BNior: Our love is gone..เมื่อรักมันตายไปแล้ว

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เป็นSort Ficสั้นๆค่ะ ที่แต่งขึ้นมาจากอารมณ์หน่วงส่วนตัว
สามารถติชมได้นะคะ
สามารถเข้าไปทักทายกันได้ที่
Twitter : @301NT

ขอบพระคุณทุกท่านอีกครั้งค่ะ ที่เข้ามาอ่านความเพ้อเจ้อส่วนตัวของเรา555
ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเพลง โลกที่ไม่มีเธอ-Portrait
เป็นเพลงที่ฟังแล้วดำดิ่งถึงอารมณ์มากๆ
หวังว่าจะมีความสนุกในการอ่านนะคะ เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกของเรา
อาจจะติดๆขัดๆบ้างแต่เราตั้งใจนะ
ขอบพระคุณอีกครั้งสำหรับความกรุณาค่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
.
.

Title:Our love is gone

Drama,Romance

PG-15

BNior

..ชีวิตที่ไม่มีเธอ จากนี้ไม่มีความหมาย..

..จะทำเช่นไร เมื่อ’รัก’มันตายไปแล้ว..

อิมแจบอม กับปาร์คจินยอง เป็นคนรักกัน

มากกว่า8ปีที่ทั้งคู่มีชีวิต ความทรงจำ รอยยิ้ม น้ำตา ความรัก ..และความผูกพันร่วมกัน

จากเพื่อน ขยับสถานะเป็นคนรัก

แค่มองตา พวกเขาก็รับรู้ทันทีว่าสิ่งที่อยู่ในใจอีกฝ่ายคืออะไร

แค่ยิ้ม พวกเขาก็รู้สึกได้ทันทีถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย

แจบอมนั้นอารมณ์ร้อน แต่กลับเย็นลง เมื่อเจอจินยอง..

จินยองเป็นเหมือนเสือร้ายที่ซ่อนเล็บ แต่กลับเป็นแมวขี้อ้อน เมื่ออยู่กับแจบอม..

มีคนเคยถามว่า สำหรับแจบอมดวงดาวกับดอกไม้ สิ่งไหนสวยที่สุด? สำหรับเขา จินยองน่ะสวยที่สุด..

มีคนเคยถามว่า สำหรับจินยอง แจบอมนั้นเป็นเหมือนกับอะไร? สำหรับเขา แจบอมเป็นเหมือนพรหมลิขิต..

เพราะอีกคนนั้นเป็นคนสำคัญของกันและกันเป็นอย่างมาก..

จินยองไม่เคยโกหกแจบอมเลยสักครั้ง และแน่นอน แจบอมก็เชื่อใจจินยองมากพอกับเชื่อใจตัวเอง

แจบอมสำคัญกับจินยองมาก เพราะแจบอมเป็นเหมือนทุกๆอย่างของจินยอง ..หากไม่มีแจบอมก็คงไม่มีจินยองในวันนี้

จินยองเองก็สำคัญกับแจบอมมากเช่นกัน เขาจึงคอยห่วงคนข้างกายคนนี้เสมอ คอยดูแลและประคับประคองให้เขาทั้งคู่ก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมๆกันโดยที่อีกคนนั้นจะไม่สะดุดล้มหรือต้องเหนื่อยเกินไป

..เพราะแจบอม อยากเป็นแจบอมคู่กับจินยอง..

..เพราะจินยอง อยากเป็นจินยองที่คู่ควรกับแจบอม..

.

.

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปัง!!

เหมือนทุกอย่างผ่านไปด้วยดี จนวันนึงพระเจ้าก็ส่งตัวแปรสำคัญเข้ามาในชีวิตของทั้งคู่

ปาร์คจินยอง ถูกรถบรรทุกที่คนขับเผลอหลับในชนอย่างจังกลางสี่แยก.. ขณะกำลังเดินข้ามถนนมาหาแจบอม ที่กำลังยืนยิ้มพร้อมอ้าแขนรอรับเขา..

