คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #86 : บทที่ 23 หนทางซึ่งปิดรับทุกความเจ็บปวด [4] 100%
นาทีต่อมาทุกอย่างก็หยุดนิ่งลง หลังจากที่รถสั่นคลอนไปมา พร้อมเสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้คนดังขึ้น
"แม่... วิเจ็บ"
หญิงสาวรำร้องอยู่ภายในใจ ริมฝีปากสั่นระริกไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ รู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลตามร่างกาย
"ป้าปิ่น...ช่วยด้วย วิกลัว...ฮือ..."
ดวงตาคู่โตกระพริบเบา ๆ อย่างอ่อนแรง สำนึกสุดท้ายคิดถึงคนที่เธอรัก น้ำเสียงในวันวานของใครต่อใครดังขึ้นเต็มไปหมด
'ชื่อของคุณหนูคือรวิกานต์ รู้ไหมคะแปลว่าอะไร
'คุณพ่อของคุณหนูชื่ออาทิตย์ คุณแม่ชื่อรวี คุณหนูชื่อรวิกานต์ แปลว่าความรักของดวงอาทิตย์ คุณหนูเกิดจากความรักของท่าน คุณพ่อเป็นคนตั้งให้เอง ท่านต้องรักคุณหนูอยู่แล้วค่ะ'
"ป้าปิ่น ไม่ได้โกหกวิใช่ไหม..." ความสับสนเกิดขึ้นในใจเมื่อความเป็นจริงในวันนี้ช่างสวนทางกับสิ่งที่ได้ยินในวันวาน
'แกไม่ใช่ลูกฉันอีกแล้ว จะเป็นตายร้ายดียังไง ฉันก็จะไม่สนใจแกอีก'
ท่านบอกว่าจะไม่สนใจกันต่อให้เป็นตายร้ายดีอย่างไร ไม่แน่ในตอนนี้ หากรู้ว่าเธอกำลังจะตาย ท่านอาจจะดีใจกับส่วนเกินอย่างเธอ...
"วิกลัว ช่วยด้วย..."
เธอกลัวจริง ๆ ความตายกำลังจะมาเยือนกันใช่ไหม แต่น่าแปลกที่ในยามนี้เธอยังโหยหา... นอกจากบิดาเธอยังคิดถึงคนใจร้ายที่เพิ่งจากมา อาจจะเป็นเพราะว่าเขาปกป้องเธอตลอดมาในทุกครั้งที่เจ็บตัว
‘พี่จะไม่ยอมให้ใครทำอะไรวิได้อีก กลัวอะไรพี่อยู่ด้วยทั้งคน’
หญิงสาวยิ้มออกมา เมื่อน้ำเสียงอบอุ่น อ้อมกอดที่ได้รับ ทุกสัมผัสที่ประทับไปทั่วร่าง ถ้อยคำปลอบโยนในค่ำคืนที่เด็กสาวรวิกานต์หวาดกลัว น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาแทรกเข้ามา
'หึ ! วิคิดว่าพี่จะรักคนที่พ่อตัวเองมักมากจนย่ำยีแม่ตัวเองได้ลงเหรอ...'
ทว่าอีกเสียงกลับชัดเจนยิ่งกว่า
'ที่ยังอยู่ที่นั่นก็เพราะไม่ไว้ใจเขา ไม่ใช่เพื่อใครทั้งนั้นอย่างที่เข้าใจ' ภาพจำที่ติดตาถาโถมเข้าใส่...
"ฮึก...วิเหนื่อย วิเจ็บเหลือเกิน..."
รับรู้ได้ถึงดวงตาที่หนักอึ้งขึ้นทุกที ๆ บาดแผลที่เริ่มชาในคราแรกตอนนี้เริ่มเจ็บ รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด คนที่จากไปเด่นชัดขึ้นอีกคราในความทรงจำ รวมทั้งคำพูดของท่านที่ทำให้เธออยากมีชีวิตอยู่ต่อไป
'ค่าของคนเราไม่ได้วัดกันจากสิ่งที่มีหรอกนะคะคุณหนู ไม่สำคัญหรอก ว่าเราเกิดมาแบบไหน เราได้รับอะไร มันสำคัญว่าเราทำอะไร ให้อะไรไปบ้างต่างหาก หากทำดีสักวันทุกคนจะเห็นค่ะ รวมทั้งคุณพ่อด้วย สักวันคุณหนูจะชนะ ชนะใจท่าน สักวันค่ะ...'
ป้าปิ่นของเธอจะโกรธไหมนะ เพราะตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว เธอทำมันไม่ไหว สักวันที่ว่านั้นอาจจะไม่เกิดขึ้นกับเธอ...
"วิแพ้แล้ว วิไม่ไหวแล้วป่าปิ่นขา..." เสียงในความคิดเอ่ยบอกป้าปิ่นคนที่เธอคิดถึงสุดใจ ในยามนี้อยากไปหา อยากอยู่กับท่านและใครอีกคนเหลือเกิน...
"แม่... วิคิดถึง... วิอยากอยู่กับแม่ ป้าปิ่นให้วิอยู่ด้วยนะ อยู่ด้วยกันตลอดไป..."
สำนึกสุดท้าย คือคิดถึงพวกท่านทั้งสอง ก่อนสติอันเลือนรางจะพากันดับวูบไป... รวิกานต์ปิดการรับรู้จากทุกสิ่งอย่าง และปิดทุกทางของความรู้สึกเจ็บปวดลง !
______________________________________________
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านและคอมมเนต์เป็นกำลังใจอยู่ด้วยกันมาตลอดค่ะ
ขอหยุดอัปยอมรักไว้เพียงเท่านี้นะคะ ครบโควต้าที่แจ้งไว้แล้วค่ะ
ขอบคุณทุกยอดดาวโหลดจากใจค่ะ ในเรื่องยังมีอะไรให้ลุ้นอีกมายค่ะ และเจอกันกับตอนพิเศษเพิ่มด้วยนะคะ ไรท์ขอพักพี่ป้องไว้ก่อนอีก 2 สัปดาห์ไรท์จะเข้ามาลบเนื้อหาบางส่วนออกเพื่อป้องกันการคัดลอกผลงานค่ะ
หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ต่อมาพบกับตอนพิเศษของยอมรักนะคะ ^___^
ฝากอีกนามปากกาของไรท์ด้วยค่ะ ขณะนี้กำลังอัปให้อ่านเรื่องใหม่ในนามปากกา 'ปลอบขวัญ' เรื่อง 'เพราะคือเธอคือดอกไม้ของฉัน' แวะไปหากันได้นะคะ หรืออีกช่องทางในการติดต่อและเม้าท์มอย ไปหากันได้ที่เพจ 'ปลอบขวัญ จุมพิตหวานได้ทุกเมื่อค่ะ ^^
สำหรับนามปากกาจุมพิตหวานเจอกันอีกครั้งในช่วงปลายปีนี้ค่ะ กับเรื่องปิดจบที่ไรท์จะแต่งให้อ่านเพื่อเป็นการขอบคุณนักอ่านที่สนับนวนิยายชุดเมื่อดวงใจประจักษ์รัก (ทั้งยอมรักและวอนรัก) เจอกันอีกครั้งกับคู่ของพี่ต้นกล้าและแก้วกัญญาค่ะ
ขอบคุณทุกการติดตาม ทุกการสนับสนุนผลงานจากหัวใจค่ะ
รักนะคะ <3
ยอมรัก E-book พร้อมโหลดให้อ่านเต็มเรื่องแล้วค่ะ
ฝากพี่ป้องกับวิ และทุกตัวละครด้วยค่ะ ^^
 |
|
|
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น