คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 2 นางมารในใจใคร นางฟ้าในใจแม่ [2]
“มาแล้วค่ะ มาแล้ว !” เสียงร้องพร้อมกับที่คนพูดถือถาดใบโตเข้ามาหา ก่อนจะวางลงบนโต๊ะที่เจ้าตัวเป็นคนจัดสรรมันขึ้นมา
“โห ! น่าทานจังเลยค่ะคุณหนู”
“ถ้าน่าทาน งั้นป้าปิ่นทานเลยนะคะ เดี๋ยววิบริการแกะให้เอง” ว่าพลางสาวเจ้าก็ขันอาสา แกะกุ้งตัวโตปอกเปลือกและจิ้มน้ำจิ้มซีฟู้ดที่ปกป้องเป็นคนทำให้เสร็จสรรพ และไม่ลืมที่จะเป่าระบายความร้อนออก ก่อนจะยื่นลงจ่อตรงปากของปิ่นปัก ครั้นป้อนเสร็จและอีกฝ่ายกำลังเคี้ยว หญิงสาวก็มองนิ่งคล้ายรอคอยคำตอบ
“อร่อยมากค่ะ”
“จริงเหรอคะ !” หญิงสาวถาม แล้วเอามือปิดปากท่าทีดีใจอย่างปิดไม่มิด
“จริงสิคะ ไม่เชื่อก็ลองชิม... ตายแล้ว ! คุณหนู !”
“อะไรคะ” รวิกานต์เอ่ยถามเมื่อมองท่านที่มองใบหน้าของเธอ ร้องออกมาอย่างตกใจ
“หน้าดำไปหมดแล้วค่ะ” คงเพราะว่าตอนดีใจหญิงสาวเอามือขึ้นจับหน้าบางส่วน เขม่าควันจากเถ้าถ่านเลยติดแก้มใส ดำปื้นอย่างชัดเจน
“ว้าย ! จริงเหรอคะ ตรงไหนคะ ตรงนี้เหรอ !” คนตกใจใช้นิ้วแตะใบหน้าตัวเอง
“อย่าค่ะ ! คุณหนูพอก่อนค่ะ เลอะไปหมดแล้ว โธ่...” คนสูงวัยว่าขึ้น แม้จะห้ามปรามไม่ทันแล้วก็ตาม มองใบหน้านวลที่กระด่างดำไปด้วยเขม่าควันเต็มไปหมดอย่างนึกเอ็นดู
เวลานั้นปกป้องยกเครื่องดื่มเข้ามาพอดี รวิกานต์จึงหลบเป็นพัลวัน แต่ไม่วายชายหนุ่มก็ยังลอบมองทั้งที่ปกติก็ไม่ได้สนใจกัน ไวเท่าความคิดรวิกานต์ดึงถาดอาหารมาปิดบังใบหน้าเอาไว้
“พี่ป้อง ถอยไปนะ !” หญิงสาวขู่ฟ่อ กลัวเขาจะเห็นใบหน้ากระด่างดำของตัวเองที่ไม่แน่ใจว่าน่าเกลียดแค่ไหน
ก็เธออยากดูดีต่อหน้าคนที่เธอรักนี่...
“ก็อยากกินกุ้ง ถือไปทั้งถาดแบบนั้นใครเขาจะกินได้” ปกป้องเอ่ยบอกกับคนที่ยกถาดขึ้นปิดบังหน้า แล้วเอี้ยวตัวไปด้านอื่น ชายหนุ่มเอื้อมไปหาก็หลีกกายหลบพัลวัน
“ไปหยิบมาใหม่สิ มีออกเยอะแยะ” เมื่อครู่บนเตาร้อน ๆ นั่น อาหารพากันสุกหมดแล้ว เธอเห็นปกป้องกำลังหยิบจับจานก่อนจะพาส่วนหนึ่งมาให้ป้าปิ่น
“จะบ้าเหรอ มันร้อน เอามานี่ !” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ปกป้องพอรู้ว่าเพราะอะไร เพราะตอนที่เดินเข้ามาเขาแอบได้ยินคนทั้งสองคุยกัน ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งอยากจะเห็น ไม่บ่อยนักหรอกที่ผู้หญิงสมบูรณ์แบบอย่างคุณหนูรวิกานต์จะอยู่ในสภาพแบบนี้
“ไม่ ! อ๊าย ! อย่านะ...” หญิงสาวแหวลั่นเมื่อมือหนาคว้ามั่นเข้าที่ถาด มือจับแน่นยิ่งกว่าเดิม
“ฮ่าๆๆ เอามา !”
