อันไหนเรื่องจริง อันไหนเรื่องโกหก?

เนื้อเรื่อง

อันไหนเรื่องจริง อันไหนเรื่องโกหก?
------------------------------------------

นิทานของชาวเมือง Windia
(โปรดจินตนาการถึงนินทานเสียงเล็กเสียงแหลม ออกแนวด.จ.ร.หน่อยๆ)

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

มีแวมไพร์ปีศาจร้ายนามว่า Lord Chaos เป็นผู้ก่อกวนความสงบสุขของชาวเมืองเมือง Windia ในยามราตรี
จอมปีศาจจะแปลงร่างเป็นค้างคาวฝูงใหญ่ที่บินลงมาส่งเสียงดัง
มาจับชาวเมืองผู้น่าโชคร้ายกลับไปดูดเลือดกินที่ปราสาทอันแสนน่ากลัว

มันเป็นอย่างนี้มาช้านาน ท่ามกลางความกลัวของประชาชนผู้น่าสงสาร...


แต่แล้ววันหนึ่ง มีอัศวินผู้กล้าหาญจากดินแดนไกลปรากฏกายขึ้น
เขาเป็นอัศวินหนุ่มผู้สวมชุดเกราะสีทอง และมีดาบวิเศษเล่มยาวที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์
เขาควบม้าสีขาวคู่ใจ และนำประชาชนชาว Windia เข้าไปต่อสู้กับปีศาจผู้เหี้ยมโหด


ท่ามกลางสายฝนและลมแรงจากพลังเวทย์มนตร์ของจอมปีศาจ อัศวินผู้กล้าหาได้ย่อท้อไม่
แต่กลับเป็นแรงพลังให้เขามุ่งรุดหน้าหน้าไปสู่ปราสาทแวมไพร์เร็วยิ่งขึ้นไปอีก

อัศวินและเหล่าประชาชนผู้กล้าหาญ ต่อสู้กับพวกปีศาจอย่างดุเดือดเป็นเวลายาวนาน
จนท้ายที่สุด จอมปีศาจก็พ่ายแพ้ และได้ตายจากโลกนี้ไป

อัศวินผู้กล้าหาญและประชาชนฉลองความสำเร็จในราตรีต่อมา พวกเขาไม่ต้องเกรงกลัวยามราตรีอีกต่อไปแล้ว

และแล้ววันรุ่งขึ้น อัศวินผู้กล้าก็ได้จากไป
แต่ความกล้าหาญและสิ่งที่เขาได้ช่วยประชาชนชาว Windia ไว้ยังคงเป็นที่เล่าขานกันอยู่จนปัจจุบัน......

จบ.

------------------------------------------

บันทึกของจอมมาร
(ไม่ต้องจิตนาการเสียงด.จ.ร.แล้วนะครับ เพราะนี่เป็นบันทึกไดอารี่เฉยๆ)

วันที่ 16 มิถุนายน ปีที่ 200
ผมนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบ 200 ปีพอดีที่ตั้งแต่ผมได้รับอาคมให้มีชีวิตเป็นนิรันตร์จากบรรพบุรุษของผม
ผมไม่ได้ชอบมันหรอก เพราะความกระหายเลือดสดอันไม่มีสิ้นสุด ที่ผมไม่สามารถหยุดยั้งมันได้
มันเป็นคำสาป..... ของผู้ที่ฝืนหนทางของพระเจ้า... ความโง่เขลาของบิดาที่ชุบชีวิตผมกลับมาจากความสงบ
เพียงเพราะกลัวว่าตระกูลจะสิ้นสกุล พวกเขาถึงกับทิ้งให้ผมมีชีวิต "อมตะ" ที่แสน "ทรมาน" นี่มาถึง 200 ปี

วันที่ 17 มิถุนายน ปีที่ 200
ผมเดินไปที่หมู่บ้าน Windia เพื่อหาสัตว์เป็นๆมากินเป็นอาหาร และก็ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือผมอย่างทุกที่เป็นทุกที
ตั้งแต่พวกเขาเลิกให้ความช่วยเหลือ ต่อมาก็เลิกเลี้ยงสัตว์ เอาแต่นำเข้าเนื้อสำเร็จรูป เพื่อที่จะขับไล่ผม
ผมก็ต้องหาเลือดจากชาวเมืองนี่แหละ... มันไม่ใช่ความผิดของผมนี่นา... ไม่งั้นจะให้ผมไปหาจากไหนกันล่ะ
ทั้งๆที่เมื่อ 100 กว่าปีก่อนหน้านี้ พวกเรายังอยู่ร่วมกันในหมู่บ้านเดียวกันแท้ๆ เพราะเรื่องของผมได้รับความเห็นใจ
พวกเขาทั้งให้อาหาร และมอบที่หลบซ่อนจากแสงอาทิตย์แก่ผม..... ถึงจะมีคำสาปที่แสนชัง แต่ก็ช่างเป็นวันเวลาที่มีสุข
เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไปและลูกหลานเข้ามาแทนที่ผู้คนก่อนหน้า..... ผมก็ถูกพลักไล่ออกมาจากตัวเมืองไกลขึ้น ไกลขึ้น
จนผมต้องมาอยู่ในปราสาทร้างอันหนาวเหน็บนี่เพียงผู้เดียว
..............
ทำไมผมถึงนึกเรื่องงี่เง่าพวกนี้ขึ้นมานะ? ช่างเป็นเรื่องเศร้าที่น่าหัวร่อจริงๆ

