คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #85 : บทที่ 23 หนทางซึ่งปิดรับทุกความเจ็บปวด [3]
"ฉันบอกให้หยุด !" รวิกานต์ถลาหาร่างของแก้วกัญญา
"โอ๊ย ! แก้วกลัวแล้ว อย่าค่ะ ฮือ...พี่วิอย่าทำแก้ว"
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ ยัยบ้า !" รวิกานต์ตวาดลั่นอย่างสุดทนเมื่อครานี้คนโรคจิตที่เธอว่าตบใบหน้าของตัวเองไม่หยุด
"ทำอะไร !" คนในบ้านเดินออกมาใบหน้าบึ้งตึง มองเธอที่ยืนอยู่และร่างที่อยู่บนพื้นจับใบหน้าของตัวเองเอาไว้และเริ่มร้องไห้ สลับกันไปมา
"พี่ป้อง... ฮือ...แก้วกลัว แก้วเจ็บ...ฮึก..."
รวิกานต์มองนิ่ง เมื่อเขาตรงเข้ามาหาร่างที่นั่งอยู่บนพื้น
"ลุกไหวไหมแก้ว" เขาช่วยพยุงร่างที่ดูอ่อนปวกเปียกเสียเต็มประดาในสายตาเขาขึ้นยืน ก่อนจะมองมาที่เธอแววตากล่าวหา
"เออ ! ฉันทำเอง สะใจเป็นบ้าเลยตอนที่ได้ตบมัน สนุกที่สุด..."
"วิ !" รวิกานต์หัวเราะออกมาเมื่อเขาโกรธกับสิ่งที่เธอพูด แค่นี้ยังน้อยไป ยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งที่เธอรู้สึกด้วยซ้ำ...
"เข้าบ้านเถอะแก้ว" น้ำเสียงอ่อนโยนที่เคยได้ยินและเขาเคยใช้มันกับเธอดึงรวิกานต์ออกจากสิ่งที่คิด น้ำใสเริ่มคลอรื้นนัยน์ตาเมื่อมองสองร่างที่พากันเข้าบ้าน
"เออ ! เชิญพะเน้าพะนอกันให้พอ ฮึก...คนโง่ ! "
ร่างของรวิกานต์เดินโซซัดโซเซออกมา อยากจะเข้าไปหาวิมลกานต์แต่อีกใจก็กลัว... กลัวว่าวิมลกานต์จะไม่ต้องการเธอเหมือนที่ทุกคนไม่ต้องการ อีกอย่างตอนนี้อีกฝ่ายกำลังมีความสุข ความทุกข์ของเธออาจไม่ใช่เรื่องที่อีกฝ่ายควรรับรู้ในตอนนี้
ครั้นตัดสินใจได้รวิกานต์จึงพาร่างของตัวเองเข้าไปในรถ หญิงสาวฟุบหน้ากับพวงมาลัยรถ ร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะติดเครื่อง มือกำเข็มขัดนิรภัยด้วยความเคยชิน ทว่าเสียงหนึ่งกลับแทรกเข้ามา
'ลืมเรื่องอะไรลืมได้ แต่เรื่องความปลอดภัยต้องมาอันดับหนึ่ง'
เสียงนั้นในวันวาน เสียงของเขาที่เอ่ยออกมา เมื่อก่อนมันทำให้เธออุ่นใจเสมอ ปกป้องดุ ปกป้องบ่นเธอก็ยอม ยอมเขาแค่คนเดียวเสมอมา... ทว่าในตอนนี้ที่รู้ว่ามันเป็นเพียงหน้าที่... แค่หน้าที่เท่านั้นไม่ใช่เพื่อเธอ
"หึ !" หญิงสาวแค่นหัวเราะออกมา หยามหยันในความโง่งมของตัวเอง มือกระชากเข็มขัดนิรภัยออกจากร่าง
"วิจะไม่เชื่ออีกแล้ว วิจะไม่ทำตามที่พี่ต้องการอีก ฮึก..." หญิงสาวว่าแล้วเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครา เมื่อทุกลมหายใจ ทุกความรู้สึกพานให้นึกถึงทุกอย่างในวันวาน ก่อนจะกระชากรถออก !
