เคียงข้าง..

เหมือนที่ผ่านมา..

“ฉันรักจินยอง ..และจะรักตลอดไป”

.

.

“เฮ้ ฉันเอาบ้านใหม่มาให้นายดู แจ็คสันนายอยากย้ายบ้านใหม่มั้ย?”

“...”

“อย่างกไปหน่อยเลยน่า.. ทำไมฉันไม่ซื้อต่อจากคนที่อยู่อีกข้างงั้นเหรอ?”

“...”

“ความจริงฉันแค่เกลียดนายน่ะ อยากให้ไปอยู่ไกลๆตา”

“...”

“ที่จริงนายน่าจะตายไปคนเดียวนะ ทำไมต้องเอาจินยองของฉันไปด้วยก็ไม่รู้”

อิมแจบอมกลายเป็นคุณปู่ที่ชอบมาพูดไล่’บ้านหลังสุดท้าย’ของแจ็คสันหวัง เพื่อที่วันนึงเขาจะได้นอนลงตรงนั้นแทน ..นอนข้างๆจินยองเหมือนที่เคยทำ

แต่แน่นอนว่าแจ็คสันไม่เคยเอ่ยขายพื้นที่ที่เขาต้องการเลยสักครั้ง.. และเขาก็แค่บ่นไปอย่างนั้นเพราะรู้ดีว่าที่ๆเขาต้องการ

..มันไม่มีวันเป็นของเขาได้อีกตลอดกาล..

.

.

.

.

How long is forever?

..ตลอดกาลมันนานแค่ไหนกันนะ?..

Sometimes, just one second.

..ในบางครั้ง ตลอดกาลก็แค่วินาทีเดียว..

Or sometimes, whole life of someone.

..หรือบางครั้ง มันก็หมายถึงทั้งชีวิตของคนๆนึง..

.

.

“ตลอดไปมันนานมากแค่ไหน?”

“สำหรับฉัน.. มันคงมากกว่าทั้งชีวิตนะ แล้วนายล่ะ?”

“เราว่า.. ตลอดไป ของแต่ละคนมันไม่เท่ากันนะ”

“อืม.. แล้วตลอดไปของนาย ..มันนานแค่ไหน?”

“...”

“..จินยอง?”

.

.

“ตลอดไปบางคนมันนานแค่10ปี.. ตลอดไปของบางคนมันหมายถึงทั้งชีวิต.. ตลอดไปของบางคนมันก็แค่วินาทีเดียว.. แต่ตลอดไปของเรา.. คือนายนะ แจบอม”

.

.

“ฉันรักจินยอง ..และจะรักตลอดไป”

-E N D-

-FOREVER-