ไม่มีใครคาดคิด หรือแม้แต่จินตนาการ

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี และไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาแม้ผ่านมาจะ3เดือนแล้วก็ตาม..

อิมแจบอมคอยดูแลคนรักของตน คอยทำกายภาพขยับตัวเจ้าชายนิทราตามที่หมอสั่ง อ่านหนังสือที่ทั้งคู่เคยได้อ่านร่วมกันและแลกเปลี่ยนความคิดกันเสมอ แอบพาเจ้าแมวโนรามาเล่นกับจินยองในบางโอกาส หรือแม้แต่นำต้นกระบองเพชรต้นเล็กที่จินยองรักที่สุดมาตั้งไว้ข้างเตียง

แจบอมพยายามทำทุกอย่างที่เขาคิดว่าจะทำให้คนที่นอนตรงหน้าตื่นมายิ้มให้เขาอีกครั้ง..

.

.

.

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี และไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาแม้ผ่านมาจะ5เดือนแล้วก็ตาม..

อิมแจบอมจากหนุ่มหล่อหุ่นดีราวกับนายแบบชื่อดัง ผู้ที่มีรอยยิ้มละมุนอ่อนโยนให้คนรักเริ่มเลือนรางหายไปจากความทรงจำของคนรอบข้าง

แจ็คสัน เพื่อนสนิทของเขาที่คอยแวะมาเยี่ยมเยียนทั้งคู่อยู่เสมอ แจ็คสันแทบจะจำไม่ได้แล้วว่าแจบอมเพื่อนสนิทของเขากลายเป็นคนเงียบขรึมตั้งแต่เมื่อไหร่.. แต่คงตั้งแต่5เดือนก่อน วันนั้นที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด แจ็คสันรู้ข่าวมาจากรายการโทรทัศน์ของร้านอาหารใต้ตึกที่ทำงาน และคนในข่าวทำให้เขารีบพาตัวเองมายังรพ. ..และพบกับอิมแจบอมที่ชุ่มไปด้วยเลือดของคนรัก ทรุดตัวร้องไห้อยู่บนพื้นหน้าห้องผ่าตัด

อิมแจบอมนักเขียนนิยายชื่อดัง และปาร์คจินยองนักวาดภาพประกอบชื่อดัง .. ห่างหายไปจากแจ็คสันได้5เดือนแล้ว ทางสำนักพิมพ์ที่แจ็คสันทำงาน ไม่ได้ทวงหรือเร่งรัดอะไรอิมแจบอมนักเพราะทุกคนต่างก็เข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่ม..

.

.

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี และลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากผ่านมา10เดือนแล้ว..

วินาทีแรกที่จินยองลืมตาขึ้นมา แจบอมดีใจจนหลั่งน้ำตาแห่งความสุขออกมา มือผอมซีดของคนป่วยถูกแจบอมกุมและประทับจูบราวกับขอบคุณที่จินยองลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

นัยย์ตาสะลึมสะลือของคนที่เพิ่งตื่นจากนิทราเลื่อนลอย มองไปทั่วห้อง ริมฝีปากบางไม่แม้แต่เอ่ยคำใดออกมา ไม่มีการขยับตัวใดๆนอกจากการลืมตา.. ก่อนกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

อาการของจินยอง แจบอมคิดทบทวนสิ่งที่ได้ยินคำอธิบายจากแพทย์เจ้าของไข้ที่คอยดูแลจินยองซ้ำไปมาขณะลูบหัวอีกคน

..เพราะจินยองหลับไปนานมาก จึงค่อยๆปรับตัวทีละนิด..

..แจบอมกำลังจะได้สิ่งที่สำคัญที่สุดกลับมา..

.

.

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี และลุกขึ้นมานั่งทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง หลังจากผ่านมา10เดือนกับอีก2สัปดาห์..

