คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 5 ดินแดนที่ไม่เคยรู้จัก [1]
บทที่ 5 ดินแดนที่ไม่เคยรู้จัก
“อย่า...” รวิกานต์ร้องออกมาอีกครา เมื่อกำลังก้าวผ่านประตูไนต์คลับ
หญิงสาวรู้สึกขยะแขยงเมื่อรับรู้ได้วว่าร่างกายถูกประคองเดิน
สัมผัสได้ถึงมือของมันที่อยู่ตรงช่วงเอว ใบหน้าที่ก้มลงมาหา
หญิงสาวหลับตาปี๋สะบัดหน้าหนีห่าง
“ปล่อยเธอ !” ทว่าก่อนจะพ้นออกนอกร้านกลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้น
เป็นเสียงที่เธอจดจำได้ดีแม้เวลานี้ที่สติไม่ใคร่ครบถ้วนก็ตาม
“พี่ป้อง !” หญิงสาวยิ้มออกมา ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีออกจากกายของคนที่พันธนาการเธอไว้ แต่เหมือนจะไม่เป็นผลเอาเสียเลย แต่รวิกานต์ไม่ชอบให้ใครขัดใจและความอดทนก็ไม่ได้มีมากมายเช่นกัน!
“โอ๊ย !” ร่างอวบอิ่มถูกปล่อยลงทันควัน
ลงไปนั่งจุมปุ๊กอยู่กับพื้นในทันทีเมื่อแขนของพีรพัฒน์ถูกกัดโดยแรง มือหนาทำท่าจะ 'เอาคืน' ประทุษร้ายคนที่ทำให้เขาเจ็บ
“ยัยหมาบ้า !”
ทว่าไม่ทันใครอีกคนที่มารับมือนั้นไว้ก่อนจะถึงใบหน้าหวาน
“ปล่อย ! มึงรู้ไหมว่ากูลูกใคร” ดวงตาของพีรพัฒน์จ้องมองคนที่จับมือเขาเอาไว้
ก่อนใบหน้าจะเริ่มบิดเบี้ยวเหยเกเมื่อฝ่ายนั้นลงแรงบีบ
“ไม่รู้ และก็ไม่อยากรู้ แต่ถ้าคนอื่นรู้ว่าคุณทำอะไรเธอ ผมว่าคงไม่ดีกับคุณแน่...”
ดวงตาเรียบนิ่งกอปรกับคำพูดที่ราวกับรู้ว่าเขาได้ทำอะไรลงไป ทำให้ชายหนุ่มสะบัดมือออกจากอีกฝ่าย
ทว่าเนิ่นนานกว่าจะออกจากพันธนาการของอีกฝ่าย ร่างยังซวนเซเกือบจะล้มลงกับพื้น
ปกป้องหันไปพยุงร่างของคนที่นั่งจุมปุ๊กอยู่กับพื้นในทันที
ดวงตาคู่คมสำรวจร่างกายของรวิกานต์อย่างถี่ถ้วนเมื่อเธอลุกขึ้นยืนได้จากการประคับประคองของเขา
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ไอ้ขี้ข้า...”
“พี่ป้องไม่ใช่ขี้ข้านะ ! ไอ้ปากหมา”
"เธอ!.../ไม่เอาน่าวิ” ปกป้องห้ามปรามคนที่เมื่อพยุงกายขึ้นยืนได้
ก็แหวใส่โต้ตอบคำของอีกฝ่ายทันที
“วิจะกัดมัน มันว่าพี่ป้อง” ไม่ว่าเปล่าแต่เธอยังย่างกายเข้าหาทั้งที่สภาพร่างกายไม่อำนวย “แฮ่ !” ไม่วายยังมีเสียงขู่ราวกับจะงับแขนของอีกฝ่ายอีกรอบ
ปกป้องเหลือบมองคนที่ทำตัวกร่างเมื่อครู่ มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเห็นอีกฝ่ายหดแขนหนีราวกับขยาดขมเขี้ยวที่รวิกานต์ทิ้งไว้ให้ได้รับเมื่อครู่
“ยัยหมาบ้า ! ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
คนว่าชี้หน้าคาดโทษแต่คนในอ้อมกอดของปกป้องกลับร้องขึ้นขู่พร้อมกัดอีกครา ชายหนุ่มถอนหายใจคล้ายเหนื่อยหน่ายกับการกระทำของเธอ
ก่อนจะก้มมองคนในพันธนาการของตัวเองอย่างสำรวจตรวจตราอีกครา
ศีรษะส่ายไปมาเมื่อพบว่าหญิงสาวซวนเซสิ้นฤทธิ์ต่างกับท่าทีที่ใช้ขู่ข่มขวัญคนที่เดินจากไปเมื่อครู่
“ตัวแสบ กลับเดี๋ยวนี้เลยนะ !” ชายหนุ่มว่าก่อนจะช้อนอุ้มร่างของคนที่อ่อนปวกเปียกกว่าที่เคย
“พี่ป้องขา วิร้อน...” ท่าทางกระสับกระส่ายพร้อมกับมือที่เริ่มแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออก ทำให้ปกป้องต้องสบถออกมา ทีแรกนึกว่ารวิกานต์ดื่มเยอะกว่าปกติ แต่เมื่อพิจารณาดวงตาปรือปรอย ท่าทีกระสับกระส่ายพร้อมกับเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้พอปะติดปะต่อได้ว่าสิ่งที่เธอเป็นอยู่คืออะไร
“ไอ้บ้าเอ๊ย!” ปกป้องสบถอย่างน้อยครั้งที่จะทำ
ครั้นรู้แน่ชัดว่าคนเมื่อกี้ทำอะไรกับรวิกานต์ หากเขามาช้ากว่านี้...