“ไม่ ! พี่ป้องบ้า ! นิสัยไม่ดี อ๊าย ! บอกว่าอย่าไง”
"ฮ่าๆๆ"
ภาพของคนทั้งคู่ที่ยื้อแย่งถาดที่รวิกานต์ปิดบังใบหน้าเอาไว้ ทำให้หญิงสูงวัยต้องยิ้มออกมา ภาพที่เกิดขึ้นมันทำให้เธออดนึกไปถึงวันแรกที่ทั้งสองคนเจอกันไม่ได้...
‘เขาเป็นลูกป้าปิ่นเหลอคะ’ เด็กหญิงรวิกานต์ที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ข้างอ่างล้างจานถามเสียงใส ดวงตาคู่โตจ้องมองเด็กชายตัวสูงที่ช่วยป้าปิ่นของเธอเช็ดจานชาม
‘ค่ะ คุณหนู’ ป้าปิ่นบอกแล้วยิ้มให้เธอ มือวางที่ขนมใส่จานไว้ตรงหน้า และเด็กหญิงรวิกานต์ก็ไม่รอช้า หยิบขึ้นมาทานทันที ก่อนจะลอบมองอีกคนใหม่ ฝ่ายนั้นไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเธอเลย นอกจากจานชามที่กำลังเช็ดอยู่
เด็กหญิงมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลงจากเคาน์เตอร์กระซิบถามป้าปิ่นของเธอที่นั่งอยู่บนผืนเสื่อ
‘เขาจะตีวิไหม’ ดวงตาคนถามไหวหวั่น เศร้าหมองขึ้นมาครามครัน จนคนถูกถามต้องละจากงานที่ทำ มือลูบศีรษะคุณหนูของเธอด้วยความสงสารระคนเอ็นดู
'ไม่หรอกค่ะคุณหนู ป้าปิ่นไม่เคยตีคุณหนู เขาเป็นลูกชายป้าปิ่น เขาจะไม่มีวันตีคุณหนูแน่ ใช่ไหมป้อง’ ประโยคหลังนางหันไปถามคนที่ก้มหน้าทำงาน ทว่าคนเป็นมารดารู้ดีว่าบุตรชายของตนกำลังรับฟังสิ่งที่คนตัวจ้อยและเธอกำลังพูดคุยกัน
‘คับ’ เด็กชายหันไปหามารดาและรับคำท่าน ก่อนจะหันไปสนใจจานในมือต่อ เลยไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มจากน้องตัวเล็ก ดวงตาคู่หม่นสดใสในยามที่ยิ้มตอบป้าปิ่นของเธอ ก่อนจะไปหยิบขนมในจาน และเดินไปหาคนที่กำลังทำงานอย่างขยันขันแข็ง
‘วิให้ค่ะ’ เสียงที่ดังข้างกายดึงปกป้องออกจากสิ่งที่ทำ รอยยิ้มสดใส ดวงตารอคอยด้วยความหวังทำให้ใบหน้าเรียบเฉยเผยรอยยิ้มออกมา
‘ขอบคุณคับ’ เด็กชายว่าพร้อมรับขนมป้อนใส่ปากทั้งรอยยิ้มนั้น ร่างเล็กจ้อยเดินกลับไปหาปิ่นปัก กอดเอวนางเอาไว้แล้วกระซิบบอก
‘พี่ป้องยิ้ม ยิ้มใจดีเหมือนป้าปิ่นเลยค่ะ’
คนฟังหัวเราะ โยกร่างเล็กในอ้อมกอดไปมา หลังจากวันนั้นคำพูดจาที่ปิ่นปักมักได้ยินก็ไม่วายเป็นบุตรชายของเธอ
‘พี่ป้องเลิกเรียนหรือยังคะ เมื่อไหร่พี่ป้องจะมา’
‘วิอยากเล่นกับพี่ป้อง เล่นกับพี่ป้องสนุก’
‘พี่ป้องชอบทานอันนี้ไหมคะ วิจะเก็บไว้ให้พี่ป้องทาน’
ทุกลมหายใจเข้าออกของรวิกานต์มีปกป้องบุตรชายของเธออยู่เต็มหัวใจ และเธอรู้ดีทีเดียวว่าบุตรชายเองรู้สึกอย่างไรต่อรวิกานต์ ภายตาท่าทีเรียบเฉยนั้น ไม่ได้เฉยชาอย่างที่พยายามแสดงออกเลยสักนิด
กระทั่งวันหนึ่ง เรื่องราวบางอย่างเกิดขึ้น มันทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนสั่นคลอน...