เวลาที่ยาวนานแต่คุ้มกับการรอคอยของอิมแจบอม..

“จินยอง..”ปลายนิ้วที่กำลังจะแตะสัมผัสแก้มเนียนที่แสนคุ้นเคย กลับสัมผัสเพียงธาตุอากาศที่ว่างเปล่า

..จินยองหลีกหนีสัมผัสจากเขา..

คนรักของเขาค่อยๆหันหน้ามามอง ท่าทางเฉยเมยและดวงตาที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งรอยยิ้มที่ทำให้เขาชื่นชอบ

แจบอมพยายามสัมผัสคนรักของตนอีกครั้งแต่ถูกขัดจากพยาบาล และข่าวร้ายที่เขาได้รับรู้ มันมากพอกับทำให้โลกของเขาสลาย..

ปาร์คจินยอง สูญเสียความทรงจำ และสูญเสียตัวตนเดิมไปจนหมดสิ้น..

.

.

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี เขาหลับไปนานกว่า10เดือน และตอนนี้เขาอายุ26ปีแล้ว..

แต่ความทรงจำของเขา ก็ยังไม่กลับคืนมา..และความรักของเขาก็เช่นกัน

หลังจากที่จินยองสามารถออกจากรพ.ได้ก็ย้ายมาอยู่ในความดูแลของอิมแจบอม จินยองที่เปลี่ยนไปทำเอาแจบอมรู้สึกเหมือนเขาได้จินยองคนอื่นกลับมา จินยองไม่มีคำถามอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่ฟังเขาเล่าเหตุการณ์ต่างๆตั้งแต่ก่อนรู้จักกัน หลังทั้งคู่เริ่มเป็นเพื่อน หลังเลื่อนสถานะ และตลอดจนหลังเหตุการณ์อุบัติเหตุของจินยอง..

จินยองเพียงพยักหน้า สายตาเลื่อนลอยไปกับสีฟ้าครามของผืนนภา บางทีเจ้าตัวก็หยิบอะไรมาวาดรูปเหมือนที่เคยทำ และคงมีเพียงการวาดรูปที่ทำให้แจบอมรู้สึกว่าคนตรงหน้าคือจินยองที่เขารัก...

จินยองเคลื่อนไหวได้ปกติ ยังคงเป็นจินยองที่’คล้ายคลึง’กับจินยองที่แจบอมหลงรัก งานอดิเรก ความสามารถและความชอบยังคงเดิม หากเปลี่ยนไปคงเป็นนิสัย ความทรงจำ..และความรัก

แจบอมพยายามฝืนยิ้มให้กับดวงตาที่ว่างเปล่า ..ความรักที่ว่างเปล่าของเขา

แจบอมพยายามสร้างความทรงจำใหม่ๆรวมถึงรื้นฟื้นความทรงจำเก่าๆให้กลับมา และจินยองก็พยายามหลีกหนีความทรงจำใหม่ๆที่อีกคนพยายามสร้างหรือรื้อฟื้น..

แจบอมรับรู้ว่าคนตรงหน้าพยายามเพื่อเขาที่จะรื้อฟื้นหรือจดจำเรื่องราวใหม่ๆ.. และเขาก็รับรู้ว่าคนตรงหน้าก็พยายามที่จะหลีกหนี และหลีกเลี่ยงทุกอย่างจากเขาเช่นกัน

แจบอมกับจินยองยังคงอยู่ด้วยกัน.. ในห้องเดิม สภาพแวดล้อม บทสนทนาเดิมๆ

แจบอมยังรักจินยองเหมือนเดิม..

แต่จินยองไม่ได้รักแจบอมเหมือนเดิม..

.

.

.

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี เขาหลับไปนานกว่า10เดือน และตอนนี้เขาอายุ27ปีแล้ว..