"ครืด...ครืด..."
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นเมื่อเธอออกมาจากสถานที่แห่งนั้นได้ไม่นาน รวิกานต์มองดู ก่อนจะกดรับสายคนปลายสาย
"แก ! แกกล้าดียังไง ! แกโกหกฉัน ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนกลับมาเดี๋ยวนี้ ไอ้ลูกไม่รักดี !"
"วิยังไม่อยากกลับ" หลังจากฟังคำด่าทออย่างทุกครั้งที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจท่านหญิงสาวก็ตอบกลับ มันสั้นเหลือเกินช่วงเวลาที่ได้รับความอบอุ่นจากท่าน มือคู่นั้น เสียงปลอบ...อ้อมกอดนั้น เพียงแค่เธอเลือกที่จะไม่ทำตามคำสั่งสิ่งเหล่านั้นก็พลันหายไป และคงไม่มีอีกแล้ว...
"แกต้องกลับ ไม่งั้นอย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ..."
"พ่อ..." ร้องออกมาเสียงแผ่ว วันนี้มันเป็นวันที่เธอเหนื่อยมากจริง ๆ... ความอดทนก็แทบจะหมดลงไปทุกที
"หนึ่งชั่วโมงแกต้องถึงบ้าน ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องกลับมาอีก..."
"เออ ! ไม่กลับก็ได้ คิดว่าวิอยากจะอยู่นักเหรอ" ความอดทนสิ้นสุดลงแล้ว จะอย่างไร จะทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยดีในสายตาอยู่แล้ว
"นี่แก ! กล้าพูดกับฉันแบบนี้เหรอ ยัยวิ...ยัยเด็ก..."
"พ่อก็มีลูกรักแล้วนี่ ไปบอกมันสิ ให้มันทำตามที่พ่อต้องการ มายุ่งกับวิทำไม..."
"ยัยวิ !"
"วิจะไม่ทำ ไม่ทำอีกแล้ว ! ไม่อยากมีวิเป็นลูกเหรอ ทุกวันนี้ก็ไม่เห็นเหมือนลูกอยู่แล้ว..."
"อวดดี ! งั้นก็ไม่ต้องกลับมาอีก แกไม่ใช่ลูกฉันอีกแล้ว จะเป็นตายร้ายดียังไง ฉันก็จะไม่สนใจแกอีก ตี๊ด..."
"พ่อ... พ่อ ! " โทรศัพท์ถูกตัดไปแล้ว ไม่ต่างกับความสัมพันธ์มันถูกตัดออกไปง่าย ๆ ราวกับมันเป็นเรื่องง่ายดาย เป็นอีกครั้งที่น้ำตาเริ่มไหลออกมา สิ่งที่เจอในวันนี้มันทำให้เธอกักเก็บเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว
"แม่..." เมื่อรู้สึกว่าไม่เป็นที่ต้องการรวิกานต์มักจะนึกถึงใครคนหนึ่งที่จากไปแสนไกล
"ป้าปิ่น..." และอีกคนที่หวังดีกับเธอจากใจจริง
รวิกานต์เริ่มร้องไห้ ความเร็วของรถถูกเร่งขึ้น กระทั่งถึงทางแยกสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีแดงแต่สายตาพร่ามัว พร้อมกับสติที่ไม่มั่นคงทำให้เธอไม่ได้สนใจสัญญาณไฟที่เปลี่ยนไป และไม่ได้หยุดรถลง !
รู้ตัวอีกทีรถบรรทุกคันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาจากทิศทางแยกหนึ่ง !
"กรี๊ด !..."
"โครม ! " เสียงดังสนั่นอื้ออึงอยู่ในหู เพียงเสี้ยวนาทีที่ทุกอย่างเกิดขึ้น ร่างกายเจ็บปวดเพราะแรงกระแทกจากของแข็ง
______________________________________________
ยอมรัก E-book พร้อมโหลดให้อ่านเต็มเรื่องแล้วค่ะ
ฝากพี่ป้องกับวิ และทุกตัวละครด้วยค่ะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
|
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น