วันที่ 18 มิถุนายน ปีที่ 200
มีอัศวินที่อยากได้ชื่อเสียงจากการช่วยประชานชนกำลังจะมาไล่ผมไป ทำไมพวกเขาถึงได้ลงทุนลงแรงมากมายนักนะ
พวกเขาลุยฝนเพื่อที่จะมาขับไล่ผมด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึงได้เกลียดชังผมกันขนาดนั้นนะ
ช่างเถอะ..... พอเขียนไดอารี่วันนี้จบ ผมจะลงไปคุยกับพวกเขาดีๆแล้วกัน
ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องล่ะก็... ผมคง........ จะต้องไปจากที่นี่จริงๆ
..............
ผมเอง ก็เหนื่อยมามากพอแล้วล่ะ... 200 ปีที่ช่างว่างเปล่าและไร้สาระนี่

ไดอารี่สิ้นสุดลงในวันนี้
------------------------------------------

เรื่องเล่าของอดีตอัศวินผู้เกษียรอายุ
(โปรดจินตาการเสียงตาแก่กำลังเมาแล้วหลุดปาก)

โอ้ยยย ไอ้เรื่องนั่นหน่ะเร้อ... มันต้างยี่สิบสามสิบปีมาแล้วนาาา... มาๆ ข้าจะเล่าให้เอ็งทั้งหลายฟัง *เอิ้ก*
ก็ไอ้ครั้งที่ข้ากำลังแอบแวบหนีงานนั่นหน่ะดิ..... ข้าก็เลยไปเที่ยวทางเหนือซะหน่อยยย
อย่างน้อยข้าก็ต้องฆ่าเวลาให้มันดูเหมือนข้าไปธุระนานหน่อย จะได้ได้บำเหน็จเยอะเย๊อะ~!

แล้วข้าก็ไปซะถึงตั้งเมืองวินเดียแหนะ *เอิ้ก* เออ..... ก็ต้องขี่ม้าไปตั้ง 2 วันนั่นแหละ
แล้วพอพวกชาวบ้านเห็นอัดซาวินหน่า... โหยแกเอ้ยยย กรูเข้ามารุมข้าอย่างกับขอทานมาขอขนมปังเลยแหนะ
บ้านนอกสุดๆเลยใช่ปะล่า..... บ้านนอกนะเว้ย~ แต่สาวๆเนี่ยนะปั๋งๆทั้งน้านนน... พูดแล้วคิดถึงเลยหว่ะ

พวกมันขอให้ข้าช่วยปราบปีศาจให้มันหน่อย...
ปีศาจบ้านพวกมันแหนะ ตอนนั้นมันจะถึงปีศักราชกษัตริย์พระองค์ใหม่แล้วหน่าาา
แม้งยังเชื่อพวกผีๆสางๆอยู่ด้ายยย..... แม้งบ้าาาาาา *เอิ้ก*
ข้าเห็นว่าสาวๆขอร้องหรอก เลยว่าจะไปพิสูจน์ผีพร้อมกับชาวบ้านให้เห็นกะตาข้าเหมือนกัน

ขาไปพิสูจน์ผีนะเว้ย... โครตซวยเลยหว่ะ ฝนเนี่ยกระหน่ำโครม..... ข้าล่ะเซ็ง ว่าจะกลับแล้วเชียว แต่ข้าอยากเห็นผีเว้ย
เลยวิ่งกันแทบแย่..... เพราะแถวนั้นแม้งไม่มีต้นไม้ซักต้น เมืองประสาอะไรม่ายรุ.....ไม่รักแผ่นดินแล้วตัดไม้ทำลายป่า

พอไปถึงบ้านผีสิงที่ว่านะเว้ย ข้าแทบช๊อกเลยแหนะ!..... ไม่ใช่ผีนะเว้ย แต่แม้งบ้านเป็นปราสาทเลยหว่ะ!
แถมอาคารเนี้ยะ... ฝุ่นเอย ตะไคร่เอย แมลงเอย... ยี้ ข้าละขนลุก โสฯสุดๆล่ะแก *เอิ้ก*
แล้วก็นะเว้ย... ก็มีคนผิวซีดๆเดินลงมาบันได ข้าก็เลยเล่นด้วยซะเลย เพราะข้าก็รู้ว่าไม่ใช่ผี

ข้าก็ควักดาบออกมาชี้หน้ามัน สวดบ้าๆบอๆให้เหมือนกับสวดมนต์... คือเล่นด้วยหน่ะแล๊ะ~
แล้วข้าก็ตะโกนลั่นเลยว่า "ตายซะเถอะ เจ้าผีร้าย!!" มาดเนี่ยอย่างเท่ห์สาดเลยพวกเอ็งเอ๊ย~

แล้วไอ้หมอนั่นมันนะเว้ย... พวกเอ็งต้องไม่เชื่อข้าแน่ๆเลยหว่ะ
มันหยิบดาบข้าแล้วเสียบเข้าอกมันเองเลย!..... เฮ้ย ไม่ได้โม้นะเว้ย
มันก็ตายสิวะ! คนนะเว้ยไม่ใช่แมว..... ข้าเนี่ยอึ้งไปเลย
แต่นะเว้ย ชาวบ้านดีใจกันใหญ่เลยหว่ะ! ข้าล่ะงงสุดๆ..... สงสัยคงเป็นคนที่ชาวบ้านไม่ค่อยชอบหน้ากันเท่าไหร่

แต่ช่างมันเถอะ เพราะตั้งหลายสิบปีแล้ว ไม่เห็นมีใครมาลากตัวข้าไปข้อหาฆ่าคนเลย
แถมชาวบ้านยังจัดงานเลี้ยงให้ข้าอีกด้วยนะเว้ย..... เฮ้ย ไม่ได้โม้จริงจิ๊ง!
------------------------------------------

Asahi
พิมพ์ครั้งแรก 25 เมษายน พ.ศ. 2548