“จินยอง..ทำอะไรน่ะ?”แจบอมเลิ่กคิ้วข้างนึง เขามองคนตัวเล็กที่กำลังเอาข้าวของต่างๆที่จินยองเคยชอบ ..เก็บใส่กล่องลังกระดาษ

“..ผม.. ไม่ต้องการมันอีกต่อไปแล้ว”

..บนดาวเสาร์ที่ว่าเหน็บหนาว มันคงไม่เท่าความเย็นชาของจินยอง..

“ให้พี่.. ช่วยมั้ย..?”แม้จะยากลำบาก แต่แจบอมก็เปล่งเสียงออกมา

“ขอบคุณครับ ..แต่ผมขอทำเอง ..ดีกว่า”

“อ่า.. โอเค”

แม้จะยังนอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกัน แม้ว่าหลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมาเนิ่นนาน แต่แจบอมก็รู้สึกเหมือนเขาไม่ได้ก้าวเข้าไปใกล้หัวใจของจินยองแม้แต่น้อย..

..เหมือนเขายังยืนอยู่ที่เดิม ที่หน้าประตูห้องผ่าตัดในวันที่จินยองประสบอุบัติเหตุ..

ยิ่งพยายามเข้าใกล้ จินยองก็ยิ่งผลักไส

ยิ่งพยายามไม่วิ่งตาม จินยองก็ยิ่งห่างออกไป..

.

.

.

“พี่แจบอม”น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นด้านล่าง เรียกให้แจบอมที่กำลังพิมพ์งานหันกลับมองคนรักพร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้อีกคน

“หืม? ว่าไงครับ?”

“...”จินยองยืนนิ่งห่างจากเขาออกไปสามสี่ก้าวได้ แจบอมไม่เห็นอีกคนขยับตัวหรือพูดอะไร เขาจึงลุกขึ้นและเดินไปหาร่างบางแทน

มือหนาเอื้อมสัมผัสมือบาง รั้งมากอบกุมและลูบเบาๆด้วยความรัก

“เรียกพี่.. มีอะไรหรือเปล่า?”

“...”ความเงียบปกคลุมบรรยากาศรอบตัวทั้งคู่อีกครั้ง จินยองสบตาแจบอม..

สายตาของจินยองตอนนี้มันทำให้เขาเจ็บปวดเหลือเกิน เพราะเขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่ามันกำลังจะสื่อถึงอะไร

..จากคนที่เคยมองตาก็รับรู้ความในใจของอีกฝ่าย กลับกลายเป็นคาดเดาไม่ได้..

มือเรียวที่มีกลิ่นสีน้ำมันแนบแก้มทั้งสองข้างของแจบอมเอาไว้ ก่อนรั้งให้มารับจุมพิตบนกลีบปากนุ่ม

..ริมฝีปากที่เคยพร่ำบอกรักเขา ..ริมฝีปากที่เขาคุ้นเคยและเฝ้ารอสัมผัสนี้มานาน..

อิมแจบอมไม่กล้าที่จะแนบจูบตอบ หรือแทรกลิ้นเข้าไปชิมความหวานของคนตรงหน้า..

อิมแจบอมไม่กล้าที่จะรั้งอีกคนเข้ามาในอ้อมกอด หรือแม้แต่โอบสัมผัสเรียวแขนบาง

อิมแจบอมไม่กล้า.. ที่จะคิดว่าการกระทำนี้มันมาจาก ความรักของจินยอง..

.

.

จินยองยังคงเป็นจินยอง ที่ตื่นมาจากนิทราอันยาวนาน และมีบางครั้งที่จินยองคนที่อิมแจบอมคุ้นเคย.. อยู่ในช่วงเวลาเดียวกัน

หลายครั้งที่จู่ๆจินยองเลื่อนเรียวแขนมาโอบกอดแจบอมจากด้านหลัง แนบใบหน้ากับลาดไหล่ของเขา และผละออกเพียงเสี้ยววินาที

หลายครั้งที่จู่ๆจินยองรั้งแจบอมแนบริมฝีปากตามส่วนต่างๆของใบหน้า รวมถึงริมฝีปาก และผละออกเพียงเสี้ยววินาทีถัดมา

หลายครั้งที่จู่ๆจินยองเรียกแจบอมด้วยน้ำเสียงหวาน มองเขาด้วยความรัก และมันก็หายไปเพียงเสี้ยววินาที

หลายๆครั้งที่อิมแจบอมมีความสุขกับการกระทำแบบนั้น.. แม้เพียงเสี้ยววินาทีราวกับเขาฝันกลางวันและมาพบความจริง

.

