คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 3 คืนวันอันโหดร้าย ขอแค่ข้างกายยังมีกันและกัน [5] 100%
รวิกานต์ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแต่ทันทีที่เขาวางบนบนโซฟาในห้องนั่งเล่น หญิงสาวก็ลืมตาตื่น พร้อมกับท้องที่เริ่มส่งเสียง ปกป้องยิ้มมุมปาก ก่อนจะเป็นฝ่ายจับมือคนหิวแต่ยังคงอาการสะลึมสะลือมายังโต๊ะทานข้าว
"ทานเสียสิ" ปกป้องบอกเมื่อยื่นจานข้าวให้ เขารู้สึกตื้อเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตรงนี้เคยมีมารดาคอยทำหน้าที่นี้ให้เธอ แต่ต่อไปจะไม่มีอีกแล้ว และเขาเองคงต้องดูแลตัวเอง
รวิกานต์มองชายหนุ่มที่กำลังจะผละจาก มือบางฉุดรั้งด้วยการดึงมือของเขาเอาไว้แล้วบอกเสียงอ้อน
"วิทานไม่ลงหรอกค่ะ ถ้าพี่ป้องไม่ทานด้วย วิไม่อยากทานข้าวคนเดียว อีกอย่างวิเป็นห่วงพี่..."
"..."
“เคยมีคนบอกกับวิว่าไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นก็ตามแต่ คนฉลาดจะไม่ทำตัวโง่ ๆ ด้วยการไม่สนใจสุขภาพของตัวเอง กองทัพต้องเดินด้วยท้อง”
ปกป้องจำได้คำพูดนั้นได้ดี เป็นเขาเองที่เคยพูดไว้ ตอนที่รวิกานต์เสียใจและไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร เป็นเขาเองที่สั่งสอนเธอ
‘เป็นเด็กสามขวบหรือไง ถึงไม่รู้ว่าการละเลยสุขภาพตัวเอง คนฉลาดๆ เขาไม่ทำกัน’
คำพูดของเขาไม่อ่อนโยนและ ‘รักษาความรู้สึก’ กันเหมือนที่เธอทำกับเขาในตอนนี้ และเมื่อเธอลุกขึ้นมา จับเขาให้นั่งลงตรงเก้าอี้ข้างกัน ชายหนุ่มก็ยอมนั่งลงโดยไม่อิดออดอะไรอีก
"อ้าม..."
รู้ตัวอีกที ก็มีช้อนมาจ่อตรงปาก
"พี่ทานเองได้...อุ๊บ" พูดยังไม่ทันจบช้อนที่มีทั้งกับข้าวและข้าวช้นพูนก็ถูกพาเข้ามาในปาก
"อร่อยไหมคะ" รวิกานต์ถามออกมาน้ำเสียงสดใส โดยไม่สนใจสายตาคมดุ ที่ราวกับจะคาดโทษเธอเอาไว้
"เคี้ยวด้วยสิคะ" ยังไม่พอยังสั่งเขาราวกับเด็กที่เคี้ยวข้าวไม่เป็น ปกป้องจึงเคี้ยวหนัก ๆ ราวกับประชดคนข้างกาย
จะว่าไปความรู้สึกฝืดเฝื่อนเมื่อครู่มันเริ่มจะจางหายไป ครั้นรวิกานต์ป้อนให้อีกคำชายหนุ่มจึงรับมันไปแต่โดยดี อาการฝืดเฝื่อนที่ยังคงมีเหมือนจะหายไปจนแทบไม่มีเหลืออยู่เลย
กระทั่งคำที่สามหมดไป ชายหนุ่มจึงลอบมองใบหน้าของคนป้อน ปากที่บวมเจ่อกลับมาเป็นปกติแล้ว ทว่าแผลตรงมุมปากนั้นกลับยิ่งชัดขึ้น ปกป้องมองเธอที่กำลังแกะเนื้อปลาและจับใส่ช้อนให้
ทั้งที่เธอเองก็รักมารดาของเขาไม่น้อยไปกว่ากัน เธอเองก็เสียใจ... และเมื่อกี้ท้องของเธอก็ประท้วงมันร้องบ่งบอกว่าหิว และอาจจะจากกว่าเขาด้วยซ้ำ
"อ้าม..."
เสียงของรวิกานต์หายไปเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่าเขากำลังมองกันด้วยสายตาเช่นไร ก่อนจะสะดุ้งเบา ๆ เมื่อเขาจับช้อนที่เธอถือเอาไว้แทน
“เธอก็ทานด้วยสิ” ช้อนใบเดิมถูกจ่อตรงปาก รวิกานต์แทบจะหัวเราะให้ก้องกับถ้อยคำและการกระทำของเขา แต่กลัวว่าหากทำแบบนั้นสิ่งที่เขาทำอยู่จะหายไป จึงอ้าปากรับเอาสิ่งที่ปกป้องป้อนให้ในทันที
"อร่อยไหม"
"ที่สุดเลยค่ะ" เธอบอกทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก แต่ไม่ได้โกหกเลยสักนิด มันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยก็ว่าได้
"อร่อยก็ทานเยอะ ๆ"
เหมือนฝัน... ช่วงเวลานี้ช่างเหมือนความฝัน ปกป้องไม่ผลักไสกัน ไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้นอย่างที่เธอขอ
รวิกานต์อยากให้ช่วงเวลานี้ทดอดยาว ไปนาน ๆ อยากอยู่ที่นี่... บ้านพักตากอากาศของครอบครัวเขา ที่ที่เป็นเสมือนแดนสวรรค์ เสมือนดินแดนแห่งความฝันของเธอ...
อยากให้ทุกวันคืนที่เผชิญกับโลกใบนี้เพียงลำพัง คืนวันอันโหดร้ายมีเขาอยู่เคียงข้างกันตลอดไปอย่างเช่นในวันนี้ อยากให้เป็นเช่นนั้นเหลือเกิน...
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)
ฝากผลงานเรื่องแรกของนวนิยายชุดเมื่อดวงใจประจักษ์รัก 'ว อ น รั ก' ภาคก่อนยอมรักด้วยค่ะ
กดโหลดได้ด้านล่างนี้เลยค่ะ หนังสือเหลือเพียงแค่ 5 เล่ม 299 บาท หนังสือไม่มีขายในร้านค้าออนไลน์หรือร้านค้าทั่วไปสามารถสั่งซื้อได้ที่นักเขียนเท่านั้นค่ะ สั่งได้ที่เพจ ปลอบขวัญ จุมพิตหวานได้เลยค่ะ
มีที่คั่นและโปสการ์ดน่ารัก ๆ ให้นักอ่านทุกท่านค่ะ ^^
วอนรัก E-book คุณกานต์มาแล้วค่ะ ราคา 139 บาท ระบบแอปเปิล 149 ค่ะ ฝากคุณกานต์กับมลและทุกตัวละครด้วยนะคะ :)
 |
|
ขอฝากผลงานอื่น ๆ ด้วยค่ะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น