ปกป้องพานโกรธรวิกานต์ ทั้งที่ความจริงแล้วคุณหนูของเธอไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยเลยสักนิด การมีสายเลือดเดียวกันกับใครอีกคนเป็นสิ่งที่รวิกานต์หลีกเลี่ยงไม่ได้ ปกป้อง ‘พาล’ เพราะทำอะไรกับคนคนนั้นไม่ได้ คนที่แบกรับความโกรธจากบุตรชายของเธอจึงเป็นรวิกานต์...
ทว่ารวิกานต์ก็ยังยอม หัวใจของเด็กผู้หญิง เด็กสาว กระทั่งวันนี้ที่เป็นหญิงสาว หัวใจดวงเดิมยังไม่เปลี่ยนแปลง ปกป้องยังคงเป็นที่สุดเสมอ
และแม้ว่าปกป้องจะโกรธรวิกานต์ในเรื่องนั้น แต่เธอเชื่อว่าสักวันหนึ่งทั้งสองคนจะเข้าใจกัน แม้ว่าวันนั้นจะไม่มีเธออยู่ปิ่นปักยังคงหวังว่าเธอจะได้เฝ้ามองดูทั้งสองคนมีความสุขอยู่ด้วยกัน...
______________________________________________________
พี่ป้องแลดูมีความสุขจังเลยนะคะที่ได้แกล้งน้อง
คนเราโดยปกติถ้าไม่ชอบก็ไม่อยากอยู่ใกล้หรอกว่าไหม พี่ไม่เนียนเลยค่ะ
เอาความวุ่นวายแบบน่ารัก ๆ มาส่งค่ะ พร้อมกับอดีตตอนเจอกันครั้งแรกของทั้งสอง
ตอนหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก ฝากติดตามด้วยค่า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :)
ฝากผลงานเรื่องแรกของนวนิยายชุดเมื่อดวงใจประจักษ์รัก 'ว อ น รั ก' ภาคก่อนยอมรักด้วยค่ะ
กดโหลดได้ด้านล่างนี้เลยค่ะ หนังสือเหลือเพียงแค่ 8 เล่ม 299 บาท หนังสือไม่มีขายในร้านค้าออนไลน์หรือร้านค้าทั่วไปสามารถสั่งซื้อได้ที่นักเขียนเท่านั้นค่ะ สั่งได้ที่เพจ ปลอบขวัญ จุมพิตหวานได้เลยค่ะ
มีที่คั่นและโปสการ์ดน่ารัก ๆ ให้นักอ่านทุกท่านค่ะ ^^
วอนรัก E-book คุณกานต์มาแล้วค่ะ ราคา 139 บาท ระบบแอปเปิล 149 ค่ะ ฝากคุณกานต์กับมลและทุกตัวละครด้วยนะคะ :)
 |
|
ความคิดเห็น