.

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี เขาหลับไปนานกว่า10เดือน และตอนนี้เขาอายุ28ปีแล้ว..

อิมแจบอมไม่อาจรื้อฟื้นความทรงจำหรือสานความสัมพันธ์ให้ไปได้ไกลกว่านี้กับปาร์คจินยอง แต่เพียงเท่านี้เขาก็มีความสุขมากแล้ว

ทั้งคู่ยังคงทำงานเดิมที่เคยทำ จินยองพัฒนาฝีมือตัวเองไปไกลมากกว่าเดิม และความห่างระหว่างทั้งคู่ก็ไกลไปกว่าเดิมเหมือนกัน

อิมแจบอม คือคนที่ปาร์คจินยองในตอนนี้เชื่อมั่นว่าเขาสามารถฝากชีวิตและมอบความไว้วางใจทั้งหมดที่มีให้ได้

..แต่บางอย่างในความรู้สึก กลับบอกให้เขาหลีกหนีทุกอย่างจากอิมแจบอม

ปาร์คจินยอง คือคนที่อิมแจบอมรักหมดหัวใจ แม้ตอนนี้คนรักของเขายืนอยู่ตรงหน้าแต่กลับไม่ใกล้เคียงกับสิ่งที่เคยเป็นแม้แต่น้อย

..แต่บางอย่างในความรู้สึก บอกให้เขาพยายามและอดทนต่อไป

.

.

ระยะนี้จินยองเริ่มสนใจการเรียนต่อที่ต่างประเทศ แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรเลยกับความความสามารถของจินยอง

“พี่แจบอม.. ผมจะไปอิตาลี”

“..”

จินยองมองคนที่รักเขา สิ่งที่เขาเพิ่งเอ่ยออกไปไม่ใช่คำขออนุญาต.. แต่เป็นคำบอกลา

“จินยอง.. จะไปเมื่อไหร่?”

“..เดือนหน้า..”

แววตาที่วูบไหวของแจบอม ทำเอาจินยองต้องหลบสายตา.. ความรู้สึกผิดก่อขึ้นในใจดวงน้อย

“ถ้าพี่จะขอ..”

“ผมอยากไปคนเดียว ..”

มันดูโหดร้าย.. แต่จินยองก็เลิกที่จะพูดออกไป.. ไร้บทสนทนาโต้ตอบ และจินยองไม่รอฟังคำตอบ เขาหันหลังให้กับคนตรงหน้า

..หมับ..

ความอบอุ่นอาบทั่วร่างของเขา.. อ้อมกอดของแจบอมอบอุ่นเสมอ ราวกับแสงแดดอ่อนๆในยามสายของวันอาทิตย์

“อย่าไป.. ได้มั้ย?”

น้ำเสียงสั่นเครือดังขึ้นข้างหูของเขา ทำเอาหัวใจของคนฟัง ..หัวใจที่ไร้ความรักต่ออิมแจบอมรู้สึกเจ็บหน่วง และยากจะบรรยายความรู้สึกออกมาได้..

จินยองยอมรับว่าเขารู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสของแจบอม เขารู้สึกดีทุกครั้งที่แจบอมสัมผัสร่างกายของเขา ..เพราะมันสื่อออกมาว่าคนตรงหน้าอบอวนไปด้วยความรักมากมายเพียงใด แต่ส่วนหนึ่งในใจกลับรู้สึกอึดอัด โดยเฉพาะตอนนี้..