“พี่ป้องว่าวิทำไม ก็วิร้อนจริง ๆ ร้อนจะตายอยู่แล้ว...”
แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่เข้าใจอะไรเอาเสียเลย ปกป้องหันมองคนข้างกาย ที่น้ำใสรื้นนัยน์ตาของเธอเรียบร้อย ปากอิ่มถูกเม้มกัดเอาไว้
ดวงตาตัดพ้อมองเขานิ่ง
“วิร้อนจริง ๆ มัน...ทรมาน มันแปลกๆ ฮึก...”
“เปล่า ๆ ไม่ได้ว่าเธอ นี่... อย่าร้องสิ”
หญิงสาวเม้มปากแน่นเมื่อชายหนุ่มปฏิเสธ ก่อนจะหลุดเสียงครางออกมา
เมื่อความรู้สึกซ่านแล่นไปทั่วร่างเพียงมองปากสีแดงที่ขยับพูดกับเธอ มือบางจับกระโปรงของตัวเองแน่น
“พี่ป้องขา...ช่วยวิด้วย วิ...” ร้องได้แค่นั้น
หญิงสาวก็เริ่มปลดเสื้อออกจากกาย “วิเป็นอะไรไม่รู้...”
เธอไม่รู้ แต่เขารู้ดีทีเดียวว่าเธอกำลังทรมานเพราะอะไร ชายหนุ่มเร่งความถี่ของยานพาหนะขึ้น
ปลอบโยนคนที่เหมือนจะหวั่นกลัวกับอาการของตัวเองผ่านน้ำเสียงเครือสั่นที่เขาได้ฟัง
ชายหนุ่มไม่ได้หันมองเธอเพราะดวงตาคู่คมมองตรงไปยังเส้นทางในยามค่ำคืน
“อดทนหน่อยนะวิ เดี๋ยวพี่จะช่วย” ปกป้องบอก โดยที่ไม่ได้หันไปมองสภาพของคนข้างกายดังเดิม
"ฟึ่บ !"
กระทั่งที่เสื้อของเธอปลิวมากระทบกาย
“วิ !” ปกป้องสบถออกมา ก่อนจะนำรถชะลอจอดข้างทาง พอดีกับที่รวิกานต์ยุ่มย่ามกับร่างกายเขา
“อย่าวิ ! ไม่ใช่ที่นี่” ชายหนุ่มบอกคนที่ตอนนี้มีสภาพล่อแหลม
บราตัวสวยเปิดเผยหน้าอกหน้าใจจนคนมองเริ่มหายใจติดขัด
“ฮื่อ... ไม่เอา” รวิกานต์ร้องออกมาเมื่อมือหนาคว้ามือของเธอที่ยุ่มย่ามกับตัวเขาเอาไว้แน่นด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา
ชายหนุ่มปลดเสื้อตัวนอกของตัวเองออกแล้วสวมมันให้เธอ
“เด็กดื้อ” ปกป้องว่าเมื่อสวมเสื้อให้เธอเสร็จแต่รวิกานต์กลับต่อต้านยิ่งกว่าเดิม
มือของปกป้องควานหาบางอย่างภายในรถ ก่อนจะเลือกเอาเนคไทที่เขาได้มาเป็นของขวัญจากแก้วกัญญาขึ้นมา
และเพียงแค่เห็นรวิกานต์ก็จดจำได้ดี
“จะทำอะไรวิ ! อย่าเอามันมาถูกตัววิเด็ดขาดนะ” ทั้งน้ำเสียงและสายตาที่มองสิ่งที่อยู่ในมือเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
‘จะรังเกียจอะไร เลือกเวลาหน่อยเถอะแม่ตัวดี’
ปกป้องอดบริภาษอีกฝ่ายในใจไม่ได้
ถึงเธอจะรังเกียจอย่างไร ยามนี้เขาต้องใช้มันเพื่อเธอ...
ชายหนุ่มไม่พูดต่อความยาวสาวความยืดกับเธอต่อ จับมือทั้งสองข้างของเธอพันธนาการเอาไว้
เสียงร้องโวยวายดังตามมา ทว่าปกป้องไม่สนใจ
ชายหนุ่มหันมามองถนนเบื้องหน้า ก่อนจะกระชากรถออกด้วยความถี่สูง ปล่อยให้คนข้างกายโวยวายไปตลอดทางเพราะถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยเนคไทที่เธอรังเกียจนักหนานั่น !
____________________________________
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)
ฝากผลงานเรื่องแรกของนวนิยายชุดเมื่อดวงใจประจักษ์รัก 'ว อ น รั ก' ภาคก่อนยอมรักด้วยค่ะ
กดโหลดได้ด้านล่างนี้เลยค่ะ หนังสือเหลือเพียงแค่ 4 เล่ม 299 บาท หนังสือไม่มีขายในร้านค้าออนไลน์หรือร้านค้าทั่วไปสามารถสั่งซื้อได้ที่นักเขียนเท่านั้นค่ะ สั่งได้ที่เพจ ปลอบขวัญ จุมพิตหวานได้เลยค่ะ
มีที่คั่นและโปสการ์ดน่ารัก ๆ ให้นักอ่านทุกท่านค่ะ ^^
วอนรัก E-book คุณกานต์มาแล้วค่ะ ราคา 139 บาท ระบบแอปเปิล 149 ค่ะ ฝากคุณกานต์กับมลและทุกตัวละครด้วยนะคะ :)
 |
|
ขอฝากผลงานอื่น ๆ ด้วยค่ะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น