จินยองรอจนแจบอมคลายอ้อมกอดก่อนหันมาเผชิญหน้าอีกฝ่าย ดวงตาที่มีเม็ดไฝประดับคลอไปด้วยน้ำตา ใบหน้าของแจบอมร้อนผ่าวเพราะเก็บกักความรู้สึกหลายๆอย่างเอาไว้.. จินยองสบตาอีกคนนิ่ง.. ดวงตาที่มีเงาของจินยองสะท้อนเพียงคนเดียวมาตลอดที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมา.. ดวงตาที่มองเขาด้วยความรัก ตอนนี้มันเอ่อท่วมไปด้วยน้ำตา ความสับสน ความหวาดหวั่น..และความเจ็บปวด

“..ผมขอโทษ..”

ริมฝีปากบางนาบทับกับริมฝีปากของอิมแจบอม แต่ครั้งนี้อิมแจบอมจูบตอบสัมผัสของคนตรงหน้า.. ความหวานล้ำที่คุ้นเคย ที่เขาห่างหายและโหยหามาตลอดหลายปี.. น่าแปลกที่ตอนนี้อิมแจบอมไม่ต้องการมันเลยสักนิด แม้ปาร์คจินยองในตอนนี้ไม่ได้หลีกหนีหรือทำท่าทีรังเกีจการสัมผัสของเขาแม้แต่น้อย

“..พี่รักจินยองนะ.. รักมาตลอด”แจบอมเอ่ยถ้อยคำหวานด้วยความรู้สึกที่ขื่นขม

“..ผม ขอโทษ..”จินยองหลับตาลงเพื่อหลีกหนีภาพน้ำตาของคนตรงหน้าที่มันกำลังไหลอาบแก้ม และหลีกเลี่ยงที่จะรับรู้ว่าน้ำตาของเขาก็กำลังไหลอยู่เช่นกัน จินยองไม่สนใจว่าตอนนี้ตัวเขาจะถูกผลักลงสู่เตียง ถูกมือหนาล้วงล้ำมาในส่วนไหนของร่างกาย หรือถูกถอดเสื้อผ้าชิ้นใดออกไปแล้วบ้าง.. ความรู้สึกดีที่ผสมกับความรู้สึกผิดตีรวนอยู่ในใจของเขา..

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี เขาหลับไปนานกว่า10เดือน ตอนนี้เขาอายุ28ปีแล้ว เขากำลังจะก้าวออกไปสู่โลกกว้าง..

เขาสูญเสียความทรงจำทั้งหมดที่ผ่านมา ..และสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองทั้งหมดไป..

ส่วนอิมแจบอม..

เขาสูญเสียการมีตัวตนในความทรงจำของจินยอง สูญเสียความผูกพันที่มีทั้งหมด ตอนนี้เขากำลังจะสูญเสียโลกทั้งใบ และกำลังจะสูญเสียคนรักของเขาไปตลอดกาล..

อิมแจบอม สูญเสียปาร์คจินยอง คนรักที่ประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี ที่หลับไปนานกว่า10เดือน ตอนนี้คนๆนั้นอายุ28ปีแล้ว คนที่กำลังจะก้าวออกไปสู่โลกกว้าง และกำลังจะก้าวออกไปจากชีวิตของแจบอม.

.

.

.

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี เขาหลับไปนานกว่า10เดือน ตอนนี้เขากำลังจะอายุ30ปีแล้ว เขาก้าวออกไปสู่โลกกว้าง..

มีบางครั้งที่เขาวาดรูปลงบนกระดาษขนาดเท่าโปสการ์ดและส่งมันกลับไปหาแจบอม.. คนที่จินยองเลือกจะเดินจากมา

หลังจากที่เขาแยกจากกับอิมแจบอม มีแต่ความเจ็บปวดที่หัวใจตนเองที่ราวกับถูกกรีดด้วยมีด ..มีดแห่งความรู้สึกผิด.. หล่อหลอมเขาอยู่ทุกคืนวัน ภาพสุดท้ายที่แจบอมมาส่งจินยองที่สนามบิน สายตาของแจบอม ใบหน้าท่าทาง รวมถึงเสื้อผ้าที่แจบอมสวมใส่ จินยองจำได้ทุกอย่าง จินยองจำสัมผัสในคืนที่เขาบอกลาได้ดีแม้จะล่วงเลยมานานกว่า2ปีแล้วก็ตาม..

“..พี่รักจินยอง.. รักมาตลอด”

คำพูดที่แจบอมเอ่ยกับเขาทุกครั้งที่กำลังจะจมสู่ห้วงนิทรา.. ดังแจ่มชัดในความทรงจำทั้งหมดที่เขาจดจำได้

เพราะหลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้น โลกของจินยองมีเพียงอิมแจบอมเท่านั้น ..มีแต่ความทรงจำเกี่ยวกับอิมแจบอมเท่านั้น

ตอนนี้จินยองเริ่มเข้าใจความรู้สึกของแจบอมแล้ว.. ในโลกที่มันเต็มไปด้วยความทรงจำต่อเขาแต่ไร้ซึ่งอีกคนมันอ้างว้างและเจ็บปวดมากเพียงใด ความคิดถึงมันทรมานจริงๆ ..มันคงช้าเกินไปที่เขาจะเข้าใจว่าความรู้สึกของเขามันคืออะไร

.

.

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี เขาหลับไปนานกว่า10เดือน ตอนนี้เขากำลังจะอายุ30ปีแล้ว เขาก้าวออกไปสู่โลกกว้าง..

เขาสูญเสียความทรงจำทั้งหมดที่ผ่านมา เขาสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองทั้งหมดไป.. และเขาสูญเสียอิมแจบอมไปแล้วตลอดกาล

..

หลังจากเขาเดินทางมาอยู่ที่อิตาลีได้ประมาณ2เดือน เขาส่งโปสการ์ดรูปแรกกลับไปหาแจบอม ไม่นานนักเขาก็ได้รับพัสดุส่งกลับมาเป็นนิยายที่แจบอมแต่ง.. เรื่องราวเกี่ยวกับคนที่สูญเสียคนรัก มันเศร้าและสะเทือนอารมณ์จนจินยองถึงกับหลั่งน้ำตา..

จินยองยังคงส่งโปสการ์ดกลับไปให้แจบอมเรื่อยเสมอ เดือนละครั้งสองครั้ง

แจบอมยังคงส่งนิยายหรือจดหมายกลับมาเสมอ เดือนละครั้งสองครั้ง

..

หลังจากที่เขาเดินทางมาอยู่ที่อิตาลีได้ประมาณ10เดือน เขาส่งโปสการ์ดพร้อมข้อความสั้นๆกลับไปหาแจบอม ไม่นานเขาก็ได้รับจดหมายตอบกลับมา.. แต่เป็นจดหมายจากแจ็คสัน ข้อความ1แผ่นกระดาษA4 ระบุว่าอิมแจบอมนั้น...

.

.

ฆ่าตัวตาย

.

.

หลังจากที่จินยองเลือกเดินออกมาจากโลกของแจบอมได้ไม่นาน แจบอมโหมหนักเขียนนิยายที่เนื้อหาเต็มไปด้วยความเศร้าของการสูญเสียคนรัก หนังสือของเขาถูกตีพิมพ์อีกหลายเล่ม นิยายของเขาขายดิบดีทุกเรื่องภายในระยะเวลา10เดือน แจบอมเขียนนิยายไปมากกว่า4เล่ม..

ทุกๆเล่มส่งมาให้จินยองพร้อมลายเซ็น เนื้อหาอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกของแจบอมที่มีต่อจินยอง..

และไม่ทันที่ใครจะคาดคิด อิมแจบอมฆ่าตัวตายด้วยการเดินลงในแม่น้ำที่เขาเคยพาจินยองไปเดินเล่น

..ในฤดูหนาว ในคืนที่หนาวที่สุดของปี..

อิมแจบอม ฆ่าตัวตายเหตุจากการที่เขาสูญเสียโลกทั้งใบ ..ปาร์คจินยอง..

อิมแจบอม ยอมและยินดีที่จะได้เคียงข้างปาร์คจินยองที่แม้ไร้ความรักหรือไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขา ..ดีกว่าไม่มีอะไรเลย..

แจ็คสันเขียนจดหมายเล่าถึงเหตุการณ์ช่วงที่จินยองจากไป อาการเก็บเนื้อเก็บตัวต่างๆ การที่แจบอมโหมงาน และ..ที่อยู่ใหม่ของอิมแจบอม

..บ้านหลังใหม่ในสุสาน ที่อิมแจบอมจะได้พักผ่อนอย่างสงบไปตลอดกาล..

.

.

.

“ผม.. ไม่ได้รักคุณ”

คำพูดสุดท้ายที่จินยองได้เอ่ยแทนคำลาก่อนหันหลังให้กับทุกอย่างและมุ่งหน้ามายังอิตาลี

“ผม.. รักคุณ”

คำพูดแรกที่จินยองเอื้อนเอ่ยหลังจากอ่านจดหมายที่เขียนถึงการจากไปของแจบอม

.

.

ปาร์คจินยองประสบอุบัติเหตุในวัย25ปี เขาหลับไปนานกว่า10เดือน ตอนนี้เขากำลังจะอายุ31ปีแล้ว เขาก้าวออกไปสู่โลกกว้าง..

เขาสูญเสียความทรงจำทั้งหมดที่ผ่านมา.. เหลือเพียงความทรงจำที่เขาได้เริ่มต้นใหม่กับอิมแจบอม

เขาสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองทั้งหมดไป.. เหลือเพียงตัวตนใหม่ที่เขาได้เริ่มต้นใหม่กับอิมแจบอม

..และเขาสูญเสียอิมแจบอมไปแล้วตลอดกาล..

หลังจากเขาเดินทางมาอยู่ที่อิตาลีได้ประมาณ1ปี เขาส่งโปสการ์ดรูปภาพและเรื่องราวต่างๆกลับไปหาแจบอม ไม่นานนักเขาก็ได้รับพัสดุส่งกลับมา หลังจากที่ไม่ได้รับมานาน คนส่งคือแจ็คสันและคนเขียนมัน คือ อิมแจบอม..

จดหมายที่เนื้อหาเขียนด้วยความสิ้นหวัง ความทรมาน ความรัก ความโหยหา ความคิดถึงและความอ้างว้างของอิมแจบอม ที่มีต่อปาร์คจินยอง.. จดหมายที่แจบอมเขียนก่อนตัดสินใจออกมาจากโลกที่ไม่มีจินยอง

..โลกที่ไม่มีเธอเป็นโลกที่ฉันไม่เหลือใคร..
..มีเพียงร่างกายที่หายใจแต่ทั้งหัวใจสลาย..
..ชีวิตที่ไม่มีเธอ..
..ทุกอย่างที่เหลือจากนี้ ไม่มีความหมาย..
..จะทำเช่นไรเมื่อรักมันตายไปแล้ว..

น้ำตาเอ่อล้นขอบตาของจินยองจนทำให้ต้องเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้าง.. เขาคิดถึงคนที่เขียนจดหมายฉบับนี้เหลือเกิน..

โลกที่ไม่มีปาร์คจินยองของแจบอม มันคงรู้สึกเหมือนกับ โลกที่ไม่มีอิมแจบอมของปาร์คจินยองใช่มั้ย..?

.

.

.

“ฮึก.”

.

.

“ผม..คิดถึงคุณ แจบอม”

.

..

........

END.